Ποιες είναι τελικά οι αναρτήσεις που έχουν αξία;

Ο Παναγιώτης- το άλλο μου εγώ, ξέρετε αυτό που γουργουρίζει- δεν διαβάζει το μπλογκ μου. Τουλάχιστον όχι συστηματικά και σίγουρα όχι από μόνος του. Πρέπει να του το ζητήσω, να του γκρινιάξω, πολλές φορές νιώθω ότι χρειάζεται να του βάλω το πιστόλι στο κρόταφο για να τα καταφέρω. 

Δεν είναι ότι δεν με στηρίζει σε αυτή μου την συνήθεια, ή δεν του αρέσει ο τρόπος που γράφω, (πάντα προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ που πάει να κυλίσει, ενώ πάντα μα πάντα γελάει δυνατά στα σπάνια αστεία μου σημεία- και αφού δεν με διαβάζει νομίζω πως μπορώ να το πω αυτό με ασφάλεια), είναι κυρίως επειδή δουλεύει πολύ σκληρά για να έχει χρόνο για αυτό και επιπλέον δεν τον αφορά ιδιαιτέρως το διαδίκτυο και ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν έχει λογαριασμό στο fb, δεν παίζει καν παιχνίδια στον υπολογιστή. 

Πολλές φορές λοιπόν του λέω: "Κακομοίρη μου, θα πεθάνω να το ξέρεις-πριν την ώρα μου- και τότε θα κάθεσαι νυχθημερόν να διαβάζεις τα κείμενα μου και θα κλαις με μαύρο δάκρυ που δεν το έκανες όταν μπορούσες και με είχες δίπλα σου να τα συζητήσεις."  Και αυτός γελάει....

Και εγώ εξαγριώνομαι... γιατί το εννοώ. Ως ένα άτομο που γενικότερα σκέφτεται λίγο πιο... (όπως έχει πει και η κουμπάρα μου), ως ένα άτομο που όταν αλλάζει δρόμο για το σπίτι αναρωτιέται γιατί το έκανε και τι του επιφυλάσσει η μοίρα, (μέχρι τώρα τίποτα), και ως ένα άτομο που αναγκάστηκε να εξοικειωθεί με τον θάνατο απότομα και με τον χειρότερο τρόπο- το μπλογκ μου έχει κυρίως αυτό τον σκοπό. Μια παρακαταθήκη. Για όποιον μπορεί να ενδιαφέρει και για όποιον μπορεί να του κάνει έστω και την παραμικρή διαφορά στην ζωή του. Μια παρακαταθήκη για την οικογένεια μου. 

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο απόψε είναι ένα άλλο κείμενο. Αυτό της Ελίνας από το ΚΟ-ΞΙ-ΛΟ. Όπου το κείμενο της οφείλεται σε αυτό της το κείμενο, το οποίο οφείλεται σε αυτά τα νέα που λίγο πολύ μας επηρέασαν όλες. 

Εγώ την Μαριαντίνα δεν έτυχε να την γνωρίσω μέσω του μπλογκ της. Ως νέα στις μπλογκογειτονιές μας, έχω ξαναπεί πως πριν πατήσω μια μέρα το κουμπί "δημιουργία μπλογκ" δεν ήξερα καν περί τίνος πρόκειται. Λυπάμαι που έφυγε από κοντά  μας , όχι μόνο επειδή ήταν τόσο νέα, όχι μόνο επειδή άφησε πίσω της μια οικογένεια, αλλά κυρίως επειδή είναι πάντα άδικο και στενάχωρο να χάνεται τόσο νωρίς οποιοσδήποτε άνθρωπος. Όμως έστω και εκ των υστέρων μπήκα να διαβάσω τα κείμενα της και νιώθω πως την γνώρισα. Όχι μόνο αυτό. Με άγγιξε βαθιά μέσα στην ψυχή μου με τον τρόπο σκέψης της και  την προσωπικότητα που διαφαίνεται μέσα από αυτά. 

Η Μαριαντίνα λοιπόν άφησε την παρακαταθήκη της. Και καταλήγουμε μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Ποιες είναι τελικά οι αναρτήσεις που έχουν αξία; Δεν νομίζω πως υπάρχει μπλόγκερ- που ακόμα και αν ασχολείται με αυτό ερασιτεχνικά ή μόνο ως χόμπι που να μην θέλει να έχει αναγνώστες. Ακόμα και τα μπλογκ που δεν προωθούν καθόλου τα κείμενα τους μέσω των social media στην ουσία πάντα ελπίζουν να "ανακαλυφθούν"¨και να έχουν το δικό του "κοινό". Τα δε σχόλια είναι πάντα η "ενέργεια" του μπλόγκερ και πολλές φορές  η έμπνευση του για μια ακόμα ανάρτηση. (όπως προέκυψε  άλλωστε αυτή σήμερα). Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είτε ψεύδεται ασυστόλως, είτε βρίσκεται σε άρνηση. 

Παρόλα αυτά, για να απαντήσω στο "κρίσιμο" ερώτημα, οι αναρτήσεις που έχουν πραγματική αξία είναι αυτές που είναι ειλικρινείς, αυθόρμητες, εμπνευσμένες και όχι προγραμματισμένες. (μιλάω πάντα για μπλογκ που βασίζονται στην αφήγηση συναισθημάτων και εμπειριών). Πολλές φορές είναι οι αναρτήσεις που δεν έχουν και τόση απήχηση στο "κοινό" σου. Μπορεί όμως και να έχουν εάν βγάζεις ένα κομμάτι της ψυχής σου με ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια- καμία εξ αυτών των αρετών δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη. 

Μα πιο πολύ έχουν αυτές αξία, διότι είναι αυτές που θα αγγίξουν, θα βοηθήσουν, θα κάνουν έστω και έναν άνθρωπο να χαμογελάσει και να σκεφτεί: "Δεν είμαι μόνος" Όλες αυτές οι μικρές- σχεδόν αόρατες ακόμα και από εσένα- σκέψεις που συνθέτουν στην ουσία αυτό που είσαι. Αυτές που θα δώσουν ευτυχία στην μητέρα σου, στον άντρα σου, στην αδελφή σου, στον πατέρα σου,  επειδή έμαθαν όλα αυτά που  δεν κατάφερες να τους πεις ποτέ κατ' ιδίαν. 

Έχουν ανυπολόγιστη αξία διότι αυτές είναι οι αναρτήσεις που εν τέλει θα "ρουφήξει" το παιδί σου όταν θα θέλει να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα. Να αναβιώσει όλα αυτά που έζησε δίπλα σου μα όχι από την δική σου την σκοπιά. Αλλά και όλα αυτά τα οποία έζησες πριν καν μπει στην ζωή σου. 

Για αυτό και εγώ αυτό ακριβώς θα συνεχίσω να κάνω. Και αν ποτέ μαιμουδάκι διαβάζεις αυτές τις αράδες, να ξέρεις πως κάποιον Ιούλιο άνοιξες ένα παράθυρο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου που ποτέ δεν πίστευα πως μπορούσε να χωράει τόση αγάπη, τόσες ανησυχίες και σκέψεις, τόσες ενοχές, τόση ευτυχία. Και αν ποτέ διαβάσεις εσύ μικρέ και ανόητε μπελά της ζωή μου αυτές τις αράδες- να ξέρεις πως αν είμαι δίπλα σου σε παρακολουθώ.... Αν όχι... την πάτησες. Και πάλι θα σε παρακολουθώ, (δεν γλυτώνεις τόσο εύκολα), οπότε κοίτα να χαμογελάς. 

Ντάτση; (ντάτση!)