Κάθε στιγμή και μια ανάμνηση...

Τι να πρωτογράψω βρε μαιμουδάκι μου, κάθε στιγμή και μια ανάμνηση...

Σήμερα πολύ με έκανες και γέλασα όταν είχες όρεξη για αγκαλίτσες μετά το δίωρο πρωινό σου παιχνίδι, (πολύ πρωινό 6-8 μιλάμε!),   και σε πήρα μαζί μου στον υπολογιστή και εσύ αμέσως άπλωσες ποδαράκια κόντρα στο τραπέζι!  Άραξες κανονικά, ήσουν πολύ χαριτωμένος...

Μετά πόσο ωραία περάσαμε που βγήκαμε  στο μπαλκόνι μας για να κάνεις κούνια στη σούπερ κούνια που σου έφτιαξε ο παππούς ο Χρήστος, (ναι, καλά βλέπεις μαιμουδάκι είναι χρυσή με μπορντό κάθισμα. Ζήτα εξηγήσεις από τον παππού σου που αξιοποιεί τα πάντα και δεν πετά ποτέ τίποτα- εγώ ευθύνη μια φορά δεν φέρνω!),  ενώ ήπια και εγώ μια φορά ολόκληρο τον καφέ μου; (ναι έγινε και αυτό!) 

Και όταν φάγαμε το δεκατιανό μας, (γιαούρτι με μπανάνα και φράουλα από το κήπο μας παρακαλώ) πόσο γελάσαμε που άρχισες να με ταΐζεις στη προσπάθεια σου (μου) να μάθεις να χρησιμοποιείς το κουτάλι; Πολύ πίστεψε. Ενώ μέχρι να μαζέψω μου έκανες "κουκουτσα" μόνος σου και με αποτρέλανες! (κάτι ξέρει η μαμά που μισογεμίζει μικρά τάπερ με όσπρια- σε ξετρελαίνουν!)

Πόσο αστείο μου φαίνεται και αυτό το πάνω σου δοντάκι που έχει ξεμυτήσει... Πόσο περίεργο γιατί αυτό το τοσοδούλικο δοντάκι σε μεταμορφώνει σιγά σιγά από μωρό σε παιδάκι. Πόσο θυμώνω που δεν με αφήνεις ποτέ να το φωτογραφίσω.... (αμ έλα που θα τα καταφέρω!) 

Μα πιο πολύ από όλα, πόσο μου αρέσει όταν έρχεσαι μόνος σου και παλεύεις να σκαρφαλώσεις πάνω μου για αγκαλίτσα και χαδάκια. Τότε πιάνεις το πρόσωπο μου και με τα δυο σου τα χεράκια, έρχεσαι σε απόσταση αναπνοής, τα ματάκια σου λάμπουν και αρχίζεις να με περιεργάζεσαι με τα χέρια, το στόμα ότι έχεις εύκαιρο. Και το λατρεύω, διότι ποτέ ξανά δεν θα είμαι τόσο τέλεια στα μάτια σου όσο τώρα. Πότε ξανά. Και απολαμβάνω κάθε λεπτό. 

Με έκανες και παραλήρησα πάλι μαιμουδάκι... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl