Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Έχω τρία παιδιά... Δυο στον ουρανό και ένα στην αγκαλιά μου...

Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω την ιστορία μου, την ιστορία που με οδήγησε εδώ σήμερα, όχι επειδή δεν μιλάω για αυτή, μιλάω και πολύ περισσότερο απ” όσο ίσως θα ενέκρινε κανείς- βλέπετε ο κόσμος δεν θέλει να ακούει θλιβερές ιστορίες, φοβούνται ότι αν ακούσουν κάτι κακό θα τους συμβεί κιόλας- αλλά επειδή δυσκολεύομαι να εκφράσω την ένταση των συναισθημάτων, την απελπισία της αναμονής, το χάσιμο της ψυχής σου και της λογικής σου και την αναγέννηση από τις στάχτες σου. Πως να «κλείσω» 4 χρόνια σε ένα κείμενο;
Σε αυτά τα 4 χρόνια, τους 24 μήνες ήμουν έγκυος- εκ των οποίων τους 15 ήμουν κλινήρης, γέννησα 3 παιδιά, το πρώτο φυσιολογικά, τα επόμενα με καισαρική, τα δυο μου τα πήρε κοντά του ο Θεούλης, το τρίτο το κρατάω στην αγκαλιά μου.
Παντρευτήκαμε με τον άντρα μου μετά από 7 χρόνια σχέσης, 7 χρόνια μοναδικά και υπέροχα, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη διότι είχα γνωρίσει τον απόλυτο έρωτα, αυτόν τον έρωτα που σου κόβει τα γόνατα και σου ανακατεύει το στομάχι, με κοινά όνειρα για μια πολυμελή οικογένεια. Ξεκινήσαμε άμεσα τις προσπάθειες για παιδί.
Μένω έγκυος αμέσως, η χαρά απερίγραπτη. Χαρά που κράτησε μόλις μια βδομάδα μιας και ξεκίνησα να έχω αιμορραγία- τάση για αποβολή μου λένε, ακινησία μου λένε και προσοχή- στρατιώτης εγώ τα ακολουθώ όλα κατά γράμμα. Φτάνουμε στην αυχενική διαφάνεια, οι τιμές καλές, το αμνιακό καλό, μόνο τα άκρα του μωρού έχουν μια απόκλιση.
«Είναι νωρίς ακόμα» μου λένε «θα δούμε, στο μεταξύ κάνε αμνιοπαρακέντηση να σιγουρευτούμε«
Την κάνω με τρελό φόβο αποβολής, μου τηλεφωνεί σε 5 μέρες ο γιατρός μου, «Έχεις ένα υγιέστατο κοριτσάκι» μου λέει. Καταρρέω στην αγκαλιά του άντρα μου και κλαίμε παρέα από ευτυχία. Όμως και πάλι στα ραντεβού με τον γιατρό κάτι δεν πάει ποτέ καλά. Δεν μεγαλώνει σωστά. Και τα άκρα δεν μεγαλώνουν ομοιόμορφα.
«Να περιμένουμε» μου λέει ο τσαρλατάνος «να έρθει ο γενετιστής από Αθήνα να σε δει. Στην Β επιπέδου«
Αναμονή. Να έχω φτάσει 23 εβδομάδων και το παιδί να μην το έχω ακούσει ακόμη.
Έρχεται ο γενετιστής. Τα ίδια. Μόλις 376 γραμμάρια, είναι πολύ μικρό, δεν μεγαλώνει και τα άκρα του είναι δυσανάλογα.
«Θα σε ξαναδώ σε ένα μήνα» μου λέει και το δέχομαι η ηλίθια. Αναμονή. Κλείσαμε τα αυτιά σε όσους μας έλεγαν ότι πρέπει να πάρουμε και μια δεύτερη γνώμη. Πιστεύαμε και περιμέναμε. Ένας μήνας περνάει- δύσκολα- έρχεται ο περίφημος γενετιστής. Είναι πλέον γεγονός. Καταρχάς το παιδί έχει σταματήσει πλέον να μεγαλώνει, απορεί πως εξακολουθεί και έχει καρδιακή λειτουργία. Επίσης είναι πλέον σίγουρο ότι πάσχει από αχονδροπλασία και μάλιστα μια από τις χειρότερες μορφές της με τοξοειδή κλίση των κάτω άκρων. Ξέρετε τι θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή που ξεστόμισε αυτά τα λόγια; Τον άντρα μου. Το κατάχλωμο του πρόσωπο και το ότι χρειάστηκε να καθίσει για να συνέλθει. Εγώ πάλι, η αιώνια ψύχραιμη, ρωτάω αν μιλάμε απλά για νανισμό ή κάτι περισσότερο, διότι αν πρόκειται για νανισμό, οκ, δεν είναι μια απειλητική για τη ζωή του ασθένεια και θα συνεχίσουμε.
«Έτσι δεν είναι;» ρωτάω το άντρα μου. Γνέφει θετικά χωρίς όμως στην ουσία να με ακούει.
Ο γιατρός μου εξηγεί για τη μορφή αχονδροπλασίας, για το γεγονός πως το παιδί έχει σταματήσει να αναπτύσσεται και πως θα καταλήξει ούτως ή άλλως μέσα μου, πως υπάρχει κίνδυνος σηψαιμίας. Ουσιαστικά ο άνθρωπος μου μιλάει για διακοπή κύησης. Στην 27η εβδομάδα.
Επιστροφή στον γυναικολόγο.
«Υπάρχουν δυο τρόποι διακοπής κύησης σε αυτό το στάδιο» μου λέει. «Ο σωστός αλλά δύσκολος και ο εύκολος άλλα λάθος«
Αμέσως κατάλαβα τι ήθελε από εμένα. Το μοναδικό σωστό πράγμα που έκανε αυτός ο άνθρωπος για μένα ήταν αυτό. Να μην με φορτώσει με μια καισαρική, τόσο για τη δική του ευκολία όσο και για τη δική μου, άδικα.
«Και αν το ξαναπάθεις;» μου λέει «Υπάρχει όριο στις καισαρικές, είσαι μόλις στην αρχή«
Έτσι, τόσο απλά, κατέληξα να γεννάω φυσιολογικά, με πρόκληση τεχνητών πόνων, το 376 γραμμαρίων κοριτσάκι μου. Νεκρό. Οι πόνοι σε ένα τόσο μικρό έμβρυο το σκοτώνουν.Ουσιαστικά δέχτηκα να σκοτώσω την κόρη μου. Αντί να περιμένω να καταλήξει μόνη της. Το αποτέλεσμα ήταν να ζήσω όλο το «μεγαλείο» μιας γέννας μόνο και μόνο για να ακούσω το παιδί μου να σκάει στο πάτωμα εφόσον ο γιατρός μου δεν το έκρινε προφανώς απαραίτητο να βρίσκεται εκεί για να το πιάσει. Αυτό τον ήχο δεν θα το ξεχάσω ποτέ και ας μου έχωσαν αμέσως ηρεμιστική ένεση για να σταματήσω να ουρλιάζω. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι δεν προσπάθησα αρκετά για αυτό το παιδί μου. Έπρεπε να περιμένω να αποφασίσει ο Θεός για εκείνο και εμένα, όχι εγώ.

Ήταν 20 Μαρτίου 2010 ώρα 04:30 τα ξημερώματα.

Το έμβρυο θέλαμε να το πάμε για βιοψία (ή νεκροψία, δεν ξέρω πως το λένε) σε μια περιγενετική παθοανατομολόγο στην Αθήνα. Δεν αφήνω τον άντρα μου να το πάει ο ίδιος από φόβο για τη διαδρομή- δεν ήταν ψυχολογικά καλά. Δεν μου το έχει συγχωρήσει ακόμα. Ξεκινάει ο πεθερός μου με το παιδάκι μας σε ένα τόσο δα κουτί για τα διαδικαστικά. Στο μεταξύ εγώ, λεχώνα χωρίς παιδί, να δέχομαι αμήχανες επισκέψεις, να ανησυχώ υπερβολικά για τον άντρα μου, να ακούω το γιατρό να μου λέει πως λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας η απόξυση ήταν δύσκολη, μπορεί να μου έχει καταστρέψει τα τοιχώματα της μήτρας πρέπει να υποβληθώ σε σαλπιγγογραφία σε λίγους μήνες.
Αναμονή και πάλι και από Αθήνα και για την εξέταση. Περνάμε δύσκολα μέχρι να το χωνέψουμε, να ορθοποδήσουμε, εγώ να βιώνω απίστευτες τύψεις- οι οποίες ακόμα με καταδιώκουν- να ανυπομονώ να με δικαιώσουν έστω και λίγο τα αποτελέσματα της βιοψίας. Η σαλπιγγογραφία ευτυχώς πολύ καλή. Λαμβάνουμε με κούριερ μια 12σέλιδη αναφορά.
Το κοριτσάκι μας ήταν μια εξαιρετικά κακή συγκυρία χρωμοσωματικών ανωμαλιών. Η αχονδροπλασία ήταν το λιγότερο. Το μόνο που λειτουργούσε σωστά σε αυτό το τόσο δα κορμάκι ήταν η καρδούλα της. Μέχρι και σύνδρομο turner εντοπίστηκε. Ο δε πλακούντας σε άθλια κατάσταση, όλος θρομβώσεις. Η αναφορά καταλήγει: «Σύμφωνα με τα ευρήματα, απαιτούνται περαιτέρω αιματολογικές εξετάσεις» Δυσκολευόμαστε τόσο να το χειριστούμε που κλείνουμε και πάλι τα αυτιά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρόκειται για τυχαίο γεγονός, δεν αλλάζουμε καν γιατρό και σε 6 μήνες ξαναπροσπαθούμε για παιδί.
Μένω και πάλι αμέσως έγκυος. Αυτή τη φορά κοιτάμε το τεστ εγκυμοσύνης με επιφύλαξη. Πιο αγαπημένοι ωστόσο και ενωμένοι από ποτέ, πιστεύουμε το καλύτερο. Η μόνη διαφορά αυτή τη φορά από το γιατρό μου είναι ότι μου δίνει αντιπηκτικές ενέσεις από την αρχή.Όλα φαίνονται καλά. Φτάνω 6η εβδομάδα, νιώθω κάπως παράξενα, πάω να ουρήσω… πέφτουν ολόκληρα κομμάτια πηγμένου αίματος. Είμαι σίγουρη ότι απέβαλα. Πάμε στη κλινική, με κοιτάει ο γιατρός, το μωρό είναι εκεί και δείχνει καλά. Βλέπει όμως τα απομεινάρια ενός άλλου σάκου.
«Δίδυμη κύηση» μου λένε «έχασες το ένα«
Κλαίμε και για αυτό.
Νοσηλεύομαι μια εβδομάδα μέχρι να καθαρίσω. Πάω σπίτι μου, απόλυτη ακινησία, μου λένε, και προσοχή. Στρατιώτης και πάλι εγώ. Προσεύχομαι όλη μέρα, παρακαλάω την Παναγίτσα, ξέρω πλέον πως θα το παλέψω όσο πάει. Στην 12 εβδομάδα λίγο πριν την αυχενική αρχίζω και βγάζω διάφανα υγρά. Το λέω στον γιατρό μου, δεν είναι τίποτα μου λέει. Εγώ νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Μας πείθει επιτέλους μια αδελφική φίλη να πάρουμε μια άλλη γνώμη, να πάμε σε ένα εξαιρετικά καλό γιατρό που ειδικεύεται σε δύσκολες περιπτώσεις. Με δέχεται εκτάκτως Κυριακή ξημερώματα στο ιατρείο του και με έχει στον υπέρηχο για 2 ώρες, μου κάνει και αυχενική.Εξακολουθεί να υπάρχει αίμα μέσα στη μήτρα, ο δεύτερος σάκος είναι ακόμα εκεί και έχω πάθει και υψηλή ρήξη υμένων. Με απλά λόγια; Χάνω αργά και σταθερά αμνιακό υγρό. Από τη δωδέκατη εβδομάδα. Μου τονίζει το ρίσκο της εγκυμοσύνης, αφήνει υπόνοιες για διακοπή κύησης- εμείς ούτε που το συζητάμε- δεν αντέχω άλλο τέτοιο φορτίο στη πλάτη μου- προχωράμε και όπου βγει. Και πάλι φυσικά απόλυτη ακινησία, ούτε μπάνιο, μου χορηγεί όσο το δυνατόν πιο δυνατή αντιβίωση διότι από μόλυνση υπέστη ρήξη ο σάκος, κινδυνεύω μέχρι και εγώ- δεν μπορεί να πιστέψει πως ο άλλος μου γιατρός δεν μου χορήγησε αντιβίωση ευθύς εξαρχής. Τέσσερις εβδομάδες μόλις έκατσα σπίτ,ι μέχρι που μια μέρα τα υγρά είναι πάρα πολλά, πάω στον νέο μου πλέον γιατρό, είναι αμνιακό υγρό μου λέει έντρομος, νοσηλεία αμέσως και αν μέχρι την επόμενη μέρα δεν σταματήσει, μου παίρνει το παιδί- θέλω δε θέλω- δεν θα ρισκάρει άλλο τη δική μου ζωή.
Την επόμενη δεν έχω υγρά και το αμνιακό έχει αυξηθεί λίγο. Τον παρακαλάω να το παλέψει, να παλέψει για μένα και το μωρό.
«Είναι τεράστιο ρίσκο» μου λέει. «Αν συνεχίσεις με τόσο λίγο αμνιακό, κινδυνεύει ούτως ή αλλιώς να γεννηθεί με εγκεφαλική βλάβη, θες τέτοιο ρίσκο;» με ρωτάει.
Θέλω να παλέψω απαντώ, δεν είναι στο δικό μου χέρι, άλλος θα αποφασίσει και το πιστεύω ακόμα ακράδαντα. Προσπαθώ να εξιλεωθώ για το κοριτσάκι μου. Εν ολίγοις, νοσηλεύομαι από την 18η εβδομάδα μέχρι και την 29η. Διασωληνωμένη για όλο αυτό το καιρό, χορηγούμενη μόνιμα αντιβίωση, φάρμακο για τις πρόωρες συσπάσεις μου, (είχα τόσες συσπάσεις που έπαιρνα τη μεγαλύτερη δόση τοκόλυσης, με αποτέλεσμα έντονη ταχυκαρδία που έκανε τα χέρια μου να τρέμουν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να βάλω το πιρούνι στο στόμα μου) και απλό ορό για να ενυδατώνομαι επαρκώς και να βοηθάμε το αμνιακό. 5 λίτρα υγρών ημερησίως. Ήμουν ήδη υπέρβαρη, ήρθα και φούσκωσα σαν μπαλόνι. Έκανα και δυο αντιπηκτικές ενέσεις ημερησίως λόγω των κιλών μου. Να παρακολουθούμε το μωρό δυο με τρεις φορές τη μέρα.
Ο άντρας μου όλο αυτό το διάστημα δεν κοιμήθηκε ούτε μια μέρα σπίτι, ούτε ένα μεσημεράκι. Ήταν διαρκώς δίπλα μου. Όλο το νοσηλευτικό προσωπικό είχε και το έλεγε. Τόσα περιστατικά είχαν ζήσει, ο μόνος άντρας που έμενε κυριολεκτικά μαζί με τη γυναίκα του στο δωμάτιο ήταν ο δικός μου. Από την δουλειά ερχόταν κατευθείαν. Ούτε για τους λογαριασμούς μας δεν πήγαινε, έστελνε τον πατέρα μου.
Δεν ήθελα να μάθω το φύλο του μωρού αλλά η διαίσθηση μου λέει πως είναι αγόρι. Και έτσι το παλεύουμε. Με διαρκή σχεδόν αιμορραγία, συνεχόμενα υγρά, διαρκείς εξετάσεις, τρυπήματα στα τρυπήματα, (ακόμα έχω σημάδια στις φλέβες μου), διαρκείς συσπάσεις και να ζω μόνο για τη στιγμή που βλέπω το μωράκι μου στον υπέρηχο.
Κάνουμε Χριστούγεννα μέσα στη κλινική, η αδελφή μου στολίζει το δωμάτιο, η μητέρα μου μαγειρεύει τα αγαπημένα μου φαγητά, όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν που βρισκόμαστε και τον λόγο που βρισκόμαστε εκεί. Με τον νέο χρόνο αρχίζω και διαλέγω και πράγματα για το μωρό ώστε να ετοιμάσουν το δωμάτιο του και τη βαλιτσούλα του, το ξέρω μέσα μου πως το μωρό θα γεννηθεί πρόωρο.
Φτάνει 12 Φλεβάρη. Οι συσπάσεις στον θεό. Ο καρδιοτοκογράφος να τις δείχνει φυσιολογικές.Εγώ να ξέρω. Γεννούσα. Το είχα ξαναζήσει.
«Βλακείες» μου έλεγαν μαίες και γιατρός, «ο τοκογράφος δεν δείχνει τίποτα.«
14 Φλεβάρη. Μια τεράστια κατακόκκινη ανθοδέσμη από τον άντρα μου. Κόκκινα πυτζαμάκια από την αδελφή μου να μου φτιάξει τη διάθεση. Οι μαίες όλες με το χαμόγελο να μας εύχονται, δεν έχουν γνωρίσει πιο αγαπημένο ζευγάρι είναι συγκινημένες. Εγώ πάλι είμαι μελαγχολική. Το παιδί έρχεται, το ξέρω και κάτι δεν πάει καλά. Μετά το απόγευμα οι συσπάσεις είναι πλέον ανά τέταρτο, τις νιώθουν και οι μαίες- ο καρδιοτοκογράφος το χαβά του. Περνάμε τα μεσάνυχτα, η σύσπαση είναι μία μοναδική και συνεχόμενη. Γεννάω.
Μπαίνω αμέσως χειρουργείο για καισαρική φυσικά, δεν θέλει να ρισκάρει φυσιολογικό τοκετό. Ξυπνάω στην ανάνηψη στο ένα πλευρό ο άντρας μου στο άλλο ο γιατρός μου. «Να σου ζήσει. Έκανες γιο, 1.5 κιλό. Είναι ήδη στην εντατική μονάδα νεογνών του κρατικού νοσοκομείου» Κάτι στο βλέμμα του δεν μου αρέσει. Φαίνεται στεναχωρημένος. Ο άντρας μου συγκινημένος. «Τον είδα» μου λέει. «Είναι κούκλος και κουνούσε τα πόδια του και τα χέρια του«
Ηταν 15 Φλεβάρη 2011 02:30 τα ξημερώματα.

