Λιώνω η δόλια η μάνα....

Μαιμουδάκι μου...

Πονηρέ μπαμπουίνο μου.. 

Βρωμογοριλάκι μου.... (όλο το ζωικό βασίλειο τίμησα δεν έχεις παράπονο!) 

βγάζεις το πάνω σου αριστερό δοντάκι και τα έχεις δει όλα... Πρώτη φορά εδώ και 10 μήνες που έχεις τόσο παράπονο και τόσο κλάμα "άνευ λόγου και αιτίας"... 

Έχει σκιστεί το ούλο μα δεν έχει φανεί ακόμα το δοντάκι που τόσο σε ταλαιπωρεί.  Μόλις ξεμυτίσει θα το μαλώσω για τη ταλαιπωρία που σου προκάλεσε στο υπόσχομαι!

Εντάξει; (Εντάξει!) 

Έχεις αρχίσει πάλι να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου με τον ίδιο τρόπο που το έκανες όταν ήσουν νεογέννητος ... Δεν ξέρω αν φταίει πάλι το δοντάκι- μα αυτό, πολύ το απολαμβάνω το ομολογώ. Παίρνεις στάση εμβρυακή μπρούμυτα πάνω στο στήθος μου, τουρλώνεις πωπουδάκι, βάζεις κεφαλάκι στα πλάγια και αναστενάζεις με ανακούφιση.... 

Και εγώ, η δόλια η μάνα,... πονάει η καρδιά μου από την ευτυχία...

Έρχομαι από μακρυά, σφυρίζοντας ύπουλα και σατανικά τον ρυθμό από τον Ροζ Πάνθηρα των παιδικών μου χρόνων, (ή μήπως του Αστυνόμου Σαΐνι; Δεν θυμάμαι πάνε και τόσα- πόσααααα;;;- χρόνια...), περπατώντας όσο πιο καραγκιοζιστικά μπορώ, σιγά σιγά και σταθερά με απώτερο σκοπό να σε γαργαλήσω φυσικά και εσύ το ξέρεις και ξεσπάς σε γέλια και τραντάζεσαι από χαρά αλλά και από τόσο ενθουσιασμό που στο ορκίζομαι μου δίνεις την αίσθηση πως θες να σηκωθείς να τρέξεις για να γλυτώσεις... 

Το λατρεύω αυτό το νέο μας παιχνίδι.... 

Σήμερα όμως μαιμουδάκι... σήμερα έκανες κάτι συγκλονιστικό. Σήμερα λούφαξες στην αγκαλιά μου έτσι χωρίς λόγο. Δεν ήθελες ούτε να φας, ούτε να περιεργαστείς το πρόσωπο μου, ούτε να σε παρηγορήσω από κλάματα, ούτε να μου τραβήξεις τα μαλλιά, ούτε να παίξουμε. Ήθελες απλά να λουφάξεις, να ηρεμήσεις, να μου προκαλέσεις άλλο ένα καρδιακό επεισόδιο απόλυτης ευτυχίας. 

Ενώ έπαιζες, άπλωσες τα χεράκια σου, σε πήρα αγκαλιά και λούφαξες.... 

Άντε με τούμπαρες πάλι... Ξύπνα πάλι από τις 5 αύριο, χαλάλι σου!