Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Ένας μήνας χωρίς το υπνωτικό μου....

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τη μέρα που κοιμήθηκε ο Δημήτρης για πρώτη φορά μόνος του στο δωμάτιο του... 

Μπορώ λοιπόν με σιγουριά πλέον να κρίνω εκ του αποτελέσματος, πως η μετάβαση- για τον Δημήτρη- ήταν εξαιρετικά εύκολη. Αν εξαιρέσουμε ένα και μόνο βράδυ (το δεύτερο) που ξυπνούσε διαρκώς θέλοντας αγκαλιά, όλα τα υπόλοιπα κοιμήθηκε σαν πουλάκι- ίσως και καλύτερα από ότι στο δωμάτιο μας που ξεσηκωνόταν με το παραμικρό αφού ξυπνάει γενικά πολύ εύκολα. 

Για μένα πάλι τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο απλά. Πέρασαν 5 μέρες που δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου και άλλες τόσες που ξύπναγα διαρκώς και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου πήγαινα να ελέγξω ότι όλα είναι καλά. Τώρα έχω αρχίσει να το συνηθίζω αν και δεν το κρύβω πως κάποια βράδια που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, εύχομαι μέσα μου να κλάψει για να τον πάρω αγκαλιά και να νανουρίσει και αυτός εμένα. (είπαμε- είναι το υπνωτικό μου) 

Και ναι- ίσως απογοητεύτηκα λίγο που διαπίστωσα πόσο εύκολα "ανεξαρτητοποιήθηκε" το μαιμουδάκι, ίσως ο Δημήτρης να μην απέδρασε "κινηματογραφικά" για να είναι κοντά στη μανούλα, όμως η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που αγάπησε τον χώρο του και περνάει και μόνος του καλά! 

Χαίρομαι που το πρωί τον ακούω που ξυπνάει από το διακόπτη του φωτός που τον αναβοσβήνει μανιωδώς και διασκεδάζει. Χαίρομαι που καμιά φορά ακούω το πιπίλισμα του από την ενδοεπικοινωνία. Χαίρομαι που με περιμένει με το χαμόγελο κάθε πρωί όρθιος στη κούνια του και τον παίρνω αγκαλιά και τον πνίγω στα φιλιά. Χαίρομαι που μεγαλώνει όμορφα και ωραία και ας μελαγχολώ και λίγο που γίνεται τόσο γρήγορα. 

Αχ βρε μαιμουδάκι τι μου έχεις κάνει... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl



Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

"Είσαι το άλλο μου εγώ- αυτό που γουργουρίζει...!"

Μπορεί να κλείνουμε μόλις 5 χρόνια γάμου....

Όμως συνυπάρχουμε αρμονικά εδώ και 12 χρόνια.  Αρμονικά είπα;Εντάξει- εντάξει... όχι πάντα! Συνυπάρχουμε όμως ενωμένοι σαν μια γροθιά, δυο άνθρωποι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους που ένωσαν τις ζωές τους, τα μυαλά τους, τις ψυχές τους, το σώμα τους και έγιναν ένα. 

Ναι, υπάρχουν στιγμές που δεν σε συμπαθώ και τόσο πολύ! Υπάρχουν στιγμές που συγκεκριμένες συνήθειες σου με ενοχλούν. Και υπάρχουν και στιγμές που δεν θα με χάλαγε να πλακωθούμε και λίγο στο ξύλο! 

Δεν υπάρχει όμως ούτε μια στιγμή που να μην σε αγαπ-ά-ω.  Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μετανιώνω για την επιλογή μου να ζήσω στο πλάι σου το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μην θέλω μια δική σου αγκαλιά σαν τρελή! 

Είσαι ο μόνος άνθρωπος, (τώρα ο μόνος μαζί με το μαιμουδάκι μας,) που μπορεί να με κάνει να χαμογελάσω ότι και αν έχω. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που η παρουσία του και μόνο μου προκαλεί τόση ηρεμία. (ναι, βρε χαζό αλήθεια- για αυτό γυρεύω καυγά με το παραμικρό για να ανάψουν λίγο τα αίματα- κοντεύεις να εξαφανίσεις τον παλιό καλό εαυτό μου!) Είσαι ο μόνος άνθρωπος που δεν βαριέμαι ποτέ. 

Βασικά είσαι ο άνθρωπος μου. Το στήριγμα μου. Το χαμογελάκι μου. Οι υπέροχες χειλάρες μου. Τα μονίμως "δακρυσμένα" μάτια μου. Η μεγάλη, ζεστή και πάντα ανοιχτή αγκαλιά μου. Η φωνή της λογικής στο παράλογο μυαλουδάκι μου. 

Το ξέρω ματάκια μου- περάσαμε πολλά αυτά τα χρόνια, πολλά και δύσκολα. Έπρεπε να το είχαμε καταλάβει από το τόσο επεισοδιακό ταξίδι του μέλιτος. Έπρεπε να είχαμε καταλάβει πως τα λόγια της Jacklin ήταν προφητικά. 

Όμως "κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα"  και όπως στο ορκίστηκα- ήρθαν μέρες καλές. Γέμισε επιτέλους η αγκαλιά μας, το σπίτι μας, η ζωή μας. 

Να ξέρεις πως εγώ είμαι εδώ να σου κάνω καραγκιοζιές να γελάς, να σου τσακίζω το νευρικό σου σύστημα με παραφροσύνες, να σου μαγειρεύω πλουσιοπάροχα, (ε- ναι ο έρωτας περνάει ΚΑΙ από το στομάχι), να σου μιλάω με τις ώρες μέχρι να μην με ακούς πλέον, να σου φωνάζω που δεν με ακούς, να σου ζητάω αγκαλίτσες μετανιωμένη, να αφιερώνομαι ολοκληρωτικά στο παιδί μας και να κάνουμε και άλλα πολλά πολλά παιδάκια μέχρι- όπως μου έχεις πει- να μην μας φτάνει πια η σοφίτα!! (λυποθύμισες ή όχι ακόμη;!) Να ξέρεις πως θα είμαι εδώ μέχρι να με σιχαθεί η ψυχή σου, γιατί.. "δεν πάω πουθένα, πουθένα, πουθένα, εδώ θα μείνω" (έτσι για να πιάσω και το δικό σου ρεπερτόριο!)

 Ναι μικρέ μου, την πάτησες. Με φορτώθηκες για μια ζωή και όπως σου είπε και ο πατέρας μου εκείνη την ημέρα- 28 Ιουνίου του 2009- "Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αλλαγές δεν δεχόμεθα" χιχιχι












Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Αγώνες Μπουρμπουλήθρας!

Σήμερα είχαμε τους "Αγώνες Μπουρμπουλήθρας" στο κολυμβητήριο που πάμε με το μαιμουδάκι. 

Μπουρμπουλήθρας γιατί, όπως λέει η δασκάλα μας, σε αυτό το στάδιο μόνο μπουρμπουλήθρες μπορούμε να περιμένουμε να κάνουν! χεχε

Πήγαμε το πρωί και γινόταν χαμός. Μπαλόνια παντού, δυνατή μουσική, ένα τραπέζι γεμάτο μετάλλια και πιστοποιητικά, φωτογράφοι, (επαγγελματίες παρακαλώ!!), μπαμπάδες- παππούδες- γιαγιάδες στον ειδικό χώρο έξω από τη πισίνα να περιμένουν να καμαρώσουν τα δελφινάκια τους!

Πρώτη σκέψη της φουκαριάρας- υπέρβαρης- μάνας, (γιατί είπαμε θυσία έχω γίνει για το μαιμουδάκι- όλες οι άλλες μανούλες κορμάρες- τι στο καλό, μόνο εγώ πήρα 20 κιλά στην εγκυμοσύνη;;;) "Ωχ αμάν, πάει, ότι γλίτωσα γλίτωσα- σήμερα όλοι όσοι δεν ξέρουν ήδη ότι έχω γίνει ένα μικρό φαλαινάκι, (ε, το έσωσα;), θα το μάθουν τώρα!!!"  Αμέσως μετά, βαθιά ανάσα,  τόνωση της αυτοπεποίθησης, πλατύ χαμόγελο και βουρ στη πισίνα! Όχι που δεν θα απολάμβανα τους πρώτους αγώνες του μικρού η κουκουβαγομάνα!!

Όλα τα κάναμε! Χαιρετίσαμε περιχαρής τον μπαμπά μας που μας καμάρωνε, πλατσουρίσαμε, επιπλεύσαμε με το "μακαρόνι" μόνοι μας, κουνήσαμε μανιωδώς ποδαράκια για να πιάσουμε μια φουσκωτή μπάλα πιο μεγάλη από εμάς, (καλά, από τον Δημήτρη μόνο!), κάτσαμε στην άκρη της πισίνας και πέσαμε μέσα μόνοι μας, να μας πάρει η μαμά αγκαλιά, κάναμε τσουλήθρα και μπλούμ, φυσικά κάναμε και τις μπουρμπουλήθρες μας- όλα τέλεια!! 

Μόλις ήρθε η ώρα να πάρουμε το μετάλλιο μας και τον έβαλε η δασκάλα στο βάθρο.... κλάαααααμα!!! Κατακόκκινος έγινε, έσφιξε μπουνίτσες, άνοιξε το στόμα κραυγάζοντας όλο απελπισία!! Φωτιά πήραν τα φλας!! (μωρέ, όχι που είναι δικό μου το παιδί, μα είναι αξιολάτρευτος όταν κλαίει!!) Όλα τα άλλα παιδάκια, χαμογελούσαν, καμάρωναν που άκουγαν μπράβο από τη μαμά, το δικό μου να κλαίει σπαρακτικά!! 

Εγώ πάλι πολύ χάρηκα. Ναι, ναι! Διότι το παιδί μου διαφέρει από τα άλλα και εγώ έτσι τον θέλω- μοναδικό! (η απόλυτη παράνοια της μάνας που λάθος δεν βρίσκει στο παιδί της!) Ναι κυρία μου, εμείς δεν αθλούμαστε για μετάλλια και βραβεύσεις! Εμείς αθλούμαστε από πεποίθηση, (γκούχ- γκουχ), για το άθλημα καθεαυτό, για το "Νους υγιής εν σώματι υγιή"! 

Βασικά, η αλήθεια είναι ότι  Δημήτρης δεν πολυσυμπαθεί τη δασκάλα του! (συνεχίζετε η παράνοια...) Ναι, ναι,  γιατί κατ' αρχάς πειράζει συνέχεια τη μανούλα του ότι δεν τον αφήνει να κάνει ρούπι μόνος του. (εγωωωώ;;;;) Έπειτα μια μέρα που έπαιρνε το χρόνο του να πέσει μέσα στο νερό, η δασκάλα ήρθε και τον έσπρωξε- και από εκείνη την ημέρα- σας ορκίζομαι την στραβοκοιτάει!!

Μετά φόρεσα εγώ το μετάλλιο και καμάρωνα, γιατί στη τελική θα έπρεπε να παίρνουν και οι μανούλες μετάλλιο, τόση κούραση τραβάμε για τα παλιόπαιδα!! 

Το ξέρω παραλήρησα και απόψε!! 

Άντε μαιμουδάκι μου, και του χρόνου!!!!!! 



Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Εγώ και οι "αμερικανιές" μου...

Οι φίλες μου με λένε "αμερικανάκι" και με κοροϊδεύουν.  

Το αποδέχομαι. Ως παιδί μεταναστών η νοοτροπία μου είναι αρκετά ξενική. 

Λατρεύω τα ήθη και τα έθιμα της Ελλάδας και τα τηρώ ευλαβικά. Ακόμα και αν κάτι δεν είναι από τα μέρη που κατάγομαι- αν μου αρέσει- θα το υιοθετήσω. 

Το ίδιο ακριβώς κάνω λοιπόν και με τα ξένα εθιμοτυπικά. 

Στο σχολείο ήμουν η μόνη στη τάξη μου που διοργάνωνα pajamas parties, ( ή αλλιώς sleepovers όπως λατρεύω να τα λέω). Ατελείωτες συζητήσεις, πίτσες και πάλι πίτσες, ξενύχτι μέχρι το πρωί, 7 με 8 κορίτσια να αποκοιμιούνται η μια πάνω στην άλλη σε ένα δωματιάκι 2 επί 3!

Μεγαλώνοντας καθιέρωσα τα mexican nights όπου μαγείρευα υπέροχη μεξικάνικη κουζίνα και πίναμε sangria και margaritas μέχρι το πρωί. (μεγάλες στιγμές με τα φλαμπέ να κινδυνεύουν να μου λιώσουν τον απορροφητήρα!) Για να μην αναφερθώ στα BBQ days που απλά αγαπώ- ως παντρεμένη πλέον!

Όταν η αδελφή μου παντρεύτηκε, διοργάνωσα  bridal shower, το ίδιο και στη κουνιάδα μου, και ήταν απόλυτα αναμενόμενο να μου διοργανώσει με τη σειρά της η αδελφή μου baby shower όταν κόντευα να γεννήσω τον Δημήτρη-Γεράσιμο. Μάλιστα η μητέρα μου,  μου έχει πει πως στο εξωτερικό συνηθίζουν να διοργανώνουν πριν το γάμο και τα λεγόμενα kitchen tea όπου όλες οι φίλες της νύφης μαζεύονται για τσάι και κάνουν δώρα στη μέλλουσα νοικοκυρά μόνο κουζινικά!! Τέλειο; 

Μην σοκάρεστε λοιπόν που κάνω το πάρτι του μικρού τόσο μεγάλο θέμα- έτσι έχω μεγαλώσει και έτσι μου αρέσει! (έ μαααα! Πάλι εσείς θα τα ακούσετε και ας μην φταίτε!!) Το διαπίστωσα περίτρανα τις προάλλες που έψαχνα μια συγκεκριμένη φωτογραφία για να φτιάξω το δώρο  για τη γιορτή του πατέρα.  Ψαχουλεύοντας λοιπόν έπεσα πάνω σε φωτογραφίες από τα παιδικά μου πάρτι!! Και όλα στο μυαλό μου βρήκαν την εξήγηση τους! Τότε φυσικά δεν υπήρχε το διαδίκτυο- είπαμε δεν είμαστε πιτσιρίκες- έτσι η μητέρα μου είχε ένα βιβλίο της Βέφας Αλεξιάδου, "Πρόσκληση σε παιδικό πάρτι" 



Κάθε χρόνο λοιπόν μου έλεγε να το ξεφυλλίσω και να διαλέξω ποιο θέμα μου άρεσε ώστε να μου το κάνει. Τι χαρά έπαιρνα... Πόσο μου άρεσε να χαζεύω με τις ώρες μέχρι να αποφασίσω.... Εντελώς ενδεικτικά μερικές επιλογές μου...








Και όπως διαπιστώνετε πιστεύω μια χαρά τα κατάφερνε η μανούλα μου και όλα με τα χεράκια της!! Και στις δυο περιπτώσεις που επέλεξα έχει φτιάξει της τούρτες αλλα και τον μπουφέ ανάλογα με το θέμα που είχα διαλέξει.... (α, και δεν θέλω σχόλια για το ensemble μου, μην ξεχνάτε- δεκαετία του '80 ήταν!! χεχε)






Μετά λοιπόν από αυτή την απρόσμενη βόλτα down memory lane, καταλαβαίνω απόλυτα για ποιο λόγο δίνω τόση βάση να διοργανώσω ένα σπέσιαλ πρώτο γενέθλιο πάρτι του μικρού.  Όχι μόνο αυτά τα βιώματα έχω, αλλά τα ασπάζομαι θερμά και σκοπεύω να το κάνω για όσο ακόμα θα αντέχω... 

Πυρετώδης λοιπόν οι προετοιμασίες όπως θα φαντάζεστε, μόλις 18 και σήμερα μέχρι τη μεγάλη μέρα... 


Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Είναι κάτι στιγμές μαγικές...

Είναι κάτι στιγμές μαγικές... 

Είναι κάτι στιγμές που το μαιμουδάκι ξυπνάει από τις 6:00 και μαζί ξυπνάει και ο μπαμπάς... 

Είναι κάτι στιγμές, πριν καλά καλά βγει ο ήλιος, που κάθεσαι στο μπαλκόνι με ένα ζεστό καφέ στο χέρι που μοσχοβολάει κανέλα, (πάντα), και χαζεύεις τους άντρες της ζωής σου να προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια τους- κάπου χαμένοι ακόμα στη χώρα των ονείρων. 

Είναι κάτι στιγμές, στην απόλυτη ησυχία που επικρατεί πριν ο κόσμος αρχίσει να και πάλι να κινείται, που έχεις την ευλογία να παρατηρείς τα δυο σημαντικότερα πρόσωπα της ζωής σου να δημιουργούν σχέσεις και αναμνήσεις. 

Και εσύ εκεί, με τον καφέ στο ένα χέρι και τη φωτογραφική, (πάντα), στο άλλο,  να προσπαθείς να αποτυπώσεις κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε άγγιγμα, κάθε συναίσθημα. Να προσπαθείς να διατηρήσεις αυτή τη στιγμή για πάντα. 

Είσαι εκεί, και για μια ακόμη φορά νιώθεις τη καρδιά σου να χάνει ένα χτύπο. Νιώθεις απόλυτη ευτυχία και ευγνωμοσύνη. 

Αυτές τις στιγμές τις αγαπώ. 

Για αυτές τις στιγμές ζω. 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl




Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Λίγη άμμος, λίγα κουβαδάκια και τα αγόρια μου!

Ε ναι λοιπόν! Κάναμε το πρώτο μας μπάνιο στη θάλασσα! 

Και ήταν υπέροχα.... 

Παρά την λίγη συννεφιά, δεν πτοηθήκαμε.  Ξεκινήσαμε πρωί πρωί τα τρία μας ώστε να προλάβουμε να βουτήξει ο Δημήτρης μεταξύ του πρωινού και του δεκατιανού- αλλά να παίξει και ενδιάμεσα μέχρι να χωνέψει. 

Και έτσι και έγινε. Το παραλιακό μαγαζί ήταν ακόμα κλειστό όταν φτάσαμε, μα εμείς άψογα οργανωμένοι όπως πάντα, είχαμε μαζί ότι χρειαζόμασταν.! Απλώσαμε κουβαδάκια και λοιπά στην ακρογιαλιά και αφήσαμε το μαιμουδάκι να αφηνιάσει... 




Η θάλασσα φυσικά ήταν αρκετά κρύα μα πολύ αναζωογονητική! Ο Δημήτρης δεν έδειξε να ενοχλείται καθόλου από τη θερμοκρασία, αντίθετα ξετρελάθηκε, ενώ εφαρμόσαμε όλα όσα έχουμε μάθει στο μάθημα και το καταδιασκεδάσαμε. Χορτάσαμε κακαριστά γελάκια όταν βουτούσαμε με τον Παναγιώτη εναλλάξ μέσα και βγαίνοντας απότομα κάναμε "Τσααα!!" στο μαιμουδάκι, που μας περίμενε κάθε φορά και με περισσότερη ανυπομονησία! 

Εννοείται ότι πρέπει να ήπια το πολύ τρεις γουλιές καφέ και δεν έκατσα καθόλου στη ξαπλώστρα, (όχι βέβαια και να ξαπλώσω!!), όμως άξιζε και με το παραπάνω- άσε που μετά από 3 χρόνια απουσίας μου από τις θάλασσες λόγω του ιστορικού μου- δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ανάγκη το είχα... 

Σήμερα λοιπόν ήταν το πρώτο από πολλά μπάνια που θα ακολουθήσουν, και πείτε με υπερβολική, πείτε με μέχρι και γραφική, μα όταν αυτά τα ποδαράκια ένιωσαν για πρώτη φορά τη υπέροχη και θεραπευτική αλμύρα των δικών μας θαλασσών, ε, ναι- συγκινήθηκα... 

Κουκουβά... 



https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Ένας καταπληκτικός πατέρας...

Λένε πως παντρεύεσαι τον άντρα που θες να γίνει πατέρας των παιδιών σου. 

Συμφωνώ απόλυτα. (άλλωστε ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω με την επιστήμη;) 

Αυτό όμως έχει- στα δικά μου τα μάτια- και άλλες προεκτάσεις. Φυσικά και παντρεύεσαι τον άντρα που θες να γίνει πατέρας των παιδιών σου. Αυτό όμως σημαίνει ευθύς εξαρχής πως σου ξύπνησε το ένστικτο της μητρότητας. Άρα αυτό σημαίνει πως περνάς καλά μαζί του, σου διευκολύνει τη ζωή και σε κάνει να γελάς. (διότι το γέλιο είναι το καλύτερο αφροδισιακό) Συνεπώς αυτό σημαίνει πως έχετε ερωτευτεί και πιθανότατα έχεις βρει το άλλο σου μισό. 

Μόνο που εγώ δεν βρήκα το άλλο μου μισό. Βρήκα το άλλο μου εγώ. (αυτό που γουργουρίζει). Δηλαδή ακόμα καλύτερα. Και ήξερα όχι μόνο πως θέλω να είναι ο πατέρας των παιδιών μου, αλλά και πως  θα είναι ένας καταπληκτικός πατέρας. 