Να είμαι να σκάσω. Να ρωτάω διαρκώς τους πάντες αν όντως είναι καλά το παιδί μου. 08:00 το επόμενο πρωί επικοινωνούν από το νοσοκομείο ότι το παιδί δεν πηγαίνει καλά. Κόντεψα να τρελαθώ. Ήθελα να σηκωθώ όπως ήμουν και να πάω και εγώ. Με πλάκωσαν και πάλι στα ηρεμιστικά. Δεν με έπιανε τίποτα. Εκεί που πήγαινα να κλείσω τα μάτια μου, πεταγόμουν, τα γούρλωνα και φώναζα πως θέλω να φύγω να πάω στο μωρό μου. Τελικά στις 14:45 μμ μου τηλεφωνεί ο άντρας μου. Και μου ανακοινώνει αυτό ακριβώς που φοβόμουν.
«Αγάπη μου, το χάσαμε το παιδί«
Αργότερα μου είπε πως ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει. Πως μπορούσε να μου ανακοινώσει τέτοιο πράγμα;
«Σταμάτησε η καρδούλα του. Δεν άντεξε άλλο. Θα το πάρω και θα το πάω για βιοψία στην Αθήνα εγώ ο ίδιος και αυτή τη φορά δεν θα με σταματήσεις» μου δηλώνει. «Μετά θα γυρίσω αμέσως κοντά σου.«
Τότε λοιπόν, εγώ, ο βράχος ψυχραιμίας και δύναμης ξέσπασα. Πόσα ηρεμιστικά ακόμα να μου δώσουν; Κλαίω και ζητάω παντού συγνώμη. Στον άντρα μου, στον πατέρα μου, στην πεθερά μου μέχρι και στον γιατρό μου. Ο γιατρός τους διώχνει όλους, μου εξηγεί πως το μωράκι μας δεν μπορούσε να αναπνεύσει παρά και την τραχειοτομή και τελικά κατέληξε. Πήγε να με χάσει στο χειρουργείο μου λέει, έκανα σπασμούς δάγκωσα τον σωλήνα και σταμάτησα να αναπνέω, άγιο είχα μαζί μου, πρέπει να το ψάξω και αυτό μου λέει. Μου στέλνει ψυχολόγο, μου λέει ένα σωρό μπαρούφες, την ακούω απαθέστατη, εγώ μόνο τον άντρα μου θέλω παρατήστε με όλοι. Μετά από ατελείωτη αναμονή επιστρέφει επιτέλους ο άντρας μου. Και για πρώτη φορά μετά από δυόμιση μήνες στο δωμάτιο μείναμε εντελώς μόνοι μας. Ούτε οι νοσοκόμες. Και τότε μου είπε: «Θέλω απλά να το ξέρεις. Το μωρό το έχω βγάλει φωτογραφία. Όποτε και εάν είσαι έτοιμη πες μου και θα στο δείξω.» Ένιωσα ευγνωμοσύνη για αυτόν το άντρα που ήξερε ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη ώρα τι ήθελα.
Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε πιασμένοι από το χέρι.
Όταν επιστρέψαμε σπίτι είχαμε να κανονίσουμε την ταφή του μικρού. Είχε «αεροβαφτιστεί» και περιμέναμε να το πάρουμε και πάλι κοντά μας από Αθήνα. Κανένα φυσικά γραφείο δεν αναλαμβάνει κάτι τέτοιο, οπότε κατέληξα να τρέχω με καισαρική τομή μόλις 6 ημερών και τη ψυχολογία που είχα να βρω τα απαραίτητα. Η ειρωνεία; Μόνο στα βαφτιστικά μπόρεσα τελικά να βρω το «κουτάκι» που ήθελα για να ταφεί το μόλις 12 ωρών μωρό μας. Ο άντρας μου δεν με άφησε να ανεβώ μαζί του να το φέρουμε. Πήγε μόνος του, με όλα όσα ήθελα να φοράει το παιδάκι μας όταν θα το αποχαιρετούσαμε, παρακολούθησε να το ντύνει η κοπέλα και φρόντισε να μου το φέρει πίσω. Αυτός είναι ο άντρας μου. Για τη ταφή επιτρέψτε μου να μην μιλήσω. Μου είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο. Κάναμε όμως το σωστό και δεν το μετανιώνω. Και έχω ένα σημείο αναφοράς για αυτό το παιδί που ποτέ δεν γνώρισα, ούτε καν κράτησα στην αγκαλιά μου. Ένα ξέρω, ότι ήταν σίγουρα μαχητής. Και ότι θα φυλάει τώρα και την μεγάλη του αδελφή.
Δυσκολευτήκαμε όμως πολύ να το ξεπεράσουμε. Η αναφορά από Αθήνα ήταν πολύ θετική πέρα από το αποτέλεσμα, ήταν ένα υγιέστατο μωράκι που λόγω έλλειψης αμνιακού υγρού δεν κατάφερε να αναπνεύσει πλέον έξω από αυτό. Τύψεις και πάλι που δεν είχα αλλάξει εξ’αρχής γιατρό. Ωστόσο, έκανα το ταξίδι που φοβόμουν και υποβλήθηκα σε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Εκτός από επίκτητη θρομβοφιλία και προδιάθεση ζαχάρου και πολύ υψηλά ΝΚ, δεν μου βρήκαν κάτι άλλο. Οι σπασμοί μου στο χειρουργείο οφείλονταν τελικά σε ένα σύνδρομο που έχω κληρονομήσει από το πατέρα μου, το σύνδρομο του Τόμσεν, το οποίο στη πράξη σου προκαλεί απλώς παραπάνω κράμπες και αγκυλώσεις από το κανονικό, αλλά η ολική αναισθησία αντενδείκνυται. Δύναται να προκαλέσει θάνατο. Οπότε, θα άλλαζαν πολλά για την επόμενη εγκυμοσύνη. Αφού τα κάνουμε όλα και συμφωνούμε για τη τακτική μας για την επόμενη φορά, προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε διαρκώς, «δουλεύουμε» τη πληγωμένη μας ψυχή, επισκεπτόμαστε πάρα πολύ συχνά το τάφο του μωρού μας, ξεφεύγουμε από τη καθημερινότητα αρκετά συχνά, δενόμαστε ακόμα περισσότερο και αφήνουμε απλώς το χρόνο να κυλήσει μέχρι να είμαστε ξανά έτοιμοι.
Και φτάνουμε πλέον στην τρίτη εγκυμοσύνη. Που σε γενικές γραμμές κύλησε ανέλπιστα καλά. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως πάντα κάποιες τιμές στις εξετάσεις της αυχενικής και β επιπέδου ήταν οριακά, αν εξαιρέσεις πως αρνούμασταν πεισματικά να κάνω αμνιοπαρακέντηση και οι γιατροί με έβαζαν να υπογράφω πως με ενημέρωσαν σχετικά και αρνήθηκα, αν εξαιρέσεις ότι άλλαξα και πάλι γιατρό αφού στην ιδιωτική κλινική οι αναισθησιολόγοι δεν με αναλάμβαναν λόγω του συνδρόμου, αν εξαιρέσεις ότι έγινα αντικείμενο μελέτης στο νοσοκομείο λόγω του ιστορικού μου με διευθυντές, γιατρούς και φοιτητές πάνω από το κεφάλι μου και αν εξαιρέσεις ότι και πάλι υπογράψαμε πως έχουμε ενημερωθεί για τον κίνδυνο που διέτρεχα αν χρειαζόταν να υποστώ αναισθησία, όλα καλά! Εγώ πετούσα στα ουράνια. Δεν είχα στάλα αιμορραγία ούτε μια φορά, άκουγα το αγοράκι μου να κλωτσάει διαρκώς, δεν έμεινα κλινήρης ούτε μια μέρα και ένιωθα απίστευτα έντονα τη Παναγία στο πλευρό μου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Και τελικά έρχεται η μέρα που γεννάω με καισαρική και επισκληρίδιο τον γιο μου. Και εκείνη η στιγμή που τον άφησαν στο στήθος μου και άρχισε αμέσως να θηλάζει με μανία και το πρόσωπο του άντρα μου, είναι δυο πράγματα που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ!
«Τα κατάφερα» έλεγα σε όποιον γιατρό ή φοιτητή βρισκόταν στο δρόμο μου.
Ήταν 09 Ιουλίου 2013, 09:10 πμ.

Τώρα έχουν περάσει ήδη 6.5 μήνες απόλυτης ευτυχίας. Εξακολουθώ και πηγαίνω κάθε βδομάδα στο κοιμητήριο και υπάρχουν στιγμές που πενθώ και πάλι για τα άλλα μου δυο παιδιά διότι τώρα βιώνω και στην πραγματικότητα μου τι έχασα. Νομίζω πως παρά τα λάθη μας, αντιμετωπίσαμε τις προκλήσεις της δικής μας ζωής όσο καλύτερα μπορούσαμε. Δοξάζω τον Θεό που έχω έναν σύζυγο που με κατανοεί πλήρως και στέκεται πάντα βράχος ακλόνητος δίπλα μου, που έχω μια υπέροχη οικογένεια και πιστούς φίλους να με στηρίζουν αλλά και για άλλη μια υπέροχη οικογένεια που απέκτησα από τη πλευρά του άντρα μου. Αν έμαθα κάτι, είναι πως έχουμε πολύ περισσότερη δύναμη απ” όσο νομίζουμε και πως δεν υπάρχει γιατί και πως. Κάπου, κάποιος περνάει κάτι πολύ πιο δύσκολο και επώδυνο. Και πως το μόνο βέβαιο είναι ο θάνατος. Οπότε ας φροντίσουμε να αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τη ζωή μας. Διότι είναι πολύτιμο δώρο.
Αν είμαι ένοχη για κάτι, είναι για την υπερβολική αγάπη που δείχνω στο γιο μου, συγχωρέστε με όμως, είχα πολύ συσσωρευμένη αγάπη για άλλα δυο παιδιά μου που δεν εξέφρασα ποτέ στην πράξη. Και αν ακόμα αδυνατώ να τον αφήσω υπό τη φύλαξη κάποιου άλλου εκτός του άντρα μου, και πάλι συγχωρέστε με- φοβάμαι πολύ αλλά θα το ξεπεράσω όπως ξεπέρασα τόσα. Και αν έχω κάτι να συμβουλέψω όλες τις μέλλουσες μανούλες εκεί έξω είναι να παίρνουν πάντα και δεύτερη και τρίτη γνώμη, να εμπιστεύονται το ένστικτό τους, να μην κατηγορούν τους εαυτούς τους για τα λάθη που κάνουν απλά να μαθαίνουν από αυτά και να προσεύχονται πάντα στην Παναγία. Και αν καμιά φορά νιώθουμε πως δεν είναι εκεί για μας, Αυτή όχι μόνο είναι, αλλά μας κρατάει και αγκαλιά και φροντίζει για μας με ένα τρόπο υπεράνω της δικής μας αντίληψης και κατανόησης.
Είμαι η μαμά Γιάννα, έχω τρία παιδιά και αυτή είναι η ιστορία μου που με οδήγησε στον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Για την ακρίβεια είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου.

