Από τότε που ενηλικιώθηκα δεν είχα ζήσει γέννα στο στενό μου οικογενειακό περιβάλλον.
Η αδελφή μου δεν έχει κάνει ακόμη παιδιά και τα πρώτα μου ξαδέλφια που έχουν κάνει οικογένεια ζουν μακρυά μας. (αυτά παθαίνεις όταν οι γονείς σου κατάγονται από Κρήτη και Μάνη, συναντιούνται και ερωτεύονται Αθήνα, μεταναστεύουν Νότιο Αφρική και καταλήγουν Πάτρα!)
Οπότε η σημερινή ημέρα που γέννησε η αδελφή του άντρα μου είναι πολύ σημαντική για μένα. Όχι μόνο επειδή είμαι φρέσκια μανούλα και επειδή είναι ζεστή ακόμα για μένα η εμπειρία αλλά και επειδή έχω τη τύχη την οικογένεια του Παναγιώτη να την νιώθω δική μου οικογένεια. Μπορεί να μην είναι ακριβώς το ίδιο όπως να γεννούσε η δική μου αδελφή- μου αρέσει να είμαι ειλικρινής- όμως είναι πολύ πολύ σημαντικό.
Σήμερα λοιπόν συγκινήθηκα και χάρηκα βαθιά.
Είδα στα μάτια των πεθερικών της κουνιάδας μου, που γίνονται για πρώτη φορά παππούς και γιαγιά, τη λαχτάρα και την αγωνία πριν γεννήσουν και την απόλυτη ανακούφιση και ευτυχία όταν τους ανακοίνωσαν πως πήγαν όλα καλά και έχουν ένα υγιέστατο αγοράκι.
Είδα στα μάτια της "ψημένης" πεθεράς μου- για την οποία είναι το πέμπτο εγγόνι- τα ίδια ακριβώς συναισθήματα και μια ακόμη παραπάνω αγωνία που μόνο μια μάνα για τη κόρη της που γεννάει μπορεί να καταλάβει.
Είδα τα μάτια όλων βουρκωμένα. Ένιωσα μια αύρα απίστευτη που μόνο η έλευση μιας νέας ζωής μπορεί να προκαλέσει.
Και ένιωσα απίστευτη ευγνωμοσύνη.
Επειδή από τα 430.000 παιδιά που γεννιούνται την ημέρα, το ένα είναι δικό μας.
Επειδή έχω τη τύχη να "μπω" σε μια οικογένεια που είναι απίστευτα δεμένη, όπως και η δική μου.
Επειδή απλά χάρηκα από τα βάθη της καρδιάς μου.
Να μας ζήσει λοιπόν το αγγελουδάκι μας. Να είναι πάντα γερό, ευλογημένο και καλότυχο.
Μόνο αυτά χρειάζεται. Όλα τα άλλα τα έχει.
Τυχερό αγόρι μου εσύ!
Η αδελφή μου δεν έχει κάνει ακόμη παιδιά και τα πρώτα μου ξαδέλφια που έχουν κάνει οικογένεια ζουν μακρυά μας. (αυτά παθαίνεις όταν οι γονείς σου κατάγονται από Κρήτη και Μάνη, συναντιούνται και ερωτεύονται Αθήνα, μεταναστεύουν Νότιο Αφρική και καταλήγουν Πάτρα!)
Οπότε η σημερινή ημέρα που γέννησε η αδελφή του άντρα μου είναι πολύ σημαντική για μένα. Όχι μόνο επειδή είμαι φρέσκια μανούλα και επειδή είναι ζεστή ακόμα για μένα η εμπειρία αλλά και επειδή έχω τη τύχη την οικογένεια του Παναγιώτη να την νιώθω δική μου οικογένεια. Μπορεί να μην είναι ακριβώς το ίδιο όπως να γεννούσε η δική μου αδελφή- μου αρέσει να είμαι ειλικρινής- όμως είναι πολύ πολύ σημαντικό.
Σήμερα λοιπόν συγκινήθηκα και χάρηκα βαθιά.
Είδα στα μάτια των πεθερικών της κουνιάδας μου, που γίνονται για πρώτη φορά παππούς και γιαγιά, τη λαχτάρα και την αγωνία πριν γεννήσουν και την απόλυτη ανακούφιση και ευτυχία όταν τους ανακοίνωσαν πως πήγαν όλα καλά και έχουν ένα υγιέστατο αγοράκι.
Είδα στα μάτια της "ψημένης" πεθεράς μου- για την οποία είναι το πέμπτο εγγόνι- τα ίδια ακριβώς συναισθήματα και μια ακόμη παραπάνω αγωνία που μόνο μια μάνα για τη κόρη της που γεννάει μπορεί να καταλάβει.
Είδα τα μάτια όλων βουρκωμένα. Ένιωσα μια αύρα απίστευτη που μόνο η έλευση μιας νέας ζωής μπορεί να προκαλέσει.
Και ένιωσα απίστευτη ευγνωμοσύνη.
Επειδή από τα 430.000 παιδιά που γεννιούνται την ημέρα, το ένα είναι δικό μας.
Επειδή έχω τη τύχη να "μπω" σε μια οικογένεια που είναι απίστευτα δεμένη, όπως και η δική μου.
Επειδή απλά χάρηκα από τα βάθη της καρδιάς μου.
Να μας ζήσει λοιπόν το αγγελουδάκι μας. Να είναι πάντα γερό, ευλογημένο και καλότυχο.
Μόνο αυτά χρειάζεται. Όλα τα άλλα τα έχει.
Τυχερό αγόρι μου εσύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου