"Είσαι το άλλο μου εγώ- αυτό που γουργουρίζει...!"

Μπορεί να κλείνουμε μόλις 5 χρόνια γάμου....

Όμως συνυπάρχουμε αρμονικά εδώ και 12 χρόνια.  Αρμονικά είπα;Εντάξει- εντάξει... όχι πάντα! Συνυπάρχουμε όμως ενωμένοι σαν μια γροθιά, δυο άνθρωποι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους που ένωσαν τις ζωές τους, τα μυαλά τους, τις ψυχές τους, το σώμα τους και έγιναν ένα. 

Ναι, υπάρχουν στιγμές που δεν σε συμπαθώ και τόσο πολύ! Υπάρχουν στιγμές που συγκεκριμένες συνήθειες σου με ενοχλούν. Και υπάρχουν και στιγμές που δεν θα με χάλαγε να πλακωθούμε και λίγο στο ξύλο! 

Δεν υπάρχει όμως ούτε μια στιγμή που να μην σε αγαπ-ά-ω.  Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μετανιώνω για την επιλογή μου να ζήσω στο πλάι σου το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μην θέλω μια δική σου αγκαλιά σαν τρελή! 

Είσαι ο μόνος άνθρωπος, (τώρα ο μόνος μαζί με το μαιμουδάκι μας,) που μπορεί να με κάνει να χαμογελάσω ότι και αν έχω. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που η παρουσία του και μόνο μου προκαλεί τόση ηρεμία. (ναι, βρε χαζό αλήθεια- για αυτό γυρεύω καυγά με το παραμικρό για να ανάψουν λίγο τα αίματα- κοντεύεις να εξαφανίσεις τον παλιό καλό εαυτό μου!) Είσαι ο μόνος άνθρωπος που δεν βαριέμαι ποτέ. 

Βασικά είσαι ο άνθρωπος μου. Το στήριγμα μου. Το χαμογελάκι μου. Οι υπέροχες χειλάρες μου. Τα μονίμως "δακρυσμένα" μάτια μου. Η μεγάλη, ζεστή και πάντα ανοιχτή αγκαλιά μου. Η φωνή της λογικής στο παράλογο μυαλουδάκι μου. 

Το ξέρω ματάκια μου- περάσαμε πολλά αυτά τα χρόνια, πολλά και δύσκολα. Έπρεπε να το είχαμε καταλάβει από το τόσο επεισοδιακό ταξίδι του μέλιτος. Έπρεπε να είχαμε καταλάβει πως τα λόγια της Jacklin ήταν προφητικά. 

Όμως "κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα"  και όπως στο ορκίστηκα- ήρθαν μέρες καλές. Γέμισε επιτέλους η αγκαλιά μας, το σπίτι μας, η ζωή μας. 

Να ξέρεις πως εγώ είμαι εδώ να σου κάνω καραγκιοζιές να γελάς, να σου τσακίζω το νευρικό σου σύστημα με παραφροσύνες, να σου μαγειρεύω πλουσιοπάροχα, (ε- ναι ο έρωτας περνάει ΚΑΙ από το στομάχι), να σου μιλάω με τις ώρες μέχρι να μην με ακούς πλέον, να σου φωνάζω που δεν με ακούς, να σου ζητάω αγκαλίτσες μετανιωμένη, να αφιερώνομαι ολοκληρωτικά στο παιδί μας και να κάνουμε και άλλα πολλά πολλά παιδάκια μέχρι- όπως μου έχεις πει- να μην μας φτάνει πια η σοφίτα!! (λυποθύμισες ή όχι ακόμη;!) Να ξέρεις πως θα είμαι εδώ μέχρι να με σιχαθεί η ψυχή σου, γιατί.. "δεν πάω πουθένα, πουθένα, πουθένα, εδώ θα μείνω" (έτσι για να πιάσω και το δικό σου ρεπερτόριο!)

 Ναι μικρέ μου, την πάτησες. Με φορτώθηκες για μια ζωή και όπως σου είπε και ο πατέρας μου εκείνη την ημέρα- 28 Ιουνίου του 2009- "Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αλλαγές δεν δεχόμεθα" χιχιχι