Απίθανα Χριστουγεννιάτικα Μπισκότα!

Χριστουγεννιάτικα μπισκότα φτιάχνω συστηματικά κάθε χρόνο από τότε που άρχισα να ζω μόνη μου. (κοντεύει πια δεκαετία!!!). Μάλιστα τη πρώτη χρονιά κάλεσα τις φίλες μου να τα κάνουμε μαζί για πλάκα, μα σαν γνήσια και ψυχασθενική Monica που είμαι, κατέληξα να τα κάνω μόνη μου αφού καμία δεν τα έκανε ομοιόμορφα και όπως είχα φανταστεί! (Μην φοβάστε, δεν σκοτίστηκαν, μια χαρά πέρασαν με καφεδάκι και μπισκοτάκια και εμένα να τρέχω για όλα!!) Το θέμα είναι πως έχω δοκιμάσει 2-3 συνταγές χωρίς καμία να με έχει ενθουσιάσει ιδιαιτέρως- ούτε από γεύση, ούτε στη λειτουργικότητα της. 

Την συνταγή για τα φετινά μου μπισκότα την έχω σταμπάρει από πέρσι , (χεχε) και είναι αυτή εδώ από τη γλυκιά Ολίβια και το eimai mama. Ήμουν λίγο διστακτική μιας και φοβάμαι λίγο τις τοοοσο απλές συνταγές. Όμως έχω εμπιστοσύνη στην Ολίβια και μου έχουν πετύχει και άλλες δυο συνταγές τέτοιου τύπου και έτσι το πήρα απόφαση! Και για μια ακόμη φορά δικαιώθηκα! Είναι απλή, πετυχημένη και νόστιμη! Και είναι μια ζύμη που "σηκώνει" διακόσμηση μιας και είναι ουδέτερη και λίιιγο άγλυκη οπότε δένει υπέροχα με κουβερτούρα, royal icing και ζαχαρόπαστα.

Εμένα μου βγήκαν πολλά τεμάχια- τεράστια διαφορά από την Ολίβια- όμως σίγουρα τα έκανε μεγαλύτερα, το καταλαβαίνω και από το χρόνο ψησίματος που προτείνει. Στα απλά που δεν χρωμάτισα βγήκαν 100 τεμάχια και στα χρωματιστά πάλι 100! (έκανα διπλή δόση)

 Να λοιπόν τι έκανα εγώ με την αρχική συνταγή. 

Έβαλα όλα τα υλικά όπως ακριβώς λέει, χρειάστηκα όμως αρκετά παραπάνω αλεύρι. Η ζύμη είναι αρκετά κολλώδης μα μην σας τρομάζει. Υποθέτω πως μπορείτε να την βάλετε ψυγείο να σφίξει για να μπορείτε να την δουλέψετε καλύτερα, μα εγώ δεν το έκανα και μια χαρά μου βγήκαν. Ενώ λοιπόν ξεκίνησα να πλάθω τα μπισκότα όπως ακριβώς και η Ολίβια, μου ήρθε στο μυαλό η ανάρτηση της χρυσοχέρας Ελπίδας από το Two Boys and Hope για τα Red Velvet μπισκότα της. Και εμπνεύστηκα. Έφτασα από το ντουλάπι τα χρώματα ζαχαροπλαστικής, (πάντα με χρώματα πάστας Wilton που εγώ βρίσκω στο Πάστα Φλώρα), και άρχισε ο κακός χαμός. Τα χρώματα δεν τα τσιγκουνεύτηκα, όμως βοήθησε και η ζύμη που ήταν κίτρινη και βγήκαν πολύ εντυπωσιακά! Έσφιξε λίγο η ζύμη αλλά όχι τόσο που να μην ήταν καλό το αποτέλεσμα ή να μην μπορείς να την δουλέψεις. Έπαιρνα λίγη, λίγη ζύμη την άνοιγα με τον πλάστη σε πάχος περίπου 2 εκατοστών και έκοβα με τα κουπ- πατ μου! Εάν δυσκολευτείτε να ξεκολλήσετε τα σχήματα, μην ταράζεστε. Πάρτε ένα μαχαίρι βουτύρου και βοηθήστε τα λίγο, ανασηκώνοντας την άκρη. Έκανα μόνο 2 χρώματα, μετά κουράστηκα- θέλει αρκετό ζύμωμα για να καλύψει ομοιόμορφα το χρώμα- και συνέχισα τα "κοψίματα' με τα κουπ πατ μέχρι να τελειώσει η ζύμη. Τοποθέτησα σε λαδόκολλα- πάντα- και έψησα μόνο 10 λεπτάκια το κάθε ταψί. (αποφύγετε να βάλετε διαφορετικού μεγέθους μπισκότα μαζί γιατί θα ψηθούν σε διαφορετικό χρόνο.)

Αφού κρύωσαν, άρχισε το διασκεδαστικό κομμάτι-  αυτό της διακόσμησης! Τα σπιτάκια, τις κάλτσες του Άγιου Βασίλη και τα μπαστουνάκια, τα βούτηξα τα μισά σε λιωμένη κουβερτούρα και έπειτα πασπάλισα με πολύχρωμα sprinkles. Τις χιονονιφάδες,  τα αγοράκια/κοριτσάκια και τα καταπράσινα δεντράκια μου τα στόλισα με royal icing. 

Συνταγή για Royal Icing: (και αυτή από την Ελπίδα)

Υλικά:

400 γρ ζάχαρη άχνη κοσκινισμένη (μπορεί και 500)

1 κουταλάκι του γλυκού χυμό λεμόνι

2 ασπράδια

άρωμα λεμόνι

Εκτέλεση:

Χτυπάω για ένα λεπτό τα ασπράδια με το λεμόνι και το άρωμα. Μετά προσθέτω κουταλιά κουταλιά την άχνη μέχρι να γίνει σαν κρέμα. Πρέπει να είναι αρκετά σφιχτή για να μην τρέχει αλλά όχι τόσο που να μην μπορείς να την απλώσεις. Βάζω σε κορνέ και δημιουργώ! 

Τα δε κόκκινα μπισκοτάκια τα γέμισα με την απίθανη και πραγματικά πεντανόστιμη κρέμα της , (ποιας άλλης;), Ελπίδας από τα Red Velvet μπισκότα της. Στην αρχή τα είχα πλάσει στο χέρι και ναι μεν είναι λίγο πιο λαχταριστά- εμφανισιακά- όμως τα επόμενα που έκοψα με κουπ- πατ έκατσαν καλύτερα με την κρέμα. Όπως και να έχει θα τα φάνε!!)(Προσοχή, δεν είναι τα αυτούσια Red Velvet  μόνο η γέμιση είναι) 

Τα περισσότερα από αυτά μπήκαν σε πακετάκια για να τα χαρίσω σε φίλους και οικογένεια. 

Η αλήθεια είναι πως κουράστηκα πολύ... Όμως το διασκέδασα ταυτόχρονα πολύ. Τρελαίνομαι να δημιουργώ, μα πιο πολύ τρελαίνομαι να βλέπω τη χαρά όταν τα μοιράζω και να ακούω αυτό το "μπράβο".... Πολύ μου αρέσει, ψέμματα να πω; 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς