Το πρώτο μας Πάσχα με το μαιμουδάκι...

Περάσαμε και το πρώτο μας  Πάσχα με το μαιμουδάκι.... 

Το πρώτο μας Πάσχα ως τριμελής οικογένεια.... 

Μπορεί να μην μας άφησε να κάνουμε Ανάσταση μιας και έκλαιγε ασταμάτητα στην εκκλησία και αναγκαστήκαμε να φύγουμε... 

Μπορεί γενικά να ήταν λίγο γκρινιάρης μιας και βγήκε από τη σειρά του αυτές τις μέρες και λατρεύει τη σειρά του...

Μπορεί να μην ανάψαμε τη λαμπάδα του- τουλάχιστον όχι στην εκκλησία- και η νονά του να είναι να σκάσει... 

Μπορεί ο καιρός να μας τα χάλασε...

Όμως δεν έχει σημασία. Διότι ήμασταν μαζί, ήμασταν υγιής, ευτυχισμένοι και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα παρέα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; 

Κυριακή του Πάσχα και Επιτάφιο κάναμε στο χωριό της μητέρας μου. 

Το χωριό της μητέρας μου μπορεί να είναι μικρό και σε πεδιάδα, είναι όμως ένα χωριό πανέμορφο με κατοίκους ξεχωριστούς που το αγαπάνε πολύ και το πονάνε. Κατοίκους που έχουν καταφέρει να περάσουν αυτή την αγάπη και την ιστορία του και στα παιδιά και εγγόνια τους. Κατοίκους που γνωρίζονται μεταξύ τους και αν ειδωθούν θα χαιρετηθούν με ένα τεράστιο χαμόγελο. (ή με ένα ντροπαλό- ανάλογα τον χαρακτήρα- μια φορά θα χαμογελάσουν) 

Από όταν αρραβωνιαστήκαμε  εκεί κάνουμε Πάσχα και του αρέσει και του Παναγιώτη πολύ. Φέτος λοιπόν θέλαμε να δημιουργήσουμε τις ίδιες αναμνήσεις και για το νινάκι μας. 

Και παρότι ο μικρός είχε την γκρινίτσα του, είχαμε οργανωθεί και τα κάναμε όλα....

Κάτσαμε δίπλα στην φωτιά που ψηνόταν αργά και βασανιστικά το κοκορέτσι και αρχίσαμε τις κουβεντούλες μας... 

Ο Δημήτρης-Γεράσιμος καθισμένος στο καρεκλάκι του κοιτούσε μια εμάς, μια τη σούβλα που γύριζε γύρω- γύρω.... Η σούβλα τον εκστασίασε... Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας.... ο μικρός έφαγε τη φρουτόκρεμα του.... Αρχίσαμε να τσιμπάμε το κοκορέτσι... Το μαιμουδάκι μας κοιτούσε υπομονετικά... Η μαμά έβγαζε φωτογραφίες... (όπως πάντα) 

Τη παλιά στάνη για "τα ζωντανά"...

Τη φωλιά με τα αυγά που εγκατέλειψε η κλώσα....

Τον λατρεμένο ξυλόφουρνο της γιαγιάς... (μέσα- έξω) 

Τους λατρεμένους περιστερώνες του παππού.... 

Τον τεράστιο πλάτανο... Αυτόν που τόση δροσιά μας έχει χαρίσει στα καλοκαιρινά οικογενειακά μας τραπέζια... Αυτόν που όλοι κάποια στιγμή είχαμε κοιμηθεί στη σκιά του, είχαμε χαλαρώσει, αναπολήσει, ονειρευτεί.... 

Ο Παναγιώτης  μαζί με τον πατέρα μου βρήκαν μια παλιά παιδική κούνια που είχε φτιάξει ο παππούς μου για τα πρώτα μου ξαδέλφια όταν γεννήθηκαν και άρχισαν να κάνουν σχέδια για να την φρεσκάρουν για τον μικρό...

Εγώ χάζεψα τον "ορφανό" από λουλούδια κήπο και χάρηκα γιατί ήξερα πως "θυσιάστηκαν" για να στρωθεί με πέταλα ο δρόμος που θα περνούσε ο πιο όμορφος Επιτάφιος... 

Ετοιμάσαμε τον Δημητράκη για βόλτα στο χωριό.... 

Αμέεε!! Με το πρώτο του ποδηλατάκι δώρο από τη γιαγιά την Ελένη... Και ξεκινήσαμε... Και γεμίσαμε εικόνες. αρώματα και συναισθήματα... Το μαιμουδάκι δεν χόρταινε να κοιτάζει...

Σταματήσαμε στου γείτονα του Αντρέα. Είπαμε δυο κουβέντες, γελάσαμε, λιχουδέψαμε την ψητούρα τους, άνοιξε η καρδιά μας με τα έγκάρδια χαμόγελα και τα καλά τα λόγια. 

Όταν γυρίσαμε το τραπέζι ήταν ήδη έτοιμο. Μέσα στο σπίτι αφού ο καιρός όπως είπαμε μας τα χάλασε. Αυτό όμως δεν επηρέασε τη καλή διάθεση και φυσικά τις απίθανες γεύσεις... 

Φάγαμε, (και εμείς και ο Δημητράκης που ήταν η ώρα του μεσημεριανού!) ήπιαμε, γελάσαμε, ειρωνευτήκαμε, τσακωθήκαμε, ξαναγελάσαμε... Ο μικρός μας παρακολουθούσε ενώ μασουλούσε τα παιχνίδια του... 

Μετά ξεκουραστήκαμε, κοιμηθήκαμε, και συνεχίσαμε από εκεί που το αφήσαμε με απογευματινό καφεδάκι και γλυκό... 

Το μαιμουδάκι να παίζει στο χαλί και να θέλει να εξερευνήσει τα πάντα... Μόλις καταλάβαμε ότι άρχισε να κουράζεται και να θέλει το μπανάκι του και το βραδινό του γαλατάκι, αποχωρήσαμε- κουρασμένοι και εμείς αλλά ευδιάθετοι- και ευχηθήκαμε και του χρόνου με υγεία! 

Το ίδιο εύχομαστε και σε σας- τους καινούργιους μας φίλους. 

Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη! Και του χρόνου με υγεία και πολλά πολλά ακόμα νινάκια στη παρέα μας... Άντε, τσουγκρίστε τα και μετά ξέρετε ε;;; Αλατάκι, πιπεράκι και μαμ... Είναι και χωριάτικα από κότες αλανιάρες, μην πάνε χαμένα...

Το ημερολόγιο μιας μαμάς