Το ημερολόγιο μιας μαμάς



45 σχόλια:

  1. Βρε κοριτσι μου σε διαβαζω και κλαιω, βλεπεις εχω και εγω τα αγγελακια μου στον ουρανο.... μπραβο σου που το παλεψες, μπραβο μας που τα καταφεραμε, σου εύχομαι να σου ερθει μια ακομα εγκυμοσυνη, τελειομηνη και εύκολη και να σε οδηγήσει σε ένα ακόμα παιδάκι, οπως ηρθε και σε εμας ο μαχαραγιος μου και μαζι με την ταλιμπανουλα μου μας εκαναν ακομα πιο ευτυχεις! να τα έχει ο Θεος καλα ολα τα παιδακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Μάχη μου... Δεν το ήξερα για σένα... Λυπάμαι πολύ για τις απώλειες σου <3 Μπράβο μας εννοείται και εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου άλλο ένα θαυματάκι και γιατί όχι ακόμα ένα μετά....

      Διαγραφή
  2. Η ιστορία σου Γιάννα πολύ συγκινητική, αλλά ακόμα πιο συγκινητικός, είναι ο τρόπος που την παρουσιάζεις!... Δεν υπάρχει γυναίκα νομίζω, που δεν θα την αγγίξει η ιστορία σου. Θέλω να σου ευχηθώ από καρδιάς να είσαι γερή (το ίδιο και ο άντρας σου) να μεγαλώσετε και να χαρείτε το παιδάκι σας, πάντα με υγεία και δύναμη!...
    Μαρίνα (σε βρήκα από το Link party του Craftaholic)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Μαρίνα μου μέσα από τη καρδιά μου <3 Χάρηκα πολύ που σε βρήκα <3

      Διαγραφή
  3. "Ο κόσμος δεν θέλει να ακούει θλιβερές ιστορίες, φοβούνται ότι αν ακούσουν κάτι κακό θα τους συμβεί κιόλας"
    Έχεις δίκιο. Το ίδιο έχω καταλάβει και εγώ. Είναι καλό όμως να κάνει κάποιος την αρχή. Να εξηγήσει πως όλα είναι στη ζωή και πως σημασία έχει να βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίζεις. Δεν ξεχνάς ποτέ. Μαθαίνεις και συνεχίζεις. Και δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να τα εξηγήσουμε όλα. Δεν φταίμε. Κάποια πράγματα απλά συμβαίνουν.
    Σε φιλώ και χάρηκα πολύ που βρεθήκαμε <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κούκλα μου εμείς δεν έχουμε να πούμε πολλά... είπαμε λίγα και μίλησαν οι καρδιές μας <3 Χάρηκα που σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Loipon... Anakalypsa to blog sou mesa apo to blog tis Athinas (craftalholic) simera dld kai diavasa oles s tis anartiseis se mia mera.
    Parakolouthw polla mamadoblog parolou pou den exw akomi paidaki. Mou aresoun,me xalarwnoun, agapw na mathainw nea apo ta mwra sas! Mesa sto kalokairi, stis prwtes mas prospatheies me t antra mou epesa panw sta "tosodoulika", diavasa merikes anartiseis, fortistika synaisthimatika k epeidi o kosmos epimenei pws otan prospatheis prepei na eisai xalaros apofasisa na mi diavazw gia tetoia themata mexri toul na ta kataferoume gia na min agxwnomai...Simera loipon, sxedon miso xrono meta, kai ontas akomi oi dyo mas epesa panw se sena k apo t prwi mexri twra diavasa oles s tis anartiseis. Gelasa me t maimoudaki sou,anatrixiasa me ti photo apo ti vaftisi t mwrou sou me sena k tin aderfi sou kai eklapsa ametrites fores me tis istories twn aggelwn sou.Pragmatika ametrites kai kselafrwsa. Xairomai pou milas anoixta k eilikrina, me stenaxwrei pou o kosmos se kati tetoio allazei thema, akomi k meis p eimaste stin prospatheia kaneis den mas rwtaei an t theloume k poso.Se kathe periodo akouw kp na m leei nwris einai akoma,den thelei agxos,min t skeftesai k ola ta sxetika.Fysika k den t skeftomai oli mera, ennoeitai pws eyxaristw to Theo gia osa exw sti zwh m kai gia t anthrwpo p m esteile k epeleksa gia syntrofo mou, gia antra mou.Zw ti zwh mou k pernaw yperoxa.Alla na...eklapsa ekeini ti fora pou eixa 6 meres kathysterisi se enan teleio kyklo.Ti mia k monadiki fora p eklapsa.Gt kathe fora exw t antra m na m leei den peirazei!tin alli fora!Nai t skeftomai kathe telous t kuklou mou, anypomonw na fwnaksw apo xara se ena thetiko test egkymosynis,na klapsw apo xara sto akousma mias kardoulas mesa stin koilia mou.Kai nai me enoxlei p de borw na t moirastw me kanenan gt oloi tha m poun agxwnesai k den kanei.Giati? giati thelw na moirastw tin epithymia m na ginw manoula?Loipon kathe fora pou lew pws adiathetisa xamogelw k kanw pws paraponiemai gia tous ponous sti mesi mou, mexri simera. Pou moirastikes mazi m ta viwmata sou. Se eyxaristw gia ayto, se eyxaristw pou me ekanes na klaiw oli mera k na kselafrwsw, na niwsw pio dynati.Nai xairesai t agoraki sou,na einai panta gero k eytyxismeno. Sou eyxomai mesa apo tin psyxi mou na ginetai 6,7,8, gt oxi k deka!Na gemisei mexri k i sofita sas gelia,na min ksereis se poio mamaaaa na apantiseis prwta,na min fthanoun ta xeria sou na kleisoun ola ta paidia sou! Na eiste panta kala k eytyxismenoi. Maria

