Αυτό το κείμενο δεν θα είναι εύκολο. Δεν ξέρω αν θα έχει καν συνοχή. Αυτό το κείμενο θα μιλάει για την απώλεια, τον πόνο που σου ρημάζει το κορμί και την ψυχή- τόσο που σχεδόν παρακαλάς απλά να πάψεις να νιώθεις.
Θα μιλάει για το πως βιώνει μια μητέρα που έχασε το μωρό της- την καινούργια πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει. Για μια μητέρα που γέννησε το μωρό της μα για τον έναν ή άλλον λόγο δεν πήρε ποτέ μαζί της επιστρέφοντας στο σπίτι.
Για αυτή την απώλεια θα μιλάει.
Θα είναι ένα θυμωμένο κείμενο. Θυμωμένο διότι στην χώρα μας σχεδόν κανείς δεν ξέρει πως να φερθεί σε μια τέτοια κατάσταση. Κανείς σχεδόν δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Όχι. Μόλις καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται το εκάστοτε κείμενο, θα προχωρήσει γρήγορα παρακάτω φοβούμενος με το στενό μυαλό του πως αν διαβάσει για αυτό- θα του συμβεί κιόλας.
Πολύ θυμωμένο διότι ούτε οι αρμόδιοι δεν ξέρουν πως να φερθούν. Ολόκληρο το νοσηλευτικό προσωπικό θα αποτρέψει μια μητέρα να δει το νεκρό μωρό της- ακόμα και αν η ίδια το ζητάει απεγνωσμένα. Τα γραφεία τελετών αποφεύγουν να αναλάβουν την ταφή ενός βρέφους. Τα νοσοκομεία δεν φροντίζουν να σου δώσουν ούτε ένα αναμνηστικό του αγγέλου σου.
Στο εξωτερικό, κάθε μα κάθε νοσοκομείο, σε μια τέτοια περίπτωση θα παροτρύνει την μητέρα να δει και να κρατήσει αγκαλιά το μωρό της διότι ξέρουν πολύ καλά πως αυτό βοηθά στην διαδικασία του πένθους. Κάθε μα κάθε νοσοκομείο δίνει ένα κουτάκι με όλα τα αναμνηστικά από το μωρό τους- το βραχιολάκι της γέννησης, το σεντονάκι που ήταν τυλιγμένο, ακόμα και φωτογραφίες σε πολλές περιπτώσεις, ενώ σε άλλες βάζουν και ένα κόσμημα με το διεθνές "διακριτικό" για την νεογνική απώλεια.
Σας φαίνεται χαζό; Δεν είναι. Είναι το μόνο που έχουν αυτές οι μητέρες από τα ίδια τους τα παιδιά. Αυτά που ποτέ δεν πρόλαβαν να σφίξουν στην αγκαλιά τους. Όταν έχασα την κόρη μου- το πρώτο μου αγγελούδι- η πρώτη μου αντίδραση ήταν να μαζέψω όλα τα δώρα που μου είχαν κάνει ως τότε και να τα δωρίσω σε μια εκκλησία. Υπήρχαν κάποια που φιλούσα όμως σαν φυλαχτό. Δεν είχαν καν ακουμπήσει την κόρη μου, όμως πήγα, αγόρασα ένα όμορφο λουλουδένιο κουτί και τα έβαλα μέσα με προσοχή. Έπειτα τα τοποθέτησα στην ντουλάπα μου, εκεί που κρατώ με ευλάβεια όλα τα ιδιαίτερα αναμνηστικά της ζωής μου ως τώρα. Η κίνηση αυτή με γαλήνεψε... Πόσο μάλλον αν είχα μέσα κάτι πραγματικά δικό της- κάτι που την είχε αγγίξει έστω και για λίγο...
Το ίδιο ακριβώς έκανα και στον γιο μου- το δεύτερο αγγελούδι μου. Μόνο που σε αυτό το κουτί έχω κάτι υπερβολικά πολύτιμο. 3 φωτογραφίες του. 3 φωτογραφίες που φρόντισε ο άντρας μου να βγάλει. Παρότι όταν τις έβγαζε το παιδί είχε ήδη φύγει. Ήταν ότι πιο σημαντικό, ότι πιο πολύτιμο έχει κάνει ποτέ ο Παναγιώτης για μένα. Μα και για αυτόν. Ποτέ δεν θα ξεχάσω που μου έλεγε ότι στα διαλείμματα από την δουλειά του καθόταν και τις κοιτούσε στο κινητό του και γαλήνευε η ψυχή του...
Δεν είναι μακάβριο. Είναι ανθρώπινο. Αν με ρωτάτε, είναι το σωστό.
Ο πατέρας και η μητέρα που χάνουν το μωρό τους, καλούνται να βγάλουν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου. Θανάτου. Με όλο το απαραίτητο χαρτομάνι και χωρίς καμία βοήθεια ή επιείκεια λόγω της κατάστασης. Μάλιστα καλούνται να συμπληρώσουν και ένα σωρό άλλα χαρτιά προς όφελος του νοσοκομείου ώστε να μην ζητηθούν ευθύνες. Καλούνται να τσακώνονται με γραφεία τελετών που ουδεμία κατανόηση δείχνουν για το γεγονός και να φροντίζουν τελικά τα πάντα μόνοι τους. Καλούνται αντί για τη κούνια του μωρού τους, να επιλέξουν πως θα είναι το μνήμα του.
Συγνώμη αν σας σοκάρω- μα αν σοκάρεστε- σταθείτε για μια στιγμή και σκεφτείτε. Αυτοί οι γονείς πως νιώθουν;
Πως νιώθουν αν τους λέτε πως δεν πειράζει είναι νέοι και θα κάνουν και άλλο; Πως νιώθουν άραγε όταν συμπεριφέρεστε σαν να μην περίμεναν ποτέ παιδί; Πως νιώθουν όταν τους μιλάτε ακατάπαυστα για όλα τα άλλα προβλήματα στη ζωή αντί να επιχειρήσετε να αφήσετε αυτούς να μιλήσουν; Πως νιώθουν αν ακόμα χειρότερα το οικογενειακό περιβάλλον επιρρίπτει ευθύνες στο ίδιο το ζευγάρι;
Σε τέτοιες περιπτώσεις καλύτερα να μιλάμε λίγο, να ακούμε πολύ και να πράττουμε ακόμα περισσότερο.
Όταν ήμουν κλινήρης για δυόμιση μήνες στο δεύτερο παιδί μας,η αδελφή μου ήταν μονίμως δίπλα μου- όταν ο άντρας μου έφευγε για δουλειά. Αποτέλεσμα ήταν φυσικά να βάλει τη ζωή της σε αναμονή - όλος ο κύκλος της όμως είχε ταυτιστεί πολύ μαζί της μα και μαζί μας. Όταν γεννήσαμε πέρασαν 8 ολόκληρες ώρες πριν χάσουμε το αγγελούδι μας. Στο μεταξύ μια φίλη της αδελφής μου είχε μάθει πως γεννήσαμε και ήταν τόσο χαρούμενη- δεν γνώριζε τα τεκταινόμενα στο μεταξύ- που ήρθε πρωί πρωί στο νοσοκομείο με μια ευχητήρια κάρτα και ένα μικρό δωράκι για μένα. Ερχόμενη έμαθε πως τα πράγματα ήταν δύσκολα. Περίμενε μαζί με την οικογένεια. Όταν πλέον χάσαμε το μωρό επέμενε να μπει μέσα να μου μιλήσει. Η αδελφή μου με ρώτησε και δέχτηκα. Δεν ξέρω γιατί.
Δεν θυμάμαι ακριβώς ή όλα όσα μου είπε. Θυμάμαι όμως πως μου έδωσε το δώρο μου- ένα γαλάζιο βραχιολάκι με σταυρό και ένα ματάκι, και μου είπε πως όπως και να έχει, τα είχε μελετήσει για μένα και το μωρό, όπως και να έχει γέννησα ένα υπέροχο αγοράκι. Η στάση της με συγκλόνισε. Φόρεσα το βραχιολάκι την ίδια μέρα μέχρι που έλιωσε πάνω στο χέρι μου. Ήταν σαν να είχα το μωρό μου δίπλα μου.
Ακόμα την ευχαριστώ που είχε το θάρρος να το κάνει.
Ναι, θέλει θάρρος να μιλήσεις ανοιχτά για αυτό. Θέλει θάρρος να κοιτάξεις την μανούλα αυτή στα μάτια και να της πεις "Λυπάμαι πολύ για ότι έζησες". Θέλει θάρρος να ρωτήσεις αν είδε το μωρό της- αν το αγκάλιασε. Θέλει θάρρος να δεχθείς τα απίστευτα σκαμπανεβάσματα που θα έχει η ψυχολογία της για πολύ πολύ πολύ καιρό μετά, και να τους δίνεις την απαιτούμενη προσοχή.
Ξέρεις όμως πόσο μα πόσο θάρρος θέλει να αποχαιρετήσεις το ίδιο σου το παιδί; Πόσο μάλλον όταν δεν το γνώρισες ποτέ; Πόσο θάρρος χρειάζεται να δεχθείς πως οι ώρες, μέρες, μήνες στην εντατική νεογνών κατέληξαν σε μια άδεια αγκαλιά; Πόσο θάρρος θέλει να θάβεις ένα κομμάτι του εαυτού σου;
Τόσο πολύ που μόνο να περισσέψει μπορεί. Σκέψου το την επόμενη φορά που θα μάθεις για μια τέτοια απώλεια.
Προχθές ο ουρανός γέμισε με 37 πολύχρωμα μπαλόνια. 37 πολύχρωμα μπαλόνια, ένα για κάθε υπέροχο μήνα κύησης που είχε μια γλυκιά μανούλα αγγέλου πριν τον αποχαιρετήσει για το ουράνιο ταξίδι του. Για αυτόν τον άγγελο είναι αυτό το κείμενο. Για τον Κωνσταντίνο. Και για την μανούλα του που είναι τόσο θαρραλέα και δυνατή, ήδη. Είναι όμως και για τον Παναγιώτη. Για την Αγάπη. Και για τις δικές τους υπέροχες μανούλες. Είναι για όλες αυτές τις μοναδικές μανούλες αγγέλων για τις οποίες θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην νιώθουν μόνες.
Είναι για τα δικά μου αγγελούδια. Για τα δικά σας. Για όλες αυτές τις μανούλες που παλεύουν με το τέρας. Για όλες αυτές τις μανούλες που με τα μηνύματα τους μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να μιλάω για αυτό. Να συνεχίσω να παλεύω. Μόνο να παλέψουμε μπορούμε. Μόνο να νικήσουμε. Όχι για μας. Μα για αυτά. Τα αγγελούδια μας. Για να μπορούν να πετάξουν ψηλά που λέει και το γλυκό μου το Σοφάκι....
Θα μιλάει για το πως βιώνει μια μητέρα που έχασε το μωρό της- την καινούργια πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει. Για μια μητέρα που γέννησε το μωρό της μα για τον έναν ή άλλον λόγο δεν πήρε ποτέ μαζί της επιστρέφοντας στο σπίτι.
Για αυτή την απώλεια θα μιλάει.
Θα είναι ένα θυμωμένο κείμενο. Θυμωμένο διότι στην χώρα μας σχεδόν κανείς δεν ξέρει πως να φερθεί σε μια τέτοια κατάσταση. Κανείς σχεδόν δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Όχι. Μόλις καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται το εκάστοτε κείμενο, θα προχωρήσει γρήγορα παρακάτω φοβούμενος με το στενό μυαλό του πως αν διαβάσει για αυτό- θα του συμβεί κιόλας.
Πολύ θυμωμένο διότι ούτε οι αρμόδιοι δεν ξέρουν πως να φερθούν. Ολόκληρο το νοσηλευτικό προσωπικό θα αποτρέψει μια μητέρα να δει το νεκρό μωρό της- ακόμα και αν η ίδια το ζητάει απεγνωσμένα. Τα γραφεία τελετών αποφεύγουν να αναλάβουν την ταφή ενός βρέφους. Τα νοσοκομεία δεν φροντίζουν να σου δώσουν ούτε ένα αναμνηστικό του αγγέλου σου.
Στο εξωτερικό, κάθε μα κάθε νοσοκομείο, σε μια τέτοια περίπτωση θα παροτρύνει την μητέρα να δει και να κρατήσει αγκαλιά το μωρό της διότι ξέρουν πολύ καλά πως αυτό βοηθά στην διαδικασία του πένθους. Κάθε μα κάθε νοσοκομείο δίνει ένα κουτάκι με όλα τα αναμνηστικά από το μωρό τους- το βραχιολάκι της γέννησης, το σεντονάκι που ήταν τυλιγμένο, ακόμα και φωτογραφίες σε πολλές περιπτώσεις, ενώ σε άλλες βάζουν και ένα κόσμημα με το διεθνές "διακριτικό" για την νεογνική απώλεια.
Σας φαίνεται χαζό; Δεν είναι. Είναι το μόνο που έχουν αυτές οι μητέρες από τα ίδια τους τα παιδιά. Αυτά που ποτέ δεν πρόλαβαν να σφίξουν στην αγκαλιά τους. Όταν έχασα την κόρη μου- το πρώτο μου αγγελούδι- η πρώτη μου αντίδραση ήταν να μαζέψω όλα τα δώρα που μου είχαν κάνει ως τότε και να τα δωρίσω σε μια εκκλησία. Υπήρχαν κάποια που φιλούσα όμως σαν φυλαχτό. Δεν είχαν καν ακουμπήσει την κόρη μου, όμως πήγα, αγόρασα ένα όμορφο λουλουδένιο κουτί και τα έβαλα μέσα με προσοχή. Έπειτα τα τοποθέτησα στην ντουλάπα μου, εκεί που κρατώ με ευλάβεια όλα τα ιδιαίτερα αναμνηστικά της ζωής μου ως τώρα. Η κίνηση αυτή με γαλήνεψε... Πόσο μάλλον αν είχα μέσα κάτι πραγματικά δικό της- κάτι που την είχε αγγίξει έστω και για λίγο...
Το ίδιο ακριβώς έκανα και στον γιο μου- το δεύτερο αγγελούδι μου. Μόνο που σε αυτό το κουτί έχω κάτι υπερβολικά πολύτιμο. 3 φωτογραφίες του. 3 φωτογραφίες που φρόντισε ο άντρας μου να βγάλει. Παρότι όταν τις έβγαζε το παιδί είχε ήδη φύγει. Ήταν ότι πιο σημαντικό, ότι πιο πολύτιμο έχει κάνει ποτέ ο Παναγιώτης για μένα. Μα και για αυτόν. Ποτέ δεν θα ξεχάσω που μου έλεγε ότι στα διαλείμματα από την δουλειά του καθόταν και τις κοιτούσε στο κινητό του και γαλήνευε η ψυχή του...
Δεν είναι μακάβριο. Είναι ανθρώπινο. Αν με ρωτάτε, είναι το σωστό.
Ο πατέρας και η μητέρα που χάνουν το μωρό τους, καλούνται να βγάλουν ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου. Θανάτου. Με όλο το απαραίτητο χαρτομάνι και χωρίς καμία βοήθεια ή επιείκεια λόγω της κατάστασης. Μάλιστα καλούνται να συμπληρώσουν και ένα σωρό άλλα χαρτιά προς όφελος του νοσοκομείου ώστε να μην ζητηθούν ευθύνες. Καλούνται να τσακώνονται με γραφεία τελετών που ουδεμία κατανόηση δείχνουν για το γεγονός και να φροντίζουν τελικά τα πάντα μόνοι τους. Καλούνται αντί για τη κούνια του μωρού τους, να επιλέξουν πως θα είναι το μνήμα του.
Συγνώμη αν σας σοκάρω- μα αν σοκάρεστε- σταθείτε για μια στιγμή και σκεφτείτε. Αυτοί οι γονείς πως νιώθουν;
Πως νιώθουν αν τους λέτε πως δεν πειράζει είναι νέοι και θα κάνουν και άλλο; Πως νιώθουν άραγε όταν συμπεριφέρεστε σαν να μην περίμεναν ποτέ παιδί; Πως νιώθουν όταν τους μιλάτε ακατάπαυστα για όλα τα άλλα προβλήματα στη ζωή αντί να επιχειρήσετε να αφήσετε αυτούς να μιλήσουν; Πως νιώθουν αν ακόμα χειρότερα το οικογενειακό περιβάλλον επιρρίπτει ευθύνες στο ίδιο το ζευγάρι;
Σε τέτοιες περιπτώσεις καλύτερα να μιλάμε λίγο, να ακούμε πολύ και να πράττουμε ακόμα περισσότερο.
Όταν ήμουν κλινήρης για δυόμιση μήνες στο δεύτερο παιδί μας,η αδελφή μου ήταν μονίμως δίπλα μου- όταν ο άντρας μου έφευγε για δουλειά. Αποτέλεσμα ήταν φυσικά να βάλει τη ζωή της σε αναμονή - όλος ο κύκλος της όμως είχε ταυτιστεί πολύ μαζί της μα και μαζί μας. Όταν γεννήσαμε πέρασαν 8 ολόκληρες ώρες πριν χάσουμε το αγγελούδι μας. Στο μεταξύ μια φίλη της αδελφής μου είχε μάθει πως γεννήσαμε και ήταν τόσο χαρούμενη- δεν γνώριζε τα τεκταινόμενα στο μεταξύ- που ήρθε πρωί πρωί στο νοσοκομείο με μια ευχητήρια κάρτα και ένα μικρό δωράκι για μένα. Ερχόμενη έμαθε πως τα πράγματα ήταν δύσκολα. Περίμενε μαζί με την οικογένεια. Όταν πλέον χάσαμε το μωρό επέμενε να μπει μέσα να μου μιλήσει. Η αδελφή μου με ρώτησε και δέχτηκα. Δεν ξέρω γιατί.
Δεν θυμάμαι ακριβώς ή όλα όσα μου είπε. Θυμάμαι όμως πως μου έδωσε το δώρο μου- ένα γαλάζιο βραχιολάκι με σταυρό και ένα ματάκι, και μου είπε πως όπως και να έχει, τα είχε μελετήσει για μένα και το μωρό, όπως και να έχει γέννησα ένα υπέροχο αγοράκι. Η στάση της με συγκλόνισε. Φόρεσα το βραχιολάκι την ίδια μέρα μέχρι που έλιωσε πάνω στο χέρι μου. Ήταν σαν να είχα το μωρό μου δίπλα μου.
Ακόμα την ευχαριστώ που είχε το θάρρος να το κάνει.
Ναι, θέλει θάρρος να μιλήσεις ανοιχτά για αυτό. Θέλει θάρρος να κοιτάξεις την μανούλα αυτή στα μάτια και να της πεις "Λυπάμαι πολύ για ότι έζησες". Θέλει θάρρος να ρωτήσεις αν είδε το μωρό της- αν το αγκάλιασε. Θέλει θάρρος να δεχθείς τα απίστευτα σκαμπανεβάσματα που θα έχει η ψυχολογία της για πολύ πολύ πολύ καιρό μετά, και να τους δίνεις την απαιτούμενη προσοχή.
Ξέρεις όμως πόσο μα πόσο θάρρος θέλει να αποχαιρετήσεις το ίδιο σου το παιδί; Πόσο μάλλον όταν δεν το γνώρισες ποτέ; Πόσο θάρρος χρειάζεται να δεχθείς πως οι ώρες, μέρες, μήνες στην εντατική νεογνών κατέληξαν σε μια άδεια αγκαλιά; Πόσο θάρρος θέλει να θάβεις ένα κομμάτι του εαυτού σου;
Τόσο πολύ που μόνο να περισσέψει μπορεί. Σκέψου το την επόμενη φορά που θα μάθεις για μια τέτοια απώλεια.
Προχθές ο ουρανός γέμισε με 37 πολύχρωμα μπαλόνια. 37 πολύχρωμα μπαλόνια, ένα για κάθε υπέροχο μήνα κύησης που είχε μια γλυκιά μανούλα αγγέλου πριν τον αποχαιρετήσει για το ουράνιο ταξίδι του. Για αυτόν τον άγγελο είναι αυτό το κείμενο. Για τον Κωνσταντίνο. Και για την μανούλα του που είναι τόσο θαρραλέα και δυνατή, ήδη. Είναι όμως και για τον Παναγιώτη. Για την Αγάπη. Και για τις δικές τους υπέροχες μανούλες. Είναι για όλες αυτές τις μοναδικές μανούλες αγγέλων για τις οποίες θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην νιώθουν μόνες.
Είναι για τα δικά μου αγγελούδια. Για τα δικά σας. Για όλες αυτές τις μανούλες που παλεύουν με το τέρας. Για όλες αυτές τις μανούλες που με τα μηνύματα τους μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να μιλάω για αυτό. Να συνεχίσω να παλεύω. Μόνο να παλέψουμε μπορούμε. Μόνο να νικήσουμε. Όχι για μας. Μα για αυτά. Τα αγγελούδια μας. Για να μπορούν να πετάξουν ψηλά που λέει και το γλυκό μου το Σοφάκι....
Γιάννα, μ΄αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που σκέφτεσαι. Μπορεί στην Ελλάδα σήμερα να μην υπάρχουν πολλά μυαλά που να κατανοούν όλα αυτά που λες, αλλά δε θέλω να σε δω ποτέ να αλλάζεις ή να σιωπάς επειδή κάποιοι δεν μπορούν ούτε να συλλάβουν στο ελάχιστο αυτές τις σκέψεις. Όσο σου βγαίνει εσύ να τα λες, γιατί αλλάζεις το κόσμο μιλώντας. Εμένα αυτό το σκουπίστε και κάντε ότι δεν το ζήσατε (ή ζείτε) που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία σε πάρα, πάρα πολλά θέματα - και όχι μόνο στο θέμα της απώλειας νεογνών - με σοκάρει γιατί είναι κόντρα σε καθετί φυσικό. Είναι κόντρα στη φύση που καμιά φορά χαρά και στενοχώρια πάνε παρέα, αλλά ο άνθρωπος που τα ζει έτσι χερακι-χεράκι τα αγαπάει γιατί είναι κομμάτια της ζωής του και χαίρεται που ήταν τυχερός να τα ζήσει (ή να τα ζει...για θέματα που αφορούν και το σήμερα). Αυτό η ελληνική κοινωνία θα κάνει πάρα, πάρα πολλά χρόνια να το αντιληφθεί σαν κάτι φυσικό. Τα εγγόνια σου μπορεί να ζήσουν αυτή την αλλαγή. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, εγώ χαίρομαι υπερβολικά όταν διαπιστώνω πως υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που σκέφτονται σαν εσένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλίνα εμένα ξέρεις τι με σοκάρει στο συγκεκριμένο θέμα; (διότι αν μιλήσω για όλα τα άλλα δεν θα έχουμε τελειωμό), Ότι όσον αφορά το πένθος ο Έλληνας, σε σχέση με τον Ευρωπαίο ή τον Αμερικάνο, θες λόγω της θρησκείας, θες λόγω του ταπεραμέντου μας, έχει πολύ καλύτερη αντιμετώπιση προς αυτό. Υπάρχουν τα μοιρολόγια, τα μνημόσυνα και όλα αυτές οι συνήθειες που βοηθούν στην διαδικασία του πένθους. Ο Έλληνας τιμά τον νεκρό συνέχεια, δεν ξεχνάει και προσεύχεται για αυτόν. Στο θέμα όμως του νεογνικού θανάτου υπάρχει τεράστιο ταμπού και ένα εξίσου τεράστιο κενό στην αντιμετώπιση του. Λες και δεν έγινε ποτέ. Λες και επειδή δεν γνώρισες το παιδί σου- δεν σε πονάει. Λες και δεν άλλαξες εσύ ή η ζωή σου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα όμορφα λόγια σου που δεν ξέρω καν αν τα αξίζω. Σε φιλώ γλυκά γλυκά <3
ΔιαγραφήΤώρα κατάλαβα καλύτερα τι έλεγες στο κείμενο. Ακόμη χειρότερη αυτή η αντίθεση που περιγράφεις, γιατί είναι σαν να γίνεται διαχωρισμός αυτών που έζησαν πολύ και τους αξίζει να τους θυμούνται και αυτών που έζησαν λίγο ή δεν έζησαν ποτέ έξω από την κοιλιά της μαμάς τους και, κατά τη νοοτροπία μας, δεν μπορεί κάποιοι άνθρωποι που έμειναν πίσω ακόμη να τους θυμούνται και να νιώθουν συνδεδεμένοι μαζί τους. Αυτά (και άλλα) κλειστοφοβικά ταμπού να μην είχαμε σαν λαός και θα ήμασταν τα "καλύτερα παιδιά".
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ τοσο μα τοσο πολυ...!!! Αν ησουν απο μια πλευρα μονο και εβλεπες το προσωπο μου οσο διαβαζα αυτες τις μοναδικες γραμμες...Τα λογια είναι φτωχα...Υποκλινομαι στο μεγαλειο της ψυχης σου, μακάρι όλοι οι άνθρωποι να το αντιμετώπιζαν αυτο το θέμα χωρίς να χρειάζεται να το περάσουν πρώτα και να νιώσουν όλο αυτό τον πόνο που πραγματικά δεν αξιζει σε κανεναν!!! Στο εξωτερικο η αντιμετωπιση ειναι πολυ διαφορετικη αφηνουν τους γονεις να περασουν χρονο με τα παιδια τους ακομα και μετα απο τον θανατο τους, αφηνοντας του να δημιουργξσουν μαζι τους αναμνησεις και φυσικα βοηθώντας του να πενθήσουν πιο εύκολα, εγώ μπορω να πω οτι ημουν απο τους τυχερους που μπορεσα να την δω, να την κρατησω, να την μυρισω ,δεν θα ξεχασω ποτε αυτη την μυρωδια!!! Ευχαριστω τον γιατρο μου τοσο πολυ και του ειμαι ευγνομων που με αφησε παρολες τις ενστασεις του. Για τα γραφεια κηδειων δεν έχω να πω τίποτα, το γεγονος οτι πηγαμε σε πανω απο δεκα και μονο ένα ανέλαβε την ταφη τα λέει όλα, ο αντρας μου δηλαδη ετρεχε γιατι εγω δενμπορουσα...Δεν ξέρω πραγματικα τι φταει και δεν υπαρχει η απαραλιτητη εκπαιδευση σε αυτό το τόσο ευαισθητο μα πολυ σημαντικο θέμα.Δεν λεω οτι εγω ήξερα πριν το ζησω και επειδη δεν ήξεραν και οι γυρω μου όλο αυτο το έκανε και το κανει ακόμα πιο δυσκολο να το ξεπεράσουμε με κάποιο τρόπο και να θεραπεύσουμε αυτην την τεράστια πληγη, γιατι θελει πολυ πάρα πολυ δύναμη... για να σταματησεις να πονας όταν αναπνεεις, να μπορεις να σηκώνεσαι απο το κρεβατι κάθε πρωί, και με κάποιο τρόπο να γεμίσει αυτή η τόσο μα τόσο αδεια αγκαλια να σταματησει να είναι τόσο κενη , μα παντα ένα κομμάτι του εαυτού σου θα είναι θαμμένο μαζι με το παιδι σου, έτσι δεν είναι; Νομίζω μέσα απο αυτη την απώλεια αυτο το κομμάτι που χάνεις σε κανει να ξάνα δημιουργήσεις όλο τον χαρακτηρα σου και ξαφνικά γίνεσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος, ένας καλύτερος ανθρωπος, κάποιος που έχει πέσει κάτω μα έχει ξανα σηκωθει... Μα πανω απο όλα ΜΗΤΕΡΑ...Μπορει να μην ακουσα ποτε την Αγαπη μου να με λεει "μαμα" μα είμαι μητέρα, μητέρα ένος αγγελου...
ΔιαγραφήΑυτες οι διακοπες μου κάνουν καλό, πολυ καλό τελικά!!! Μην σωπάσεις ποτε Γιαννα μου παντα να μιλας για αυτο το θέμα!!!
Φιλιά
Ηρώ μου, γλυκιά μου μανούλα αγγέλου, κυριολεκτικά κλαίω... Αυτό μόνο. Για αυτό και μόνο το μήνυμα αξίζουν όλες οι άγρυπνες νύχτες μου από όταν δημιούργησα την ομάδα- για αυτό και μόνο το μήνυμα δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλάω και να φωνάζω για αυτό το θέμα. Όσο δύσκολο και αν γίνεται κάποιες φορές... Να μιλάτε και εσείς μαζί μου να παίρνω και εγώ πάλι δύναμη... Πόσο χαίρομαι για τις διακοπές σας... Περιμένω νέα σου... Σε φιλώ γλυκά....
Διαγραφή