Το ήξερα από τα πρώτα κιόλας ραντεβού βλέποντας πόσο περιποιητικός, σεβαστικός και τρυφερός ήταν απέναντί μου. Το διαπίστωσα ακόμα περισσότερο όταν παρά τα διάφορα σκαμπανεβάσματα που πέρασε η σχέση μας- αφού δεν ήμασταν παρά παιδιά όταν σμίξαμε- αυτός δεν το έβαζε κάτω και συνέχισε να με αγαπάει και να με στηρίζει άνευ όρων. 

Και όταν πλέον φτάσαμε να περάσουμε τις πραγματικές φουρτούνες της κοινής μας ζωής και ο Παναγιώτης στεκόταν και πάλι βράχος, φράγμα πανύψηλο να σπάνε πάνω του τα κύματα, όταν αγάπησε τα δυο μας παιδιά που χάσαμε με όλη του τη ψυχή ακόμα και αν δεν τα γνώρισε και με στήριξε για να μην πέσω ακόμα και αν ο ίδιος μετά βίας στεκόταν στα πόδια του, τότε το ήξερα πλέον με βεβαιότητα. 

Και τώρα, που τον έκανα επιτέλους πατέρα και στην πράξη, απλά τον παρακολουθώ να είναι αυτός  που πάντα γνώριζα ότι θα είναι και κάτι ακόμα παραπάνω. Τον παρακολουθώ να μεγαλώνει τον γιο του με αφοσίωση, αγάπη και προστατευτικότητα. Τον παρακολουθώ να ωριμάζει ακόμα περισσότερο και να γίνεται ακόμα πιο όμορφος άνθρωπος από ότι ήδη είναι. 

Μπορεί να μην ξέρω που θα καταλήξουμε σαν ζευγάρι, (καλέ ψέματα, ξέρω πολύ καλά, θα γεράσουμε μαζί, ευτυχισμένοι και πολύ πολύ ερωτευμένοι!), ξέρω όμως καλά πως καλύτερο πατέρα για τα παιδιά μου δεν θα μπορούσα να έχω επιλέξει. Και ευχαριστώ τον Θεό που τον έστειλε στο δρόμο μου και τον έκανε να αγαπήσει εμένα- την γκρινιάρα, τελειομανή και κομματάκι υπερβολική-  Γιάννα. 

Χρόνια σου πολλά μπαμπά του Δημήτρη- Γεράσιμου. Σε αγαπάμε από τα βάθη της καρδιάς μας. Για την ακρίβεια σε λατρεύουμε. 








Ο μπαμπάς μου ο σούπερ ήρωας!

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι. 

Ο μόνος σούπερ ήρωας που γνωρίζω είναι ο μπαμπάς μου. Αλήθεια. 

Έχω πλέον πεισθεί πως δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να κάνει άπαξ και το αποφασίσει. Θες υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, ξυλουργική, οικοδομικά, μαγειρική και πάει λέγοντας. 

Θες ψηφιδωτό κάδρο με άγρια ζώα; Θα το έχεις. Θες χειροποίητο τραπέζι με χώρο για άμμο και πετρούλες; Θα το έχεις. Θες εξωτερική σκάλα να ενώσει δυο μπαλκόνια; Θα την έχεις. Θες ενυδρείο για τις χελώνες σου με ειδικές εξέδρες και φωτισμό; Θα το έχεις. Θες μαρμελάδα κουμ κουάτ; Θα την έχεις! 

Δεν με πιστεύετε; Θα το αποδείξω σε άλλη ανάρτηση... (και όχι ένα από το καθένα... φτιάχνει για όλη τη γειτονιά και τα περίχωρα!)

Και δεν φτάνει που είναι σούπερ ήρωας. Είναι και βασιλιάς γιατί εγώ είμαι η πριγκίπισσα του. Αμέ.... Αμφιβάλλετε; Είναι και αυτό αποδεδειγμένο σας λέω! 

Ο μπαμπάς μου είναι Κρητικός και φυσικά ότι αυτό συνεπάγεται.  Άρα ο μπαμπάς μου είναι και φιλόσοφος. Μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί του τα πάντα αρκεί να αποδεχθείς πως θα έχει πάντα δίκιο αυτός. Επίσης είναι πολύ "μετριόφρων" (λέμε τώρα!!) - προσόν που έχει μεταφέρει και σε μας. (ε, τι να κάνουμε είμαστε από καταπληκτικό σόι.!!) Είναι φυσικά και των άκρων με τις εκδηλώσεις θυμού αλλά και αγάπης να μην έχουν όρια. Και πολύ αυστηρός. Αλλά πάνω από όλα είναι σκέτο "βούτυρο". 

Κάτω από όλη αυτή την αυταρχική και "μάτσο" εικόνα κρύβεται ένα παιδί. Ένα μεγάλο παιδί. Και ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος. Σκέφτεστε κάποιον ιδανικότερο για να γίνει πατέρας; Εγώ όχι. Και έχω τα παιδικά μου χρόνια να το αποδεικνύουν. (και αυτό!)

Ο μπαμπάς μου ήταν πάντα εκεί. Είχε πάντα ανοιχτή την μεγάλη του αγκαλιά. Είχε πάντα διάθεση για παιχνίδια και εξερεύνηση. (ίσως και περισσότερο από μένα!) Μου απαντούσε σε όλες μου τις απορίες ακόμα και τις πιο χαζές. Και αν κάτι δεν το γνώριζε, (λέμε τώρα!) θα το παραδεχόταν και θα με παρότρυνε να το ψάξουμε μαζί. Ο μπαμπάς  μου, μου μιλούσε σαν σε ενήλικα και με αντιμετώπιζε σαν ενήλικα. (αυτό βέβαια υπήρχαν φορές που δεν με σύμφερε...)  Ο μπαμπάς μου πάντα μου έξυνε τη πλάτη για να αποκοιμηθώ και πάντα μα πάντα ερχόταν να μου δώσει ένα φιλί για καληνύχτα ακόμα και όταν εγώ- νόμιζε ότι- κοιμόμουν. 

Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό το φιλί ήταν το υπνωτικό μου. Σήμαινε πως ο μπαμπάς μου είχε γυρίσει σπίτι- άρα ήμουν ασφαλής. 

Μεγαλώνοντας ο μπαμπάς μου είναι ακόμα πάντα εκεί.  Ίσως και περισσότερο από ποτέ. Και ακόμη και τώρα η μαύρη αλήθεια είναι πως αν το ακούσω από αυτόν θα είμαι σίγουρη ότι είναι και σωστό. Ξέρω πως αν είναι δίπλα μου θα προβλέψει αυτό που δεν θα προβλέψω εγώ. Ξέρω πως πάντα, μα πάντα, φυλάει τα νώτα μου. 

Με τον μπαμπά μου φυσικά οι καυγάδες είναι ομηρικοί. Και παρόλο που είναι τόσο έξυπνος, (όπως διατυμπανίζει), δεν του έχει κόψει να καταλάβει πως αυτό οφείλεται στο ότι οι χαρακτήρες μας μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Και φυσικά ακόμα και τώρα, 12 χρόνια μετά, νομίζει πως κάποιος άλλος άντρας πήρε τη θέση του. Όμως αυτό που δεν λέει να καταλάβει είναι πως μπορεί να βρήκα τον πρίγκηπα μου, μα αυτός θα είναι πάντα ο βασιλιάς μου. Και πως τον αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. 

Αλλά είπαμε. Ο μπαμπάς μου είναι Κρητικός. Και έχει πάντα δίκιο. 

Διαφωνεί κανείς; 






Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Μια κίνηση αγάπης για το karkinaki...

Η Μένια είναι η μαμά της Νεφέλης και του Πάρη. Η Νεφέλη έχει διαγνωσθεί με καρκίνο. Η Μένια λοιπόν δίνει τον δικό της αγώνα στο πλευρό της κόρης της. Αυτό τον αγώνα τον δίνει με αξιοπρέπεια, δύναμη και με σκοπό να βοηθήσει και άλλους γονείς που έρχονται στην- αδιανόητη θέση- να ακούσουν πως το παιδί τους πάσχει από καρκίνο. 

'Ετσι γεννήθηκε το karkinaki http://www.karkinaki.gr/ Ένας υπέροχος ιστότοπος όπου μπορείτε να ενημερωθείτε για τα πάντα που αφορούν στον παιδικό καρκίνο. Από επιστημονικές μελέτες μέχρι και τις συμβουλές τις Μένιας για το τι θα χρειαστεί να πάρει μια μητέρα μαζί της όταν  νοσηλευτεί το παιδί της. 

Σε όλη αυτή τη προσπάθεια, είδε μια μέρα στο διαδίκτυο της λεγόμενες busy bags http://teachingmama.org/busy-bags-101/. Και σκέφτηκε να δημιουργήσει κάτι ανάλογο για τα παιδιά που νοσηλεύονται ώστε να αξιοποιούν όλες τις ατελείωτες ώρες μέσα στο νοσοκομείο. 

Και εδώ μπαίνει στην ιστορία η Μάχη. Η Μάχη είναι μητέρα της Ταλιμπανούλας και του Μαχαραγιού, όπως αρέσκεται να αναφέρεται στα παιδάκια της. Είναι εργαζόμενη, μητέρα, νοικοκυρά που προσπαθεί να τα κάνει όλα και αν με ρωτήσετε- τα καταφέρνει περίφημα. Η Μάχη εκτός από το προσωπικό της  blog το Momma's Daily Life http://mommasdailylife.blogspot.gr/ είναι και η  δημιουργός της ομάδας Μαμαδό-blogs-  για όλες τις μαμάδες bloggers  (https://www.facebook.com/groups/mamadoblogs/)

Όταν λοιπόν η Μένια έριξε την ιδέα στην Μάχη, η πολυμήχανη Μάχη ενθουσιάστηκε και αμέσως  παρότρυνε και όλες εμάς τις υπόλοιπες μανούλες να δημιουργήσει η καθεμία από μερικές busy bags- με ότι χειροτεχνία επιθυμούσε και μπορούσε η καθεμία. 

Και εδώ μπαίνω εγώ στην ιστορία αυτή με τη ταπεινή μου προσπάθεια να φτιάξω ότι πιο όμορφο μπορώ και προλαβαίνω για αυτούς τους μικρούς ήρωες. 

Διάλεξα λοιπόν τα μπουκάλια "I spy" που είναι πολύ εύκολα να δημιουργήσεις- μιας και δεν ασχολούμαι και τόσο με χειροτεχνίες. Τα μπουκάλια "I spy" πρόκειται για απλά πλαστικά μπουκάλια νερού που γεμίζεις με άμμο ( ή ακόμα και χρωματιστή άμμο, ψιλό χαλικάκι- ότι μπορεί κανείς να φανταστεί) και βάζεις μέσα διάφορα μικροαντικείμενα ώστε γυρνώντας το παιδί το μπουκάλι να εντοπίζει αυτά ακριβώς τα αντικείμενα και να ενθουσιάζεται. 

Έστησα λοιπόν τις προμήθειες μου στο τραπέζι της κουζίνας και άρχισα: 




Είναι πολύ απλό. Τοποθετείς τα πάντα σε στρώσεις. Πραγματικά το διασκέδασα. Καθώς τελείωνα σκέφτηκα πως θα ήταν όμορφο να έγραφα ένα μήνυμα  και να το έβαζα μέσα στο μπουκάλι- έτσι για να μοιάζει ακόμα πιο περιπετειώδες σε ένα παιδί. Επίσης επειδή οι φατσούλες που είχα πάρει δεν χωρούσαν από το στόμιο- ήθελα όμως να τις βάλω- τις κρέμασα τελικά έξω από το μπουκάλι. Τέλος αφού μου έμειναν πολλά υλικά χειροτεχνίας- αντί για κορδέλες αποφάσισα να φτιάξω από αυτά ακριβώς τα υλικά,  ένα όμορφο διακοσμητικό και ας το αξιοποιήσει κάθε παιδάκι όπως επιθυμεί. 





Το αποτέλεσμα το τελικό λοιπόν είναι αυτό: 



Θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω την Μένια και την Μάχη που μου έδωσαν την ευκαιρία και με "έσπρωξαν" να κάνω κάτι όμορφο για κάποιες ψυχούλες που ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά. Σήμερα όσο και να κουράστηκα, όση ώρα ασχολούμουν με τα μπουκάλια ένιωθα μια ζεστασιά και μια βαθιά ικανοποίηση. Τόσο, που έφτιαξα ένα βραχιόλι από τα ίδια υλικά και το φοράω ώστε όποτε το κοιτάω να κάνω και μια προσευχή να ξεπεράσουν όλα αυτά τα παιδιά τα προβλήματα υγείας τους και να βγουν νικητές σε αυτή τους τη μάχη. 




Μένια μου, ελπίζω να ανταποκρίθηκα επάξια στις προσδοκίες σου και σε ευχαριστώ που μου θυμίζεις τι είναι σημαντικό. 

Μάχη μου, σε ευχαριστώ που μας ενώνεις όλες και διαθέτεις τόσο από τον πολύτιμο χρόνο σου για να μας βοηθάς και να μας εμπνέεις. 

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Το αγαπημένο μου κέικ...

Το αγαπημένο μου κέικ είναι πεντανόστιμο, πανεύκολο και έχω βρει τη συνταγή στο πίσω μέρος ενός κουτιού κακάο!




Το έφτιαξα προχθές που ένιωσα να μου πέφτει η δίαιτα βαριά (!) και δεν έχει μείνει ψίχουλο- εννοείται! 

Η συνταγή είναι η εξής:

Υλικά: 

Περίπου 750 γρ αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
250 γρ βούτυρο
44ο γρ ζάχαρη
4-5 αυγά
260 ml γάλα
βανίλια ή ξύσμα πορτοκαλιού
λίγο κακάο

Εκτέλεση: 

Χτυπάω το βούτυρο ρίχνοντας τμηματικά τη ζάχαρη και ένα ένα τα αυγά. Συνεχίζω το χτύπημα για 3 λεπτά. Προσθέτω διαδοχικά το αλεύρι με το γάλα και το άρωμα και ανακατεύω στην ελαφριά ταχύτητα. Παίρνω 7 κουταλιές της σούπας από το μείγμα και ανακατεύω και 2 κουταλιές κακάο. Στρώνω στη φόρμα του κέικ (βουτυρωμένη και αλευρωμένη) το μισό λευκό μείγμα, συνεχίζω με το μείγμα του κακάο και τελειώνω με το υπόλοιπο μείγμα. Με ένα πιρούνι ανακατεύω ελαφρά για να αναμειχθούν οι στρώσεις και να κάνει νερά. Ψήνω σε μέτριο προθερμασμένο φούρνο για 1 ώρα. Αφήνω να κρυώσει και ξεφορμάρω. 

Αυτή είναι η βασική συνταγή. Υπάρχουν φορές που παραλείπω εντελώς το κακάο, βάζω μπόλικο ξύσμα πορτοκάλι και αντικαθιστώ το μισό γάλα με φυσικό χυμό πορτοκάλι και έχω ένα υπέροχο κέικ που μοσχομυρίζει. (αυτή η εκδοχή ήταν η αγαπημένη μου όταν ήμουν έγκυος που τη σοκολάτα ούτε να την βλέπω.) Υπάρχουν φορές,  που βαριέμαι να κάνω τη διαδικασία ακριβώς με το κακάο και απλώς αδειάζω το μισό μείγμα στη φόρμα και στο υπόλοιπο μισό ρίχνω 8 κουταλιές κακάο, και τα ενώνω με πιρούνι και πάλι υπέροχο γίνεται. Και στο τέλος είτε το αφήνω ως έχει, είτε πασπαλίζω με ζάχαρη άχνη, είτε με γλάσσο σοκολάτας, είτε με ganache  σοκολάτας. είτε με λίγο καραμελωμένο ξύσμα πορτοκαλιού. 

Τα μόνα δικά μου "μυστικά" που τηρώ με ευλάβεια είναι: Το βούτυρο και τα αυγά να είναι σε θερμοκρασία δωματίου. Χτυπάω πολύ καλά το βούτυρο με τη ζάχαρη στην αρχή μέχρι να αφρατέψει και να ασπρίσει. Τα αυγά είναι πάντα χωριάτικα- πιστέψτε με κάνει τη διαφορά. (ειδικά στου πορτοκαλιού). Αν δεν έχετε δικά σας- ψάξτε το- υπάρχουν φούρνοι λόγου χάρη που διαθέτουν και στους πελάτες τους. Και ένα tip από τον Στέλιο Παρλιάρο: αφού βουτυρώσω τη φόρμα τη βάζω για λίγο στη κατάψυξη και μετά την αλευρώνω. Το αλεύρι δεν κολλά στο βούτυρο παρά απλώνεται πολύ καλύτερα και έτσι μειώνεται η πιθανότητα ατυχήματος!! Τέλος πάντα μου αρέσει το κέικ να κρατά λίγη από την υγρασία του- το προσέχω πολύ στο ψήσιμο μην στεγνώσει τελείως. 

Αυτά! Ελπίζω να τη δοκιμάσετε και να σας αρέσει όσο εμένα.!!



Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Μαιμουδάκι μηνών....11!

Μαιμουδάκι μου..... 

Έφτασαν τα "μηνογενέθλια" σου... Τα τελευταία... Έγινες 11 μηνών!!

Το επόμενο μήνα δεν θα είναι πια "μηνογενέθλια", θα κλείσεις το πρώτο χρόνο της ζωούλας σου... 

Το πιστεύεις; (τον εαυτό μου ρωτάω, μην απαντάς!) 

Δεν θα αρχίσω τα δακρύβρεχτα, (τα φυλάω για τον επόμενο μήνα), αντίθετα θα επικεντρωθούμε στα κατορθώματα σου! (και είναι πολλά- πήρες φόρα!) 

Δεν σε ζύγισα και δεν σε μέτρησα για αυτό το μήνα, το κρατάω έκπληξη για τον χρόνο!   

Έχεις 6 κάτασπρα, τοσοδούλικα, υπέροχα δοντάκια. Εκεί που είχες μόνο δυο μέσα σε μια βδομάδα έβγαλες και τα υπόλοιπα 4, (2 πάνω μεσαία και 2 κάτω δίπλα στα μεσαία), όλα μαζί! Τι τράβηξες ζωούλα μου, πρώτη φορά που σε είχε πιάσει το παράπονο και έζησα και εγώ λίγη γκρίνια. 

Επιμένεις να μην θες να σου φωτογραφίσω τα δόντια σου! Εγώ όμως, σήμερα μόλις, κατάφερα να αποθανατίσω το καλύτερο! 




Μπουσουλάς στα τέσσερα πλέον σαν μικρό σκανταλιάρικο μαιμουδάκι, σηκώνεσαι αεράτος, στέκεσαι πολύ πολύ ώρα, (κόντρα σε έπιπλο φυσικά- αν και για μερικά δευτερόλεπτα κάποιες φορές σε έχω πετύχει να παλεύεις να ισορροπήσεις μόνος σου), πιασμένος από έπιπλα προχωράς σαν σίφουνας (περιμετρικά ε;;;) και αν κάποιο έπιπλο είναι απέναντι μα δεν απέχει πολύ θα κάνεις την υπέρβαση και θα επιχειρήσεις να πιαστείς. Έχεις βρει το τρόπο να σκαρφαλώνεις- πράγμα που δεν καταλαβαίνω μιας και ακόμα δεν περπατάς- και φυσικά μου χαρίζεις πολλά παρ' ολίγο εγκεφαλικά επεισόδια τη μέρα αφού κανένα σχεδόν εμπόδιο δεν σε σταματά παρά μόνο αν είναι φτιαγμένο ακριβώς για αυτή τη δουλειά. (να κρατάει άτακτα μαιμουδάκια στη θέση τους!)






Το αγαπημένο σου παιχνίδι, (εκτός από όλα τα σουβερ  και τις παντόφλες μας..) είναι το αεροπλανάκι που σου χάρισε ο παππούς ο Χρήστος. Αγαπάς πολύ και τη βούρτσα σου... (ότι να' ναι δηλαδή!)





Τρως πλέον σχεδόν τα πάντα- μέχρι και όσπρια έφαγες και ξετρελάθηκες!! Λατρεύεις, τα φρούτα, το γιαούρτι, το μοσχάρι και τον σολομό, πίνεις όλο το χυμό πορτοκάλι με χαρά και μόλις λίγες μέρες τώρα θες να με ταίζεις στο στόμα....! Εγώ κάνω σαν καραγκιόζης και εσύ ξελιγώνεσαι στα γέλια!



Αυτό το μήνα ξεκινήσαμε και μαθήματα κολύμβησης.... (λέμε τώρα για να κοκορευόμαστε εμείς οι γονείς, να επιπλέεις παλεύουμε να μάθεις και να βουτάς χωρίς να πίνεις όλη τη πισίνα!) Περιττό να πω ότι ξετρελαθήκαμε ομαδικώς.... Είναι η αγαπημένη μου μέρα πλέον της εβδομάδας... (και ας είμαι η πιο παχιά της τάξης- να το ξέρεις θυσία γίνομαι για χάρη σου!!) 



