Γλυκόπικρη η αλλαγή του χρόνου...

Λίγες μέρες πριν την εκπνοή του χρόνου, βρίσκομαι εδώ νιώθοντας μια γλυκόπικρη μελαγχολία. 

Γλυκιά γιατί ήταν ένας ακόμα υπέροχος χρόνος για μένα. Γιατί από τη στιγμή που μπήκε το μαιμουδάκι στη ζωή μου- ακόμα και από το πρώτο εκείνο τεστ εγκυμοσύνης που επιβεβαίωσε τις υποψίες μου- κάθε μέρα είναι και μια μικρή έκπληξη, μια ακόμα ευκαιρία να ευγνωμονώ τον Θεό και την Παναγία για το δώρο τους. 

Γλυκιά γιατί για μια ακόμη χρονιά είμαι μαζί με το "άλλο μου εγώ", πιο κουρασμένοι από ποτέ μα και πιο αγαπημένοι και ευτυχισμένοι από ποτέ. Γιατί ακόμα και τώρα- 12 Χριστούγεννα μετά- αντέχει να ακούει ασταμάτητα από τον Νοέμβρη χριστουγεννιάτικα τραγούδια. 

Γλυκιά γιατί μέσα σε αυτό το χρόνο γνώρισα το blogging και μέσα από αυτό γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Γιατί ήταν μια απρόσμενη έκπληξη για μένα αυτή η εμπειρία, προσφέροντας μου μόνο θετικά συναισθήματα και πολλές δημιουργικές ώρες. 

Γλυκιά γιατί αυτός ο χρόνος μου χάρισε ένα υπέροχο νέο που περίμενα χρόνια. Ότι θα αποκτήσω ανιψούλα. Γιατί θα έχω την ευκαιρία να την κακομάθω μια μικρή πριγκίπισσα όσο δεν λέγεται. 

Γλυκιά γιατί δόξα τον Θεό, είμαστε όλοι υγιείς, γεροί και δυνατοί. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτή.

Πικρή γιατί πάντα μα πάντα μου λείπουν τα δυο αγγελούδια μου. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως θα ήταν η ζωή μας αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί αλλιώς... Δεν μπορώ να μην μελαγχολήσω όταν πάω τα χριστουγεννιάτικα κεράκια και στολίδια στο κοιμητήριο και αντικρίζω μια κρύα μαρμάρινη πλάκα... 

Πικρή γιατί ήλπιζα η αλλαγή του χρόνου να με βρει έγκυο ξανά... 

Πικρή γιατί δεν κατάφερα να χάσω όλα τα κιλά που έπρεπε προκειμένου να επιχειρήσουμε  για ένα ακόμη θαύμα... Γιατί δεν βρήκα τελικά τη θέληση να παραμείνω στρατιώτης. Γιατί κουράστηκα από τις στερήσεις τόσων χρόνων... Γιατί κουράστηκα όμως και από τα κιλά μου... 

Πικρή γιατί δικοί μου άνθρωποι βρίσκονται μακριά, μου λείπουν πάντα και θα τους ήθελα κοντά μου...

Η ζωή όμως έτσι είναι. Γλυκόπικρη. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο και το ένα επιβεβαιώνει το άλλο. Το ξέρω πια καλά. Αυτή πιθανότατα είναι και η ουσία της. 

Πάντα στην αλλαγή του χρόνου βυθιζόμαστε στις ενοχές για όσους στόχους προσπεράσαμε... 

Ας βυθιζόμαστε όμως και στην ικανοποίηση για αυτούς που εκπληρώσαμε... 

Αλλά και για όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα. Για το καθημερινό δώρο να ξυπνάμε κάθε πρωί... Για την καλή μας την υγεία. Για την υπέροχη οικογένεια μας. Για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας και μας στηρίζουν. 

Γιατί στην τελική τη βγάλαμε και φέτος... σωστά; 

Όσο για μένα, δεν θέλω πολλά αυτή τη χρόνια. Θέλω να γίνω ξανά μανούλα... να διπλασιαστεί η ευτυχία μέσα στο σπίτι μας... Θέλω υγεία, πνευματική, σωματική και ψυχική, για όλο τον κόσμο.  

Θέλω να εκτιμώ βαθιά κάθε στιγμή... Γιατί η ζωή είναι στιγμές... Και η ευτυχία κρύβεται σε αυτές... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς