Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Ένα χεράκι... αρκεί...

Σήμερα ήταν μια από αυτές τις "μαμαδοδύσκολες" μέρες... 

Για πολλούς και διάφορους λόγους απόψε το μαιμουδάκι χρειάστηκε 4 ώρες να αποκοιμηθεί... 4 ολόκληρες ώρες... 3 στην αγκαλιά μου και 1 δίπλα μου στο κρεβάτι... 

Έφτασα στα όρια μου... Κάποιες στιγμές ήθελα να κλάψω από την κούραση... Άλλες μπήκα στον πειρασμό να τον αφήσω στην κούνια του και ας έκλαιγε γοερά... Στριφογυρνούσε σαν σβούρα. Τα ματάκια του κατακόκκινα. Να βλέπεις ότι νυστάζει τρομερά μα να μην μπορεί να κοιμηθεί. Να προσπαθεί να βολευτεί. Να προσπαθεί να σου κεντρίσει την προσοχή μήπως και αλλάξεις γνώμη και τον αφήσεις να παίξει. Να κλαίει και να ζητάει ότι μπορείς να φανταστείς απλά και μόνο επειδή είχε και ο ίδιος απελπιστεί. 

Και εγώ εκεί. Βράχος από βούτυρο, αφού εξωτερικά διατηρούσα την ψυχραιμία μου μα μέσα μου έβραζα. Είχα κουραστεί. ΄Και ήμουν ήδη πολύ μα πολύ κουρασμένη. Αντοχές κάτω από το όριο. 

Και εκεί που σκέφτομαι όλα αυτά και είμαι να σκάσω, νιώθω ένα χεράκι να ακουμπάει το δικό μου. Δεν τον κοιτάω από φόβο μην τον ξεσηκώσω. Κάθομαι εντελώς ακίνητη, σχεδόν δεν αναπνέω. Το χεράκι αυτό με έχει πιάσει ενσυνείδητα. Το νιώθω. Σαν χέρι ενήλικα που θέλει να με παρηγορήσει. Να μου δώσει δύναμη. Δακρύζω. 

Και τότε... όπως είναι μπρούμυτα τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να ανασηκώνει τον κορμό του, να γέρνει προς το μέρος μου, να σκύβει το κεφάλι του τόσο χαμηλά ώστε να δει τα μάτια μου- και αφού υποκύπτω φυσικά και τον κοιτάω- χαμογελάει όλο νάζι και γαλήνη και με στόμφο και  βροντερή φωνή μου λέει: "Απώωωω!!!!" 

"Και εγώ σε αγαπώ ματάκια μου" απαντώ με σπασμένη φωνή και αποφασίζω να κάτσω στωικά εκεί- ακοίμητος φρουρός- για όσο αυτός με χρειάζεται... Τόσο απλά. Από ένα και μόνο χεράκι... 

Αυτό μονάχα αρκεί... 





10 σχόλια:

  1. Αχ βρε Γιάννα! Είναι μερικές φορές που πρέπει να σε διαβάσω για να θυμηθώ τι πρέπει να κάνω και τι έχει σημασία. Ελπίζω να κοιμηθήκατε στο τέλος με όλες τις κουρτίνες καλά τραβηγμένες βεβαίως, βεβαίως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Ελίνα... με κάνεις πάντα και χαμογελώ... Είναι αστείο που το αναφέρεις γιατί χθες συγκεκριμένα ο Παναγιώτης είχε αφήσει την κουρτίνα ως συνήθως λίγα εκατοστά πριν το τέρμα... και το είδα όταν τον κοίμιζα και φυσικά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για όλες αυτές τις ώρες... Κόντεψε να με τρελάνει...!!!! ;-)

      Διαγραφή
  2. Τι γλυκό κείμενο!...
    σαν να σας έβλεπα μπροστά μου...

    σε νιώθω, Γιάννα μου, περνάμε ανάλογες φάσεις και εμείς, ακόμα και με τα μεγαλύτερα παιδιά
    αγάπη χρειάζονται, "όρια" κάποιες φορές...
    και προσευχούλα, για να ηρεμήσουν, όταν εμείς δεν τα καταφέρνουμε...

    σας στέλνω την αγάπη μου <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυο σχόλια έχω στην αναρτησούλα μου μα τι σχόλια... Αγαπώ αυτό που λες, διότι στο τέλος όταν ένιωθα πως δεν είχα αντοχές μπήκα στην δική του θέση και σκέφτηκα πόσο δύσκολο είναι και για αυτόν που θέλει και δεν μπορεί να κοιμηθεί... Είπα το Πάτερ Ημών και ζήτησα από την Παναγίτσα να του δώσει γαλήνη.... Μετά 10 λεπτά είχε αποκοιμηθεί.... Ήθελα να το γράψω μα επέλεξα να εστιάσω αυτή τη φορά στην κίνηση του να μου πιάσει το χέρι τόσο παρηγορητικά... Σε φιλώ γλυκά <3

      Διαγραφή
  3. Όμορφη ανάρτηση και τόσο γλυκιά.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είσαι το άλλο διαδικτυακό μου μισό...θα μπορούσα να το χα γράψει εγώ δυο τρία χρονάκια πριν! Και πράγματι αυτό μόνο αρκεί..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ ότι μου συμβαίνει το διαβάζω την επόμενη στιγμή κσπου στο ίντερνετ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι μοναδικό όταν συμβαίνει; Το παθαίνω και εγω...

      Διαγραφή