Σήμερα είχαμε τους "Αγώνες Μπουρμπουλήθρας" στο κολυμβητήριο που πάμε με το μαιμουδάκι.
Μπουρμπουλήθρας γιατί, όπως λέει η δασκάλα μας, σε αυτό το στάδιο μόνο μπουρμπουλήθρες μπορούμε να περιμένουμε να κάνουν! χεχε
Πήγαμε το πρωί και γινόταν χαμός. Μπαλόνια παντού, δυνατή μουσική, ένα τραπέζι γεμάτο μετάλλια και πιστοποιητικά, φωτογράφοι, (επαγγελματίες παρακαλώ!!), μπαμπάδες- παππούδες- γιαγιάδες στον ειδικό χώρο έξω από τη πισίνα να περιμένουν να καμαρώσουν τα δελφινάκια τους!
Πρώτη σκέψη της φουκαριάρας- υπέρβαρης- μάνας, (γιατί είπαμε θυσία έχω γίνει για το μαιμουδάκι- όλες οι άλλες μανούλες κορμάρες- τι στο καλό, μόνο εγώ πήρα 20 κιλά στην εγκυμοσύνη;;;) "Ωχ αμάν, πάει, ότι γλίτωσα γλίτωσα- σήμερα όλοι όσοι δεν ξέρουν ήδη ότι έχω γίνει ένα μικρό φαλαινάκι, (ε, το έσωσα;), θα το μάθουν τώρα!!!" Αμέσως μετά, βαθιά ανάσα, τόνωση της αυτοπεποίθησης, πλατύ χαμόγελο και βουρ στη πισίνα! Όχι που δεν θα απολάμβανα τους πρώτους αγώνες του μικρού η κουκουβαγομάνα!!
Όλα τα κάναμε! Χαιρετίσαμε περιχαρής τον μπαμπά μας που μας καμάρωνε, πλατσουρίσαμε, επιπλεύσαμε με το "μακαρόνι" μόνοι μας, κουνήσαμε μανιωδώς ποδαράκια για να πιάσουμε μια φουσκωτή μπάλα πιο μεγάλη από εμάς, (καλά, από τον Δημήτρη μόνο!), κάτσαμε στην άκρη της πισίνας και πέσαμε μέσα μόνοι μας, να μας πάρει η μαμά αγκαλιά, κάναμε τσουλήθρα και μπλούμ, φυσικά κάναμε και τις μπουρμπουλήθρες μας- όλα τέλεια!!
Μόλις ήρθε η ώρα να πάρουμε το μετάλλιο μας και τον έβαλε η δασκάλα στο βάθρο.... κλάαααααμα!!! Κατακόκκινος έγινε, έσφιξε μπουνίτσες, άνοιξε το στόμα κραυγάζοντας όλο απελπισία!! Φωτιά πήραν τα φλας!! (μωρέ, όχι που είναι δικό μου το παιδί, μα είναι αξιολάτρευτος όταν κλαίει!!) Όλα τα άλλα παιδάκια, χαμογελούσαν, καμάρωναν που άκουγαν μπράβο από τη μαμά, το δικό μου να κλαίει σπαρακτικά!!
Εγώ πάλι πολύ χάρηκα. Ναι, ναι! Διότι το παιδί μου διαφέρει από τα άλλα και εγώ έτσι τον θέλω- μοναδικό! (η απόλυτη παράνοια της μάνας που λάθος δεν βρίσκει στο παιδί της!) Ναι κυρία μου, εμείς δεν αθλούμαστε για μετάλλια και βραβεύσεις! Εμείς αθλούμαστε από πεποίθηση, (γκούχ- γκουχ), για το άθλημα καθεαυτό, για το "Νους υγιής εν σώματι υγιή"!
Βασικά, η αλήθεια είναι ότι Δημήτρης δεν πολυσυμπαθεί τη δασκάλα του! (συνεχίζετε η παράνοια...) Ναι, ναι, γιατί κατ' αρχάς πειράζει συνέχεια τη μανούλα του ότι δεν τον αφήνει να κάνει ρούπι μόνος του. (εγωωωώ;;;;) Έπειτα μια μέρα που έπαιρνε το χρόνο του να πέσει μέσα στο νερό, η δασκάλα ήρθε και τον έσπρωξε- και από εκείνη την ημέρα- σας ορκίζομαι την στραβοκοιτάει!!
Μετά φόρεσα εγώ το μετάλλιο και καμάρωνα, γιατί στη τελική θα έπρεπε να παίρνουν και οι μανούλες μετάλλιο, τόση κούραση τραβάμε για τα παλιόπαιδα!!
Το ξέρω παραλήρησα και απόψε!!
Άντε μαιμουδάκι μου, και του χρόνου!!!!!!
Μπουρμπουλήθρας γιατί, όπως λέει η δασκάλα μας, σε αυτό το στάδιο μόνο μπουρμπουλήθρες μπορούμε να περιμένουμε να κάνουν! χεχε
Πήγαμε το πρωί και γινόταν χαμός. Μπαλόνια παντού, δυνατή μουσική, ένα τραπέζι γεμάτο μετάλλια και πιστοποιητικά, φωτογράφοι, (επαγγελματίες παρακαλώ!!), μπαμπάδες- παππούδες- γιαγιάδες στον ειδικό χώρο έξω από τη πισίνα να περιμένουν να καμαρώσουν τα δελφινάκια τους!
Πρώτη σκέψη της φουκαριάρας- υπέρβαρης- μάνας, (γιατί είπαμε θυσία έχω γίνει για το μαιμουδάκι- όλες οι άλλες μανούλες κορμάρες- τι στο καλό, μόνο εγώ πήρα 20 κιλά στην εγκυμοσύνη;;;) "Ωχ αμάν, πάει, ότι γλίτωσα γλίτωσα- σήμερα όλοι όσοι δεν ξέρουν ήδη ότι έχω γίνει ένα μικρό φαλαινάκι, (ε, το έσωσα;), θα το μάθουν τώρα!!!" Αμέσως μετά, βαθιά ανάσα, τόνωση της αυτοπεποίθησης, πλατύ χαμόγελο και βουρ στη πισίνα! Όχι που δεν θα απολάμβανα τους πρώτους αγώνες του μικρού η κουκουβαγομάνα!!
Όλα τα κάναμε! Χαιρετίσαμε περιχαρής τον μπαμπά μας που μας καμάρωνε, πλατσουρίσαμε, επιπλεύσαμε με το "μακαρόνι" μόνοι μας, κουνήσαμε μανιωδώς ποδαράκια για να πιάσουμε μια φουσκωτή μπάλα πιο μεγάλη από εμάς, (καλά, από τον Δημήτρη μόνο!), κάτσαμε στην άκρη της πισίνας και πέσαμε μέσα μόνοι μας, να μας πάρει η μαμά αγκαλιά, κάναμε τσουλήθρα και μπλούμ, φυσικά κάναμε και τις μπουρμπουλήθρες μας- όλα τέλεια!!
Μόλις ήρθε η ώρα να πάρουμε το μετάλλιο μας και τον έβαλε η δασκάλα στο βάθρο.... κλάαααααμα!!! Κατακόκκινος έγινε, έσφιξε μπουνίτσες, άνοιξε το στόμα κραυγάζοντας όλο απελπισία!! Φωτιά πήραν τα φλας!! (μωρέ, όχι που είναι δικό μου το παιδί, μα είναι αξιολάτρευτος όταν κλαίει!!) Όλα τα άλλα παιδάκια, χαμογελούσαν, καμάρωναν που άκουγαν μπράβο από τη μαμά, το δικό μου να κλαίει σπαρακτικά!!
Εγώ πάλι πολύ χάρηκα. Ναι, ναι! Διότι το παιδί μου διαφέρει από τα άλλα και εγώ έτσι τον θέλω- μοναδικό! (η απόλυτη παράνοια της μάνας που λάθος δεν βρίσκει στο παιδί της!) Ναι κυρία μου, εμείς δεν αθλούμαστε για μετάλλια και βραβεύσεις! Εμείς αθλούμαστε από πεποίθηση, (γκούχ- γκουχ), για το άθλημα καθεαυτό, για το "Νους υγιής εν σώματι υγιή"!
Βασικά, η αλήθεια είναι ότι Δημήτρης δεν πολυσυμπαθεί τη δασκάλα του! (συνεχίζετε η παράνοια...) Ναι, ναι, γιατί κατ' αρχάς πειράζει συνέχεια τη μανούλα του ότι δεν τον αφήνει να κάνει ρούπι μόνος του. (εγωωωώ;;;;) Έπειτα μια μέρα που έπαιρνε το χρόνο του να πέσει μέσα στο νερό, η δασκάλα ήρθε και τον έσπρωξε- και από εκείνη την ημέρα- σας ορκίζομαι την στραβοκοιτάει!!
Μετά φόρεσα εγώ το μετάλλιο και καμάρωνα, γιατί στη τελική θα έπρεπε να παίρνουν και οι μανούλες μετάλλιο, τόση κούραση τραβάμε για τα παλιόπαιδα!!
Το ξέρω παραλήρησα και απόψε!!
Άντε μαιμουδάκι μου, και του χρόνου!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου