Η δική μου η μαμά...

Η δική μου η μαμά...αχ... Τι μπορώ να πω για τη δική μου τη μαμά;

Σίγουρα δεν είναι μια συνηθισμένη μαμά. Είναι νεότατη, κοκέτα και- όσο και αν αρνείται να το καταλάβει-  μια κούκλα. 

Η μαμά μου μπορεί να είναι μικροσκοπική και να δείχνει αδύναμη τη έχω δει όμως  να μετακινεί υπέρδιπλο κρεβάτι από βαρύ γνήσιο ξύλο μόνη της. 

Μπορεί να δουλεύει νυχθημερόν όμως πάντα είναι προσεγμένη και σικάτη. Το σπίτι είναι πάντα στην εντέλεια και ο κήπος της ένας μικρός παράδεισος. 

Η μαμά μου λατρεύει το γκαζόν της και σκύβει στα γόνατα και το κλαδεύει με ψαλίδι. 

Η μαμά μου παντρεύτηκε πολύ μικρή και έφυγε κατευθείαν μετανάστρια στη Νότιο Αφρική χωρίς να γνωρίζει κανέναν πέρα από τον πατέρα μου, χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα. Έμεινε έγκυος και γέννησε χωρίς τη δική της μητέρα στο πλευρό της. Σε μια χώρα που η άδεια οπλοφορίας ήταν απαραίτητη. Και παρόλο που ζούσε νύχτα μέρα με το φόβο, παρόλο που πολλά βράδια που ο πατέρας μου ήταν νυχτερινός αυτή ξαγρυπνούσε από παράθυρο σε παράθυρο μέχρι να ξημερώσει, εγώ φόβο δεν ένιωσα. 

Η μαμά μου έκανε την ομορφότερη και πιο σφιχτή πλεξίδα στα μαλλιά. Το πιο λαχταριστό κοτόπουλο πανε. Τη πιο νόστιμη μπεσαμέλ. Τα πιο όμορφα και ξεχωριστά δώρα. Τη καλύτερη κοτόσουπα όταν ήμουν άρρωστη. Η μαμά μου έχει κοιμηθεί δίπλα μου καθιστή ουκ ολίγες φορές. Η μαμά μου πάντα μου έλεγε να γράψω γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Η μαμά μου ανέχθηκε όλα τα ξεσπάσματα μου στην εφηβεία και όλα τα σκληρά λόγια που της εξαπέλυα. 

Μεγαλώνοντας, η μαμά μου πολύ γρήγορα αποδέχθηκε ότι δεν είμαι κοκέτα σαν αυτή. Και ποτέ δεν με έκανε να νιώσω άσχημα για αυτό. (εκτός από όταν καθαρίζει το παλτό μου από τα χνούδια- πολύ εκνευρίζομαιαιαι!) Η μαμά μου με έμαθε να είμαι ανεξάρτητη και να μην τα περιμένω όλα έτοιμα από αυτή. Μου έμαθε να μαγειρεύω, να σιδερώνω και να διατηρώ ένα σπίτι στη πένα. Με έμαθε να είμαι σεβαστική και να είμαι η καλύτερη οικοδέσποινα. Έχει κλάψει πολύ για μένα και έχει πέσει σε κατάθλιψη όταν ανέβαινα το δικό μου Γολγοθά για να γίνω και εγώ μαμά. Ανέχθηκε και πάλι όλα τα ξεσπάσματα μου και τη πίκρα μου. Η μαμά μου κατηγόρησε τον εαυτό της για όσα πέρασα. Ένιωσε ενοχές ότι κάτι δεν έκανε αυτή σωστά όταν ήταν έγκυος σε μένα. 

Η μαμά μου φυσικά είναι παντελώς παράλογη αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...!

Η μαμά μου έχει ανεχθεί να είμαι αιώνια το κορίτσι του μπαμπά. 

Η μαμά μου ακόμα μου ζητάει να γράψω γράμμα στον Άγιο Βασίλη. 

Η μαμά μου ακόμα  δεν λέει να χωνέψει ότι διαλαλώ την ηλικία μου...!! 

Βασικά η μαμά μου είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου. 

Γιατί είναι η δική μου μαμά. Γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζει τον χειρότερο εαυτό μου και ακόμα με αγαπάει. Γιατί λατρεύει το μωρό μου και σέβεται τις επιλογές μας για αυτό ακόμα και αν διαφωνεί. Γιατί όσο και να μεγαλώνω και να έγινα και η ίδια μαμά, ακόμα με φροντίζει όποτε μπορεί σαν να είμαι κάνα οχτάχρονο! Γιατί ακόμα μου κάνει τα καλύτερα δώρα. Γιατί ακόμα με βοηθάει να φτιάξω τη μπεσαμέλ μέχρι να τη μάθω τέλεια. 

Γιατί στη τελική είναι η μαμά μου και την αγαπάω. Και ας μην της το λέω ποτέ. 

Σε ευχαριστώ λοιπόν μαμά για όλα. Για αυτά που έχεις ήδη κάνει και για όλα αυτά που θα κάνεις. Σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι. Σε ευχαριστώ που είσαι μαμά μου....

(Εξακολουθείς να είσαι μια χαζοβιόλα, μην γελιέσαι!! Και ξέπλυνε αυτά τα παλιό  tatoo από το χέρι σου!! Άντε, θα αρχίσω τις φωνές πάλι!)