Από χθες το απόγευμα έχω ένα σφίξιμο στο στήθος...
Στην ουσία το έχω εδώ και μια βδομάδα περίπου που έχω αρχίσει και συνειδητοποιώ πιο έντονα πόσο κοντά είναι τα πρώτα γενέθλια του Δημήτρη....
Και ναι- μελαγχολώ. Γιατί αυτός ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα, σαν... σαν το νερό που τρέχει και το μαιμουδάκι δεν μπορεί να πιάσει και αγανακτεί, έτσι νιώθω και εγώ- σαν να γλίστρησαν μέσα από τα χέρια μου σχεδόν 365 μέρες σαν νερό και να μην κατάφερα να τις "πιάσω".
Σήμερα όμως είναι μια εξίσου σημαντική μέρα. Είναι η μέρα που αποφασίσαμε να κοιμηθεί ο Δημήτρης για πρώτη φορά στο δωμάτιο του... Είναι η μέρα που, μετά από 11 ολόκληρους μήνες, θα λείπει από το δωμάτιο μας.... Είναι η μέρα που δεν νομίζω να κοιμηθώ και τόσο πολύ.....
Οι πατεράδες ως γνωστών είναι πιο ψύχραιμοι σε τέτοια ζητήματα. Ο Παναγιώτης λοιπόν από χθες είναι εκστασιασμένος που θα μπορέσει επιτέλους να δει τηλεόραση με κανονική ένταση και χωρίς παιδικά νανουρίσματα ως μουσικό "χαλί"... Επίσης είναι ενθουσιασμένος που δεν θα χρειαστεί να σκαρφαλώνει για ξαπλώσει- αφού για να χωρέσει η κούνια του μικρού είχαμε αλλάξει όλη τη διαρρύθμιση του δωματίου και είχαμε κολλήσει το κρεβάτι στο τοίχο.
Και εγώ δεν λέω.. Θα χαρώ που δεν θα χρειάζεται να σκαρφαλώνω επίσης στο κρεβάτι για να ανοίξω τα παντζούρια, μου είχε λείψει το κομοδίνο μου με όλα τα αγαπημένα μου τζάρτζαλα στο πρώτο συρτάρι και φυσικά θα μπορώ επιτέλους να στρώνω το κρεβάτι σαν άνθρωπος.... όμως...
Θα μου λείπει όμως περισσότερο το μαιμουδάκι μου....
Θα μου λείπει η ανασούλα του...
Θα μου λείπει να χαζεύω τις ανορθόξες στάσεις και τα περίεργα μουτράκια που παίρνει ενώ κοιμάται...
Θα μου λείπει ο αστείος ήχος από το πιπίλισμα του....
Και ναι- θα μου λείπουν και τα νανουρίσματα... (μια χαρά νανούριζαν και μένα...!)
Το δωμάτιο μας μου φαινόταν πάντα πολύ μικρό.
Τώρα όμως ξαφνικά μου φαίνεται τεράστιο....και άδειο.
Για να δούμε... Πως θα είναι αυτή η μετάβαση και για τους δυο μας... Προς το παρόν ο Δημήτρης κοιμάται ανενόχλητος και εγώ πάλι... εγώ ήδη κλαίγομαι και δεν έχω καν ξαπλώσει....
Αχ βρε μαιμουδάκι, αχ....
Το ημερολόγιο μιας μαμάς
Στην ουσία το έχω εδώ και μια βδομάδα περίπου που έχω αρχίσει και συνειδητοποιώ πιο έντονα πόσο κοντά είναι τα πρώτα γενέθλια του Δημήτρη....
Και ναι- μελαγχολώ. Γιατί αυτός ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα, σαν... σαν το νερό που τρέχει και το μαιμουδάκι δεν μπορεί να πιάσει και αγανακτεί, έτσι νιώθω και εγώ- σαν να γλίστρησαν μέσα από τα χέρια μου σχεδόν 365 μέρες σαν νερό και να μην κατάφερα να τις "πιάσω".
Σήμερα όμως είναι μια εξίσου σημαντική μέρα. Είναι η μέρα που αποφασίσαμε να κοιμηθεί ο Δημήτρης για πρώτη φορά στο δωμάτιο του... Είναι η μέρα που, μετά από 11 ολόκληρους μήνες, θα λείπει από το δωμάτιο μας.... Είναι η μέρα που δεν νομίζω να κοιμηθώ και τόσο πολύ.....
Οι πατεράδες ως γνωστών είναι πιο ψύχραιμοι σε τέτοια ζητήματα. Ο Παναγιώτης λοιπόν από χθες είναι εκστασιασμένος που θα μπορέσει επιτέλους να δει τηλεόραση με κανονική ένταση και χωρίς παιδικά νανουρίσματα ως μουσικό "χαλί"... Επίσης είναι ενθουσιασμένος που δεν θα χρειαστεί να σκαρφαλώνει για ξαπλώσει- αφού για να χωρέσει η κούνια του μικρού είχαμε αλλάξει όλη τη διαρρύθμιση του δωματίου και είχαμε κολλήσει το κρεβάτι στο τοίχο.
