Ένα ποντικάκι δυόμιση κιλά.....

27.01.15, 09:40 το πρωί ανοίγουν μετά από αναμονή 1 ώρα και 40 λεπτά οι πόρτες των χειρουργείων και μας ανακοινώνουν πως γεννήθηκες. Μαμά και κόρη γερές και δυνατές. 

Επιτέλους ανάσανα. "Μαμά και κόρη γερές και δυνατές". Δεν θέλω να ακούσω τίποτε άλλο. Αυτό μου φτάνει. 

Δεν αφήνω ωστόσο την πόρτα στιγμή. Η μανούλα σου με έχει ορίσει φύλακα των πρώτων σου ρούχων και τα κρατώ αγκαλιά σαν ότι πιο πολύτιμο. Εν τέλει τα παραδίδω μα πάλι δεν φεύγω. Θέλω να σε δω, θέλω να σε γνωρίσω. 

Επιτέλους. 10:20 ανοίγουν και πάλι οι πόρτες και να'σαι. Ίδια ο πατέρας σου. Μα με την τσαχπινιά και όλη αυτή την υπόγεια δύναμη της μητέρας σου. Μόλις 2520 γραμμάρια μα ξαφνικά γέμισες τον χώρο όλο. Δεν βλέπω παραπέρα παρά μονάχα εσένα. Ανοίγεις τα μάτια σου χωρίς δισταγμό και κοιτάς πέρα από αυτά που βλέπουμε εμείς... Ένα τσούρμο άτομα από πάνω σου μα εσύ δεν χάνεις την ψυχραιμία σου. Γεννημένη για αυτά- το βλέπω από τώρα... 

11 η ώρα και εγώ στο δωμάτιο. Ο πατέρας σου με έχει ορίσει υπεύθυνη μέχρι να έρθουν οι ίδιοι. Περιμένω με αγωνία να σε φέρουν. Ξαφνικά μια νοσοκόμα με καλεί να πάω να σε πάρω. Τι τιμή... Η ψυχή μου τρέμει- μα στα χέρια μου δεν το επιτρέπω- περήφανη και καμαρωτή σε φέρνω στο δωμάτιο και κάθομαι από πάνω σου μέχρι να έρθει η μανούλα... 

Το δωμάτιο όλο μυρίζει Θεό. Αν εσύ δεν είσαι θαύμα, τότε τι; Το δέρμα σου απαλό σαν βελούδο και τα μάτια σου καθάρια από κάθε τι. Είσαι φρέσκια παραλαβή, λευκός καμβάς που πάνω του θα φανερώνεται σιγά σιγά  μια μοναδική ζωγραφιά. Αυτή της ζωής σου. 

Σου εύχομαι να είναι πολύχρωμη. Με χρώματα έντονα μα και απαλά. Το άσπρο και το μαύρο να μην λείπουν. Γιατί το άσπρο είναι η αγνότητα που έχεις αυτή τη στιγμή και εύχομαι να την διατηρήσεις όσο το δυνατόν πιο ανέγγιχτη. Το μαύρο είναι οι δυσκολίες που θα συναντήσεις στη ζωή σου, μα που μέσα από αυτές θα διαμορφωθείς και θα γίνεσαι ακόμα καλύτερος άνθρωπος. Νομίζω πως το μαύρο μας βοηθάει να ξαναγυρίσουμε σε αυτό το εκτυφλωτικό άσπρο που έχει η ζωγραφιά μας όταν γεννιόμαστε. Σου εύχομαι αυτό τον καμβά να τον αξιοποιήσεις γιατί είναι δώρο. Θείο δώρο. 

Είσαι μόλις 3 ημερών και ήδη σε αγαπάνε τόσοι... Τόσο... Έχεις έναν υπέροχο πατέρα που σε λέει "μπουμπού" και λιώνει... Και μια μαμά... Μα τι μαμά... Έχεις την καλύτερη μαμά του κόσμου όλου. Στο υπογράφω και γραπτώς. Δεν το ξέρει ακόμα, μα το ξέρω εγώ. Σε αγαπάει περισσότερο και από την ίδια της τη ζωή. Δεν θα σου ζητάει πολλά στο λέω εγώ.  Μόνο καμιά αγκαλιά και κάνα "σ'αγαπώ". Αυτά της φτάνουν. Άκου με εμένα που σου λέω. Κάνε αυτά και ότι θες θα την κάνεις!

Ποια είμαι εγώ; Η θεία σου. Που σε περίμενα τόσα χρόνια. Και είσαι όπως ακριβώς σε φανταζόμουν και ακόμα καλύτερη. Δεν είμαι τόσο γλυκιά όσο η μαμά και θα αργήσεις να καταλάβεις το χιούμορ μου... Μα θα σε γαργαλάω μέχρι να παρακαλάς για έλεος και θα σου δίνω κρυφά στο χέρι κουλουράκι... Θα με έχεις πάντα δίπλα σου -εάν και εφόσον το επιθυμείς. Θα είμαι ένα βήμα πίσω σου και ένα βήμα εμπρός σου- πάντα. Η αγκαλιά μου θα είναι πάντα ανοιχτή.... 

 Και μην ξεχνάς πως υπάρχει και ένα μαιμουδάκι που ήδη υπόσχεται να σε αγαπά, να σε φροντίζει και να μοιράζεται μαζί σου όλα του τα παιχνίδια εκτός από το πειρατικό καράβι. (μην τα θες και όλα!) Και έναν θείο σκέτη γλύκα. Και μην μου σουφρώνεις τα φρυδάκια όταν ακούς τη φωνή μου... πληγώνεις τα συναισθήματα μου... 

Συνεννοηθήκαμε ποντίκι; (ε,ναι!) 

Σε αγαπώ πολύ! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς