Βουτιά στο χρονοντούλαπο...

Σήμερα ήταν μια μέρα διόλου εποικοδομητική μα άκρως διασκεδαστική! 

Πριν λίγο καιρό είχα βρει στο πατρικό μου ένα κουτί γεμάτο με ένα μέρος της αλληλογραφίας που είχα όταν ήμουν παιδί... Προσπερνώ το γεγονός πως είχα φυλάξει τα γράμματα ονομαστικά και δεμένα με σχοινί... (pshyco...control freak όπως και αν το πω, ωραία δεν ακούγεται!)....

...και συνεχίζω στην ουσία. Σήμερα λοιπόν, που οι ουρανοί κόντεψαν να πέσουν στο κεφάλι μας- όπως πάντα φοβόταν ο Οβελίξ- και ήμασταν όλοι σπίτι, ανάψαμε το τζάκι, φτιάξαμε καφέ για μας και χυμό για το μαιμούδι και αράξαμε κάνοντας βουτιά στο χρόνο... 

Εννοείται πως δεν διάβασα όλα τα γράμματα. Ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη πως εκτός από όλους τους συγγενείς, τις φίλες μέχρι και την αδελφή μου, αλληλογραφούσα και με φίλες φίλων, με άτομα που δεν ήξερα καν, (βλέπε αγγελίες από σούπερ Κατερίνα) αλλά και με άτομα από κάθε γωνιά του κόσμου! (μέχρι και από Φιλιππίνες!) Γεγονότα, ζωγραφιές, καταστάσεις που ούτε καν θυμόμουν- το ομολογώ... 

Ανακάλυψα πως δημιουργούσα με αυτή μου την εμμονή, ανούσιες τύψεις και ενοχές σε συγγενείς που δεν το είχαν και τόσο, που προσπαθούσαν με πολύ ζήλο να κρατήσουν τους δικούς μου ρυθμούς αλληλογραφίας- μα που φυσικά δεν το κατάφερναν αφού συνήθως ήταν μεγαλύτεροι μου με πολλές υποχρεώσεις και δικά τους παιδιά- και που σε κάθε μα κάθε γράμμα ξεκινούσαν με τη φράση, "Γιάννα μου, δεν σε ξεχνώ, θέλω πολύ να σου απαντώ πιο συχνά μα δεν προλαβαίνω!" (ένα μεγάααλο συγνώμη σε όλους!!)

Ανακάλυψα γράμματα, σημειώματα, κάρτες από την αδελφή μου... (γεμίζουν μια δική τους ανάρτηση- και θα το κάνουν!) Κάποια συναισθηματικά, κάποια χιουμοριστικά, κάποια απλά μοναδικά και κάποια άκρως απειλητικά και κάνω επίσημη καταγγελία.... (Sleepover girlfriends join me in this anti-Fo cause!)  

Ανακάλυψα 100 ξεχασμένα μάρκα... (πόσα είναι βρε παιδιά;;) Μια αγαπημένη θεία, μετανάστρια στην Γερμανία μου έστελνε κάθε γενέθλια και γιορτή μια κάρτα με λεφτά, τυλιγμένα πάντα σε αλουμινόχαρτο... Ποτέ δεν έμαθα γιατί... (το αλουμινόχαρτο, όχι τα λεφτά!)

Ανακάλυψα "μεγάλες" σαρκαστικές δηλώσεις από την τότε καινούργια φιλενάδα μου και νυν κουμπάρα και φίλη αδελφική  σχετικά με την φιλία μας... 

Ανακάλυψα έντρομη πως το μισό κουτί άνηκε στην αλληλογραφία μου με το άλλο μου εγώ στην ηλικία των 18, την απόλυτα μοναδική Kellou μου... Γράμματα, γράμματα, κάρτες, πάλι γράμματα- πολυσέλιδα γράμματα όχι αστεία- πάλι κάρτες, πάλι γράμματα μέχρι και προσωπικές σφραγίδες με βουλοκέρι είχαμε βγάλει... (και αυτό πριν γίνουν τα γράμματα, κασέτες....ναι, ναι κασέτες που αποστέλλονταν από και προς Αγγλία όπου σπούδαζε το κορίτσι μου!) Δυο φίλες που πάσχιζαν να βρουν τον εαυτό τους, την πορεία τους, που πάσχιζαν να βρουν απλά μια άκρη! 

Ανακάλυψα πως το μαιμούδι είχε την ακατανόητη επιθυμία να κρύβει τα γράμματα κάτω από την μπλούζα του, (;;;;;) και πως έπαθε έρωτα με μια, ανυπόγραφη μάλιστα, κάρτα γενεθλίων! Ανακάλυψα για μια ακόμα φορά πόσο κύριος είναι ο Παναγιώτης ο οποίος δεν επιχείρησε ούτε για πλάκα να διαβάσει ένα από τα δεκάδες προσωπικά μου γράμματα με την καλύτερη μου φίλη...

Εν τέλει ανακάλυψα πως η ανάγκη για επικοινωνία υπήρχε πάντα. Μπορεί σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο όμως υπήρχε. Βρήκα γράμματα από μακρινούς συγγενείς που έστελναν φωτογραφίες των μωρών τους, του σπιτιού τους, όλα τα νέα τους όσο πιο αναλυτικά μπορούσαν. Βρήκα ζωγραφιές, αφίσες, μέχρι και κασέτες με αγαπημένα τραγούδια. Σε τι διαφέρει αυτή η ανάγκη από την τωρινή; Τώρα έχουμε άλλους τρόπους, πιο άμεσους και που πιθανότατα αν δεν προσέξουμε μας "εκθέτουν" περισσότερο... Ε, και; Ας προσέξουμε. Η ανάγκη για επικοινωνία είναι εκεί, γιατί να την προσπεράσουμε; 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς