Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Ποιες είναι τελικά οι αναρτήσεις που έχουν αξία;

Ο Παναγιώτης- το άλλο μου εγώ, ξέρετε αυτό που γουργουρίζει- δεν διαβάζει το μπλογκ μου. Τουλάχιστον όχι συστηματικά και σίγουρα όχι από μόνος του. Πρέπει να του το ζητήσω, να του γκρινιάξω, πολλές φορές νιώθω ότι χρειάζεται να του βάλω το πιστόλι στο κρόταφο για να τα καταφέρω. 

Δεν είναι ότι δεν με στηρίζει σε αυτή μου την συνήθεια, ή δεν του αρέσει ο τρόπος που γράφω, (πάντα προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ που πάει να κυλίσει, ενώ πάντα μα πάντα γελάει δυνατά στα σπάνια αστεία μου σημεία- και αφού δεν με διαβάζει νομίζω πως μπορώ να το πω αυτό με ασφάλεια), είναι κυρίως επειδή δουλεύει πολύ σκληρά για να έχει χρόνο για αυτό και επιπλέον δεν τον αφορά ιδιαιτέρως το διαδίκτυο και ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν έχει λογαριασμό στο fb, δεν παίζει καν παιχνίδια στον υπολογιστή. 

Πολλές φορές λοιπόν του λέω: "Κακομοίρη μου, θα πεθάνω να το ξέρεις-πριν την ώρα μου- και τότε θα κάθεσαι νυχθημερόν να διαβάζεις τα κείμενα μου και θα κλαις με μαύρο δάκρυ που δεν το έκανες όταν μπορούσες και με είχες δίπλα σου να τα συζητήσεις."  Και αυτός γελάει....

Και εγώ εξαγριώνομαι... γιατί το εννοώ. Ως ένα άτομο που γενικότερα σκέφτεται λίγο πιο... (όπως έχει πει και η κουμπάρα μου), ως ένα άτομο που όταν αλλάζει δρόμο για το σπίτι αναρωτιέται γιατί το έκανε και τι του επιφυλάσσει η μοίρα, (μέχρι τώρα τίποτα), και ως ένα άτομο που αναγκάστηκε να εξοικειωθεί με τον θάνατο απότομα και με τον χειρότερο τρόπο- το μπλογκ μου έχει κυρίως αυτό τον σκοπό. Μια παρακαταθήκη. Για όποιον μπορεί να ενδιαφέρει και για όποιον μπορεί να του κάνει έστω και την παραμικρή διαφορά στην ζωή του. Μια παρακαταθήκη για την οικογένεια μου. 

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο απόψε είναι ένα άλλο κείμενο. Αυτό της Ελίνας από το ΚΟ-ΞΙ-ΛΟ. Όπου το κείμενο της οφείλεται σε αυτό της το κείμενο, το οποίο οφείλεται σε αυτά τα νέα που λίγο πολύ μας επηρέασαν όλες. 

Εγώ την Μαριαντίνα δεν έτυχε να την γνωρίσω μέσω του μπλογκ της. Ως νέα στις μπλογκογειτονιές μας, έχω ξαναπεί πως πριν πατήσω μια μέρα το κουμπί "δημιουργία μπλογκ" δεν ήξερα καν περί τίνος πρόκειται. Λυπάμαι που έφυγε από κοντά  μας , όχι μόνο επειδή ήταν τόσο νέα, όχι μόνο επειδή άφησε πίσω της μια οικογένεια, αλλά κυρίως επειδή είναι πάντα άδικο και στενάχωρο να χάνεται τόσο νωρίς οποιοσδήποτε άνθρωπος. Όμως έστω και εκ των υστέρων μπήκα να διαβάσω τα κείμενα της και νιώθω πως την γνώρισα. Όχι μόνο αυτό. Με άγγιξε βαθιά μέσα στην ψυχή μου με τον τρόπο σκέψης της και  την προσωπικότητα που διαφαίνεται μέσα από αυτά. 

Η Μαριαντίνα λοιπόν άφησε την παρακαταθήκη της. Και καταλήγουμε μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Ποιες είναι τελικά οι αναρτήσεις που έχουν αξία; Δεν νομίζω πως υπάρχει μπλόγκερ- που ακόμα και αν ασχολείται με αυτό ερασιτεχνικά ή μόνο ως χόμπι που να μην θέλει να έχει αναγνώστες. Ακόμα και τα μπλογκ που δεν προωθούν καθόλου τα κείμενα τους μέσω των social media στην ουσία πάντα ελπίζουν να "ανακαλυφθούν"¨και να έχουν το δικό του "κοινό". Τα δε σχόλια είναι πάντα η "ενέργεια" του μπλόγκερ και πολλές φορές  η έμπνευση του για μια ακόμα ανάρτηση. (όπως προέκυψε  άλλωστε αυτή σήμερα). Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είτε ψεύδεται ασυστόλως, είτε βρίσκεται σε άρνηση. 

Παρόλα αυτά, για να απαντήσω στο "κρίσιμο" ερώτημα, οι αναρτήσεις που έχουν πραγματική αξία είναι αυτές που είναι ειλικρινείς, αυθόρμητες, εμπνευσμένες και όχι προγραμματισμένες. (μιλάω πάντα για μπλογκ που βασίζονται στην αφήγηση συναισθημάτων και εμπειριών). Πολλές φορές είναι οι αναρτήσεις που δεν έχουν και τόση απήχηση στο "κοινό" σου. Μπορεί όμως και να έχουν εάν βγάζεις ένα κομμάτι της ψυχής σου με ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια- καμία εξ αυτών των αρετών δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη. 

Μα πιο πολύ έχουν αυτές αξία, διότι είναι αυτές που θα αγγίξουν, θα βοηθήσουν, θα κάνουν έστω και έναν άνθρωπο να χαμογελάσει και να σκεφτεί: "Δεν είμαι μόνος" Όλες αυτές οι μικρές- σχεδόν αόρατες ακόμα και από εσένα- σκέψεις που συνθέτουν στην ουσία αυτό που είσαι. Αυτές που θα δώσουν ευτυχία στην μητέρα σου, στον άντρα σου, στην αδελφή σου, στον πατέρα σου,  επειδή έμαθαν όλα αυτά που  δεν κατάφερες να τους πεις ποτέ κατ' ιδίαν. 

Έχουν ανυπολόγιστη αξία διότι αυτές είναι οι αναρτήσεις που εν τέλει θα "ρουφήξει" το παιδί σου όταν θα θέλει να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα. Να αναβιώσει όλα αυτά που έζησε δίπλα σου μα όχι από την δική σου την σκοπιά. Αλλά και όλα αυτά τα οποία έζησες πριν καν μπει στην ζωή σου. 

Για αυτό και εγώ αυτό ακριβώς θα συνεχίσω να κάνω. Και αν ποτέ μαιμουδάκι διαβάζεις αυτές τις αράδες, να ξέρεις πως κάποιον Ιούλιο άνοιξες ένα παράθυρο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου που ποτέ δεν πίστευα πως μπορούσε να χωράει τόση αγάπη, τόσες ανησυχίες και σκέψεις, τόσες ενοχές, τόση ευτυχία. Και αν ποτέ διαβάσεις εσύ μικρέ και ανόητε μπελά της ζωή μου αυτές τις αράδες- να ξέρεις πως αν είμαι δίπλα σου σε παρακολουθώ.... Αν όχι... την πάτησες. Και πάλι θα σε παρακολουθώ, (δεν γλυτώνεις τόσο εύκολα), οπότε κοίτα να χαμογελάς. 

Ντάτση; (ντάτση!) 




13 σχόλια:

  1. Βρε Γιάννα πόσο δίκιο έχεις!!
    Με καλυψες :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρεγγινα μου το ήξερα πως θα συμφωνήσεις - έτσι γράφεις ανελλιπώς και εσύ... Κείμενα που δίνουν κατάθεση ψυχής 😘 Σε φιλώ γλυκά

      Διαγραφή
  2. Δεν είναι όλα τα κείμενά μας τα ίδια, κάποια είναι πολύ πιο προσωπικά απ' ότι (ίσως) θα έπρεπε και αφορούν το δικό μας μικρόκοσμο. Αυτά είναι τα πιο δικά μας κείμενα, όπως λες κι εσύ Γιάννα μου, αυτά που μας αγγίζουν και μας προκαλούν τα πιο έντονα συναισθήματα.
    Όσο για την παρακαταθήκη, προσωπικά δεν θεωρώ κάτι τέτοιο το blog μου, περισσότερο το έχω σαν ένα μέσο να εκφράζομαι ελεύθερα και να κάνω επιλογές, αλλά πολλά άλλα blogs που παρακολουθώ είναι πραγματικά διαμαντάκια!

    Σε φιλώ,
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και όμως Ελένη μου έχεις κάποια κείμενα που με τον δικό σου μοναδικό τρόπο, είναι παρακαταθήκη. Και εγώ εκφράζομαι σχεδόν κάνω ψυχοθεραπεία μόνη μου, και αυτή είναι και η μαγεία του blogging... Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  3. Γιάννα μου, νομίζω οτι μόνο για ένα πράγμα δεν χρειαζεται να ανησυχεις , για το αν οι αναρτησεις σου εχουν αξια, γιατί ΈΧΟΥΝ!!! Τα έχουμε πει αυτά...Μην σταματάς ποτέ να μιλάς και όταν λέω ποτε το εννοώ!!! Ακόμα αρχισε να προετοιμάζεις το μαιμουδάκι γιατί έχει πολυ υλικό να διαβάσει και πολυ δακρυ να ρίξει γιατι αυτά που γράφεις είναι αληθινά και αγγίζουν τον καθένα, φαντάσου το μαιμούδι που το αφορούν κιόλας!!!
    Φιλιά,
    Ηρώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηρώ μου, πολύ φοβάμαι πως ποτέ δεν θα τα διαβάσει το μαιμουδάκι, μα δεν βαριέσαι αρκεί που εγώ τα έβγαλα από μέσα μου, τα κατέθεσα και μπορώ μέχρι και εγώ όπως λέει και η Τζίνα να ανατρέχω και να αναπολώ στιγμές που έχω ξεχάσει.. Σε φιλώ γλυκά γλυκά γλυκά.... σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια. <3

      Διαγραφή
  4. Πιστεύω πως τα προσωπικά μπλογκ λειτουργούν σαν παρακαταθήκη για τους ιδιοκτήτες τους.. ποιός ή ποιά από εμάς δεν γράφει με την σκέψη πως σε βάθος χρόνου όλα αυτά θα τα διαβάσουν τα παιδιά του/της ή ακόμα .. γιατί όχι; και τα εγγόνια του/της;
    Προσωπικά έχει τύχει να ανατρέξω σε αναρτήσεις δικές μου των πρώτων χρόνων και να θυμηθώ στιγμές που είχαν ξεχαστεί και να συγκινηθώ.. άρα διπλό το όφελος.. θα μας διαβάσουν οι απόγονοι αλλά θα μας θυμίζουν και σ' εμάς πολύτιμες στιγμές που πέρασαν.. κι ίσως ξεχάστηκαν.. :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ πολύ μαζί σου Τζίνα.. Πολύτιμες στιγμές που πέρασαν και ίσως ξεχάστηκαν...Για αυτό και εμείς τις παγώνουμε στον χρόνο όπως λέει και η γλυκιά μου Ασπασία..

      Διαγραφή
  5. Εμένα με κάλυψε εξ΄ολοκλήρου η Ηρώ. Πιο σημαντικά είναι τα λόγια που έκαναν έναν να δει διαφορετικά ένα πρόβλημα ή να νιώσει λιγότερο μόνος.
    Όμως, πέρα από αυτή την πρακτική χρησιμότητα, νομίζω πως ο καθένας που γράφει βοηθάει το λιγότερο έναν άνθρωπο (μπορεί και παραπάνω), τον εαυτό του. Γιατί τον μαθαίνει καλύτερα και γιατί μέσα στο πέρασμα των χρόνων μπορεί να δει πόσο άλλαξε και ωρίμασε και αυτό είναι το ωραίο της ζωής. Για τη Μαριαντίνα κι εμένα με έπιασε κάτι αντίστοιχο, Γιάννα, γιατί πρώτη φορά σκέφτηκα πόση χαρά θα μπορούσε να πάρει ένας άνθρωπος που ήθελε να γνωρίσει κάποιον άλλον και δεν είχε το χρόνο. Τουλάχιστον διαβάζοντας τις σκέψεις του μπορεί κάπως να νιώσει ότι πέρασαν λίγο παραπάνω χρόνο μαζί . Γενικά ας γράφουμε όλοι μας. Και οι άλλοι που δε γράφουν ακόμη, ας ξεσηκωθούν σιγά-σιγά. Καλό νομίζω πως κάνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό κάνει. Μα δεν το έχουν όλοι με τον γραπτό τον λόγο. Εγώ θα παροτρύνω να μιλάμε όλοι. Να εκφραζόμαστε. Είναι μεγάλο βάλσαμο για την ψυχή... Σε ευχαριστώ που μου ενέπνευσες αυτή την ανάρτηση που είναι ήδη από τις αγαπημένες μου...

      Διαγραφή
    2. Είδες που ταιριάζουμε? Τα ίδια πράγματα μας αρέσουν. Τα φιλιά μου βγαλμένα μέσα από την καρδιά μου!

      Διαγραφή
  6. Αυτα τα νεα ηταν τα χειροτερα που μπορουσα να φανταστω. Βλέπεις την Μαριαντίνα την ήξερα και κατά καιρούς είχαμε μιλήσει, μαχαιριά στην καρδιά αυτά τα νεα....
    Πολλές φορές έχω σκεφτεί για ποιον λόγο γράφω, ιδίως εγώ που δεν εμφανίζω τα παιδιά μου, και άρα δεν είναι ότι έχω το μπλογκ για να δουν αργότερα ένα φωτογραφικό υλικό από την ζωή τους, πολλές φορές αναρωτιέμαι το γιατί! υπάρχουν και στιγμές που φρενάρομαι από μόνη μου, δεν με αφήνω να γραψω ελεύθερα γιατί με διαβάζουν και πολλοί συγγενείς οποτε τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα! δεν σου κρύβω ότι υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ανοιξω ένα μυστικό μπλογκ, χωρις προσβαση στο κοινό, και εκεί να μιλάω ξάστερα και καθαρά στα παιδιά μου, να τους το ετοιμασω και να αφησω καπου τους κωδικούς, όλο περιστρέφεται πιο δυνατά στο μυαλό μου αυτή η ιδέα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάχη μου μπορείς να γράφεις στα παιδιά σου ή για τα παιδιά σου χωρίς εικόνες. Εάν και αυτό σε δυσκολεύει το μυστικό μπλογκ είναι πολύ καλή ιδέα, το ίδιο όμως και τα mail όπως είχε γράψει η Μάρθα και προσωπικά το εφάρμοσα. Δηλαδή άνοιξα έναν λογαριασμό mail στο όνομα του και όσα δεν μπορώ ή δεν θέλω να γράψω στο μπλογκ- ναι ναι υπάρχουν και άλλα πολλά που λέω τρομαρα μου- τα στέλνω σε mail... <3

      Διαγραφή