Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Ένα χεράκι, ο κόσμος όλος....

Αχ αυτό το χεράκι... 

Αυτό το χεράκι που  ψαχουλεύει το δικό μου χέρι όταν θέλει στήριξη, έτσι στα τυφλά, σίγουρο πως εκεί ακριβώς δίπλα είμαι και το περιμένω...

Αυτό το χεράκι που με σφίγγει με όλη του τη δύναμη... Αυτό το χεράκι που ενωμένο με το δικό μου δεν φοβάται κανέναν και τίποτα... Ένα χεράκι που γνωρίζει καλά πως αν είναι μέσα στο δικό μου μπορεί να τολμήσει τα πάντα χωρίς φόβο... 

Και παραδίπλα, εκεί πιο μπροστά, ένα ακόμα χεράκι- το άλλο ντε- που είναι σχεδόν μόνιμα τεντωμένο και μου δείχνει τα πάντα... Όλα αυτά που θέλει να δει από κοντά, να αγγίξει, να τα γνωρίσει... 

Το ίδιο χεράκι που μου χαϊδεύει το μπράτσο για να αποκοιμηθεί... Που μου πιάνει το μάγουλο όταν προσπαθεί να με φιλήσει... Που μες τη νύχτα με σφίγγει καλά καλά μπας και φύγω από δίπλα...

Χεράκι μου όμορφο, απαλό και στρουμπουλό... Να ήξερες πόσα συναισθήματα μου δημιουργείς... Από τη πρώτη στιγμή που αυτά τα  δαχτυλάκια έπιασαν με μια ενστικτώδη δύναμη ένα από τα δικά μου, μέχρι και αυτή τη στιγμή που θέλεις να σε καθοδηγώ κρατώντας σε σφιχτά... μου δημιούργησες συναισθήματα πρωτόγνωρα, συναισθήματα δυνατά, ίσως και υπερβολικά... 

Ένα χεράκι πλήρως εξαρτημένο από εσένα, να μάθει, να μεγαλώσει, να δυναμώσει ώστε και αυτό με τη σειρά του να κρατήσει κάποια στιγμή ένα άλλο χεράκι και να αρχίσει ο κύκλος και πάλι από την αρχή... 

Μεγάλη ευθύνη... Δύσκολη... Μα υπάρχει άπειρη θέληση και ακόμα πιο άπειρη αγάπη... 

Κράτα γερά χεράκι... για όσο θες... εγώ είμαι εδώ.... 



Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Ένα μαιμουδάκι περπάτησε!!!!!

Μαιμουδάκι μου.... 

Πόση χαρά μου έδωσες σήμερα δεν μπορώ να περιγράψω... Σήμερα έκανες τα πρώτα σου βήματα... Μόνος σου... Σήμερα, 13 μηνών και 15 ημερών,  περπάτησες πλέον και επισήμως... 

Είχες κοντά δυο μήνες τώρα που περπατούσες πιασμένος από τα έπιπλα και που έκανες ένα δυο δειλά βηματάκια μόνος σου σε πολύ κοντινές αποστάσεις πριν πέσεις θεαματικά... Τις δυο τελευταίες εβδομάδες δεν μπορούσα πλέον να σε περιορίσω πουθενά...  Τι και αν είχα βάλει τα υποπόδια γύρω γύρω στο σαλόνι... Εσύ τα σκαρφάλωνες... Τι και αν έβαζα και άλλα σκαμπό από πάνω... Εσύ σκαρφάλωνες από τον καναπέ και τσίριζες όλο ευτυχία ενώ εγώ έτρεχα έντρομη για να μην πέσεις από πίσω και σπάσεις κάνα κεφάλι... Τι και αν σου είχα φτιάξει ολόκληρο παιδότοπο στο σαλόνι... Τι και αν σου προσφέραμε διαρκώς ερεθίσματα με βόλτες σε παιδικές χαρές, στη γειτονιά μας και με ατελείωτα μπάνια στην θάλασσα...  Εσύ- από τη στιγμή που ήσουν στο σπίτι-  έκλαιγες απαρηγόρητος και ήθελες να εξερευνήσεις τον χώρο σου... 

2 μήνες τώρα προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα στο χρόνο που απαιτούσες και  τις δουλειές του σπιτιού... Και εσύ μαιμουδάκι μου δεν μπορώ να πω, ήσουν τόσο συνεργάσιμος... Όταν έπρεπε να γίνουν οι καθημερινές δουλειές- όπως το μαγείρεμα, το μάζεμα και σκούπισμα- σφουγγάρισμα, εσύ περίμενες υπομονετικά στο πάρκο σου παίζοντας με τα παιχνιδάκια σου... Όσο για όλες τις άλλες δουλειές... Έπρεπε απλά να κοιμάσαι ή να είναι ο μπαμπάς σου σπίτι... 

Ώσπου ήρθε αυτή η ημέρα που το πήρα απόφαση πως δεν μπορώ να σε περιορίσω άλλο... Πως προτιμώ να στερηθώ λίγο έχτρα χρόνο χαλάρωσης το πρωί για να πιω το καφέ μου, να μείνω λίγο πίσω στις δουλειές, να χάσω λίγο από τον ύπνο μου,  παρά να σου στερώ εσένα την χαρά της εξερεύνησης και των νέων εμπειριών... Πριν δυο βδομάδες λοιπόν, άνοιξα το σαλόνι, ασφάλισα πλήρως όλο το σπίτι, μπήκαν ασφάλειες στα ντουλάπια της κουζίνας και του μπάνιου, συνηθίσαμε να κλείνουμε τις πόρτες που σε οδηγούσαν σε χώρους που δεν έπρεπε και άρχισα να σε ακολουθώ στις εξερευνήσεις σου... 

Και πόσο ωραία περάσαμε! Με καθοδηγούσες, με το μικρό σου απαιτητικό δείκτη μου έδειχνες που θες να πας, τι θες να δεις από κοντά... Όταν ήθελες να φτάσεις κάπου γρήγορα μπουσουλούσες, όταν ήθελες να περπατήσεις πιανόσουν από το πόδι μου και μου έπιανες τα χέρια και κόβαμε βόλτες, όταν ήθελες αγκαλιά άπλωνες τα χέρια και κλαψούριζες...  Αγοράσαμε ειδικά κάγκελα για την πόρτα του δωματίου σου, βγάλαμε τα πόδια από τον καναπέ- κρεβάτι για να χαμηλώσει και να μην πέφτεις συνέχεια, φτιάξαμε το δωμάτιο σου απόλυτα ασφαλές ώστε να μπορείς να παίζεις και για λίγο μόνος σου μέσα στη μέρα χωρίς να σε έχουμε τόοοοσο άγχος... συνηθίσαμε και τις μελανιές που βρίσκαμε καθημερινά στο σώμα σου... και έτσι απλά όλα μπήκαν σε σειρά...

Εσύ είσαι απόλυτα ευτυχισμένος που μπορείς να μας ακολουθείς στην καθημερινότητα μας, και εμείς όσο και αν κουραζόμαστε είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι που είσαι εσύ ευτυχισμένος... Και υπήρξαν και αυτές οι φορές που παρότι ελεύθερος να πας όπου θες, ερχόσουν κοντά στα πόδια μου στον καναπέ και έπαιζες ήσυχα ήσυχα για λίγη ώρα και έτσι κάνα δυο φορές πρόλαβα να πιω και αυτόν τον καφέ...

Από προχθές λοιπόν, έκανες όλο τον γύρω του σπιτιού στηριζόμενος με το ένα χέρι τοίχο- τοίχο.... Πολλές φορές καθημερινά έκανες 4-5 βήματα και έπεφτες ολόχαρος... Το περίμενα πως θα περπατούσες σύντομα... Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα... Διότι όταν σήμερα ενώ έπλενα τα πιάτα και καθόσουν μαζί μου στην κουζίνα σε είδα με την άκρη του ματιού μου να σηκώνεσαι, δεν περίμενα αυτό που θα γινόταν... 

Σηκώθηκες... στάθηκες.... και όλο αυτοπεποίθεση, χωρίς να σε παροτρύνω καθόλου, με απλωμένα χεράκια και ανοιχτά ποδαράκια σαν παπάκι, άρχισες να έρχεσαι προς το μέρος μου... Έτσι απλά... Και εγώ να μετράω βήματα και να έχω μείνει άλαλη... Στα 14 βήματα σωριάστηκες με το πωπουδάκι σου φαρδύς πλατύς στο πάτωμα και τότε αφού συνηδητοποιήσα τι είχε μόλις γίνει, σε πήρα στην αγκαλιά μου και σε έπνιξα στα φιλιά και στα μπράβο και αμέσως πήραμε τον μπαμπά τηλέφωνο να του πούμε τα ευχάριστα νέα... 