Εξακολουθείς να ξελιγώνεσαι με τα δαγκώματα! Ο μπαμπάς σου εξακολουθεί να μην το καταλαβαίνει. Επιμένει να μην σε δαγκώνει και ας του στοιχίζει σε γελάκια! 

Βρίσκει όμως άλλους τρόπους να σε ενθουσιάζει. Το αγαπημένο σου φυσικά είναι η βόλτα στους ώμους του... (όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά...) 





Όταν πεινάς λες "μαμ" και όταν θες αγκαλιά λες διαρκώς "μαμαμαμαμαμαμαμαμαμα" 

Δυο πράγματα με συγκίνησαν πολύ αυτό το μήνα και μην ρωτάς γιατί. Η πρώτη φορά που σε βρήκα να στέκεσαι όρθιος στη κούνια σου και όταν αγοράσαμε τα πρώτα σου παπούτσια.... 





Αχ βρε μαιμουδάκι, αν έκανα ολόκληρο φωτογραφικό λεύκωμα τώρα, στον χρόνο τι θα κάνω;;; (κατ' αρχάς ένα καταπληκτικό πάρτιιιιιιιιι!)

Να σε χαιρόμαστε λατρεία μου, μας δίνεις τόση ευτυχία όση δεν μπορείς να φανταστείς.... 



Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Κάθε στιγμή και μια ανάμνηση...

Τι να πρωτογράψω βρε μαιμουδάκι μου, κάθε στιγμή και μια ανάμνηση...

Σήμερα πολύ με έκανες και γέλασα όταν είχες όρεξη για αγκαλίτσες μετά το δίωρο πρωινό σου παιχνίδι, (πολύ πρωινό 6-8 μιλάμε!),   και σε πήρα μαζί μου στον υπολογιστή και εσύ αμέσως άπλωσες ποδαράκια κόντρα στο τραπέζι!  Άραξες κανονικά, ήσουν πολύ χαριτωμένος...




Μετά πόσο ωραία περάσαμε που βγήκαμε  στο μπαλκόνι μας για να κάνεις κούνια στη σούπερ κούνια που σου έφτιαξε ο παππούς ο Χρήστος, (ναι, καλά βλέπεις μαιμουδάκι είναι χρυσή με μπορντό κάθισμα. Ζήτα εξηγήσεις από τον παππού σου που αξιοποιεί τα πάντα και δεν πετά ποτέ τίποτα- εγώ ευθύνη μια φορά δεν φέρνω!),  ενώ ήπια και εγώ μια φορά ολόκληρο τον καφέ μου; (ναι έγινε και αυτό!) 




Και όταν φάγαμε το δεκατιανό μας, (γιαούρτι με μπανάνα και φράουλα από το κήπο μας παρακαλώ) πόσο γελάσαμε που άρχισες να με ταΐζεις στη προσπάθεια σου (μου) να μάθεις να χρησιμοποιείς το κουτάλι; Πολύ πίστεψε. Ενώ μέχρι να μαζέψω μου έκανες "κουκουτσα" μόνος σου και με αποτρέλανες! (κάτι ξέρει η μαμά που μισογεμίζει μικρά τάπερ με όσπρια- σε ξετρελαίνουν!)




Πόσο αστείο μου φαίνεται και αυτό το πάνω σου δοντάκι που έχει ξεμυτήσει... Πόσο περίεργο γιατί αυτό το τοσοδούλικο δοντάκι σε μεταμορφώνει σιγά σιγά από μωρό σε παιδάκι. Πόσο θυμώνω που δεν με αφήνεις ποτέ να το φωτογραφίσω.... (αμ έλα που θα τα καταφέρω!) 

Μα πιο πολύ από όλα, πόσο μου αρέσει όταν έρχεσαι μόνος σου και παλεύεις να σκαρφαλώσεις πάνω μου για αγκαλίτσα και χαδάκια. Τότε πιάνεις το πρόσωπο μου και με τα δυο σου τα χεράκια, έρχεσαι σε απόσταση αναπνοής, τα ματάκια σου λάμπουν και αρχίζεις να με περιεργάζεσαι με τα χέρια, το στόμα ότι έχεις εύκαιρο. Και το λατρεύω, διότι ποτέ ξανά δεν θα είμαι τόσο τέλεια στα μάτια σου όσο τώρα. Πότε ξανά. Και απολαμβάνω κάθε λεπτό. 

Με έκανες και παραλήρησα πάλι μαιμουδάκι... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Ένα σφίξιμο στο στήθος...

Από χθες το απόγευμα έχω ένα σφίξιμο στο στήθος...

Στην ουσία το  έχω εδώ και μια βδομάδα περίπου που έχω αρχίσει και συνειδητοποιώ πιο έντονα πόσο κοντά είναι τα πρώτα γενέθλια του Δημήτρη.... 

Και ναι- μελαγχολώ. Γιατί αυτός ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα, σαν... σαν το νερό που τρέχει και το μαιμουδάκι δεν μπορεί να πιάσει και αγανακτεί, έτσι νιώθω και εγώ- σαν να  γλίστρησαν  μέσα από τα χέρια μου σχεδόν 365 μέρες σαν νερό και να μην κατάφερα να τις "πιάσω".

Σήμερα όμως είναι μια εξίσου σημαντική μέρα. Είναι η μέρα που αποφασίσαμε να κοιμηθεί ο Δημήτρης για πρώτη φορά στο δωμάτιο του... Είναι η μέρα που, μετά από 11 ολόκληρους μήνες, θα λείπει από το δωμάτιο μας.... Είναι η μέρα που δεν νομίζω να κοιμηθώ και τόσο πολύ.....

Οι πατεράδες ως γνωστών είναι πιο ψύχραιμοι σε τέτοια ζητήματα. Ο Παναγιώτης λοιπόν από χθες είναι εκστασιασμένος που θα μπορέσει επιτέλους να δει τηλεόραση με κανονική ένταση και χωρίς παιδικά νανουρίσματα ως μουσικό "χαλί"... Επίσης είναι ενθουσιασμένος που δεν θα χρειαστεί να σκαρφαλώνει για ξαπλώσει- αφού για να χωρέσει η κούνια του μικρού είχαμε αλλάξει όλη τη διαρρύθμιση του δωματίου και είχαμε κολλήσει το κρεβάτι στο τοίχο. 

Και εγώ δεν λέω.. Θα χαρώ που δεν θα χρειάζεται να σκαρφαλώνω επίσης στο κρεβάτι για να ανοίξω τα παντζούρια, μου είχε λείψει το κομοδίνο μου με όλα τα αγαπημένα μου τζάρτζαλα στο πρώτο συρτάρι και φυσικά θα μπορώ επιτέλους να στρώνω το κρεβάτι σαν άνθρωπος.... όμως... 

Θα μου λείπει όμως περισσότερο το μαιμουδάκι μου.... 

