Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Κοριτσάκι μου, δεν σε ξεχνώ....

Όταν σκέφτομαι πως πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη πρώτη φορά που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, μου φαίνονται ταυτόχρονα και λίγα και πολλά. 

Ήταν 20 Μαρτίου 2010. 

Ήταν η μέρα που έχασα το πρώτο μου παιδάκι. Το κοριτσάκι μου.  Που για όλη μου τη ζωή θα νιώθω πως δεν πάλεψα αρκετά για αυτό. Το μικράκι μου που όλοι οι γιατροί χαρακτήρισαν ως εξαιρετικά κακή συγκυρία χρωμοσωμάτων, για μας όμως ήταν το παιδάκι μας, το πρώτο μας όνειρο που ναυάγησε, η πρώτη φορά που η ζωή μας έριξε κάτω και έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε. Η πρώτη φορά που βίωσα το μεγαλείο του φυσιολογικού τοκετού χωρίς όμως να κρατήσω παιδί στην αγκαλιά μου....

Ναι περάσαμε και άλλα από τότε... Πιθανώς χειρότερα... Όμως δεν ξέρω.... Αυτή μου η πληγή είναι πιο βαθιά. Λιγότερο επουλωμένη. Και πονάει εξίσου πολύ. 

Γιατί νιώθω τύψεις που τους άφησα να με αναγκάσουν να δώσω τέλος. Νιώθω ανεπαρκής που δεν πάλεψα και άλλο. Νιώθω ενοχή που δεν έκανα το σωστό. Να αφήσω τη τύχη μας στα σωστά χέρια. Στα χέρια Του. 

Το μωρό μου αυτό δεν το έχω δει. Και μου λείπει η εικόνα του. Ξέρω πως κάποτε θα συναντηθούμε. Ελπίζω μέχρι τότε να έχω υπάρξει τόσο σωστή μητέρα και σωστός άνθρωπος ώστε να έχω εξιλεωθεί για τα λάθη μου. Ελπίζω το κοριτσάκι μου να με έχει συγχωρέσει. Ελπίζω να με κοιτάει από εκεί ψηλά μαζί με το αγοράκι μου και να με αγαπάει έστω και λίγο... 

Είχες τόσο δυνατή καρδιά και πραγματικά λυπάμαι που δεν είχα και εγώ μια αντάξια της..

Δεν σε ξεχνάμε ποτέ, σε αγαπάμε πολύ πολύ και πιστεύουμε σε αυτό το μονοπάτι που θα είμαστε μαζί... 



8 σχόλια:

  1. Γιάννα μου, δεν τα ήξερα αυτά που έχεις περάσει. Διάβασα σήμερα και τις τρεις αναρτήσεις και έχω συγκλονιστεί. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα. Είσαι υπέροχο πλάσμα. Ο Δημητράκης σου είναι πολύ τυχερός που σε έχει μαμά. Τι άλλο να πω...Ειλικρινά δεν ξέρω. Τα λόγια μου μοιάζουν πολύ φτωχά μπροστά σε αυτά που έχεις βιώσει...Απλά ήθελα τόσο πολύ να σου γράψω.

    Τα φιλιά μου και την αγάπη μου...
    Ασπασία <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασπασία μου σε ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ... Μωρέ είμαι όμως απλά μια μαμά... Νομίζω πως οποιαδήποτε μανούλα θα έβρισκε τη δύναμη με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο... Με συγκινούν τα λόγια σου πάρα πολύ και νιώθω τη συμπαράσταση σου... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά... <3

      Διαγραφή
  2. Γιάννα μου... είσαι μια πολύ όμορφη μανούλα με πολύ όμορφη ψυχούλα. Και αγωνίστρια. Συμφωνώ τόσο με την Ασπασία! Είναι πολύ τυχερός ο γιος σου που σε έχει να τον αγαπάς τόσο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα γλυκά σου λόγια.. <3

      Διαγραφή
  3. Όχι Γιάννα μου, δεν είσαι απλώς μια μαμά.... μωρέ!
    Είσαι Η μαμά και πρέπει να πάψεις να θεωρείς τον εαυτό σου ανεπαρκή.
    Κοίτα γύρω σου, κοίτα τους γύρω σου, κοίτα το αντράκι σου και θα καταλάβεις.
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ.. Μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα..

      Διαγραφή
  4. Γιάννα μου στα έχω ξαναπεί. Το μόνο που θα προσθέσω εδώ είναι πως ο πόνος για μια τόσο μεγάλη απώλεια είναι φυσιολογικός. Ευτυχώς που έχεις βρει τις διεξόδους σου και τον βγάζεις από μέσα σου και τον μοιράζεσαι. Όταν όμως το "σκοτεινό παράθυρο" θα κλείνει, θα βλέπεις τον μικρούλη σου και θα γεμίζεις με τη χαρά της ζωής, η οποία είναι όλη μπροστά σας.

    Την καλημέρα μου
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω Ελένη μου, έτσι είναι.. Σε ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια για μια ακόμα φορά.. <3 Σε φιλώ και σου στέλνω μια αγκαλιά μεγάλη!

      Διαγραφή