Το υπόλοιπο απόγευμα, έκανες την ίδια δουλειά όλη την ώρα... Ανυπομονώ να γυρίσει ο μπαμπάς σπίτι να του δείξω το βίντεο που σε τράβηξα και να δω την αντίδραση του... Αν και την ξέρω ήδη.... Τα μάτια του θα βουρκώσουν... Από χαρά αλλά και από στεναχώρια που δεν ήταν και αυτός μπροστά αυτή την μεγάλη σου στιγμή... 

Οπότε, κοιμίσου καλά μαιμουδάκι μου απόψε... Γέμισε μπαταρίες, γιατί αύριο θα το ξανακάνουμε σαν να ήταν η πρώτη φορά, ναι; Θα το κάνουμε και για τον μπαμπάκα μας... 

Αν ποτέ μαιμουδάκι μου διαβάζεις αυτό το κείμενο και δεν έχεις ακόμα δικά σου παιδιά, δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις γιατί γέμισες σήμερα τη καρδιά μας με τόση χαρά... Όταν όμως κάνει το δικό σου μαιμουδάκι τα πρώτα του βήματα, και νιώσεις έναν κόμπο ευτυχίας να κλείνει το λαιμό σου, θυμήσου... Αυτή ακριβώς την ευτυχία μας έδωσες εσύ σήμερα... 

Πολλά, γερά, ατελείωτα βήματα σου εύχομαι ζωούλα μου... Βήματα που θα σε οδηγούν μόνο σε στιγμές ευτυχίας, στιγμές μαγικές και ονειρεμένες... 

Καλή αρχή μαιμουδάκι μου, εμείς θα είμαστε ακριβώς από πίσω σου, ναι; Μείνε ήσυχος... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl





Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Η εμπειρία μου με τη τούρτα ουράνιο τόξο...

Όπως έχω ξαναπεί, δεν το "έχω" τόσο με τη ζαχαροπλαστική, το παλεύω όμως και θέλω να μάθω. Η τούρτα ουράνιο τόξο ήταν η δεύτερη συνταγή τούρτας που επεχείρησα να φτιάξω και για να είμαι ειλικρινής αν δεν είχε ανεβάσει η Ολίβια από το  eimai mama μια τόσο λεπτομερής και αναλυτική συνταγή, δεν ξέρω αν θα το τολμούσα. 

Η συνταγή λοιπόν που ακολούθησα για τη τούρτα του πρώτου πάρτι του Δημήτρη- Γεράσιμου είναι η αυτή.

Τη διάβασα πολύ προσεκτικά και φρόντισα να αγοράσω ότι ακριβώς  πρότεινε η Ολίβια.  Πήρα τα χρώματα πάστας μιας και ήθελα τα χρώματα να είναι έντονα και όχι παλ. Πήρα την βανίλια που προτείνει όπως και την σωστή κουβερτούρα, τη σωστή κρέμα. Ταψάκια βρήκα λίγο μεγαλύτερα από 24εκ αλλά τόσο τα ήθελα και είχα ούτως ή άλλως σκοπό να φτιάξω δυο τούρτες άρα και δυο δόσεις από τη συνταγή, με 5 παντεσπάνια. Κόκκινο, πράσινο, μπλε, πορτοκαλί και κίτρινο. Τελικά μαζί με το "τουρτάκι" οι δοσολογίες με έφτασαν στο παρά τσακ! 


