Ένας καταληψίας στο κρεβάτι μας...

Από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, μέχρι και σήμερα 26 μήνες μετά, το μαιμουδάκι ακόμα αποκοιμιέται μόνο στην αγκαλιά μου. 

Δεν είναι κάνα κοσμοϊστορικό φαινόμενο, και έχω αναφερθεί σε αυτό δεκάδες φορές, μα η αλήθεια είναι πως είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές της ημέρας, η ώρα που πιθανότατα θα κάτσω και εγώ επιτέλους να χαλαρώσω, η ώρα που κάνουμε με το μαιμουδάκι τα πιο τρυφερά ναζάκια και πειράγματα όλης της ημέρας. 

Όσο μεγαλώνει τόσο πιο χαριτωμένος και ευφάνταστος γίνεται στα παιχνίδια "αγκαλιάς" ενώ πάντα θα με αφοπλίσει με ένα απρόσμενο "απώ" ή με ένα απρόσμενο σβουριχτό φιλί την ίδια στιγμή που έχει πιάσει και με το χεράκι του το μάγουλο σου για να σε φέρει ακόμα πιο κοντά... 

Όταν ήταν μωράκι και σχεδόν μέχρι 12 μηνών, τις φορές που είχε ανησυχία και τον έπαιρνα μαζί μας στο κρεβάτι, κοιμόταν σχεδόν ακίνητος και κουλουριασμένος στην αγκαλιά μου για ώρες. Σίγουρη πως το παιδί μοιάζει σε μένα, είχα χαλαρώσει και παρότι τα χέρια μου δεν τα ένιωθα στο τέλος, τουλάχιστον ο Παναγιώτης είχε όλο το υπόλοιπο κρεβάτι δικό του. 

Ωστόσο ήρθε η αλλαγή και παράπονο δεν έχω, ήρθε σταδιακά και σταθερά. Αφού πλέον δεν βολευόταν κουλουριασμένος στην αγκαλιά μου άρχισε να κοιμάται ο μισός πάνω μου. Είτε στο ώμο μου, είτε στην κοιλιά μου. Και πάλι όμως χωρίς ιδιαίτερες μανούβρες. Σιγά- σιγά άρχισε τα σπρωξίματα με τα πόδια του προς τον Παναγιώτη ο οποίος τον πρώτο καιρό ήταν φανερά σοκαρισμένος από αυτή την απρόσμενη "εισβολή" στον χώρο του. (δηλαδή όλο το κρεβάτι- διότι μπορεί να είμαι βουτηγμένη στα ελαττώματα, μα στον ύπνο κοιμάμαι σαν πουλάκι, εκεί που θα με βάλεις- εκεί θα με βρεις, που είναι συνήθως και η άκρη, άκρη του κρεβατιού- όχι να τα λέμε αυτά!) 

Και ενώ είχαμε κουτσοβολευτεί και λέμε μια χαρά να κάνουμε και τον σταυρό μας, ήρθε το βράδυ που εντελώς ξαφνικά σε ένα τόσο δα μαιμουδάκι δεν έφτανε ένα διπλό άνετο κρεβάτι... 

Κάποια φορά που ξύπνησε με κλάματα πριν κοιμηθώ και τον πήρα μαζί μου στο κρεβάτι, έκατσα και μέτρησα πόσες φορές άλλαξε στάση και πλευρό μέσα σε μισή ώρα. 35 φορές. Άλλαξε στάση 35 φορές, πράγμα που σημαίνει- και δεν είμαι καλή στα μαθηματικά- πως σχεδόν κάθε λεπτό το καμάρι μου έψαχνε μια ακόμα πιο βολική θέση. (και εκείνη την ώρα έλειπε και ο πατέρας του- έχοντας δηλαδή και τον δικό του χώρο στην διάθεση του!) 

Και αυτό που ενώ τον βάζεις κάθετα, πρώτη του δουλειά είναι να γυρίσει οριζόντια δεν το καταλαβαίνω... Δηλαδή τι; Γιατί; (τι έχω κάνει τέλος πάντων να μην μπορώ να κοιμηθώ στο ίδιο μου το κρεβάτι;;;) 

Εννοείται πως τα σπρωξίματα στον μπαμπά με τα πόδια, έγιναν πια κανονικές κλωτσιές, ενώ όταν πάει λίγο προς το μέρος του ο Παναγιώτης φωνάζει μέσα στον ύπνο του- "'άκη, άκη" (άκρη, ντε, άκρη!) Με μένα οφείλω να ομολογήσω είναι λίγο πιο γλυκός μα η αλήθεια είναι πως δεν τον ενοχλώ και ιδιαίτερα. Κάθομαι ως συνήθως στην ακρούλα μου, μην κουνώντας ρούπι... (η φουκαριάρα...!)

Τώρα αν πω ότι δεν ψιλοευχαριστιέμαι την "αναρχία" προς τον Παναγιώτη θα πω ψέμματα, αφού για χρόνια έχω υπάρξει εγώ θύμα της "αναρχίας" του Παναγιώτη που εκτός του ότι αυτός είναι και άλλος κανένας στο κρεβάτι- δεν ξυπνάει κιόλας- ο κόσμος όμως να χαλάσει! (αλήθεια σας λέω, μια φορά έπεσε το κουρτινόξυλο στο δωμάτιο μας ένα εκατοστό δίπλα από το κεφάλι του, εγώ δεν το συζητώ κόντεψα να πάθω καρδιά, ενώ με πήραν τηλέφωνο και από τους δυο κάτω ορόφους να ρωτήσουν τι έγινε- αυτός εκεί... κοιμόταν του καλού καιρού!) 

Όπως και να έχει- δεν σκοπεύουμε να του κόψουμε τα κάποια έκτακτα σκασιαρχεία προς το κρεβάτι μας. Μπορεί η ποιότητα του ύπνου μας να έχει πιάσει πάτο, μα όταν ξυπνάς σε ένα τέτοιο θέαμα, την ίδια στιγμή που θα σου δώσει και ένα γλυκό φιλί για καλημέρα, ε- τότε μόλις έχουμε φτιάξει την ποιότητα της μέρας μας... Άλλωστε πόσα χρόνια ακόμα θα αποζητά να μοιράζεται μαζί μας τις νύχτες του;