Η βάφτιση του Δημήτρη- Γεράσιμου!

(Όταν βαφτίσαμε τον μικρό, το blog δεν υπήρχε ούτε καν σαν ιδέα! Του χρωστάω λοιπόν μια αναμνηστική ανάρτηση αυτής της τόσο σημαντικής στιγμής στη ζωή του αλλά και της δική μας. ) 

Τη βάφτιση του Δημήτρη- Γεράσιμου την ονειρευόμουν από τα μέσα σχεδόν της εγκυμοσύνης. Δειλά, δειλά μιας και ο φόβος πάντα υπέβοσκε, ήταν όμως μια όμορφη και ζεστή σκέψη που μου έδινε δύναμη. 

Το μόνο σίγουρο ήταν πως θέλαμε να βαφτιστεί το συντομότερο δυνατόν. Το δεύτερο σίγουρο ήταν πως θέλαμε όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα. Αυστηρά το στενό οικογενειακό περιβάλλον και 3- 4 καλοί φίλοι. 

Όλα λοιπόν πήγαν κατ'ευχήν και εγώ ήξερα ήδη τι ήθελα για τη βάφτιση του χιλιάκριβου μας... 

Το "Μικρό Πρίγκηπα" τον γνωρίζετε όλες είμαι σίγουρη. Το θέμα προερχόταν από το βιβλίο. Και είχε διπλή έννοια για μας. Ο δικός μας μικρός πρίγκηπας είναι το αγοράκι μας που χάσαμε. Όσες έχετε διαβάσει το πασίγνωστο παραμύθι γνωρίζετε πως ο μικρός πρίγκηπας στο τέλος πεθαίνει. Μα ..... Το αγοράκι που κρατάμε στην αγκαλιά μας είναι το τριαντάφυλλο... Το τριαντάφυλλο που με τόσο προσοχή φρόντιζε ο μικρός πρίγκηπας. Το τριαντάφυλλο που εμείς τόσο πασχίσαμε να ανθίσει. Το θέμα λοιπόν ήταν απλό. 

"Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό" 

Ημερομηνία βάφτισης 26/10/13 ανήμερα του Αγίου Δημητρίου και ακριβώς μια βδομάδα μετά του Αγίου Γερασίμου. Πρωινή βάφτιση με μεσημεριανό σε οικογενειακή ταβέρνα. Καλεσμένοι 42. Νονά η πολυαγαπημένη μου αδελφή. 

Επειδή είχα σκοπό να τα φτιάξω όλα μόνη μου, ξεκίνησα σχεδόν μόλις γεννήθηκε την οργάνωση και τις σχετικές αγορές. 

Η πρόσκληση ήταν εξαιρετικά απλή.... Άσπρη με μπλε σκούρο και ένα αγαπημένο απόσπασμα από το βιβλίο. 

Την μπομπονιέρα των μεγάλων την στόλισα μόνη μου. Ήταν γλυκό τριαντάφυλλο από τη Μονή Ταξιαρχών στο Αίγιο. Την πήραμε σε βαζάκια του κιλού και την έβαλα σε μικρότερα που είχαμε αγοράσει.

Η μπομπονιέρα των μικρών δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το ίδιο το βιβλίο. Το στόλισμα του βιβλίου είναι αποκλειστικά ιδέα και εκτέλεση της γλυκιάς μου αδελφούλας. 

Η λαμπάδα και τα μαρτυρικά ήταν από τα αγαπημένα μου. Η μεν χειροποίητη από ένα εξαιρετικό κηροπλαστείο- όπου ο δημιουργός της εμπνευσμένος από τη πρόσκληση που είδε απεικόνισε τη γυάλα με το τριαντάφυλλο, τους πλανήτες και τα αστέρια. Τα μαρτυρικά απλά τα αγαπώ..... 

Όχι ότι δεν αγαπώ γενικά τα όμορφα βαφτιστικά μας.... (τα οποία του κάνουν ακόμα- αφού τότε "κολυμπούσε" μέσα τους! Δεν βρίσκεις εύκολα βαφτιστικά για τόσο μωρό!)

Την εκκλησία δεν τη στόλισα καθόλου. Έξω πολύ απλά και  λιτά κερνούσαμε λουκούμια με γεύση τριαντάφυλλο και αναψυκτικό βυσσινάδας. (δυστυχώς όταν έμαθα ότι μπορούσα να βρω και ρόφημα τριαντάφυλλο ήταν ήδη πολύ αργά!! Χρωματικά όμως ταίριαζε!) 

Στη ταβέρνα που έγινε το τραπέζι πήγα η ίδια το προηγούμενο βράδυ με την αδελφή μου και τον ξάδελφο μου και στήσαμε τα τραπέζια και τη διακόσμηση. (είμαι σίγουρη πως ο ιδιοκτήτης με θεώρησε εντελώς τρελή και πιθανότατα είχε δίκιο!).  Μέσα σε γυάλες με άμμο, (που είχε μαζέψει η γλυκιά μου θεία από τη παραλία το καλοκαίρι αφού εγώ ήμουν λεχώνα) είχα βάλει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και τις τοποθέτησα αρμονικά στο μεγάλο πι που φτιάξαμε με τα τραπέζια. Είχα επίσης ζωγραφίσει τα βαζάκια που περίσσεψαν από το γλυκό τριαντάφυλλο- λυπόμουν να τα πετάξω- πολύ απλά, δεν είμαι καμιά αρτίστα- σε σχέση φυσικά με τη θεματολόγια, τα γέμισα με άμμο και με ένα ρεσό μεταμορφώθηκαν σε όμορφα κηροπήγια που μετά πήραν σπίτι τους οι καλεσμένοι. Οι μπομπονιέρες δόθηκαν εκεί μαζί με υπέροχα τηγανόψωμα που μου έφερε δώρο η γλυκιά Νατάσα, γυναίκα του αγαπημένου ξάδελφου από τη Κρήτη, μαζί με άφθονη τσικουδιά. Ο κάθε καλεσμένος είχε ονομαστικά τη θέση του- θέσεις που αποφάσισε μετά από πολύ πολύυυυ σκέψη η Φωφώ! (η αδελφή μου).

Αυτά με τα "τυπικά"... Η βάφτιση από εκεί και πέρα ως μυστήριο ήταν ένα όνειρο... Από το πρωινό κιόλας που ξημέρωσε, χωρίς σχεδόν καθόλου ετοιμασίες στο σπίτι, παρά μονάχα ένα πλούσιο πρωινό για τα αγαπημένα ξαδέλφια που φιλοξενούσαμε.... (το οποίο είναι το μόνο που δεν φωτογράφισε ο Αντρέας- πως του ξέφυγε δεν ξέρω αφού ξέρει τη τρέλα μου- εκτός από τη φωτογραφία με τα κουλουράκια!) και το άγχος να θηλάσει ο μικρός τη σωστή ώρα πριν τη βάφτιση, όλα κύλισαν όμορφα, ήρεμα και μαγευτικά.... και με πολλά πολλά γέλια...

Ο μικρός θήλασε υπέροχα όπως πάντα, αφού πρώτα είχε κοιμηθεί αρκετή ώρα, ενώ η Φωφώ εκστασιαζόταν επειδή ο μικρός "Μου σφίγγει τη μπλούζα Γιάννα, μου σφίγγει τη μπλούζα!"  Το ντύσιμο του μικρού ήταν σκέτη απόλαυση... Ήμασταν ένα μόλις βήμα πριν βαφτιστούμε ορθόδοξοι χριστιανοί...

Και μετά στην εκκλησία... αχ... Ο μικρός ήταν σχετικά ήσυχος. Μάλιστα πριν τον γδύσω αποκοιμήθηκε κιόλας στην αγκαλιά μου.  Η αδελφή μου από την αρχή του μυστηρίου με έντονη τη συγκίνηση στη φωνή της. 

42 άτομα. 42 πολυαγαπημένα άτομα...

Η συγκίνηση γενικά διάχυτη στην εκκλησία από όλους...

Ησυχία...

Απολαυστική ησυχία.... 

Μόνο τα λόγια του μυστηρίου....

Η καθησυχαστική και πράα φωνή του ιερέα.... (Του ιερέα που μετά τον Παναγιώτη και την Παναγία, - ήταν αυτός που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω τότε.... Του ιερέα που ενώ ο πατέρας του ξεψυχούσε, ήρθε τρέχοντας μόνο και μόνο για μας... Γιατί ήθελε να είναι αυτός που θα βάφτιζε τον μικρό... )

Η νονά μιλάει εκ μέρους του μωρού και εμείς αναμένουμε...

 Ο μικρός σε αυτή τη φάση είχε αποκοιμηθεί και ξύπνησε ξαφνιασμένος και αρκετά κακόκεφος... Όμως ήταν ήσυχος. Αφού βαφτίστηκε και τον ακούμπησε ο ιερέας στην αγκαλιά της αδελφής μου, ξέσπασε σε κλάματα και δεν σταμάτησε μέχρι να μου τον παραδώσει.... 

Η στιγμή που μου παρέδωσε η αδελφή μου το παιδί μας ήταν από τις πιο σημαντικές και συγκινητικές στιγμές της ζωής μου. Όχι μόνο επειδή ήμασταν και οι δυο πολύ φορτισμένες συναισθηματικά, αλλά επειδή μετά τον Παναγιώτη μόνο η αδελφή μου ξέρει τι τράβηξα για να εκπληρώσω το όνειρο μου να βαφτίζω το παιδάκι μου... Μόνο αυτή ήταν δίπλα μου νυχθημερόν όταν έλειπε φυσικά ο Παναγιώτης, γιατί μόνο αυτή ήθελα, και έτσι επί 3 χρόνια έβαλε τη ζωή της σε αναμονή για να την έχω στο πλευρό μου.  Αυτή με έντυνε, με έκανε μπάνιο και όλα τα παρελκόμενα, αυτή ανεχόταν τη σιωπή μου και τη κακή μου διάθεση και είτε σώπαινε δίπλα μου υπομονετικά, είτε έλεγε ότι χαζομάρα της κατέβαινε στο κεφάλι για να με κάνει να γελάσω. Βασικά επειδή από τότε που γεννήθηκα εγώ, είναι πάντα εκεί και φυλάει τα νώτα μου. 

Όλοι όμως σε αυτοί τη βάφτιση έκλαιγαν... Όλοι ήταν συγκινημένοι... 42 δικοί μας άνθρωποι που μας αγαπούν βαθιά και είναι και αυτοί πάντα στο πλευρό μας.... Και ένα νινάκι που λίγο πολλοί όλοι είχαν λαχταρήσει μαζί με μας... Ένα νινάκι μόλις 3μιση μηνών τότε....

Μετά πλέον απολύτως χαλαρωμένοι, απολαύσαμε νόστιμο φαγητό, καλή τσικουδιά, απολαυστική τεντούρα, πεντανόστιμη αμυγδαλόπαστα από τα χέρια της πεθεράς μου και φυσικά καλή παρέα και υπέροχη διάθεση ενώ το τριανταφυλλάκι μας κοιμόταν γαλήνιο, ήρεμο και πλέον κάτω από τη σκέπη της Χριστιανοσύνης μας.... 

Έτσι λοιπόν, απαρνηθήκαμε το σατανά, ξεπλύναμε τις αμαρτίες μας σε καθάρια νερά, σφραγιστήκαμε με το Άγιο μύρο, πήραμε ευλογία Κυρίου... Τώρα βαφτισμένοι, μυρωμένοι, στο Θεό παραδομένοι, πορευόμαστε στη ζωή ως σωστοί και ορθόδοξοι χριστιανοί με το όνομα, Δημήτριος- Γεράσιμος.