Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Η ταπεινή μου άποψη για το θηλασμό....

Έχω παραδεχθεί στο παρελθόν- όταν ξεκίνησα αυτό το μαγικό ταξίδι θηλασμού- πως πριν το βιώσω ήμουν πολύ επικριτική απέναντι στις μητέρες που δεν θήλαζαν. Το θεωρούσα εξαιρετικά εύκολο και δεν δεχόμουν την δικαιολογία " Προσπάθησα αλλά δεν είχα γάλα" διότι από ότι διάβαζα το ποσοστό των γυναικών που δεν έχει γάλα είναι μικρό. 

Η αλήθεια όμως βρίσκεται κάπου στη μέση. Ναι, ο θηλασμός είναι μια μαγευτική εμπειρία και ότι μα ότι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου αλλά και σε σένα. Ναι, οι περισσότερες γυναίκες έχουν γάλα. Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι που δεν μπορεί να θηλάσει μια μητέρα. Όχι δεν είναι εύκολος. Θέλει χρόνο και άπειρη υπομονή για να τα καταφέρεις  και περνάει ένα αρκετά εύλογο διάστημα μέχρις ότου γίνει εύκολη και απολαυστική διαδικασία. 

Όταν μια γυναίκα γίνεται μανούλα για πρώτη φορά, έχει τόσα μα τόσα πολλά άγχη. Καλά, καλά δεν ξέρει πως να κρατήσει αυτό το εύθραυστο πλασματάκι. Και είναι τόσο μα τόσο κουρασμένη. Το μόνο που θέλει είναι να κοιμηθεί. Η έλλειψη ύπνου μπορεί να προκαλέσει τρέλα. Εγώ,λόγω και όσων είχα περάσει, 5 μέρες που έκατσα στο νοσοκομείο κοιμήθηκα συνολικά κανά δίωρο. Και φυσικά δεν μιλάμε για ποιοτικό ύπνο. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε για πολύ καιρό και στο σπίτι. 

Έχεις ένα μικρό ανθρωπάκι που πεινάει κάθε δυο ώρες, κάνει μια ώρα για να θηλάσει, άλλο ένα μισάωρο να ρευτεί, άρα σε μισή ώρα ξεκινάς την ίδια ακριβώς διαδικασία. Πεινάς, διψάς οικτρά, νυστάζεις, πονάς αλλά πάνω από όλα ανησυχείς να τα κάνεις όλα σωστά. 

Εγώ λόγω υπερβολικής παραγωγής γάλακτος, έπαθα το περίφημο πέτρωμα που ειλικρινά με πονούσε περισσότερο και από τη καισαρική τομή. Πονούσα τόσο πολύ που ενώ το παντοτινό μου όνειρο ήταν να θηλάσω, παρακαλούσα τους γιατρούς να μου δώσουν το χάπι για να τελειώνει αυτή η ιστορία. Ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να πέσω σε δυο γυναίκες παιδίατρους που έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να καταφέρω να θηλάσω και να φύγει το πέτρωμα. Αφότου σχόλασαν, έκατσαν δυο ώρες στο δωμάτιο κάνοντας μου μαλάξεις, δείχνοντας μου πως να θηλάζω τον μικρό και αδειάζοντας το στήθος μου από το γάλα με το νοσοκομειακό θήλαστρο. 

Έπεσα σε ανθρώπους που νοιάζονταν και γνώριζαν. Ήμουν τυχερή. 

Αυτό δεν σημαίνει πως οι μέρες που ακολούθησαν στο σπίτι ήταν εύκολες. Άλλαζα γνώμη σχετικά με το αν ήθελα να συνεχίσω το θηλασμό ειλικρινά 50 φορές τη μέρα. Ήμουν εξαντλημένη και φοβισμένη ότι το παιδί δεν τρέφεται αρκετά, βασικά ήμουν μια συνηθισμένη λεχώνα...