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου γλυκό... συγκίνησες και εμένα πρωί, πρωί...

      Κατ'αρχάς σε ευχαριστώ θερμά για τα τόσο και τόσα όμορφα σου λόγια που μίλησαν κατευθείαν μέσα στη καρδιά μου. Θα χαίρομαι πολύ να ξέρω πως κάθε που ανεβάζω μια ανάρτηση, θα διαβάζεις και εσύ για να παίρνεις ότι χρειάζεσαι από αυτή...

      Το θέμα μωρό, απώλεια, δυσκολία σύλληψης και ούτω καθεξής είναι ένα τεράστιο θέμα ταμπού. Το ξέρω γλυκιά μου τι νιώθεις. Το περίεργο είναι πως αυτό που εμάς μας πληγώνει ο κόσμος το ΄κάνει με την καλύτερη των προθέσεων ενώ το μόνο που χρειαζόμαστε να ακούσουμε είναι ένα "Σε καταλαβαίνω"

      Εγώ λοιπόν σε καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω βαθιά τη λαχτάρα σου να αποκτήσεις παιδί, να βιώσεις την εγκυμοσύνη, να ολοκληρώσεις την οικογένεια σου. Μισός χρόνος δεν είναι ανησυχητικός. Ωστόσο εγώ θα πρότεινα τα εξής. Επειδή όντως το άγχος είναι τρομερά ανασταλτικός παράγοντας- τρομακτικά ανασταλτικός το έζησα με καρδιακή φίλη που πέρασαν δυο χρόνια μέχρι να συλλάβει χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα- προσπάθησε να το αποβάλεις. Σκέψου θετικά, κάτσε ένα βράδυ, πρωί, μεσημέρι, όποτε το έχεις ανάγκη και κάνε τη προσευχή σου, παρακάλεσε τη Παναγία να σου πραγματοποίησει το όνειρο σου και μετά, απλά απέβαλε το. Κανόνισε διακοπές με τον άντρα σου, βόλτες, ασχολήσου με το σπίτι σου, τη διακόσμηση, οτιδήποτε σε ευχαριστεί και σε γεμίζει. Αν θες μαζί με όλα αυτά κάντε και μια επίσκεψη στον γυναικολόγο να σας διαβεβαιώσει πως όλα είναι καλά. Πίστεψε πως θα πάνε όλα καλά. Κάποιες φορές για κάποιους λόγους, ακατανόητους σε μας, αργούμε να φτάσουμε στο στόχο μας. Κοίτα εμένα, Τέσσερα χρόνια πέρασαν μα τώρα ζω τόσο απόλυτα και βαθιά την ευτυχία μου που μου αναπληρώνει όλο τον πόνο, όλη την αναμονή,. Και να μέσα από όλα αυτά ξεκίνησε αυτό το μπλογκ, που βρήκες εσύ και που έστω για ένα βράδυ σε ξαλάφρωσε και ένιωσες καλύτερα. Είδες που πρέπει να κλαίμε; Πρέπει να αποσυμπιεζόμαστε. Να κλαις όποτε το έχεις ανάγκη,. Το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Όπως λένε, το κλάμα είναι από τη γέννα μας ακόμη σημάδι πως είμαστε ζωντανοί.

      Κορίτσι μου τρυφερό, σου εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου και εγώ όχι ένα αλλά πολλά, πολλά παιδάκια! Και όπως μου γράφεις τόσο υπέροχα εσύ, σου εύχομαι να γεμίσει το σπίτι σας γέλια, να μην ξέρεις σε ποιο μαμά να απαντήσεις πρώτα, να μην φτάνουν τα χέρια σου να κλέισουν όλα τα παιδιά σου.

      Ότι χρειαστείς εγώ είμαι εδώ. Για πιο άμεση επικοινωνία σε περιμένω και στη σελίδα μου στο facebook. (https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl) Και μην ξεχάσεις να με ενημερώσεις με τα ευχάριστα, ναι;

      Σε φιλώ γλυκά <3

      Διαγραφή
  6. Se eyxaristw para polu gia tis eyxes sou! Kserw pws akomi exw perithoria.Xairomai kathe mera tis zwhs mou.Me ton antra m pernaw yperoxa,kanoume ta taksidakia mas,pame tis voltes mas k genikotera exoume polles stigmes geliou tin imera.Apla na einai ekeines tis meres apogoiteuesai ligaki k den boreis na t moirasteis gt oloi tha m poun min t skeftesai!Pws einai dynaton na min skeftesai kati p epithymeis toso polu? Den exw valei pago sti zwh mou, apolamvanw kathe mera.Einai omws ekeini i prwti mera pou thelw ligo na gkriniaksw kai opws eipes apla na m pei ena "se katalavainw" k na teleiwsei ekei t thema!Den exw facebook alla sigoura tha synexisw na parakolouthw k ayto to blogospitaki kai tha se enimerwsw fysika!
    Eyxaristw gia ola! Xreiazomaste anthrwpous san kai sena dynatous, na milane gia ayta pou niwthoun, na pernoun dynami k polloi alloi! Maria

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτές οι δύσκολες οι μέρες! Και πάλι να είσαι καλά Μαράκι μου, θα χαρώ πολύ να σε βρίσκω λοιπόν εδώ, σε αυτό το σπιτάκι μου!! Σε φιλώ γλυκά γλυκά!

      Διαγραφή
  7. Θέλω να σου κάνω μιαν αγκαλιά.........απλά...........
    αχ πάλι με κάνεις να κλαίω τώρα.......αχ.......(παύση....)
    γιατί όμως.....αχ γιατί δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα;......αχχχχ.......ουφ....
    Γιάννα μου....πραγματικά....μπράβο σου....για την πίστη σου!!!!
    Σου εύχομαι γρήγορα κ εύκολα με ένα ακόμη μωράκι στην αγκαλιά σου!!!!!!!!!!!!!
    Πολλά πολλά φιλιά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Ευαγγελία σε ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου <3 Πραγματικά. Σε φιλώ γλυκά γλυκά και εύχομαι και εγώ κάτι για σένα, κρυφά μα και δυνατά... <3

      Διαγραφή
  8. δεν μιλώ...
    ξέρεις και απο πού έρχομαι και τί έχω να σου πώ.
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. σε διαβαζωψ και κλαιω! Μπραβο σου που αντεξες! δεν εχω κατι αλλο να πω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Γιώτα μου.. Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να αντέξεις... Και αξίζει γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα ανταμειφθείς! <3 Χαίρομαι που σε βρίσκω <3

      Διαγραφή
  10. Ti τραβήξατε ψυχούλες μου!!! Ο Θεός να σας έχει καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Με συγκλόνισες. Χρειάζεται απίστευτη δύναμη για να περάσει κανείς αυτά που περάσατε και να μπορέσει να προχωρήσει. Σου εύχομαι όλα στη ζωή σας από δω και πέρα να είναι πραγματικά ρόδινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είσαι υπέροχη, μόνο αυτό θα σου πω. Το μαιμουδάκι σου είναι πολύ πολύ τυχερό. Έχω βιώσει κι εγώ δύο αποβολές αλλά σε πολύ μικρότερη εβδομάδα κύησης. Αυτά που περάσατε που φαίνονται βουνό για έναν άνθρωπο. Πολλά για να αντέξεις... κι όμως εσείς αντέξατε και έχετε τώρα μια όμορφη οικογένεια.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, σε ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ για τα γλυκά σου λόγια... Λυπάμαι πολύ για τις απώλειες που έχεις βιώσει, είναι πάντα απώλειες, όποτε και αν έγιναν.. Σε φιλώ γλυκά, γλυκά <3

      Διαγραφή
  13. Πόσο με συγκίνησες με την ιστορία σου...έχω βιώσει κι εγώ κάτι αντίστοιχο...και πράγματι ένιωσα ότι δεν είναι μοναδικό αυτό το συναίσθημα θλίψης που είχε κατακλείσει κι εμένα.. Έχασα 3 παιδιά σε προχωρημένη ηλικία κύησης, ενώ τα γέννησα, αρκετά πρόωρα όμως. Ας σκεφτόμαστε ότι τα μωρά μας τώρα είναι αγγελάκια στον ουρανό και αυτό ας μας αναπαύει. Τώρα έχω στην αγκαλία μου το 3 μηνών κοριτσάκι μου και δοξολογώ το Θεό για το δώρο Του.

    Πόσο σημαντικό είναι όμως (και βρήκα πολλές ομοιότητες στην δική σου ιστορία και την δική μου) η στήριξη των συζύγων μας! Ποτέ να μην το ξεχνάμε και ποτέ να μην τους βάζουμε σε δεύτερη μοίρα γιατί με αυτούς είμαστε σάρκα μια! Να είσαι καλά και να χαίρεστε μαζί και πάντα αγαπημένοι το παιδάκι σας! Ας κάνουμε τώρα ό,τι μπορούμε να μεγαλώσουμε αυτά τα παιδιά που είναι στα χέρια μας σωστά, γιατί η ευθύνη μας είναι μεγάλη.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρασκευή μου, λυπάμαι πολύ για τις απώλειες σου... Γνωρίζω πολύ καλά πόοσο δύσκολο είναι.... Και έχεις απόλυτο δίκιο για τους συζυγους το έχω τονίσει και σε άλλο σχετικό κείμενο... Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου και να ξέρεις πως τα αγγελούδια μας, μας κοιτούν από εκεί ψηλα και σίγουρα έχουμε μεγάλη ευθύνη να τα κάνουμε υπερήφανα που εμείς ήμαστε οι μανούλες τους. Σε φιλώ γλυκά, γλυκά <3

      Διαγραφή
  14. δεν εχω λογια να εκφρασω! πραγματικα!!!! κατι τετοιοι ανθρωποι με κανουν και αηδιαζω με τους γιατρους! η επιμονη σου και η επιμονη σου ειναι αξιοθαυμαστη και γι αυτο τωρα εισαι σε αυτη τη θεση! να χαρεις την οικογενεια σου με τον καλυτερο τροπο! τις καλυτερες ευχες μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είχα κι εγώ απώλειες Όπως και πολλές άλλες μαμάδες Γιαννα μου!! Εύχομαι ειλικρινά να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένεια σου! Με υγεία! Σου αξίζει το καλύτερο για το μεγαλείο της ψυχής σου! Υποκλίνομαι πραγματικά καλή μου φίλη!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω Ειρήνη μου, δυστυχώς είμαστε πολλές... Σε ευχαριστώ πολύ για τις τόσο γλυκές ευχές σου και τα τόσο καλά σου λόγια... Σε φιλώ..

      Διαγραφή
  17. Σήμερα σε ανακάλυψα, δεν εχω λόγια, εχω συγκινηθεί αφάνταστα....εχω περάσει και εγώ διάφορα θέματα, εξωμήτριο- αποβολές αλλά πολυ light καταστάσεις ... Είμαστε (δυστυχώς) πολύ πιο δυνατές απ'οσο πιστεύουμε και προγραμματισμένες να τα υπομείνουμε όλα μέχρι να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας το πολυπόθητο μωρό. Να είστε καλά εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι όπως τα λες κοριτσάκι μου... Λυπάμαι πολύ για όσα πέρασες, για τον καθένα οι δυσκολίες του, είναι πάντα δυσκολίες. Σε ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που σε βρίσκω!

      Διαγραφή
  18. απο τότε που σε ανακάλυψα στο eimaimama μπαίνω σχεδόν κάθε μέρα να δώ αν έχεις αναρτήσει κάτι. την ιστορια αυτή την έχω διαβάσει τρεις ή τέσσερις φορές και πάντα μα πάντα κλαίω. λειτουργεί ως "χαστούκι" για μένα που γκρινιάζω κάποιες φορές για ασήμαντα πράγματα. εγώ γέννησα ένα κοριτσάκι τον Αυγουστο του 2013 στην Λάρισα. αν μέναμε πιο κοντά θα σου ζητούσα να γνωριστούμε. να είσαι πάντα καλά με το παιδάκι σου και τον άντρα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είναι καλά η Ολίβια που με βοήθησε να εκφραστώ και πραγματικά να λάβω τόση μα τόση αγάπη... Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα τόσο όμορφα σου λόγια και την θερμή υποστήριξη, πραγματικά <3

      Διαγραφή
  19. εχω πλανταξει και ας σε επισκεπτομαι πρωτη φορα...θα μπορουσα να σου πω πολλα αλλα λιγες ωρες πριν κρατησω το μωρακι μου για πρωτη φορα σκεφτομαι ποσο αχαριστη ειμαι που με προβληματιζουν μικρα ανουσια πραγματα..ειλικρινα σε θαυμαζω..και εσενα και τον αντρα σου..ευχομαι να ειστε παντα αγαπημενοι..περασατε τοσα πολλα μαζι..για μας γινατε παραδειγμα..ευχαριστουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κούκλα μου κατ' αρχάς κατάλαβα καλά; Να πω να σου ζήσει το μωράκι σου;; Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και πραγματικά συγνώμη που σε έκανα να κλάψεις λίγο πριν γεννήσεις.. Άνθρωποι είμαστε και τείνουμε να γκρινιάζουμε πολλές φορές για ασήμαντα πράγματα- μα η αλήθεια είναι πως έφαγα γερό στραπάτσο για να μην το κάνω αυτό. Και θέλω να εμπνεύσω όσους μπορώ να είναι θετικοί χωρίς να χρειαστεί πρώτα να τα χάσουν όλα! Περιμένω να μάθω τα ευχάριστα νέα σου!! <3 Σε φιλώ γλυκά και χαίρομαι που σε βρίσκω!

      Διαγραφή
  20. Γιάννα μου ξέρεις πόσο σε αγαπώ, ήξερα για την ιστορία σου, έχω ξαναδιαβάσει πολλές από τις αναρτήσεις σου, αλλά όχι τόσο αναλυτικά όσο αυτή. Σου εύχομαι να είστε καλά και να χαίρεστε το μαιμουδάκι σας, μακάρι ο θεός να σου χαρίσει πολλά παιδάκια, αισθάνομαι ότι στο χρωστάει αυτό η ζωή. Μείνε όπως είσαι και κράτα ζωντανές τις μνήμες και για τα πρώτα 2 σου παιδάκια, συνέχισε να γράφεις και να δίνεις δύναμή. Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να εισαι καλά Τούλα μου, με συγκινείς...πραγματικά... <3 Φιλιά πολλά πολλά <3

      Διαγραφή
  21. Μπράβο σας για το κουράγιο σας.Είναι απίστευτο πόση δύναμη κρύβει μέσα του ο άνθρωπος...Μπράβο σε μανούλες σαν κι εσένα με τέτοιες ιστορίες που μιλάτε γι αυτές,για να παίρνουν και άλλες κουράγιο.Οποιος δε θέλει να τις διαβάζει,ας βλέπει πρωινάδικα στην τηλεόραση.Να είστε καλά εσύ και η όμορφη οικογένειά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντωνία μου, έστω και καθυστερημένα, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου... Είναι πράγματι απίστευτη η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας... Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  22. Μπράβο σας για το κουράγιο σας.Είναι απίστευτο πόση δύναμη κρύβει μέσα του ο άνθρωπος...Μπράβο σε μανούλες σαν κι εσένα με τέτοιες ιστορίες που μιλάτε γι αυτές,για να παίρνουν και άλλες κουράγιο.Οποιος δε θέλει να τις διαβάζει,ας βλέπει πρωινάδικα στην τηλεόραση.Να είστε καλά εσύ και η όμορφη οικογένειά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. μπήκα πριν λίγο να δώ την καινούρια σου ανάρτηση.πήρε το μάτι μου δίπλα αυτό το κείμενο. το ξανάνοιξα για 5η ίσως φορά και διάβασα (ξανά) κάποια κομμάτια. δεν μπορώ να το διανοηθώ Γιάννα. αλήθεια..το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι..πως είναι δυνατόν να συμβουν δύο άσχημα τέτοια περιστατικά στην ίδια οικογένεια??πως είναι δυνατόν να είσαι κλινήρης τοσο καιρό, να περάσεις τόσα και τόσα και τελικά να μην έχεις μωρο στην αγκαλιά??...η πρόταση "τα κατάφερα" μόλις γέννησες τον Δημήτρη με κάνει να κλαίω με λυγμούς.όσες φορές και αν την διαβάσω κλαίω. να χαίρεσαι την οικογένειά σου και τον Δημήτρη σου. χαίρομαι τόσο πολύ για την ευτυχία που νοιώθεις τώρα και ας μην σε γνωρίζω. να είστε καλά Γιάννα. Κατερίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερινάκι μου, δυστυχώς έχω ακούσει και για περιπτώσεις που οι φορές ήταν περισσότερες από δύο.. Κι όμως συμβαίνει... Με συγκινείς πολύ με τα λόγια σου και εγώ αυτό το "Τα κατάφερα¨' όποτε το αναβιώνω μου φέρνει και πάλι λυγμούς... Σε ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για τις ευχές σου..(έστω και με καθυστέρηση), .μέσα από την καρδιά μου...και χαίρομαι πολύ που μου σχολίασες και σε βρίσκω εδώ...

      Διαγραφή
  24. Είχα διαβάσει πριν καιρό την ιστορία σου . Είχα κλάψει πολύ, όπως έκλαψα και τώρα που την ξαναδιάβασα. Είχα σκεφτεί "γιατί να συμβαίνουν αυτά στους ανθρώπους;"
    Δεν είμαι μαμά ακόμα. Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνω και εγώ. Το θέλουμε τόσο πολύ αλλά δε μας έχει έρθει.Σε λίγο καιρό θα μπούμε στην διαδικασία να το ψάξουμε περισσότερο.
    Να είστε καλά , να χαίρεστε το ζουζούνι σας και εύχομαι αν ειναι κάτι που θέλετε να του χαρίσετε και αδερφάκι(α)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Άννα... Θέλω να σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου πολύ πολύ σύντομα να αποκτήσετε το πρώτο σας μωράκι και να ακολουθήσουν και άλλα. Να το ψάξετε φυσικά και να είσαι όσο πιο ήρεμη μπορείς, διότι παίζει τεράστιο ρόλο, μπορεί να είναι απλά άγχος. (και αυτό εύχομαι να είναι) Σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια και τα δάκρυα που σίγουρα ζέσταναν τα αγγελούδια μου εκει που είναι.. Σε φιλώ γλυκά γλυκά

      Διαγραφή