Ένας χρόνος blogging....

Κλείνω ένα χρόνο bloggin'. Ποιος θα το πίστευε; Από ένα άτομο που άνοιξε λογαριασμό facebook μόλις το 2011 και δεν είχε ιδέα τι σημαίνει bloggin', link parties, s4s, picmonkey, pinterest και πολλά ακόμα τέτοια όμορφα! (και ακόμα ανακαλύπτω) 

Πως προέκυψε λοιπόν ένα μπλόγκ και μάλιστα τόσο προσωπικό; 

Μέχρι τα 15 μου έγραφα ασταμάτητα ημερολόγιο, μπορεί να έχω δεκάδες κούτες γεμάτες προσωπικά ημερολόγια, ενώ ταυτόχρονα αλληλογραφούσα με πάθος ακόμα και με τις καλύτερες μου φίλες που έβλεπα καθημερινά. Είχα γράψει 4-5 μυθιστορήματα, απολύτως αποτυχημένα, μα έγραφα, έγραφα και έγραφα! (Και μάλιστα σε μια εποχή που δεν υπήρχε πληκτρολόγιο!) Κρυφό μου όνειρο να γίνω, μαμά πάντα και πρώτα από όλα, και μετά συγγραφέας! Μέχρι και προσωπική σφραγίδα με βουλοκέρι είχα αγοράσει για να κλείνω τα γράμματα μου... Έρωτας...

Αυτός ο έρωτας με οδήγησε σε έναν άλλο έρωτα. Το διάβασμα. Άρχισα να διαβάζω αδιάκοπα και τα πάντα. Ανακάλυψα "μεγάλους" συγγραφείς, μικρότερους" συγγραφείς αλλά και "γίγαντες" της λογοτεχνίας. Και τότε σκάλωσα. Διάβασα τόσο πολύ, (μπορεί να τελείωνα και 3 βιβλία την ημέρα- έχω ξενυχτίσει μέχρι τα χαράματα για να με λυτρώσει το τέλος ενός βιβλίου), που ξαφνικά ένιωσα πολύ μικρή μπροστά σε όλο αυτό. Μου έλειπε το πηγαίο ταλέντο, η έμπνευση, οι εμπειρίες ζωής για να καταφέρω να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Ξαφνικά μου φάνηκε και ανούσιο να καταγράφω τις στιγμές μου. Ήμουν στην "καλύτερη" μου ηλικία. Στην "εγωιστική" μου ηλικία. Όπου μόνο εγώ ήμουν το κέντρο του κόσμου μου, όπου η ζωή είναι για να την ζεις, όχι να την φαντάζεσαι, και παράτησα το γράψιμο μια και καλή. (το διάβασμα ποτέ). Έβγαζα όλο μου το "'αχτι" σε ευχητήριες κάρτες και γράμματα στον έρωτα της ζωής μου- τον Παναγιώτη ντε- όσο αυτός ήταν φαντάρος. 

Και αυτό ήταν. "Ξεχάστηκε". 2 άτομα όλα και όλα στη ζωή μου, μου θύμιζαν διαρκώς το όνειρο μου. 2 άτομα που λάτρευαν τον τρόπο που έγραφα. Η αιώνια και αδελφική μου Kellou και η λατρεμένη μου ξαδέλφη Λάουρα. Και εγώ απλά χαμογελούσα... "Όταν γίνω γριούλα ίσως..." μονολογούσα. 

Ακόμα αυτό πιστεύω. Μα τα τελευταία 4 χρόνια ήταν Γολγοθάς για μένα. Χρόνια δύσκολα που με άλλαξαν ολοκληρωτικά και αμετάκλητα. Είδα την ζωή τελείως διαφορετικά και αναθεώρησα τη κοσμοθεωρία μου. Ξαναγνώρισα την Γιάννα εξολοκλήρου από την αρχή. Και όταν μπήκε στη ζωή μου πλέον το μαιμουδάκι, το μυαλό μου σαν να άνοιξε, το ίδιο και η καρδιά μου. Και είχα ανάγκη να διοχετεύσω όλα αυτά τα συναισθήματα, όλες αυτές τις εμπειρίες γραπτώς, να είμαι σίγουρη πως θα μείνουν καταγεγραμμένες για πάντα. Ημερολόγιο μιας μαμάς προς το παιδί της. Προς τα παιδιά της θέλω να ελπίζω. 

Το πρώτο κείμενο έφερε το δεύτερο και ούτω καθεξής. Έπειτα ήρθε η γλυκιά Ολίβια από το Eimai mama και με παρότρυνε να γράψω την ιστορία μου.... Και αυτό ήταν το "κερασάκι" στην τούρτα. Η κατάθεση αυτή ψυχής ήρθε και λειτούργησε λυτρωτικά και μου θύμισε πόσα μου πρόσφερε τόσα χρόνια το γράψιμο. Στην πορεία μπήκα διστακτικά διστακτικά σε μια υπέροχη παρέα μαμαδομπλόγκερς οι οποίες με δέχτηκαν με ανοιχτή αγκαλιά στην ομάδα τους. 

Και σε αυτή την ομάδα βρήκα κατά κάποιο τρόπο μια δεύτερη οικογένεια. Μανούλες που βιώνουν καθημερινά τα ίδια με μένα, μανούλες που έχουν ζήσει τις ίδιες δυσκολίες με μένα, μανούλες που αγαπούν το γράψιμο όσο εγώ, που αξιοποιούν τη καθημερινότητά τους και με ένα ακόμα τρόπο, που επιλέγουν να βλέπουν την ομορφιά σε αυτήν, να δίνουν έμφαση και σημασία στις μικρές στιγμές, σε αυτές που άλλοι μπορεί να προσπερνούν. Γνώρισα μανούλες ταλαντούχες που αξιοποιούν το χόμπι τους και φτιάχνουν από το τίποτα υπέροχες δημιουργίες, μανούλες που πήραν τη δική τους ιστορία και φρόντισαν να βοηθήσουν και άλλους που έζησαν ή ζουν την ίδια κατάσταση. Βασικά γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που σε κάποιες περιπτώσεις με βοήθησαν περισσότερο και από οικεία μου άτομα. Ανθρώπους που παρότι δεν με γνωρίζουν προσωπικά στέκονται στα λεγόμενα μου και διαβάζουν και πίσω από τις λέξεις. 

Μαζί με όλα αυτά ήρθε και η σελίδα στο facebook και η ανταπόκριση και η αγάπη μεγάλωσε και άλλο. 

Και επειδή υπάρχει και μια κατηγορία που κατηγορεί όλες τις μαμαδομπλόγκερς... Που κρίνει ότι όλη μέρα κάθονται μπροστά από ένα υπολογιστή... Που θεωρεί πως παίζουμε με τα παιδιά μας, καθαρίζουμε, μαγειρεύουμε, δημιουργούμε, στολίζουμε μόνο και μόνο για να τα βγάλουμε σε κοινή θέα... έχω να πω πως το blogging είναι κάτι σαν "φιλοσοφία" ζωής. Είσαι τέτοιο άτομο όπως και να έχει. Μιλώντας για τον εαυτό μου πάντα έψαχνα την ομορφιά στις στιγμές, πάντα έβγαζα άπειρες φωτογραφίες, πάντα μπορεί να έκανα υπερπαραγωγή ένα πρωινό στο κρεβάτι. Και σίγουρα δεν "εκμεταλλεύομαι" τα βιώματα μου, δημοσιεύοντας τα,  προς όφελος μου. Δεν "κολλάω" τα κείμενα μου στο πρόσωπο κανενός. Επιλογή του καθενός είναι αν θα διαβάσει. Δεν έχω ιδέα τι κάνω, μα έχω την ανάγκη να το κάνω και αυτό μου φτάνει. 

Από εκείνη τη πρώτη δημοσίευση, που έκανα τρέμοντας και με πολύ δυσκολία, μέχρι και τώρα που το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά, συνειδητοποίησα πως το γράψιμο για μένα είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, ένας τρόπος να με γνωρίσω καλύτερα και να με γνωρίσουν καλύτερα και όσοι ενδιαφέρονται. Όχι δεν θεωρώ πως εκθέτω τη ζωή μου, άλλωστε δεν έχω κάτι να κρύψω. Θεωρώ πως αφήνω μια "παρακαταθήκη" Γιάννας, λίγη από την ιστορία μου, για το παιδί μου και μόνο για αυτό. Και αυτό για μένα είναι η ουσία. 
Από εκεί και πέρα, αν έχω αγγίξει, βοηθήσει, εμπνεύσει έστω και ένα άτομο, για μένα είναι υπεραρκετό.