Στις δέκα μέρες που πήγαμε στην πρώτη μας επίσκεψη στο παιδίατρο ήμουν και πάλι έτοιμη να τα παρατήσω. Περίμενα το οκ και από το γιατρό. Και άλλη μια φορά στάθηκα τυχερή. Με παρακάλεσε να θηλάσω. Με παρακάλεσε να σταματήσω να κοιτάω το ρολόι, να ακολουθώ απλά τους ρυθμούς του μωρού. Με παρακάλεσε να κάνω υπομονή 30 με 40 μέρες και με προέτρεψε να πηγαίνω όποτε θέλω να το ζυγίζω για να μην αγχώνομαι για το βάρος του. 

Έκανα ότι μου είπε. Στρατιώτης όπως πάντα. Και πραγματικά αποζημιώθηκα. Ωστόσο, άρχισα να απολαμβάνω πραγματικά το θηλασμό και να είναι όντως η πιο φυσική και εύκολη διαδικασία μετά το τρίμηνο. Και πάλι θα το τονίσω. Και τυχερή ήμουν (δεν ταλαιπωρήθηκα τόσο όσο άλλες μανούλες)  και βρέθηκαν οι σωστοί άνθρωποι στο δρόμο μου. Είχα και την απόλυτη στήριξη του άντρα μου και του περιβάλλοντος μου. (ναι, παίζει και αυτό ρόλο) 

Πήρα λοιπόν το μάθημα μου και έπαψα να κρίνω. Γιατί λοιπόν εξακολουθώ και συναντώ τόση κριτική και τόσο μένος από τις θηλάζουσες μανούλες προς αυτές που δεν θηλάζουν; Τα όσα έχω διαβάσει σε μαμαδοομάδες και σελίδες ανάλογου ενδιαφέροντος με κάνουν να ντρέπομαι. Ναι, είναι αλήθεια. Η επίθεση υφίσταται κυρίως από τις μανούλες που θηλάζουν αναγκάζοντας τις μανούλες που δίνουν φόρμουλα να αμύνονται και να επιτίθενται. 

Είναι δυνατόν να κριθεί η αγάπη μιας μητέρας από το αν θηλάζει η όχι; Είναι δυνατόν να μετρηθεί αυτή η αγάπη και να μπει σε πλαίσια; Υπάρχει περίπτωση μια μανούλα σε αυτό το κόσμο να μην έδινε την ίδια της τη ζωή για το παιδί της; Αυτή η αγάπη δεν θα έπρεπε να μας ενώνει αντί να μας χωρίζει; 

Κάθε μητέρα έχει δικαίωμα να επιλέξει αν θέλει να θηλάσει ή όχι για οποιοδήποτε λόγο χωρίς να κριθεί. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να νιώθει καλά με την επιλογή της. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να θηλάζει δημόσια αν το επιθυμεί. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να σταματήσει να θηλάζει όποτε αυτή ή το παιδί της το επιθυμούν. Βασικά κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να μεγαλώσει το παιδί της όπως αυτή θέλει.  Δεν νομίζετε πως θα αντιμετωπίσουμε τόσα πολλά προβλήματα και διλήμματα στην πορεία ώστε να γεμίζουμε με ενοχές από τώρα;

Φυσικά και είμαι υπέρ του θηλασμού. Θήλασα αποκλειστικά 6 μήνες και μετανιώνω που σταμάτησα. Δεν θα παραθέσω όλα την επιστημονική βιβλιογραφία υπέρ του θηλασμού γιατί επιστήμονας δεν είμαι.  Το μόνο που καταλαβαίνω εγώ είναι πως έτσι όρισε η φύση, πως να το πω; Είναι ότι πιο φυσικό μπορεί να προσφέρει μια μαμά στο παιδί της αν και εφόσον το επιθυμεί.  Και η αίσθηση; Απλά μαγική. 



10 σχόλια:

  1. Όμορφες σκέψεις και άψογα διατυπωμένες ώστε να μην προκαλέσουν κανέναν!
    Συμφωνώ μαζί σου!
    Το ταξίδι σου στο θηλασμό μου θυμίζει το δικό μου..στο πρώτο μου παιδάκι...ο πόνος ..η κούραση..το πέτρωμα..και πάλι πόνος..αλλά όπως λες και εσύ ΄΄σαν στρατιώτης΄΄ ακολουθούσα το δρόμο που έμοιαζε σωστός και αισθάνθηκα δικαιωμένη..και εμένα μου πήρε καιρό να εδραιώσω θηλασμό γιατί είχα και θήλαστρο..αλλά τέλος καλό ..όλα καλά! Κάθε επόμενη φορά έρχονται όλα ..όλο και πιο ''φυσικά''
    Καλώς σε βρήκα! ( από το πάρτι του http://mommasdailylife.blogspot.gr/)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κούκλα μου πόσο χαίρομαι και εγώ που σε βρήκα!! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Το θήλαστρο είναι πολύ κακή επιρροή για τον θηλασμό... Όταν όμως πετρώνεις...εγώ δεν είχα άλλη επιλογή. Στους δυο μήνες όμως αποκλειστικά στήθος και ήταν ότι καλύτερο. Εύχομαι να τα καταφέρω και στο επόμενο- πρώτα ο Θεός.

      Διαγραφή
  2. Εγώ πάλι δεν κατάφερα να θηλάσω καιρό κανένα από τα παιδιά μου, δεν αισθάνομαι λιγότερο μητέρα γι αυτό, εύχομαι να το είχα προσπαθήσει περισσότερο...αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι θέλει και συμπαράσταση από τους δικούς σου και βοήθεια στα καθημερινά πράγματα, γιατί όταν έχεις ένα μωρό που πίνει κατά βούληση και ένα μεγαλύτερο παιδάκι και πρέπει και να μαζεψεις και να μαγειρεψεις και να ασχοληθείς με το μεγάλο και να είσαι όσο νοικοκυρα και πριν, χωρις καμια βοήθεια....τότε ειναι πολυ δυσκολο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θέλει συμπαράσταση και το τονίζω στο κείμενο, έχεις απόλυτο δίκιο. Εννοείται... Διαβάζω όμως τόσα που σοκάρομαι και ένιωθα πως έπρεπε να το διευκρινήσω!! Χαίρομαι που σε βρίσκω στα σχόλια μου, Μάχη μου <3

      Διαγραφή
  3. Πολύ καλή η ανάρτησή σου!!!!
    Εγώ μανούλα δεν έχω γίνει ακόμα...και ιδανικά θα ήθελα να θηλάσω για 6 μήνες...
    Η κουνιάδα μου, θήλασε αποκλειστικά για 2 και κάτι χρόνια
    και η ξαδέρφη μου ούτε 40 μέρες...
    εγώ πάντως φοβάμαι!!!! Το άγνωστο...μία αποβολή έχω μέχρι στιγμής...και όλα τα περί εγκυμοσύνης- τοκετού-θηλασμού....με φοβίζουν...αλλά μήπως είμαι η μόνη;
    Ας έρθει αν θέλει ο Θεός και όπως είναι το καλύτερο και για εμένα και για το παιδί...δεν θα πιέσω καταστάσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Ευαγγελία μου.
      Σου εύχομαι ολόψυχα μέσα από τη καρδιά μου να γίνεις μανούλα πολύ πολύ σύντομα. Να μην φοβάσαι ΚΑΘΟΛΟΥ!!!! Διάβασε την ιστορία μου και πάρε δύναμη από τη δύναμη μου... http://to-imerologio-mias-mamas.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html Η μόνη δεν είσαι σίγουρα, όλες φοβόμαστε, το θέμα είναι να προχωράς ΠΑΡΑ το φόβο σου... Ελπίζω να τα λέμε συχνά <3

      Διαγραφή
  4. Τι όμορφα λόγια και σκέψεις! Και εγώ ήθελα πολύ να θηλάσω την κόρη μου, και επέμεινα μέχρι να "κατέβει" το γάλα... και πόνεσα μέχρι να βρω τον τρόπο να πιάσει το μωρό τις θηλές... και αμφέβαλλα χίλιες φορές αν το παιδί τρέφεται επαρκώς. Στο τέλος τη θήλασα 9 μήνες αποκλειστικά, έφτιαξα τράπεζα γάλακτος και νιώθω πολύ υπερήφανη γι' αυτό! Τον πρώτο καιρό που θήλαζα ένιωθα όλο αυτό το μεγαλείο της φύσης, της ζωής και της γέννησης.. όπου ένα μωρό γεννιέται από το σώμα σου και η ίδια η φύση σου δίνει το γάλα για να το θρέψεις και να το μεγαλώσεις. Δεν είναι υπεροχο;
    Αυτό πάντως που πιστεύω και το λέω είναι ότι ο θηλασμός δεν είναι καθόλου ευκολη ιστορία. Θέλει επιμονή και υπομονή. 'Οσο δύσκολος όμως είναι στην αρχή, τόσο εύκολος και φυσικός είναι μετά. Δεν χρειάζεσαι μπουκάλια, αποστειρώσεις κτλ.. άσε που το γάλα είναι στην κατάλληλη θερμοκρασία! Πραγματικά δεν πιστεύω ότι ο θηλασμός θα κάνει μια μάνα περισσότερο μάνα... αυτό δεν γίνεται! Αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάθε μάνα να ζήσει το μεγαλείο του θηλασμού... να μοιραστεί με το μωρό της αυτό που της έδωσε η ίδια η φύση. Και ναι θέλει υποστήριξη, θέλει επιμονή, θέλει κλάμα... Αλλά αξίζει τον κόπο! Πολλά φίλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ τι μου θύμισες Νίκη μου... Και εγώ αφού είχα τόοοοσο πολύ γάλα στην αρχή έκανα τράπεζα γάλακτος και έφτιαχνα τις κρέμες του με αυτό!! Μια μικρή κατάψυξη, η μισή γεμάτη σακουλάκια.... χαχα. Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα λες, χάρηκα που σε βρήκα.... Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  5. και εγώ ταλαιπωρήθηκα πολύ με το θέμα του θηλασμού!!στο πρώτο μου παιδί κατάφερα και θήλασα περίπου 3- μήνες..ξαφνικά, όμως, ένα ήσυχο πρωινό ξύπνησα και δεν υπήρχε ίχνος γάλακτος στο στήθος μου..η γιατρός μου μου ζήτησε να την επισκεφτώ να το δει και μόνη της..είπε ότι μάλλον πιέστηκα και λόγω άγχους μου κόπηκε..χωρίς κάποιο πόνο ή οτιδήποτε άλλο..και "σιχαινόμουν" τόσο πολύ τα μπουκάλια με τις θηλές τις πλαστικές...στο κοριτσάκι μου το προσπάθησα ακόμη περισσότερο και έδωσα όλο μου τον εαυτό και ας είχα ένα ταλιμπανάκι να τρέχει δεξιά και αριστερά και να προσπαθεί να μου αποσπάσει την προσοχή!!στην πρώτη μας επίσκεψη στην παιδίατρο μου είπε ότι το παιδί μου έχει βραχύ χαλινό..η κλωστούλα που βρίσκεται κάτω από τη γλωσσίτσα της και δεν μπορεί να βεντουζάρει με αποτέλεσμα να μην τραβάει γάλα..το αποτέλεσμα ήταν να κατεβάσω ελάχιστο γάλα και αυτό το έβγαζα με το θήλαστρο..αυτό κράτησε για λίγες μέρες μέχρι που δεν υπήρχε ίχνος στο στήθος μου..βλέπω μανούλες που θηλάζουν μέχρι και τα 3 χρόνια..το θεωρώ υπερβολή..γνώμη μου πάντα..άλλωστε όλες τις βιταμίνες -αντισώματα μετά τον 1ο χρόνο τα παίρνει από το φαγητό που του κάνει η μανούλα του..ξέρω ότι είναι δύσκολο για το παιδί να ξεκολλήσει μετά..και πολλά έχουν συνήθειο να κοιμούνται μόνο με τη μυρωδιά και την αίσθηση της ρόγας στο στόμα τους...κατανοητό..και όχι..ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΜΑΝΑ από αυτές που θήλασαν..ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..και λυπάμαι για όσες σκέφτονται έτσι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύη μου συμφωνώ μαζί σου.... Είναι όντως λυπηρό... Θα έπρεπε όλες οι αγωνίες μας να μας ενώνουν... Λυπάμαι πολύ που δεν σου ήρθαν εύκολα στον θηλασμό, όμως δεν έχει καμια απολύτως σημασία!! Τα παιδάκια σου σου εύχομαι να είναι πάντα γερά και ευτυχισμένα! <3

      Διαγραφή