Μια φορά θυμάμαι....

Μόλις έπεσα πάνω σε αυτό το υπέροχα νοσταλγικό κείμενο από ένα σχετικά φρέσκο μπλογκ που όμως αγάπησα αμέσως. 

Και με έκανε να αναπολήσω... 

Όλες αυτές τις μοναδικά οικογενειακές στιγμές- αυτές τις οποίες ως επί τω πλείστων γνωρίζουν μόνο τα μέλη μιας οικογενείας. Αυτές τις οποίες μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν. Αυτές που στην ουσία μας διαμόρφωσαν και μας έκαναν τα άτομα που είμαστε σήμερα. 

Πιστεύω ακράδαντα πως τα παιδικά μας χρόνια είναι αυτά που παλεύουμε όλη μας τη ζωή να ξεπεράσουμε- και δεν το εννοώ απαραίτητα με την κακή την έννοια. Όλη αυτή τη αγάπη που βιώνουμε ως μωρά και νήπια, όλη αυτή η "αναγκαστική" συνύπαρξη για τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μας, αυτά τα τόσο σημαντικά χρόνια που μας προετοιμάζουν στην ουσία για τα επόμενα 20, όλη αυτή η οικειότητα και η διαπαιδαγώγηση είναι πάνω μας σαν μόνιμο και ανεξίτηλο τατουάζ. 

Ο Κάρολος Ντίκενς στις Μεγάλες Προσδοκίες είχε γράψει: "Δεν θα διηγηθώ τα γεγονότα όπως έγιναν. Θα τα διηγηθώ όπως τα θυμάμαι" 

Πόσο μεγάλη αλήθεια κρύβουν τα λόγια του... 

Θυμάμαι την μαμά μου να ανησυχεί πάντα... πολύ. Πολύ, πολύ όμως. Θυμάμαι όταν πέφταμε και χτυπούσαμε η πρώτη μας έννοια ήταν να φωνάξουμε στην μαμά "Είμαι καλά, είμαι καλά" μόνο και μόνο για να μην τρέξει πανικόβλητη και σε κατάσταση ημιλυποθυμίας, βέβαιη πως πάθαμε τα χειρότερα. 

Θυμάμαι να ξυπνάει με το παραμικρό θόρυβο την νύχτα και να έρχεται να ρωτήσει αν όλα είναι καλά. 

Θυμάμαι να τακτοποιεί πάντα τα κοσμήματα της και τις τσάντες της με τελετουργική ευλάβεια στις υφασμάτινες θήκες τους και να τα αποθηκεύει με περίσσια προσοχή. 

Θυμάμαι πάντα να αναρωτιέμαι πως θυμάται τι κοσμήματα και τσάντες έχει αφού δεν τα βλέπει. (για αυτό και εγώ τα έχω όλα κρεμασμένα σε κοινή θέα- αλλιώς πράγματι τα ξεχνάω!!) 

Θυμάμαι να βάζει πάντα κρέμα χεριών μόλις έμπαινε στο αυτοκίνητο. 

Θυμάμαι τον πατέρα μου στα ταξίδια να μου λέει  ακριβώς την ώρα που θα φτάναμε στον προορισμό μας και όταν τελικά έπεφτε σχεδόν πάντα μέσα- να κοκορεύεται πόσο δίκιο είχε και να συμπληρώνει: "Είδες που δεν σου λέω ποτέ ψέμματα;" 

Θυμάμαι πως τον θεωρούσα ήρωα έστω και μόνο για αυτό. Θυμάμαι να μην μας λέει όντως ποτέ ψέμματα ακόμα και αν αυτό μας κόστισε κάποιες φορές. 

Θυμάμαι να απαιτεί να μην του πούμε ούτε εμείς ποτέ ψέμματα, πως ότι και αν είχαμε να συζητήσουμε αυτός ήταν εκεί να μας ακούσει. Θυμάμαι πως πράγματι το έκανε. 

Θυμάμαι να μου δίνει την ίδια πάντα συμβουλή πριν φύγω από το σπίτι. "Take care, have fun and don't do anything I wouldn't do" .

Θυμάμαι να καπνίζει χωρίς σταματημό. 

Θυμάμαι και τους δυο μου γονείς να έρχονται πάντα στο δωμάτιο μου για να μου δώσουν ένα φιλί για καληνύχτα ακόμα και όταν- νόμιζαν πως- κοιμόμουν. 

Θυμάμαι την αδελφή μου να ξυπνάει μέσα στην μαύρη νύχτα χωρίς παράπονο όσες φορές και αν το έκανα, για να με πάει στην τουαλέτα επειδή φοβόμουν το σκοτάδι. 

Θυμάμαι να τρώει πάντα τα παγάκια από το αναψυκτικό της στο τέλος και να με νευριάζει αφάνταστα. 

Θυμάμαι να με φωνάζει Κλεοπάτρα μόνο και μόνο επειδή έκανα με τις ώρες μπάνιο. Θυμάμαι να την φωνάζω γουρούνα μόνο και μόνο επειδή με φώναζε Κλεοπάτρα! (σε ένα αγοροκόριτσο είναι μεγάλη προσβολή αυτό!) 

Θυμάμαι τις υπέροχες διακοπές μας με το τροχόσπιτο, που σταματούσαμε σε όποια παραλία μας άρεσε και για ένα μήνα σχεδόν κάθε καλοκαίρι τρώγαμε ψητά στα κάρβουνα, τηγανητές πατάτες και αυγά, σαλάτα και φρέσκα φρούτα. 

Θυμάμαι να κάθομαι στην θάλασσα μέχρι να μπλαβιάσω και την μαμά μου να μου φωνάζει συνέχεια να βγω. Θυμάμαι να μην κοιμάμαι ΠΟΤΕ μεσημέρι και να κάνω ατελείωτες βόλτες με το ποδήλατο μου γύρω από το τροχόσπιτο. (ήμουν και φοβιτσιάρα, δεν ξεμάκραινα, τρομάρα μου!) 

Θυμάμαι να είμαι με το μαγιό ΟΛΗ μέρα και τον πατέρα μου να παίζει διαρκώς μαζί μας, να μας πειράζει και να μας κανακεύει. 

Θυμάμαι τον πατέρα μου να σηκώνει την μάνα μου σαν σακί με πατάτες, να την πετάει στην ξαπλώστρα και να την γαργαλάει μέχρι να παρακαλάει για έλεος. Θυμάμαι να κάνει το ίδιο και σε μας. 

Θυμάμαι τους γονείς μου να παίζουν κάθε βράδυ τάβλι και εμείς με την αδελφή μου να τσακωνόμαστε ατελείωτα, να τα ξαναβρίσκουμε και να ξανατσακωνόμαστε! 

Θυμάμαι τόσα και άλλα τόσα που δεν θα τελείωνα ποτέ. Συνήθειες μικρές και μεγάλες, ακούσιες και εκούσιες, σημαντικές και ασήμαντες, που είναι όμως οι δικές μας συνήθειες- αυτής της τρελοτετράδας που είναι η δική μου οικογένεια. 

Υπάρχουν συνήθειες που αγαπώ. Όπως και συνήθειες που μισώ. Συνήθειες που επαναλαμβάνω και εγώ στην οικογένεια που δημιούργησα και άλλες που προσπαθώ σκληρά να αποφύγω. Στην τελική όμως διαπιστώνω πως όλες αυτές οι συνήθειες με έκαναν την Γιάννα που είμαι σήμερα. Και για αυτό το λόγω, εν τέλει τις λατρεύω όλες.