Και εγώ δεν λέω.. Θα χαρώ που δεν θα χρειάζεται να σκαρφαλώνω επίσης στο κρεβάτι για να ανοίξω τα παντζούρια, μου είχε λείψει το κομοδίνο μου με όλα τα αγαπημένα μου τζάρτζαλα στο πρώτο συρτάρι και φυσικά θα μπορώ επιτέλους να στρώνω το κρεβάτι σαν άνθρωπος.... όμως...
Θα μου λείπει όμως περισσότερο το μαιμουδάκι μου....
Θα μου λείπει η ανασούλα του...
Θα μου λείπει να χαζεύω τις ανορθόξες στάσεις και τα περίεργα μουτράκια που παίρνει ενώ κοιμάται...
Θα μου λείπει ο αστείος ήχος από το πιπίλισμα του....
Και ναι- θα μου λείπουν και τα νανουρίσματα... (μια χαρά νανούριζαν και μένα...!)
Το δωμάτιο μας μου φαινόταν πάντα πολύ μικρό.
Τώρα όμως ξαφνικά μου φαίνεται τεράστιο....και άδειο.
Για να δούμε... Πως θα είναι αυτή η μετάβαση και για τους δυο μας... Προς το παρόν ο Δημήτρης κοιμάται ανενόχλητος και εγώ πάλι... εγώ ήδη κλαίγομαι και δεν έχω καν ξαπλώσει....
Αχ βρε μαιμουδάκι, αχ....
Το ημερολόγιο μιας μαμάς
χα..Κουράγιο μανούλα!! όλες τα έχουμε περάσει!!..θέλει λίγες μέρες να προσαρμοστείς(εσύ..όχι το παιδί)..και που ξέρεις μόλις πλέον συνηθίσεις μπορεί να έρθει ένα άλλο μωράκι...και να έχεις τα ίδια από την αρχή!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι γλυκόπικρα συναισθήματα...που στο τέλος όμως αφήνουν μόνο γλυκιά γεύση!!
Υ.Γ. Δεν πειράζει και αν δεν κοιμηθείς καθόλου σήμερα!!!-... καλό ξημέρωμα!!
Είσαι τόσο γλυκιά...Με συγκίνησες.... Όσο για το άλλο μωράκι... από το στόμα σου και στου Θεού του αυτί.... <3 Καλό ξημέρωμα και σε σένα και τα αγγελούδια σου <3
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ναι κι εμενα μου αρέσουν όλα αυτά.. Γι' αυτό και μερικές φορες κοιμάμαι μαζί του χεχεχε... Όταν λειπει ο αντρας μου για δουλειές εκτος πόλης ή οταν είναι άρρωστος ή οταν μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ..χεχεχε... Μη στεναχωριέσαι... Να είσαι σίγουρη οτι σε λιγο θα κάνει ο μικρός εφόδους στο δωματιο σας για να στριμωχτεί ανάμεσα σας.. Τρελή ευτυχία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Ελπίδα μου, αχ!! Πάντως αυτός χθες μια χαρά κοιμήθηκε, εγώ πάλι χάλια!! ;-) <3
ΔιαγραφήΜην νομίζεις οτι "ξεμπέρδεψες"...κάντε χώρο στην μέση του κρεβατιού. Αν εσένα σου λείπει φαντάσου εκείνου πόσο θα του λείψετε. Εγω τον έβγαλα 7 μηνών απο την κρεβατοκάμαρά μας και μέχρι 20 μηνών κοιμόταν ανάμεσά μας μέχρι που εγώ δεν μπορούσα λόγω ότι ήμουν πάλι έγκυος και η κοιλιά τεράστια... Μην αγχωνεσαι...να δεις που θα παρακαλάς να κοιμηθεί στο δωματιό του...χαχαχα! φιλιααααααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ το ξέρω. Να σου πω ήδη κοιμόμαστε αγκαλίτσα πολλές φορές!! Άλλωστε το έχω πει- είναι πλέον το υπνωτικό μου, δεν με παίρνει ο ύπνος αν δεν αγκαλιάσω μαιμουδάκι!! <3
ΔιαγραφήΠερίεργο συναίσθημα, το βίωσα δύο φορές - αν και εγώ τους "αποχωρίστηκα" βάζοντάς τους στην κούνια στο δωμάτιο τους πολύ νωρίτερα από σενα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη στεναχωριέσαι, όλα θέλουν το χρόνο τους, άσε που σε λίγο θα ξεκινήσουν οι επισκέψεις στην κρεβατοκάμαρά σας και έχει πολύ πλάκα!
Το ξέρω κούκλα. Δυο μέρες ήδη και δεν έχω κοιμηθεί σαν άνθρωπος όλο πετάγομαι...Ανυπομονώ....
Διαγραφή