Σταυρώστε με!

Ως νέα μανούλα έχω την -καθαρά προσωπική φυσικά- άποψη να παίρνω το μωρό παντού μαζί μου, στις βόλτες, στο σούπερ μάρκετ, ακόμα και στη δουλειά μου- οικογενειακή επιχείρηση- έχω φροντίσει να έχει το προσωπικό του χώρο και τον έχω κοντά μου.

Ας ξεκαθαρίσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Θέλω και το κάνω και έχω και τη πολυτέλεια να το κάνω. Και έχω και ένα πολύ καλόβολο παιδί που μου επιτρέπει η συμπεριφορά του να το κάνω. 

Αυτό που με έχει παραξενέψει είναι τα βλέμματα που αντικρίζω και οι συμπεριφορές που αντιμετωπίζω όταν βγαίνω έξω με το μωρό μου, κυρίως σε δουλειές ή υποχρεώσεις που δεν"χρειάζεται" να τον έχω μαζί μου. (ψώνια, γιατρούς, κτλ) Υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που θα σε κοιτάξουν με θαυμασμό και γλυκύτητα που κουβαλάς στην αγκαλιά σου ένα 8κιλο μωρό ενώ παλεύεις να βρεις τα δικαιολογητικά για το ΤΕΒΕ, υπάρχουν όμως και αυτοί που θα σε κοιτάξουν τύπου "Καλά, δεν είχες που να το αφήσεις το παιδί και το σέρνεις κοντά;" Είναι αυτοί που θα σπεύσουν να σε βοηθήσουν, είναι και αυτοί που θα σε κοιτάξουν χαιρέκακα καθώς σε βλέπουν να προσπαθείς να βάλεις το τιγκαρισμένο καλάθι σου πάνω στο ταμείο ενώ το κρατάς στην αγκαλιά σου, τύπου: "Ας μην το έπαιρνες κοντά" ( και ναι- δυστυχώς- η πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων είναι άντρες.) Ουκ ολίγες φορές μου έχει τύχει  οι σκέψεις αυτών των ανθρώπων να έχουν εξωτερικευτεί,  λέγοντας μου με αρκετά κατακριτέο ύφος: " Που το τρέχεις μωρό παιδί, θα σου κρυώσει/ κουραστεί/ βαρεθεί" και άλλα τέτοια όμορφα.... 

8 μήνες τώρα δεν έχουμε κρυώσει ούτε μια φορά.  Ούτε μια φορά δεν μου παραπονέθηκε ή έκλαψε όσο ήμασταν αγκαλιά έξω σε βόλτα. Και σίγουρα δεν βαρέθηκε. Τυχαίνει ότι και να κάνω παρέα με το αγοράκι μου να σέβομαι απόλυτα τα ωράρια του και τις ανάγκες του και πάντα θα φροντίσω να φάει, να κοιμηθεί και να αλλαχθεί στην ώρα του. Ναι, είμαι μια άκρως οργανωμένη μανούλα που κουβαλάω μαζί μου οτιδήποτε μπορεί να ζητήσει το μωρό μου. Το θεωρούν κάποιοι υπερβολή; Λίγο με νοιάζει... Πότε δεν με απασχόλησε τι θα πει ο κόσμος για μένα δεν θα ξεκινήσω τώρα. 

Αν αναρωτιέστε, ναι έχω που να το αφήσω το παιδί- δόξα τον Θεό- οι παππουδογιαγιάδες είναι νεότατοι... Βέβαια όλοι αυτοί που το παίζουν έξυπνοι δεν τον γνωρίζουν αυτό και πάντα μα πάντα αναρωτιέμαι που χάθηκε η διακριτικότητα και η ευγένεια- διότι μπορεί και να ΜΗΝ έχεις που να το αφήσεις....Όχι έχω που να το αφήσω.... ΕΠΙΛΕΓΩ να το έχω μαζί μου. 

Ως παιδί μεταναστών μεγάλωσα κολλημένη στα πόδια των γονιών μου, μέσα στις δουλειές τους, 24 ώρες το 24ωρό μαζί. Στην επιχείρηση μαζί, στο σπίτι μαζί, στις διακοπές πάντα μαζί.  Πέρασα υπέροχα παιδικά χρόνια και χόρτασα τους γονείς μου όταν ακριβώς τους είχα περισσότερη ανάγκη από πότε. Εξελίχθηκα σε ένα απόλυτα ανεξάρτητο άτομο, καθόλου "κολλημένο" στους γονείς του, που γνωρίζει όμως πως οτιδήποτε  συμβεί αυτοί θα είναι εκεί για να το στηρίξουν. Αυτό ξέρω, αυτό θεωρώ σωστό όχι μόνο εγώ αλλά και ο άντρας μου, αυτό κάνω. 

Οπότε, ναι. Πάω παντού μαζί με το μωρό μου. Και περνάμε υπέροχα. Σταυρώστε με.

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas