Η Χριστίνα, οι δικές μου μαίες και εγώ...

Η Χριστίνα ήταν η πρώτη μαία που αντίκρισα την ημέρα εκείνη πριν 5 περίπου χρόνια, στην δεύτερη μου εγκυμοσύνη, όταν μπήκα εκτάκτως στην κλινική για νοσηλεία μόλις ανακαλύψαμε πως είχα υψηλή ρήξη υμένων και έχανα αργά και σταδιακά αμνιακό υγρό.

Θυμάμαι πως στεκόμουν αβέβαιη στην άκρη του κρεβατιού περιμένοντας τον Παναγιώτη να γυρίσει από το σπίτι όπου είχε πάει για να φέρει ότι θα χρειαζόμουν- πυτζάμες, οδοντόβουρτσες και όλα τα σχετικά. Σκεφτόμουν φυσικά μόνο τα χειρότερα και η καρδιά μου είχε βουλιάξει στο κενό. Το μόνο που άκουγα μέσα στο κεφάλι μου ήταν τα λόγια του γιατρού. "Αν δεν σταματήσεις να χάνεις υγρό, αύριο στο παίρνω"...

Έτσι λοιπόν σε αυτή την απέραντη μοναξιά και απογοήτευση, μπήκαν μέσα 2 μαίες για να με ενημερώσουν για τα τυπικά. Ειλικρινά δεν άκουσα τίποτα. Απλά έγνεφα. Μετά από λίγο όμως, μια εξ αυτών, ξαναμπήκε στο δωμάτιο με απόλυτη φυσικότητα και με απόλυτη ηρεμία και αισιοδοξία στην φωνή με διαβεβαίωσε πως όλα θα πάνε καλά. Πως καταλαβαίνει πως όλα τώρα μου φαίνονται αδύνατα, μα πως πρέπει να ηρεμήσω και να πιστέψω. Πως έχω τον καλύτερο γιατρό και θα κάνει ότι μπορεί. Πως στα χρόνια που δουλεύει έχει δει άπειρες κοπέλες να μπαίνουν με σοβαρότατα προβλήματα και να βγαίνουν αγκαλιά με το μωρό τους. Πως το ίδιο θα γίνει και με μένα. Και έτσι απλά, ένιωσα λίγο καλύτερα... Αυτή η κοπέλα ήταν η Χριστίνα. Και αναρωτήθηκα. Πως μπορεί μια τόσο νέα κοπέλα να αποπνέει τέτοια ωριμότητα, τόση σιγουριά και εμπιστοσύνη...

Στους δυόμιση μήνες που νοσηλεύτηκα- δεν την έβλεπα συχνά. Ήταν συνέχεια στα χειρουργεία. Οι μόνες φορές που συναντιόμασταν ήταν όταν δεν μπορούσαν οι μαίες της βάρδιας να  βρουν φλέβα στην αλλαγή της πεταλούδας από χέρι σε χέρι, (όταν έχεις μόνιμη πεταλούδα για τόσο παρατεταμένο διάστημα,  οι φλέβες εξασθενούν και είναι πολύ δύσκολο να "δώσουν" που λένε και οι ίδιες), και πριν φωνάξουν τον αναισθησιολόγο, ερχόταν είτε η Χριστίνα, είτε η Σίσσυ για να μου βρουν φλέβα. Και οι δυο κοπέλες,  παρότι πάντα βιαστικές να επιστρέψουν στα χειρουργεία, πάντα είχαν  το χρόνο να χαμογελάσουν και να πουν μια γλυκιά κουβέντα. 

Έγινε ότι έγινε και χαθήκαμε. Μέχρι που γέννησα τον Δημήτρη. Ο θηλασμός δεν ήταν εύκολος εξαρχής. Καθόλου. Είχα πάρα πολύ γάλα και ένιωθα πως το παιδί δεν τραβούσε καλά και πέτρωνα. Τότε ο παιδίατρος μου συνέστησε την Χριστίνα. Χάρηκα τόσο πολύ που θα την ξαναέβλεπα... Όμως αναρωτιόμουν αν η ίδια θα με θυμόταν- άλλωστε δεν βλεπόμασταν συχνά όπως με τα άλλα τα κορίτσια. Μόλις της είπα τηλεφωνικά το όνομα μου, πάγωσα από την αντίδραση της. Φυσικά και με θυμόταν, ενθουσιάστηκε που γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι, άλλωστε το είχε μάθει από το προηγούμενο γιατρό μου, και φυσικά θα ερχόταν να με βοηθήσει με όλη της την καρδιά. Με συγκίνησε... 

Όταν ξανασυναντηθήκαμε,  η αρχική μου εντύπωση για αυτήν επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά... Υπέροχη, γλυκιά και συγκροτημένη με βοήθησε/ μας βοήθησε, όχι μόνο στον θηλασμό μα στην ψυχολογία μας και σε όλες τις ανησυχίες μας για το μέλλον. Μου μίλησε με τα πιο όμορφα και γλυκά λόγια για το αγγελούδι που χάσαμε- με κέρδισε ξανά από την αρχή. Σε όλη τη διάρκεια του θηλασμού ήταν εκεί για μένα όποτε τη χρειάστηκα και με στήριξε πολύ και στον αποθηλασμό που ήταν τελικά και το πιο δύσκολο. 

Μόλις γέννησε λοιπόν και η αδελφή μου το ποντικάκι, αμέσως ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου να έρθει να βοηθήσει και αυτήν με το θηλασμό. Και όπως πάντα ήταν άψογη. Και την ευχαριστώ και για αυτό. 

Όταν λοιπόν έμαθα πως έχει πλέον τον δικό της χώρο όπου προετοιμάζει τις μέλλουσες μανούλες για τον επικείμενο τοκετό, πραγματικά ενθουσιάστηκα. Και αν κάποια το θελήσει και η Χριστίνα κρίνει πως πληρεί όλα τα κριτήρια- ψυχολογικά, ιατρικά και λοιπά, αναλαμβάνει και τοκετούς στο σπίτι. Και αυτό είναι υπέροχο. Διότι μπορεί να γνωρίζω πολύ καλά πως εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να βιώσω κάτι τόσο μαγικό και απόλυτα συμβατό με τη φύση μας- μα θα ήθελα οι γυναίκες να είναι ενήμερες πως έχουν και αυτή την επιλογή. Και η Χριστίνα είναι γεννημένη για αυτό και σας το λέω με σιγουριά. Γιατί εκτός από το έμφυτο ταλέντο της, έχει και επιστημονική κατάρτιση και δεν επαναπαύεται. 

Για πιο λόγο γράφω αυτό το κείμενο; Τι έχω να κερδίσω; Τίποτα παραπάνω από ψυχική ικανοποίηση. Χάρηκα πολύ για την πορεία της Χριστίνας και  της το χρωστάω για εκείνη την πρώτη ημέρα μέσα στην κλινική. Για εκείνα τα λίγα λεπτά που διέθεσε από το χρόνο της για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. 

Γιατί το χρωστάω σε όλες τις μαίες που στάθηκαν στο πλευρό μου δυόμιση μήνες. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην ήταν θετικό μα για εκείνο το, ατελείωτο για μένα διάστημα, υπήρξαν όλες τους μέρος της ζωής μου. 

Το χρωστάω κυρίως στην λατρεμένη μου Άννα που πάντα μα πάντα ήταν εκεί για μένα, η πρώτη που με έβαλε να ακούσω τη καρδιά του μωρού μου και η τελευταία που με σήκωσε από το κρεβάτι για να φύγω. Το χρωστάω στην Πόπη, την Χρύσα και την Λίτσα, που ήταν μέσα στο χειρουργείο την ώρα που γεννούσα το αγγελούδι μου και το κράτησαν αυτές στην αγκαλιά τους αντί για μένα. Το χρωστάω στην Σίσσυ που μου χάιδεψε το κεφάλι και μου μίλησε όσο πιο γλυκά μπορούσε όταν ξέσπασα στα νέα. Που δεν μου είπε μην κλαις. Που μου είπε 'Το ξέρω'. Το χρωστάω στην Βάσω για όλα τα ανέκδοτα και την ψυχολογική στήριξη, στην Γιώτα για όλα τα "λουλούδι μου" και το ζωγραφισμένο πάντα χαμόγελο στα χείλη. Το χρωστάω στις μικρές μα υπέροχες Γιώτα και Νατάσσα, μόνο για την ομορφιά με την οποία γέμιζαν το δωμάτιο. Το χρωστάω στην Κατερίνα, την Δήμητρα, την Μαρία, την Φωτεινή, την Αναστασία. Το χρωστάω στην προϊσταμένη την Κυρία Φωτεινή. 

Οι μαίες είναι στην ουσία αυτές που στέκονται δίπλα στην επίτοκο. Αυτές που θα μας δώσουν θάρρος, που θα μας κρατήσουν το χέρι. Αυτές που συνήθως είναι μανούλες οι ίδιες και καταλαβαίνουν. Εγώ τις ευχαριστώ όλες και τις αγαπώ όλες.... Όσο για σένα Χριστίνακι που ήσουν και η αφορμή για to σημερινό ντελίριο... σε ευχαριστώ για όλα... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Αν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα την Χριστίνα, δεν έχετε παρά να διαβάσετε μια υπέροχη συνέντευξη της εδώ αλλά και να την ακολουθήσετε στην σελίδα της στο facebook.