Ο δικός μου Pablo Picasso!

Μέρα με την μέρα μεγαλώνει το μαιμουδάκι, για να μην πω ώρα με την ώρα και με πείτε υπερβολική... (εγώ υπερβολική, ΠΟΤΕ!)

Τα παιχνίδια όλο και εμπλουτίζονται, τα κακαριστά γελάκια όλο και αυξάνονται και οι μελωδικές ακαταλαβίστικες κουβέντες δίνουν και παίρνουν σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μιλήσει μπας και συνεννοηθούμε επιτέλους! 

Βρήκα λοιπόν την παρέα μου στο παιχνίδι... Αιώνιο παιδί κατά βάθος, (καλά, μπορεί όχι και τόσο βάθος), ώρες ώρες νιώθω πιο ενθουσιασμένη με το παιχνίδι ή την απασχόληση μας από ότι ο Δημήτρης. Και συνήθως εξαντλείται αυτός πριν από εμένα. (εντάξει, ΤΩΡΑ υπερβάλω!) 

Το μαιμούδι δεν βάζει τίποτα στο στόμα του, οπότε του έχω πάρει σύνεργα ζωγραφικής εδώ και καιρό. Μόλις πρόσφατα πήραμε και την πρώτη μας πλαστελίνη! Ο ίδιος ξετρελαίνεται- είτε τον αφήσω να απασχοληθεί στο καρεκλάκι του όσο εγώ κάνω τα πιάτα ή μαγειρεύω, είτε κάτσω μαζί του για να του δώσω ακόμα περισσότερα ερεθίσματα. Βέβαια όταν γίνεται αυτό, τσακωνόμαστε για τις κηρομπογίες και τους μαρκαδόρους, μιας και με πιάνει ντελίριο και θέλω να ζωγραφίσω οπωσδήποτε. (Και φυσικά, ως γνήσια γεροπαράξενη, πρέπει και να ολοκληρώσω τη ζωγραφιά! Απλά πρέπει!)

Σήμερα δε, που έχω τρελή και παιχνιδιάρικη διάθεση από το πρωί, (εντελώς αδικαιολόγητα μιας και έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος μιας βδομάδα- μάλλον όμως οι δυο απανωτοί καφέδες έκαναν τη δουλειά τους!),  ζωγράφισα πάλι! (και κυριολεκτικά και μεταφορικά!) 

Μάνα και γιος κάτσαμε αντικριστά, καφέ με κανέλα εγώ, (Νο4), χυμό μανταρίνι ο Δημήτρης, έβγαλα έξω όλα τα σύνεργα και ξεκινήσαμε! Εγώ ζωγράφιζα μανιωδώς όσο ο Δημήτρης έβαζε και έβγαζε τις κηρομπογιές από το κουτάκι τους, περιγράφοντας του παράλληλα τι έκανα. (δεν νομίζω να μου έδωσε ΚΑΜΙΑ σημασία!) Φυσικά τα Χριστούγεννα ήταν και πάλι το θέμα μας...  (μα δεν είναι τέλεια η ζωγραφιά μου;;;) 

Αφού τελείωσα και θαύμασε το μαιμουδάκι το έργο μου, αποφάσισε να βάλει και αυτός τη πινελιά του! (Όχι ότι έχω μέτρο σύγκρισης και όχι που είναι παιδί μου, μα δεν κρατάει πολύ καλά την ξυλομπογιά;;;;!)

Έπειτα μεγαλούργησα πάλι με υπέροχη φύση ως μοτίβο και θα την πω την αμαρτία μου, λίγο αγχώθηκα όταν ο Δημήτρης πήρε περίτρανα τον μπλε μαρκαδόρο και άρχισε τις μουτζούρες, κράτησε όμως μόλις λίγα δεύτερα, (το άγχος- όχι ο μαρκαδόρος!), και αφού είπα στον εαυτό μου πως δεν είμαι δα και κανάς Πικάσο του έδωσα και το κόκκινο χρώμα για να το αποτελειώσει το έργο! (ή να το απογειώσει;;;) (Παρεμπιπτόντως, δεν θέλω σχόλια για το μαλλί μας εντάξειειειιιι;;;;)

Τέλος, (επιτέλους για εσάς),  μαζί με το βαρύ πυροβολικό, (την πλαστελίνη, ντε!), ζωγράφισα και τον μπαμπά μας -έτσι για να διασκεδάσω λίγο ακόμη και τελικά είχε όντως πολύ πλάκα μιας και ο Δημήτρης το βρήκε πολύ αστείο και ήθελε να πάει να τον ξυπνήσει για να του την δείξει! "Που είναι ο μπαμπάς;;" τον ρώτησε ο Παναγιώτης και έδειχνε τη ζωγραφιά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! (εδώ που τα λέμε, είναι για γέλια η προσωπογραφία- ο μπαμπάς μας είναι πολύ κούκλος εντάξει; Να ξηγιόμαστε για να μην παρεξηγιόμαστε!) 

Εν τέλει καταλήξαμε με χρωματιστά χεράκια και την πιο υπέροχη ζωγραφιά του κόσμου οοοόλου.....