Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Η στιγμή περνά και χάνεται....

Το ξέρω πως θα μεγαλώσει πολύ γρηγορότερα απ' ότι φαντάζομαι. 

Το ξέρω πως πιθανότατα θα υπάρξουν στιγμές που θα μου πει τη τελευταία πρώτη. 

Που δεν θα θέλει να με δει μπροστά του. 

Τώρα όμως, σε αυτό το στάδιο μου προσφέρει τόσο απλόχερα τόση πολύ αγάπη, με κοιτάει με τόση λατρεία που νομίζω πως φορτίζει full τις μπαταρίες μου για τις δύσκολες μελλοντικές στιγμές. Είναι ήδη μισό χρόνο στη ζωή μου αλλά ακόμα κουρνιάζει στην αγκαλιά μου σαν νεογέννητο όποτε θέλει να κοιμηθεί, ή όποτε τον πιάνει το παράπονο και κλαίει. Όποτε με κοιτάει το βλέμμα του φωτίζεται. Σε αυτή τη φάση ο πατέρας του και εγώ είμαστε ολόκληρος του ο κόσμος. Για αυτό λοιπόν, ρουφάω το κάθε λεπτό, το βιώνω έντονα, διότι στην ουσία πρόκειται για στιγμές που φεύγουν και δεν ξαναγυρίζουν. 

Το ξέρω καλά. 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου