Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Σταυρώστε με!


Ως νέα μανούλα έχω την -καθαρά προσωπική φυσικά- άποψη να παίρνω το μωρό παντού μαζί μου, στις βόλτες, στο σούπερ μάρκετ, ακόμα και στη δουλειά μου- οικογενειακή επιχείρηση- έχω φροντίσει να έχει το προσωπικό του χώρο και τον έχω κοντά μου.

Ας ξεκαθαρίσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Θέλω και το κάνω και έχω και τη πολυτέλεια να το κάνω. Και έχω και ένα πολύ καλόβολο παιδί που μου επιτρέπει η συμπεριφορά του να το κάνω. 

Αυτό που με έχει παραξενέψει είναι τα βλέμματα που αντικρίζω και οι συμπεριφορές που αντιμετωπίζω όταν βγαίνω έξω με το μωρό μου, κυρίως σε δουλειές ή υποχρεώσεις που δεν"χρειάζεται" να τον έχω μαζί μου. (ψώνια, γιατρούς, κτλ) Υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που θα σε κοιτάξουν με θαυμασμό και γλυκύτητα που κουβαλάς στην αγκαλιά σου ένα 8κιλο μωρό ενώ παλεύεις να βρεις τα δικαιολογητικά για το ΤΕΒΕ, υπάρχουν όμως και αυτοί που θα σε κοιτάξουν τύπου "Καλά, δεν είχες που να το αφήσεις το παιδί και το σέρνεις κοντά;" Είναι αυτοί που θα σπεύσουν να σε βοηθήσουν, είναι και αυτοί που θα σε κοιτάξουν χαιρέκακα καθώς σε βλέπουν να προσπαθείς να βάλεις το τιγκαρισμένο καλάθι σου πάνω στο ταμείο ενώ το κρατάς στην αγκαλιά σου, τύπου: "Ας μην το έπαιρνες κοντά" ( και ναι- δυστυχώς- η πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων είναι άντρες.) Ουκ ολίγες φορές μου έχει τύχει  οι σκέψεις αυτών των ανθρώπων να έχουν εξωτερικευτεί,  λέγοντας μου με αρκετά κατακριτέο ύφος: " Που το τρέχεις μωρό παιδί, θα σου κρυώσει/ κουραστεί/ βαρεθεί" και άλλα τέτοια όμορφα.... 

8 μήνες τώρα δεν έχουμε κρυώσει ούτε μια φορά.  Ούτε μια φορά δεν μου παραπονέθηκε ή έκλαψε όσο ήμασταν αγκαλιά έξω σε βόλτα. Και σίγουρα δεν βαρέθηκε. Τυχαίνει ότι και να κάνω παρέα με το αγοράκι μου να σέβομαι απόλυτα τα ωράρια του και τις ανάγκες του και πάντα θα φροντίσω να φάει, να κοιμηθεί και να αλλαχθεί στην ώρα του. Ναι, είμαι μια άκρως οργανωμένη μανούλα που κουβαλάω μαζί μου οτιδήποτε μπορεί να ζητήσει το μωρό μου. Το θεωρούν κάποιοι υπερβολή; Λίγο με νοιάζει... Πότε δεν με απασχόλησε τι θα πει ο κόσμος για μένα δεν θα ξεκινήσω τώρα. 

Αν αναρωτιέστε, ναι έχω που να το αφήσω το παιδί- δόξα τον Θεό- οι παππουδογιαγιάδες είναι νεότατοι... Βέβαια όλοι αυτοί που το παίζουν έξυπνοι δεν τον γνωρίζουν αυτό και πάντα μα πάντα αναρωτιέμαι που χάθηκε η διακριτικότητα και η ευγένεια- διότι μπορεί και να ΜΗΝ έχεις που να το αφήσεις....Όχι έχω που να το αφήσω.... ΕΠΙΛΕΓΩ να το έχω μαζί μου. 

Ως παιδί μεταναστών μεγάλωσα κολλημένη στα πόδια των γονιών μου, μέσα στις δουλειές τους, 24 ώρες το 24ωρό μαζί. Στην επιχείρηση μαζί, στο σπίτι μαζί, στις διακοπές πάντα μαζί.  Πέρασα υπέροχα παιδικά χρόνια και χόρτασα τους γονείς μου όταν ακριβώς τους είχα περισσότερη ανάγκη από πότε. Εξελίχθηκα σε ένα απόλυτα ανεξάρτητο άτομο, καθόλου "κολλημένο" στους γονείς του, που γνωρίζει όμως πως οτιδήποτε  συμβεί αυτοί θα είναι εκεί για να το στηρίξουν. Αυτό ξέρω, αυτό θεωρώ σωστό όχι μόνο εγώ αλλά και ο άντρας μου, αυτό κάνω. 

Οπότε, ναι. Πάω παντού μαζί με το μωρό μου. Και περνάμε υπέροχα. Σταυρώστε με.

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas


16 σχόλια:

  1. Μπράβο σου, μπράβο σου, μπράβο σου! Και εγώ πήγαινα και συνεχίζω να πηγαίνω παντού με τα παιδιά μου, πολλές φορές οφείλω να ομολογήσω λόγω έλλειψης βοήθειας. Παρόλα αυτά, περνάμε μια χαρά και νομίζω ότι τους κάνει και καλό, γεμίζουν εικόνες και εμπειρίες και αισθάνονται κομμάτι της ζωής της μαμάς. Να συνεχίζεις να μη σε νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Τις περισσότερες φορές όχι μόνο λένε ανοησίες, αλλά δεν τους πέφτει και λόγος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Μάγδα μου! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο ότι γεμίζουν εικόνες, εμπειρίες και αισθάνονται κομμάτι της ζωής μας! <3 Χαίρομαι πολύ που με "επισκέφτηκες" <3

      Διαγραφή
  2. Καταρχήν μου αρέσει η φώτο που επέλεξες!!! τέλεια...
    Δεύτερον συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...και σε καταλαβαίνω!!!
    Και εγώ τα κουβαλάω όλα μαζί μου(4 ζωή να χουν..) ..παντού!...Έχω ακούσει τα πάντα....τα πάντα όμως!!
    Δεν δίνω πλέον σημασία...
    Και αν και η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάπου να τα αφήσω...και να είχα πάλι θα τα έπαιρνα !!.
    ..σε σταυρώνουμε κιόλας....ναι...Nα περνάτε πάντα έτσι υπέροχα!!!
    (από το πάρτυ του Mommas daily life...!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κούκλα και εγώ αγαπώ την εικόνα αυτή- (αγαπώ και τη ταινία για αυτό και το σκέφτηκα ότι κάπου θα υπάρχει στο google) και δεν ξέρεις πόσο ονειρεύομαι να έχω και εγώ 4 και να τα κουβαλάω παντού μαζί!! Στο έχω ξαναπεί νομίζω, πολύτεκνη τυχερή μανούλα! <3 Και εσείς να περνάτε πάντα υπέροχα!!!!

      Διαγραφή
  3. Μπράβο και πάλι μπράβο! Έγινα μαμά για πρώτη φορά στα 18 και κάτι για πρώτη φορά αυτό σημαίνει πως ήμουν έγγυος στην τελευταία τάξη του λυκείου. Είμαι μαμά 3 υπέεεεεεεεεροχων παιδιών, 2 κορίτσια κι ένα αγόρι, και το πρώτο μου που ήταν κοριτσάκι το κουβαλούσα μαζί μου όπως τα μικρά κοριτσάκια τις κούκλες τους. Σπούδασα σχεδόν μαζί της και κοκορευόμουν όταν πήγαινα στη σχολή με το καροτσάκι, η μαμά μου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό εκείνη την εποχή γιατί δεν της άφηνα την μπέμπα. Λίγο λιγότερο ίσχυσε με τον 2ο που ήταν ο γιος λόγω τεχνικού κωλύματος, πως να κουβαλάς ένα μωρό κι ένα τρίχρονο παρέα αλλά με την τρίτη που έχει 14 χρόνια διαφορά με την πρώτη έχω κάνει τα πάντα. Αυτά τα παιδιά, είναι χαρούμενα, χορτάτα από εικόνες και εμπειρίες μα πάνω απ΄όλα χορτάτα από την αίσθηση ότι έχουν κάνει άπειρα πράγματα με την μαμά και τον μπαμπά. Την καλημέρα μου, έρχομαι από το πάρτι της Μάχης. http://artdecorationcrafting.blogspot.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου, μπράβο και πάλι μπράβο και σε σένα! Σε χαίρομαι και συμφωνω απόλυτα πως αυτά "τα παιδιά, είναι χαρούμενα, χορτάτα από εικόνες και εμπειρίες μα πάνω απ΄όλα χορτάτα από την αίσθηση ότι έχουν κάνει άπειρα πράγματα με την μαμά και τον μπαμπά"! Χαίρομαι που σε βρίσκω!!

      Διαγραφή
  4. Εγώ δε καταλαβαίνω.. αμα δεν ενοχλείτε αυτός που το κουβαλάει γιατί ενοχλείτε αυτός που το βλέπει... Του έφαγες τη σειρά του στο σουπέρ μαρκετ?? Έλεος! Ακούω που πρίζανε και πρίζουν την ξαδέρφη μου που ήθελε να παει για καφέ με τις φίλες της και τον έπαιρνε μαζί στο καρότσι (ο αντρας της διορισμένος 3 χρόνια σε νησί- έπρεπε να κλειστεί μέσα σαν τη Πηνελόπη) ή που πηγαίνουμε βράδυ έξω τώρα το καλοκαίρι για ποτό. Μια χαρά παίζει και όταν θέλει κοιμάται στο καρότσι και δεν μας ενοχλεί. Είπε κανένας πως όταν κάνεις παιδί τέρμα η δική σου ζωή? Έτσι μεγάλωσα και εγώ, μας πέρνανε παντού-ακόμα και στο κομμωτήριο. Κρύο έκανε και η μάνα μου μας πήγαινε στο πάρκο (και φώναζε η γιαγια) αλλά πίστευε πως ήταν καλύτερα να ήμαστε στο κρύο και να παίζουμε παρά στο διαμέρισμα και να χτυπιόμαστε από βαρεμάρα. Δεν ήμασταν γυμνά φοράγαμε ρούχα και δόξα το Θεό δεν πάθαμε τίποτα ούτε αρρωσταίναμε με το παραμικρό.
    Γράφτους τους!! ;)
    από το πάρτυ της Μάχης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες Ελεάννα μου; Δεν έχει μάλλον δουλειά ο κόσμος να κάνει και ασχολείται με μας που έχουμε! ;-) Σιγά σιγά γίνομαι και εγώ σκληρόπετση... Χαίρομαι που με "επισκέφτηκες" <3

      Διαγραφή
  5. Γιάννα μου αυτό σου το post δεν το είχα διαβάσει! Ως υπέρμαχος του attachment parenting και έχοντας την πεποίθηση ότι τα παιδιά που είναι χορτάτα από αγάπη γίνονται "γεμάτοι" άνθρωποι, θα σου πω μόνο ότι η τελευταία σου παράγραφος με κάλυψε πλήρως! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά κούκλα μου, και εγώ υπέρμαχος όπως κατάλαβες....!!! Το πιστεύω μέσα από την καρδιά μου, και το βλέπω ακόμα και στο μαιμουδάκι από τώρα.... <3 Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  6. Από αυτή τη σχέση μόνο καλά θα πάρετε και οι δύο!! Παντού μαζί Γιάννα μου! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κι εμεις ετσι Γιαννα μου.. Αυτοκόλλητοι.. Οπου εγω κι ο Νικόλας!! Στο σλινγκ τον είχα και πηγαιναμε παντου.. μεχρι και πριν λιγο καιρό.. Και τωρα πάμε παντου χερι χερι.. Κι εμενα μου λενε διαφορα .. και η πεθερα μου ακόμα, μου ζηταει να τον κρατησει για να κανω τις δουλειες μου.. αλλα προτιμω να ερχεται μαζί μου.. Κι εμενα η μαμα μου με ειχε μαζι της γιατι οι γιαγιαδες ήταν σε αλλες πολεις και στην τελικη έκανα παιδι για να το μεγαλώνω εγω όχι οι αλλοι.. πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίδα μου λες μιλάω εγώ... Μα δεν καταλαβαίνω τα αρνητικά σχόλια με τίποτα, πραγματικά... Να περάσω εγώ όσα πέρασα για να μην το ζω το παιδί μου κάθε στιγμή, κάθε λεπτό;;; Άλλωστε έτσι μεγάλωσα, έτσι ξέρω, έτσι θέλω!!! Αυτοκόλλητα for ever!!! <3

      Διαγραφή
  8. Μπράβο σου! Κι εγώ 18 μήνες τώρα όλα παρέα τα κάνουμε. Εγώ μεγάλωσα με τη γιαγιά γιατί η μητέρα μου δούλευε πολύ - τόσο που τη φώναζα αρκετό καιρό μαμά - μάλλον από εκεί μου έμεινε το ψυχολογικό και προσπαθώ να τον κάνω να με ευχαριστηθεί τώρα που το έχει ανάγκη πιο πολύ.
    Από την άλλη το έκανα για να το μεγαλώσω με ότι αυτό συνεπάγει και όχι να το παρκάρω κάπου κάθε φορά για να διευκολύνομαι.
    Όσο για το κρύο, πέρυσι πριν καν χρονίσει πηγαίναμε κούνιες το χειμώνα και βόλτες με το καρότσι, έπινε νερό από το ψυγείο, τον έντυνα ελαφριά σχετικά με όποιο άλλο παιδάκι τύχαινε να δω στο δρόμο και δε μου έχει αρρωστήσει ποτέ - δεν ξέρω αν είναι τυχαίο.
    Και στην τελική ο κάθε γονιός μεγαλώνει ο ίδιος το παιδάκι του όπως επιθυμεί!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ μαζί σου κούκλα! Μου λέει κάποιος τις προάλλες στην παιδική χαρά, όσο προλάβει πριν πιάσουν τα κρύα... Δεν είσαι καλά λέω, και το χειμώνα εδώ θα είμαστε αρκει να μην βρέχει! Έχεις απόλυτο δίκιο, εμένα η μάνα μου έντυνε σαν κρεμμύδι και ήμουν εξαιρετικά φιλάσθενο παιδί.. Έχει να κάνει. Και στην τελική βρε Angie μου αν είναι να το καταστρέψω μόνη μου το παιδί- δεν θέλω και βοήθεια, χιχι Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή