Σε ευχαριστώ γιαγιούλα μου...

Σήμερα και ενώ το σπίτι μύριζε έντονα αμμωνία από τα πασχαλινά κουλουράκια που έψηνα, με πλημμύρισαν οι αναμνήσεις... 

Δεν ξέρω για σας, όμως εμένα οι μυρωδιές είναι ικανές να μου θυμίσουν μέχρι και πράγματα που- νόμιζα πως- είχα ξεχάσει....

Μου έφεραν στο μυαλό τις μέρες του Πάσχα που περνούσα στο χωρίο με την υπέροχη γιαγιούλα μου.....

Ώς παιδί μεταναστών μεγάλωσα μέχρι τα πέντε μου χρόνια  στην Αφρική. Την γιαγιούλα μου λοιπόν δεν την γνώριζα ΚΑΘΟΛΟΥ. Και φυσικά ούτε αυτή εμένα... Με είχε λαχταρήσει όσο τίποτε...Όταν λοιπόν επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη και συναντηθήκαμε επιτέλους, ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος.... 

Βρέθηκα λοιπόν στην αγκαλιά της μητέρας της μητέρας μου, μιας γυναίκας ναι  μεν πολύ νέας με εικόνα όμως αλλά και συμπεριφορά άκρως παραδοσιακή. Φουστάνι εμπριμέ μέχρι τα γόνατα, ποδιά στη μέση στην οποία πάντα σκούπιζε τα δουλεμένα χέρια της, μαντήλι στα μαλλιά που έκρυβε τον κάτασπρο- προσεχτικά χτενισμένο κότσο της- μιας και η γιαγιά μου παρότι άσπρισε πολύ πολύ νέα αρνήθηκε να βάψει τα μαλλιά της έστω και μια φορά στη ζωή της- και φυσικά αυτά τα γαριασμένα χέρια πάντα έτοιμα να με χαϊδέψουν, να με κανακέψουν, να με πάρουν μια μεγάλη- μεγάλη αγκαλιά.

Το Πάσχα λοιπόν, πήγαινα σχεδόν πάντα για 2 βδομάδες στην γιαγιά μου. Και αυτές οι δυο βδομάδες είναι από τις ομορφότερες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας....

Όσο και να με "μάλωνε" η γιαγιά και να μου έλεγε να κοιμηθώ παραπάνω το πρωί, εγώ με το που την άκουγα να φοράει τις παντόφλες της για να πάει να νυφτεί, πεταγόμουν κρυφά, ντυνόμουν και μόλις πήγαινε στο φούρνο να ζυμώσει- πριν καλά καλά φανεί ο ήλιος- τσουπ! Ήμουν ήδη στο πλευρό της. 

Θυμάμαι να μου καψαλίζει μια φέτα ζυμωτό ψωμί στη μαντεμένια σόμπα, να την περιχύνει με μέλι και να μου τη δίνει για πρωινό μαζί με μια κούπα ολόφρεσκο κατσικίσιο γάλα. 

Θυμάμαι να ζυμώνουμε μαζί τα πασχαλινά κουλουράκια και να μου δείχνει σαν να ήμουν ήδη μεγαλοκοπέλα πώς να τα κάνω σωστά. 

Θυμάμαι πάντα να "καίω" τα μάτια μου με τις αναθυμιάσεις της αμμωνίας από τη λαχτάρα μου να δω και να μυρίσω τα κουλούρια ενώ ψήνονταν.

Θυμάμαι να γεμίζει ένα τεράστιο ψάθινο καλάθι για να μοιράσει στα παιδιά της που "κουράζονται πολύ και δεν έχουν χρόνο για τέτοια". 

Θυμάμαι να ζυμώνει με ευλάβεια και κατάνυξη το πρόσφορο, να μου δίνει οδηγίες, να μου μιλάει για τον  Χριστό και την Παναγίτσα. 

Θυμάμαι να ετοιμάζει το ξυλόφουρνο για να το ψήσει. Να μου φωνάζει να μην μπλέκω με τις κλιματόβεργες και χτυπήσω. Θυμάμαι να σταυρώνει το ευλογημένο ψωμί πριν το βάλει για ψήσιμο.

Θυμάμαι να πηγαίνουμε ΚΑΘΕ μέρα εκκλησία και να μου λέει όμορφα και διακριτικά κάθε πότε να σηκώνομαι και κάθε πότε μπορώ να κάθομαι. Θυμάμαι να μην καταλαβαίνω και πολλά αλλά να νιώθω βαθιά συναισθήματα- ανεξήγητα. 

Θυμάμαι να ασβεστώνει όλα τα πεζούλια και τους κορμούς των δέντρων στην αυλή της. 

Θυμάμαι να πλένει στην εξωτερική βρύση τα εντόσθια του αρνιού. Να πλέκει τα έντερα σε μια υπέροχη, παχιά πλεξίδα, που ακόμα και σήμερα ΛΑΤΡΕΥΩ. (κομμένα μες τη μαγειρίτσα χάνουν τη γεύση τους- πιστέψτε με..)

Θυμάμαι το υπέροχο άρωμα της πασχαλιάς που πλαισίωνε τη βρύση... Θυμάμαι το βουητό από τις μέλισσες... 

Θυμάμαι να μαζεύουμε μόνες μας τα αυγά από τις κότες. Θυμάμαι να μου τονίζει ΚΑΘΕ φορά να μην ενοχλήσω καθόλου τη κλώσα. Θυμάμαι να έχει στο μικρο μου μυαλουδάκι σχεδόν μυθικές διαστάσεις η κλώσα! Θυμάμαι να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο και από τα λιοντάρια της Μαύρης Ηπείρου...

Θυμάμαι να βιάζεται να πάμε εκκλησία μόλις χτυπούσε η καμπάνα.  Θυμάμαι την υπέροχη φωνή του παππού μου να ψέλνει. Θυμάμαι να φιλάει το χέρι του παππού μου μόλις της έδινε το Άγιο Φως την Ανάσταση. Θυμάμαι να συγκινούμαι και να κάνω το ίδιο. (Το ίδιο κάνω πλέον  με τον άντρα μου)

Θυμάμαι το μεγάλο τραπέζι που στρώναμε την Κυριακή του Πάσχα με όλα τα καλούδια πάνω. Θυμάμαι τις φωνές, τα γέλια, τα πειράγματα, μέχρι και τους τσακωμούς... Θυμάμαι τη γιαγιά να μην κάθεται σχεδόν καθόλου, να τρέχει να μην μας λείψει τίποτα... Θυμάμαι τον παππού μου να θέλει πάντα λίγο ακόμη πιπέρι.... 

Ναι. Όλα αυτά τα θυμήθηκα από την αμμωνία....Που ακόμα και τώρα ξεχνιέμαι και πάντα μου "καίει" τα μάτια μόλις ανοίγω το φούρνο. 

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να διατηρήσω όλα όσα μου έμαθε η γλυκιά μου γιαγιούλα, να τα κάνω και εγώ στο δικό μου το σπίτι και να δημιουργήσω με τη σειρά μου αναμνήσεις στο δικό μου παιδάκι... (Η χαρά μου δε και η ανυπομονησία για το πρώτο Πάσχα του μικρού στο χωριό με τη γιαγιούλα μου και προ-γιαγιά του δεν λέγεται...)

Ώστε μετά από χρόνια, αν μυρίσει αμμωνία να πλυμμηρίσει το μυαλό του αναμνήσεις... 

Αναμνήσεις που μυρίζουν μανούλα..... 

Σε ευχαριστώ γιαγιούλα μου.....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς