Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Αχ βρε γιαγιούλα πόσα ξέρεις...

Η δική μου ξεχωριστή στιγμή αυτή την Κυριακή είχε να κάνει με τη γιαγιούλα μου...

Είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ αγκαλιά με το μικράκι μου στον καναπέ... Ως μανούλα είχα φυσικά σκεπάσει το μωρό μου με τη κουβερτούλα του, εγώ όμως ήμουν ξεσκέπαστη. 

Ερχόμενη η γιαγιά μου για να ξαπλώσει δίπλα, με βλέπει και παρότι είναι τόσο αδύναμη πλέον που ούτε να μιλήσει δεν μπορεί, είπε με όση δύναμη είχε: "Μπία, έλα να σκεπάσεις το παιδί, (εμένα), έχει πέσει ξέσκεπη θα κρυώσει".... 

Και ανατρίχιασα. Ξαφνιάστηκα. Συγκινήθηκα. 

Και μετά κατάλαβα... Κατάλαβα πως από τη στιγμή που θα γίνεις μητέρα, είσαι για πάντα αυτό. Μητέρα. Πάνω και πέρα από όλα τα άλλα. Μητέρα για τα παιδιά σου μα και μητέρα προς όλους τους άλλους....Γιατί είναι ένα ρόλος ιερός που δεν  αποβάλλεται μα καλλιεργείται και στο τέλος παίρνει διαστάσει μυθικές... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

4 σχόλια:

  1. Πολυ τρυφερη σκηνη. Εχεις δικιο οτι απο τη στιγμη που γινουμε μανουλες αλλάζουν όλα μέσα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η μαμά μου ήρθε για λίγες μέρες από την Αμερική και με τον τρόπο της με έκανε να αισθανθώ ότι με φροντίζουν ... σαν παιδί! Μόνο όταν το χάνεις το εκτιμάς. ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γίνεσαι μάνα, αλλά πάντα είσαι το παιδί κάποιας άλλης μάνας που είναι παιδί μιας άλλης μάνας...και καταλαβαίνεις πως όσα νιώθεις για το παιδί σου, τα νιώθει κάποιος άλλος για σένα και πάει λέγοντας...και ναι, παίρνει μυθικές διαστάσεις!
    Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή