Υπάρχει ψηλά ένα αστέρι, το πιο λαμπερό του ουρανού...

Για το αστεράκι μου έχω μιλήσει ξανά και θα μιλήσω ξανά και ξανά. 

Το αστεράκι μου- ο δικός μας μικρός Πρίγκηπας- μαζί με το ψυχάκι μας- το κοριτσάκι μας-είναι τα πρώτα μου παιδιά. Αυτά που με έκαναν μητέρα και ας μην τα γνώρισα ποτέ. 

Ο Φλεβάρης για μας είναι πλέον αυτός ο μήνας, ο κακός. Ο μήνας που χάσαμε το αγοράκι μας.  

Φέτος κλείνουν τέσσερα χρόνια από τότε, μα δεν παύει να πονάει το ίδιο δυνατά. Το εννοώ. Το ίδιο δυνατά... Κάνοντας τις μέρες αυτές πολύ μα πάρα πολύ δύσκολες. Ο πόνος στη καρδιά επανέρχεται λες και δεν έφυγε ποτέ, ο κόμπος στο λαιμό είναι σχεδόν μόνιμος και αυτό το κομμάτι της ψυχής σου που ανήκει εκεί και είναι άδειο- ξαφνικά το νιώθεις και πάλι εξαιρετικά, μα εξαιρετικά.... άδειο. 

Οι ξένοι λένε για την ημέρα που έφυγε ένα μωράκι "the day my baby grew its wings". Μου αρέσει πολύ... Επίσης αναφέρονται στην ημέρα αυτή ως τα παραδείσια γενέθλια του. Και αυτό μου αρέσει πολύ. Άλλωστε σύμφωνα με την θρησκεία μας, ο άνθρωπος όταν πεθαίνει ουσιαστικά γεννιέται πάλι από την αρχή. 

Φέτος, η παραμονή των παραδείσιων γενεθλίων του μωρού μας, πέφτει Ψυχοσάββατο. Γεγονός που με γαληνεύει. Ξέρω θα είναι δύσκολο. Μα θα έχω στην αγκαλιά μου το μαιμούδι να μου δίνει δύναμη. Το χέρι μου θα βρίσκεται μέσα στο χέρι του άντρα μου. Η μαμά μου θα είναι εκεί όπως πάντα- παρόλο που δεν το αντέχει, ούτε τη βοηθά όπως εμένα. Ενώ η αδελφή μου, μου, παρότι λεχώνα, μου έδωσε ήδη το σταυρουδάκι που θέλει να πάρω μαζί. Τι παραπάνω να ζητήσω; 

Το ξέρω πως είμαι εξαιρετικά ευλογημένη που έχω στην αγκαλιά μου ένα υγιέστατο παιδάκι. Και ναι, ζω το απόλυτο όνειρο κάθε μέρα. Και ναι, αν έπρεπε στη ζωή μου να έχω χάσει δυο παιδιά, ευχαριστώ το Θεό που τα έχασα έτσι. Όμως δεν παύω να έχω πάντα μια πληγή ανοιχτή. Μια πληγή που κάποιες φορές ξεχνάνε και τα πιο οικεία μας πρόσωπα.  Και αυτό ακριβώς είναι το ταμπού της νεογνικής απώλειας. Το ότι δεν γνώρισα ή δεν έζησα το παιδί μου δεν σημαίνει και πως θα το ξεχάσω. Δεν σημαίνει πως θα το ξεπεράσω. Και σίγουρα δεν σημαίνει πως η απώλεια μου είναι μικρή. 

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Είναι μια τεράστια απώλεια. Μαθαίνω όμως να ζω με αυτήν. Μαθαίνω να εκτιμώ τη ζωή και τις ευλογίες της. Ευχαριστώ καθημερινά την Παναγία για αυτά. Προσεύχομαι καθημερινά να προσέχει όλα μου τα παιδιά. Και αυτά που έχει πάρει κοντά της μα και αυτό που γέμισε την άδεια μου αγκαλιά. 

'Καληνύχτα αστέρι.. να μου γνέφεις που πας... να'σαι πάντα ψηλά φωτεινό και από εκεί να με βλέπεις" ....