Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Το μικρό μου σοκ!!!

Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ο εαυτός σου θα έρχεται πλέον σε δεύτερη μοίρα για πάντα, είναι ένα μικρό σοκ! 

Βέβαια το ξέρεις προτού καν γεννήσεις. Το καταλαβαίνεις. Το νιώθεις ότι οι ισορροπίες έχουν αλλάξει πια για πάντα. Και όταν αντικρίζεις για πρώτη φορά αυτά τα αθώα ματάκια, το βιώνεις στο πετσί σου. Τι γίνεται όμως όταν το συνειδητοποιείς; Πραγματικά. 

Για μένα αυτή η στιγμή ήταν όταν αρρώστησα και ανέβασα 39 πυρετό ακατέβατο. Και εκεί που το μόνο που ήθελα ήταν τη μαμά μου να με φροντίσει, να κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπάσματα και να ξεμυτίσω μια βδομάδα αργότερα, ήμουν εγώ μαμά για αυτό το πλασματάκι και έπρεπε να το φροντίσω, να του μαγειρέψω, να το ταΐσω, να το αλλάξω, να το κάνω μπάνιο, να του δώσω τα ερεθίσματα που χρειάζεται και να το κοιμίσω, όσο εξαντλημένη και αποκαμωμένη και αν ήμουν. Αντί να παρακαλάω όλο νάζι να νιώσουν το μέτωπο μου, έλεγχα εγώ κάθε τρεις και λίγο τη θερμοκρασία του μικρού από φόβο μην κολλήσει. Άντι να κοιμάμαι όλη μέρα, ακολουθούσα ως συνήθως τα ωράρια του παιδιού. 

Και το σοκ ήταν πως ούτε που με ένοιαζε

Δεν με ένοιαζε που πόναγε όλο το κορμί μου και που ψηνόμουν στο πυρετό. Με ένοιαζε απλά που δεν μπορούσα να το πνίξω στα φιλιά για να μην κολλήσει. Αυτό με ένοιαζε. Μου έλειψε όμως αυτή η ξεγνοιασιά και η σιγουριά πως είναι η μαμά μου εκεί να με φροντίσει. Πως όσο είναι εκεί, εγώ δεν είμαι υπεύθυνη για ΤΙΠΟΤΑ! Γιατί και να είναι η μαμά σου εκεί να σε φροντίσει δεν είναι πια το ίδιο. Τώρα είσαι και εσύ μαμά και το μωρό σου προηγείται. Εσύ έρχεσαι σε δεύτερη μοίρα. Δεν το απολαμβάνεις το ίδιο. 

Απολαύστε λοιπόν αυτά τα μοναδικά χρόνια που είστε και ζείτε για τη πάρτι σας, χαρείτε τα χείλη της μητέρας σας στο κούτελο σας, φάτε με όρεξη τη ανάλατη κότοσουπα γιατί άπαξ και φέρετε ένα αγγελούδι στο κόσμο, αυτά ξεχάστε τα. Και σαν να μην φτάνει αυτό, σας είπα. Δεν θα σας νοιάζει κιόλας.

Το ημερολόγιο μιας μαμάς





12 σχόλια:

  1. ναι, έχουμε και εμείς ανάγκη πάντα από μια μαμά...
    δεν ξέρω σε ποιο πρόσωπο θα την βρούμε, αλλά όντως την αποζητούμε κατά καιρούς...

    φιλιά
    Αλεξία (από το shared party)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "δεν ξέρω σε ποιο πρόσωπο θα τη βρούμε"... μίλησες στη καρδιά μου ... Φιλιά πολλά <3

      Διαγραφή
  2. Τι ομορφο κειμενο και ποσο σε νιωθω!!! Απο το shared link party!!! Φιλια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ξέρεις πως σε νιώθω! Καλό Σαββατοκύριακο!
    Από το shared link party.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπαίνω για πρώτη φορά στο μπλογκ σου διαβάζοντας ένα κείμενο που μου φαίνεται τόσο οικείο...είμαι μαμά 3 μεγάλων πια παιδιών αλλά αυτό που βιώνεις δεν σταματάει ποτέ είτε είναι μηνών το μωρό σου είτε είναι 30 χρονών! Καλό ΣΚ... από το πάρτυ του Μαμά σε κρίση
    http://artdecorationcrafting.blogspot.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ που σε βρίσκω λοιπόν Χριστίνα μου! Αυτό φοβόμουν και εγώ.. Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  6. Και τί σύμπτωση ο περσινός σου Φλεβάρης να έχει τόσο σημαδιακό περιεχόμενο ε; Παλεύω κάθε μέρα με αυτές τις σκέψεις Γιάννα. Ακόμα δεν έχω μωράκι αλλά δεν είναι μακριά η μέρα που θα μπει στο πρόγραμμα. Κάποιες μανούλες είναι γεννημένες για να μεγαλώνουν μωρά. Κάποιες άλλες (σαν εμένα καλή ώρα) θα τρέξουμε πολλά χιλιόμετρα για να τα καταφέρουμε... Οψόμεθα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιάννα μου η μητέρα μου είναι στα ξενα και πολλές φορές με πιάνει το παράπονο με τέτοιου είδους σκέψεις! Καμία φορά θα ήθελα να αφεθώ στη φροντίδα της που ξέρω ότι δε μπορώ να εχω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ααααχ! Αυτές οι ξέγνοιαστες στιγμές θαρρείς έχουν περάσει προ πολλού και δε θα έρθουν πάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή