Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Ένα μαύρο μπαλόνι σε μια παιδική χαρά...

Όπως έγραψα και στην σελίδα μου στο facebook δυσκολεύομαι να διαχειριστώ όλο αυτό το θέμα με τα παιδάκια που τόσο άδικα και πρόωρα έφυγαν από την ζωή πριν προλάβουν καλά καλά να αρχίσουν. 

Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την αναπαραγωγή των εικόνων, ξανά και ξανά και ξανά. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως όσο περισσότερο μας σοκάρει η εικόνα τόσο το καλύτερο, όσο περισσότερο αναπαραχθεί, τόσο το καλύτερο, διότι τότε και μόνο τότε θα κάνουμε κάτι για να πάψουν να υφίστανται τέτοια γεγονότα. 

Καταλαβαίνω το σκεπτικό, ειλικρινά. Όμως δεν συμφωνώ. 

Ο πρώτος λόγος για τον οποίο δεν συμφωνώ, και μιλάω ως μια μητέρα που έχει χάσει δυο μωρά, είναι πως καμία μάνα στον κόσμο δεν θα ήθελε να θυμούνται έτσι το παιδί της. Το αγγελούδι της. Όποιο ιερό σκοπό και αν εξυπηρετούσε αυτό. Είναι λίγο, πως να το πω, ασέβεια προς την μνήμη του και τις δύσκολες τελευταίες στιγμές που έζησε... Είναι μαχαιριά στην καρδιά για αυτόν τον πατέρα που έμεινε πίσω να δηλώνει πως θέλει απλά να κάτσει δίπλα στα μνήματα της οικογένειας του μέχρι να πεθάνει και αυτός. Για αυτόν τον πατέρα που όσο και να προσπαθήσει,  δεν θα καταφέρει ποτέ να σβήσει από το μυαλό του αυτές τις τελευταίες εικόνες των αγοριών του. 

Έπειτα είναι και αυτή η καταραμένη δύναμη της συνήθειας. Ξέρετε, αυτή που όταν αγοράζεις ένα καινούργιο άρωμα μπορείς και το μυρίζεις για καμία βδομάδα και μετά έχει εντυπωθεί στην "μνήμη" της όσφρησης και παύεις να το μυρίζεις; 

Ακόμα και αν η φωτογραφία αυτή γίνει γιγαντοαφίσα και αφισοκολληθεί παντού ανά τον κόσμο, θα σοκάρει μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα; Μετά θα πάψεις να την βλέπεις. Απλά θα πάψεις. Είναι ανθρώπινο- δεν είναι αδιαφορία. 

Στην Εθνική Οδό Πατρών- Αθηνών βάλανε πριν μερικά χρόνια κάτι τεράστιες ταμπέλες, με σοκαριστικά μηνύματα, (Λόγου χάρη, "Στα επόμενα 3 χιλιόμετρα συμβαίνουν θανατηφόρα ατυχήματα"), προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τους οδηγούς και να αποφευχθούν πιθανές τραγωδίες. 

Και ρωτάω. Αν από την φύση σου είσαι επιθετικός και απρόσεκτος οδηγός, και δεις αυτές τις πινακίδες, νομίζεις θα αλλάξεις; Μπορεί να κόψεις ταχύτητα την πρώτη και την δεύτερη φορά, μα αν δεν αλλάξεις ριζικά την πεποίθηση σου πως ο δρόμος σου ανήκει και δεν πάψεις να πιστεύεις πως ότι και να τύχει θα μπορείς να το ελέγξεις- τότε καμιά ταμπέλα δεν πρόκειται να σε σώσει, ακόμα και αν την κρεμάσω μπροστά στο κούτελο σου για να την βλέπεις συνέχεια. 

Εκεί που θέλω να καταλήξω και δεν ξέρω καν αν τα καταφέρνω, είναι πως η αλλαγή έρχεται μέσα από τον καθέναν. Από την ψυχή του, την καρδιά του, το μυαλό του. Αν έχεις παιδεία πάνω από όλα και νοιάζεσαι για τον συνάνθρωπο σου αυτό θα περάσει στα παιδιά σου και στον κύκλο που συναναστρέφεσαι. Από αυτούς θα περάσει παραπέρα και ούτω καθεξής. Είναι μια αλυσίδα που χρειάζεται όμως όλους τους κρίκους της. 

Τα παιδιά αυτά που πνίγηκαν είναι τα ίδια παιδιά που βρίσκονται ζωντανά- νεκρά σε μια ουδέτερη ζώνη περιμένοντας την ζωή τους να αρχίσει. Τα ίδια παιδιά που στην χώρα τους το μέλλον τους είναι ακόμα πιο ζοφερό και δυσοίωνο. Είναι τα ίδια αυτά παιδιά που αν πετύχουμε στο δρόμο μπορεί να λυπηθούμε, να μπούμε σε σκέψεις μα τελικά να αγνοήσουμε και την επόμενη μέρα να ξεχάσουμε. Γιατί δεν μας σοκάρουν εξίσου τα ζωντανά- νεκρά παιδιά; 

Η κατάσταση αυτή δεν είναι καινούργια. Επικρατεί παραπάνω από μια δεκαετία. Ζω σε μια πόλη πέρασμα και υπήρξαν και πριν δέκα χρόνια παιδιά που περάσαν λαθραία μέχρι εδώ ελπίζοντας να συνεχίσουν για μια καλύτερη ζωή και είναι ακόμα εδώ ζώντας χειρότερα και από ζώα, ακόμα περιμένοντας αυτή την καλύτερη ζωή να αρχίσει. Εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που δεν ευνοεί κανέναν. Εγκλωβισμένοι να ενηλικιωθούν πριν την ώρα τους στο απόλυτο κενό. 

Αν με ρωτάς, τα παιδιά αυτά που χάθηκαν αυτές τις μέρες στην θάλασσα, βρίσκονται ήδη σε ένα πολύ καλύτερο μέρος από αυτό που τους επιφύλασσε αυτός ο κόσμος. 

Σήμερα πήγα το μαιμουδάκι στην παιδική χαρά προβληματισμένη... Σκεπτόμενη όλα αυτά και πόσο μεγάλο φορτίο έχω στην πλάτη μου για να καταφέρω να προσφέρω σε αυτή την κοινωνία έναν πολίτη ευγενή, ανοιχτόμυαλο ... έναν άνθρωπο... 

Και είδα αυτό....


Ένα μαύρο μπαλόνι, δεμένο εκεί στο στέγαστρο της παιδικής χαράς. Ξεχασμένο προφανώς από την προηγούμενη... 

Δεν ξέρω πως και γιατί βρέθηκε εκεί. Μα για μένα  ήταν ένας οιωνός. Ένα σημάδι πένθους... Μα και ένα σημάδι λαχτάρας για ελευθερία έτσι όπως το έβλεπα να "χορεύει¨πέρα δώθε υπακούοντας στον άνεμο... Ήθελα να το λύσω και να το αφήσω να πετάξει ψηλά στον ουρανό... Μα μετά σκέφτηκα να το αφήσω. Να το βρει και ο επόμενος και αν ήταν ένας οιωνός να μετέφερε τις σκέψεις μου και σε αυτόν.. 

Για όλα τα αγγελούδια αυτού του κόσμου που έφυγαν πολύ νωρίς.... και που πέταξαν ψηλά, πολύ ψηλά... 

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Όχι στις πάνες... Ναι στα εσώρουχα!!

Είναι πολύ ιδιαίτερη στιγμή αυτή που το παιδί σου- το μωρό σου- σταματάει να φορά πάνα και "περνάει" στα εσώρουχα. Για μένα είναι μια εξίσου σημαντική στιγμή με αυτή που είπε για πρώτη φορά "μαμά"  ή την πρώτη φορά που περπάτησε. Διότι σηματοδοτεί το πέρασμα του στην άλλη φάση της ζωής του- αυτή που παύει επισήμως να είναι μωρό και μεταμορφώνεται αργά και σταθερά σε ένα μικρό- σχεδόν- αυτόνομο ανθρωπάκι. 

Το μαιμουδάκι κλείνει σήμερα ένα μήνα χωρίς πάνα. Μα εμένα μου φαίνεται λες και ποτέ δεν φόρεσε... Και για να είμαι ειλικρινής  δεν περίμενα να γράψω αυτή την ανάρτηση φέτος... 

Από το Πάσχα και μετά είχα αρχίσει την "προετοιμασία" για το κόψιμο της πάνας. Πολλές μανούλες με είχαν θεωρήσει υπερβολική να το επιχειρήσω στα 2 του χρόνια, ήξερα όμως από τον παιδίατρο μου πως σωματικά η ηλικία είναι κατάλληλη για να ξεκινήσουμε- και εφόσον ερχόταν καλοκαίρι θα ήταν ανόητο τουλάχιστον να μην το προσπαθήσω. Είχα πάρει λοιπόν ένα βιβλίο με συμβουλές προς τους γονείς και ένα παραμύθι για το μαιμούδι σχετικά με την όλη εμπειρία. Το παραμύθι το διαβάζαμε διαρκώς, ενώ κάθε πρωί και κάθε βράδυ τον έβαζα να κάτσει στο ειδικό κάλυμμα της λεκάνης, (τότε δεν ήθελε το γιογιό), ακόμα και αν δεν έκανε τίποτα- το κάναμε καθημερινά. 

Μόλις ξεστρώσαμε τα χαλιά για καλοκαίρι, αρχές Μαΐου δηλαδή- ο Δημήτρης ήταν 22 μηνών, κάποιο βράδυ που κάναμε την συνήθη διαδικασία είχαμε και την πρώτη μας επιτυχία! Δεν μπορώ να περιγράψω πόσες καραγκιοζιές έκανα για να του δώσω να καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έκανε- αυτός όμως με κοιτούσε με απόλυτη απάθεια και αδιαφορία...

Το επόμενο κιόλας πρωί αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Είχα φροντίσει να μην έχω πουθενά να πάω για πέντε περίπου μέρες , είχα την σφουγγαρίστρα stand by και εξοπλίστηκα με υπομονή γαϊδάρου. Το γιογιό στο σαλόνι και το κάλυμμα στην λεκάνη για τα πρωινά και τα βράδια. Για 2 βδομάδες σερί είχαμε μόνο ατυχήματα- αν εξαιρέσεις τα βράδια που συνήθως είχαμε την μόνη επιτυχία της ημέρας. Ωστόσο δεν το έβαζα κάτω. Ακόμα και έξω που βγαίναμε, έπαιρνα αγκαλιά γιογιό, 5- 6 αλλαξιές και την συνήθη μου υπομονή! Τότε όμως αρρώστησε ο μικρός και σταμάτησα την εκπαίδευση. Το κρύωμα του κράτησε 2 βδομάδες. Μόλις του πέρασε και πήγα να του βάλω και πάλι εσώρουχο, ξέσπασε κόλαση! 

Δεν ήθελε ούτε να το δει. Εννοείται πως το σεβάστηκα και δεν τον πίεσα καθόλου. Συνέχισα να τον ρωτάω μέρα παρά μέρα αν ήθελε να βγάλουμε την πάνα, έπαιρνα το βαρύγδουπο όχι μου και συνεχίζαμε την μέρα μας κανονικά. 

Στο μεταξύ αγόρασα ένα πολύ καλύτερο παραμύθι για την μετάβαση στο γιογιό, ξεκινήσαμε να αλλάζουμε τα ρούχα μας  όρθιοι, (μέχρι τότε τον άλλαζα στην αλλαξιέρα και φυσικά είχα ήδη καταλάβει πόσο λάθος ήταν αυτό για την εκπαίδευση τουαλέτας), τον παρότρυνα συνέχεια να βγάζει μόνος του το παντελόνι του, και τον αφήσαμε να έρχεται μαζί μας στην τουαλέτα- κάτι που μέχρι πρότινος το αποφεύγαμε. Έβαλα το γιογιό και το κάλυμμα σε μια άκρη όπου να μπορεί όμως να τα βλέπει. Έτσι πέρασαν 2 μήνες. 

Και ξαφνικά ένα πρωί, τις 2 Αυγούστου, που τον ρώτησε- ο Παναγιώτης μάλιστα- αν θέλει να φορέσει την πάνα είπε όχι. Γιογιό και κάλυμμα επιστρατεύτηκαν ξανά και περιμέναμε με αγωνία. Και από το πουθενά, φώναξε τσια, έτρεξε στο γιογιό και όντως έκανε τσια... Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά μας. Για την πρώτη εβδομάδα ήταν το αποκλειστικό θέμα συζήτησης στο σπίτι μας. Οι επιτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη και τα πινακάκια επιβράβευσης γέμιζαν αυτοκόλλητα με ταχύτατους ρυθμούς. Το να ενεργηθεί στο γιογιό ήταν κάτι που τον δυσκόλεψε λίγο περισσότερο, μα και πάλι, τα έχει καταφέρει περίφημα και παρά τα περιστασιακά ατυχήματα είμαι πολύ περήφανη για αυτόν. 

Γιατί η επιτυχία είναι κυρίως δική του. Δεν ξέρω αν θα τα είχε καταφέρει έτσι εύκολα- σε αυτή την ηλικία-  αν δεν είχαμε κάνει και εμείς με την σειρά μας όλη αυτή την ψυχολογική προετοιμασία, το σίγουρο όμως είναι πως όταν ένα παιδί είναι έτοιμο συναισθηματικά να κόψει την πάνα- η διαδικασία θα είναι απλή και σύντομη. Το πιστεύω αυτό. 

Τα βράδια δεν τρελαίνεται που φοράει πάνα- μα ποτέ δεν ξυπνάει με στεγνή- οπότε δεν θεωρώ ότι είναι έτοιμος ακόμη. Τα μεσημέρια είναι υπό διαπραγμάτευση μιας και αρκετές φορές ξυπνάει στεγνός- μα φοβάμαι να τον πιέσω ακόμη μήπως έχω τα αντίθετα αποτελέσματα. 

Αυτοκόλλητα δεν μου ζητάει πια. Κατάλαβε φαίνεται καλά πως η πρόοδος του είναι η επιβράβευση του. Διαμορφώσαμε και το wc των επισκεπτών ειδικά για εκείνον και είναι ενθουσιασμένος. Έχει τώρα μερικές μέρες που ζητάει να κάνει τσια του όρθιος όπως ο μπαμπάς... Με λίγη βοήθεια τα καταφέρνει... 

Και μένει μια μαμά πίσω να σιδερώνει κάτι μικρά τοσοδούλικα μποξεράκια και να αναρωτιέται πότε έκλεισε τα μάτια της και από ένα τόσο δα μωρό που δεν μπορούσε ούτε το κεφάλι να σηκώσει, έφτασε να στέκεται όρθιος μπροστά από μια λεκάνη... (πάντα πάνω σε σκαλοπατάκι...) 

Αχ βρε μαιμουδάκι νομίζω πως σύντομα θα προαχθείς σε... γοριλάκι...


Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Κάθε Σεπτέμβρης και ένα ξημέρωμα....

Τον Σεπτέμβρη τον αγαπώ. Πολύ. Όχι μόνο επειδή για μένα σηματοδοτεί πάντα την έναρξη του φθινοπώρου, το οποίο αγαπώ εξίσου πολύ μα κυρίως  διότι σαν μήνας μου θυμίζει λίγο το ξημέρωμα... 

Το ξημέρωμα και αν αγαπώ... Είμαι πρωινός τύπος. Πολύ πρωινός όμως. Και είναι απορίας άξιο, διότι δεν θα έλεγα πως κοιμάμαι νωρίς. Μα από την άλλη δεν είμαι και τόσο του ύπνου. Ποτέ δεν ήμουν. 

Η αγαπημένη μου η θεία Στέλλα μου είχε πει μια φορά: "Αγαπώ πολύ τα πρωινά. Κάθομαι στην καρέκλα στην κουζίνα κάνοντας ένα τσιγάρο και πίνοντας τον καφέ μου και παρακολουθώ την οικογένεια μου να σηκώνεται σιγά- σιγά, με μάτια ακόμα κλειστά από τον ύπνο και με μηχανικές κινήσεις να παίρνουν βιαστικά κάτι για να φάνε, να μην μιλάνε καλά καλά, σαν μικρά μυρμυγκάκια και εγώ απλά να απολαμβάνω τις ευλογίες μου" 

Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών όταν μου το είπε. Μα δεν το ξεχνώ. Ίσως γιατί με ένα παράξενο τρόπο την καταλαβαίνω απόλυτα. 

Τα πρωινά, πριν καλά καλά ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του, μέσα στην παραζάλη ακόμα του ύπνου και των ονείρων- όλα είναι πιθανά. Το σώμα λειτουργεί όντως μηχανικά και με ένα μαγικό τρόπο, γίνεται πιο έντονα αντιληπτή η προσωπικότητα του καθενός, η αύρα του πως να το πω; Πριν επανέλθουν η λογική και η πραγματικότητα. 

Και όταν τελικά ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του... Τι μεγαλειώδες θέαμα... Ειλικρινά όσοι ισχυρίζονται πως το ηλιοβασίλεμα είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας, μάλλον δεν έχουν δώσει το χρόνο να κοιτάξουν έναν ήλιο που ανατέλλει...

Κάθε που βγαίνει ο ήλιος μια νέα μέρα ξεκινά. Ξεκούραστοι από τον ύπνο, μα ακόμα βυθισμένοι στην μαγεία των ονείρων μας,  είμαστε έτοιμοι για μια ακόμα ευκαιρία- τα πάντα είναι δυνατά αρκεί να το πιστέψουμε. Να παλέψουμε. Ο κόσμος γεμίζει τους δρόμους, τρέχει στις δουλειές του, οργανώνεται, έχει στόχους και παλεύει να τους πραγματοποιήσει. 

Κάπως έτσι δεν είναι και ο Σεπτέμβρης; Γεμάτος προσδοκία για την νέα αρχή- ανανεωμένοι από το καλοκαίρι και τους πιο χαλαρούς ρυθμούς, είμαστε γεμάτοι ενέργεια να βάλουμε και πάλι την ζωή μας σε τάξη, να εκπληρώσουμε τους στόχους μας, τα όνειρα μας. Με λίγη πάντα θλίψη - βυθισμένοι ακόμα στις αναμνήσεις των διακοπών- δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι, μα πολύ γρήγορα μπαίνουμε και πάλι στην σειρά μας . 

Και στις δυο περιπτώσεις ένα καλός καφές αρκεί... Και μπορεί την νύχτα να  μετρώ ευλογίες, μα τα πρωινά είναι από μόνα τους μια ευλογία την φορά...

Ξυπνήσαμε και σήμερα έτσι δεν είναι; Αυτή δεν είναι η ουσία; 

photography Andreas Bousas