Επειδή το δικό μας πάρτι ήταν νωρίς, και είχα αρκετές ετοιμασίες της τελευταίας στιγμής, έφτιαξα τα παντεσπάνια 2 μέρες πριν και τα τύλιξα με μεμβράνη- αφού κρύωσαν πολύ καλά- και τα έβαλα στο ψυγείο. Δεν έπαθαν απολύτως τίποτα, ούτε και σκλήρυναν, όλα καλά. Η συνταγή για τα παντεσπάνια ήταν όντως πανεύκολη απλά είναι λίγο βαβούρα να χρωματίσεις το μείγμα. Αν οργανωθείς όμως σωστά- όλα γίνονται! Αφού έφτιαξα το μείγμα, το ζύγισα, το διαίρεσα επί 5 και έπειτα σε 5 ίδια βαθιά πιάτα άδειασα την ανάλογη ποσότητα. 5 διαφορετικά κουτάλια, έτοιμα και τα ταψάκια βουτυρωμένα και αλευρωμένα πολύ καλά, (σημαντικό, μην ξεχάσετε το αλεύρωμα), και αρχίζει η διασκέδαση! Σταγόνες, σταγόνες ανακάτευα μέχρι να έχει το μείγμα το χρώμα που ήθελα. Στο ταψάκι πρέπει όντως να βάλετε τόσο όσο, λίγη ποσότητα γιατί παραδόξως φουσκώνουν αρκετά και δεν τα θέλουμε πολύ χοντρά- όπως ακριβώς λέει και η Ολίβια.  Το εγχείρημα πέτυχε και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ενθουσιασμένη ήμουν- το πρώτο σκαλοπάτι το είχα ανέβει! 






Εγώ επειδή ήθελα να φτιάξω και ένα μικρό τουρτάκι για τον Δημήτρη να το σβήσουμε μόνο οι τρεις μας, άφησα ελάχιστο μείγμα από κάθε χρώμα και σε ένα τόσο δα φορμάκι που αγόρασα από τα Jumbo, έκανα τη άλλη τεχνική που βρήκα σε αμερικάνικα site, μια πιο απλή, όπου ρίχνεις την μια στρώση πάνω από την άλλη, το κάτω χρώμα σε μεγαλύτερη ποσότητα και "ανεβαίνοντας" όλο και μικρότερη ποσότητα από τα άλλα χρώματα. Για να είμαι ειλικρινής- δεν πολυέδωσα σημασία το έκανα όπως να' ναι- και το αποτέλεσμα ήταν άκρως εντυπωσιακό... (απλώς άργησε αρκετά να μου ψηθεί και φούσκωσε ανομοιόμορφα αναγκάζοντας με να το κόψω για να σταθεί ίσια.) 




Την προηγούμενη του πάρτι, νωρίς νωρίς ξεκίνησα να φτιάξω τη ganache λευκής σοκολάτας ώστε να έχει χρόνο να κρυώσει όπως τονίζει η Ολίβια. Ακολούθησα ευλαβικά τη συνταγή μα ganache δεν πέτυχα. Δεν ξέρω τι λάθος έκανα, πραγματικά, μα όσο και να περίμενα, όσο και να την χτυπούσα στο μίξερ, δεν έπηζε με τίποτα... (Προφανώς και δεν φταίει η συνταγή αλλά η ασχετοσύνη μου!!!) 




Στεναχώρια... Να κλαίω τα 2 κιλά λευκής σοκολάτας που χαράμισα... Να μην θέλω να φτιάξω πλέον τη βουτυρόκρεμα από άγχος μην δεν μου πετύχει και αυτή. Παίρνω πανικόβλητη τη πεθερά μου- εξπέρ στα γλυκά- και μου προτείνει να αγοράσω έτοιμη κρέμα σαντιγί από το ζαχαροπλαστείο και με αυτή να κάνω τις ενδιάμεσες στρώσεις από τα παντεσπάνια και με αυτή να τη καλύψω και εξωτερικά.. Και έτσι και έγινε. 2 κιλά έτοιμη σαντιγί με έβγαλαν από τη δύσκολη θέση και με ξεκούρασαν από επιπλέον φασαρία και επιπλέον "λάντζα"! 



Έβαλα ενδιάμεσα λοιπόν την έτοιμη κρέμα και όπως λέει η Ολίβια, έβαλα δυο καλαμάκια και την άφησα να σταθεί στο ψυγείο. Επειδή όπως είπα έκανα δυο τούρτες και ήθελα να έχουν διαφορετική διακόσμηση, τις κάλυψα εξωτερικά από το βράδυ. Την μια τη στόλισα με κορνέ ζαχαροπλαστικής έχοντας  σκοπό να την στολίσω με τα κεράκια που ήταν ένα πολύχρωμο happy birthday! Την άλλη την "επίσημη" τούρτα, αυτή που θα στόλιζε και το μπουφέ των γλυκών, απλώς την επικάλυψα όσο πιο ίσια μπορούσα και μετά με την πολύτιμη βοήθεια του Παναγιώτη που την κρατούσε πάνω από το νεροχύτη, "πετούσα" στο πλάι χούφτες- χούφτες την τρούφα. (η οποία τρούφα ήταν στρογγυλή τρούφα που μου άρεσε πολύ περισσότερο και βρήκα όλα τα χρώματα στο αγαπημένο Πάστα Φλώρα  , όπως και τα υπέροχα χρώματα πάστας με τα οποία έβαψα τα παντεσπάνια- 






Το αποτέλεσμα εμένα τουλάχιστον με δικαίωσε... Όσο για γεύση ήταν άπαιχτη και η βανίλια που προτείνει η Ολίβια κάνει πραγματικά τη διαφορά. 

Ήμασταν περίπου 4ο άτομα, και παρόλο που τα έκοψα αρκετά λεπτά τα κομμάτια, χρειάστηκαν σχεδόν και οι δυο τούρτες! Χάρηκα πάρα πολύ που επέλεξα αυτή τη τούρτα γιατί είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακή, και ακόμα περισσότερο χάρηκα που βρήκα αυτή την υπέροχη συνταγή από την Ολίβια που με ενέπνευσε και μου έδωσε το κουράγιο να την επιχειρήσω! 






Αυτή ήταν λοιπόν η ταπεινή μου προσπάθεια για τη πρώτη μου τούρτα ουράνιο τόξο και θέλω να πιστεύω ότι ήταν επιτυχημένη και ας μην ήταν 100% χειροποίητη! Την προτείνω ανεπιφύλακτα!

Αν δεν έχετε ήδη διαβάσει για το πρώτο πάρτι γενεθλίων μας, ώρα να το κάνετε!! 

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Ένα παιδί....τι γνωρίζει ένα παιδί;

Ένα παιδί μπορεί να πέσει και να ξανασηκωθεί αμέτρητες φορές. Μπορεί κάποιες φορές να κλάψει αλλά κάτω δεν θα το βάλει. Όσες φορές και να πέσει άλλες τόσες θα ξανασηκωθεί. 

Ένα παιδί δεν φοβάται να εκδηλώσει τα συναισθήματα του. Θα κλάψει γοερά όταν κάτι τον πονέσει, θα γελάσει δυνατά όταν κάτι είναι αστείο, θα τσιρίξει άφοβα όταν κάτι το ενθουσιάσει. 

Ένα παιδί δεν γνωρίζει εγωισμούς. Θα απαιτήσει σθεναρά την παρουσία σου, θα διεκδικήσει την αγκαλιά σου, θα αποζητά τη παρηγοριά σου την ίδια στιγμή που εσύ μπορεί να το μαλώνεις. 

Ένα παιδί δεν γνωρίζει τη λαιμαργία- θα φάει όταν πεινάσει και θα σταματήσει όταν χορτάσει. 

Ένα παιδί θα προσπαθήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής του να αποκτήσει αυτό που θέλει. Θα πιστέψει ότι μπορεί και θα τα καταφέρει. 

Ένα παιδί δεν νιώθει ντροπή, η συνείδηση του είναι ακόμη αμόλυντη και αγνή. Ένα παιδί δεν θα σκεφτεί "Τι θα πουν οι άλλοι" 

Ένα παιδί δεν κοιτάει χρώμα δέρματος, οικονομική κατάσταση, εξωτερική εμφάνιση. Ένα παιδί νιώθει τι κρύβεις μέσα στη καρδιά σου. 

Ένα παιδί θα ενθουσιαστεί με πράγματα ασήμαντα και μικρά στα δικά μας μάτια. Θα δώσει όλη του τη προσοχή σε μια πεταλούδα, θα αγγίξει το γρασίδι, θα εντυπωσιαστεί ένα τόσο δα μικρό μυρμυγκάκι....

Ένα παιδί βλέπει πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε. Πιστεύει στα θαύματα γιατί είναι το ίδιο ένα και δεν έχει σπαρθεί ακόμα στη ψυχούλα του η αμφιβολία. 

Ένα παιδί νιώθει πράγματα που προσπαθούμε να κρύψουμε. Είναι απόλυτα συντονισμένο με την ανθρωπινή ψυχολογία και βιώνει και αυτό ότι βιώνεις εσύ. 

Μήπως να  σταματούσαμε για μια στιγμή ότι κάναμε και να παρατηρούσαμε ένα μικρό τοσοδούλικο παιδάκι, ένα παιδάκι που μόλις τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στη ζωή; 

Μήπως να σταματούσαμε για λίγο να σκεφτόμαστε τι θα διδάξουμε εμείς σε αυτό και να το αφήσουμε να διδάξει αυτό εμάς; 

Μήπως; 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl



Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Κλεμμένες στιγμές από κάτι ημέρες περίεργες....

Είναι κάτι μέρες φωτεινές που το σπίτι σε πλακώνει...

Είναι κάτι μέρες που σε περιτριγυρίζει μια ανησυχία και θες αντιπερισπασμό... κάτι να ξεχαστείς...

Είναι κάτι μέρες, εξαντλημένοι μαμά και γιος από μια άυπνη νύχτα, που αποφασίζεις να πάτε μια βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι την άκρη της θάλασσας... Και εκεί βρίσκεις τον αντιπερισπασμό σου.... ξεχνιέσαι...

Αυτές τις μέρες προσέχεις ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, πράγματα που σε κάθε άλλη περίπτωση προσπερνάς ...και μια από αυτές τις μέρες κάνουν τη διαφορά....

Παρατηρείς τον παππού και τις γιαγιάδες που γυρνούν από το μπάνιο τους πριν καλά καλά οι υπόλοιποι ξεκινήσουν...




Τα πιτσιρίκια που καβάλα στο ποδήλατο τους κυνηγάνε το όνειρο τους, τις δικές του στιγμές, τις δικές τους αναμνήσεις....



Την όμορφη ταμπέλα που έφτιαξε το τοπικό σχολείο για να περάσει το δικό του μήνυμα...



Την υπέροχη αυτή οικογένεια με τις τρεις πριγκίπισσες να ζουν τη κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό με ένταση και πάθος...Να πλατσουρίζουν στα νερά φωνάζοντας και γελώντας και ξαφνικά να ζητάνε από τον πατέρα τους να μπει μαζί τους στη θάλασσα, γιατί χαρά που δεν μοιράζεται είναι μισή χαρά... 



Και ο μπαμπάς λιγάκι ατσούμπαλα αλλά με πολύ χαρά και καθόλου δισταγμό να τρέχει να βουτήξει μέσα καταβρέχοντας τις μικρές του πριγκίπισσες και προκαλώντας τους άφθονο γέλιο και ακόμα περισσότερες τσιρίδες ευτυχίας... 

Και εσύ εκεί, μέσα στο αμάξι, από τη μια να κοιτάς το μικράκι σου να κοιμάται επιτέλους, από την άλλη τη γαλήνια θέα από το παράθυρο και να νιώθεις ευγνωμοσύνη που υπάρχουν και αυτές οι στιγμές. Οι στιγμές που σε γεμίζουν απρόοπτα με δύναμη, που σου δείχνουν πως η ζωή είναι μικρή, πολύτιμη και όμορφη και πως πρέπει να την εκτιμάς, να τη σέβεσαι, να μην τη σπαταλάς.... 




Βάζεις μπροστά να επιστρέψεις στη ρουτίνα σου και αναρωτιέσαι... Πόσο μπορεί να σε επηρεάσουν άνθρωποι χωρίς καν να το υποπτεύονται... Αυτοί απλά ζουν τη στιγμή και εσύ "κλέβεις" αυτό που χρειάζεσαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή, εκείνη την περίεργη ημέρα... 

Και φεύγεις ελπίζοντας να "'έκλεψε" και από εσένα κάτι, κάποιος, κάποια στιγμή. Για να δώσεις και εσύ πίσω λίγη από τη δύναμη που πήρες... Και εύχεσαι να μην σε είδε κανείς να φωτογραφίζεις γιατί είσαι σίγουρη πως θα σε περάσουν για τρελή... Μήπως είσαι όμως; Και αν είσαι, μήπως μας χρειάζεται λίγη τρέλα που και που;