Θα μου λείπει η ανασούλα του... 

Θα μου λείπει να χαζεύω τις ανορθόξες στάσεις και τα περίεργα μουτράκια που παίρνει ενώ κοιμάται... 

Θα μου λείπει ο αστείος ήχος από το πιπίλισμα του.... 

Και ναι- θα μου λείπουν και τα νανουρίσματα... (μια χαρά νανούριζαν και μένα...!)

Το δωμάτιο μας μου φαινόταν πάντα  πολύ μικρό. 

Τώρα όμως ξαφνικά μου φαίνεται τεράστιο....και άδειο. 

Για να δούμε... Πως θα είναι αυτή η μετάβαση και για τους δυο μας... Προς το παρόν ο Δημήτρης κοιμάται ανενόχλητος και εγώ πάλι... εγώ ήδη κλαίγομαι και δεν έχω καν ξαπλώσει.... 

Αχ βρε μαιμουδάκι, αχ....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς


Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Αυτή είναι η δουλειά μου- τώρα είμαι μητέρα.

Εδώ και καιρό είχα πιάσει συζήτηση με τον πατέρα μου σχετικά με τον μικρό και μου είχε πει: "Η μεγαλύτερη δυσκολία που θα συναντήσεις στην ανατροφή του παιδιού σου είναι ο κοινωνικός περίγυρος". 

Και είχε δίκιο- το γνώριζα και τότε. Και μάλιστα είχα σχολιάσει πως μέσα σε αυτόν τον περίγυρο εγώ υπολογίζω και τον οικογενειακό, διότι δεν γίνεται να συμφωνούν όλοι με τα πιστεύω σου, ούτε είναι όλοι σεβαστικοί απέναντι σε αυτά. 

Το γνώριζα διότι ως παιδί είχα νιώσει στο πετσί μου τα προβλήματα που εννοούσε ο πατέρας μου μιας και επιστρέφοντας Ελλάδα διαφέραμε τόσο πολύ από τα υπόλοιπα παιδιά, που πέρασαν χρόνια για να δημιουργήσω φιλίες και να νιώσω άνετα με αυτή μου τη διαφορετικότητα. 

Τι κάνεις λοιπόν όταν έχεις επιλέξει ένα συγκεκριμένο τρόπο να μεγαλώσεις το παιδί σου και επειδή αυτός είναι διαφορετικός από της μάζας να πρέπει να απολογείσαι και να δίνεις εξηγήσεις; Γιατί θα πρέπει μεθαύριο που ο Δημήτρης θα καταλαβαίνει να πρέπει να έρχεται αυτός αντιμέτωπος να εξηγήσει τα αυτονόητα; 

Θέλω να πιστεύω πως οι επιλογές μας για την ανατροφή του μικρού είναι σωστές. Θέλω να πιστεύω πως αναγνωρίζω τα ελαττωματικά μου σημεία και προσπαθώ να τα διορθώσω. Θα ήθελα να το κάνει αυτό όλος ο κόσμος όπως  θα ήθελα και παγκόσμια ειρήνη αλλά δεν το βλέπω να γίνεται. Θέλω να πιστεύω πως έχω ήδη βελτιωθεί πολύ σαν άνθρωπος και σκοπεύω να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο. 

Ακολουθώ κατ' αρχάς το ένστικτο μου. Ενημερώνομαι διαρκώς σχετικά με τα όσα συστήνουν οι ειδικοί για την διατροφή, εξέλιξη, ασφάλεια. υγεία του παιδιού, και φυσικά έχω τα μάτια μου 24 και σκέφτομαι πάντα το απίθανο -γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Να προστατέψω όσο περισσότερο μπορώ αυτό το πλάσμα από όσα περισσότερα μπορώ. Κουβεντιάζουμε με τον Παναγιώτη όλες μας τις ανησυχίες και μόνο εφόσον συμφωνήσουμε ακολουθούμε μια τακτική. Είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά. 

Προτιμώ να είμαι ασφαλής παρά μετανιωμένη.... Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. 

Αν έχω επηρεαστεί από τα όσα μας συνέβησαν για να αποκτήσουμε τον Δημήτρη; Φυσικά. Και κανείς δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό παρά μόνο αν έχει περάσει τον ίδιο ακριβώς Γολγοθά. Αν έχω επηρεαστεί από το γεγονός πως είμαι παιδί μεταναστών και μεγάλωσα με άλλη νοοτροπία; Φυσικά. Αν με ενοχλεί γενικότερα η νοοτροπία των Ελλήνων; Φυσικά. 

Με ενοχλεί που είμαστε "ο καθένας να κάνει τη δουλειά του και σκοτίστηκα για τους άλλους". Με ενοχλεί που είμαστε "μπάτε σκύλοι αλέστε" και δεν σεβόμαστε την ιδιωτική ζωή και τον προσωπικό χώρο και χρόνο του άλλου. Με ενοχλεί που είμαστε κουτσομπόληδες και κατακρίνουμε χωρίς να κοιτάμε πρώτα τα δικά μας τα χάλια.  Με ενοχλεί που τον ευγενικό άνθρωπο και τον καλό τον θεωρούμε "μ*****α". Με ενοχλεί ο κομπλεξισμός μας. Και αν αρχίσω τα παραδείγματα δεν θα τελειώνω, χρειάζομαι ένα ολόκληρο ξεχωριστό κείμενο. Με ενοχλεί που έφτασα και εγώ στο σημείο να μιλάω έτσι. 

Είμαστε ένας υπέροχος λαός που έχει επαναπαυθεί τόσο στις δάφνες του παρελθόντος, στο υπέροχο φυσικό τοπίο και στην καλή του τη καρδιά- γιατί την έχει- που ξεχνάμε όλα τα άλλα. Όλα όμως. 

Πως τα καταφέρνεις λοιπόν να μην αφήνεις όλο αυτό το χάος να επηρεάσει τη διάθεση σου και το κυριότερο να μην σε λοξοδρομήσει από τα πιστεύω σου και τους τρόπους σου; Και το σημαντικότερο όλων; Πως διδάσκεις στο παιδί σου να ψάχνεται, να μην επαναπαύεται, να τολμά να είναι διαφορετικό, να μην ακολουθεί τη μάζα; (διότι δυστυχώς η πλειοψηφία δεν ξέρει τι της γίνεται.) 

Ε λοιπόν όχι. Θα αντισταθώ σθεναρά σε όλη αυτή την αρνητική αύρα που αντιμετωπίζω. Θα χαμογελώ πλατιά ακόμα και στους μουρτζούφληδες. Θα πάψω να μιλάω και να διαφωνώ με άτομα στενόμυαλα, χωρίς παιδεία και σεβασμό διότι δεν έχει νόημα και χαλάει η ψυχολογία μου. Θα παλέψω για το μέλλον, την ασφάλεια, για την ψυχική, πνευματική και συναισθηματική υγεία αυτού του παιδιού μέχρι τέλους. Θα παλέψω σκληρά. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο δυνατή από τον περίγυρο. Και θα είμαι. 

Γιατί το είπαμε. Αυτή είναι η δουλειά μου. Τώρα είμαι μητέρα. 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas