Το μαιμουδάκι, το φθινόπωρο και η μελαγχολία της μαμάς...

Το φθινόπωρο φθάνει και επισήμως σήμερα στο τέλος του και παρόλο που αρχίζει η χειμωνιάτικη περίοδος που επίσης λατρεύω, λίγο μελαγχολώ... 

Αγαπώ το φθινόπωρο, το έχω δηλώσει, και φέτος το ευχαριστήθηκα περισσότερο από ποτέ, κάνοντας άφθονες βόλτες, πότε μόνο με το μαιμουδάκι, πότε και με τον μπαμπά μας... Ο Δημήτρης χόρτασε διαφορετικές, υφές, μυρωδιές, εικόνες, εμπειρίες και εμείς χορτάσαμε απλά... Δημήτρη... 

Τώρα ανυπομονώ για όσα έπονται... Πολλά πρωινά στο τζάκι, τον ενθουσιασμό του όταν θα ανοίξει τα δώρα των Χριστουγέννων, τις βόλτες στη στολισμένη πόλη, τις εκδρομές στα χιόνια και σε ακόμα περισσότερη φύση, με ακόμα περισσότερες υφές, μυρωδιές, εικόνες, εμπειρίες...

Τότε γιατί μελαγχολώ; 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Δεν γνωρίζεις τι σημαίνει πρόκληση αν...

Αν δεν έχεις αλλάξει πάνα σε μωρό που έχει εκκενώσει όλο τον Βόσπορο... 

Αν δεν σε έχει ξυπνήσει μωρό κάθε μισάωρο για μια ολόκληρη νύχτα, χωρίς κανέναν προφανή λόγο... 

Αν δεν έχεις συλλέξει ούρα από μωρό 16 μηνών... 

Αν δεν έχεις επιχειρήσει να ντύσεις νήπιο που στριφογυρίζει σαν μπάλα σε κατηφόρα...

Αν δεν έχεις ταΐσει μωρό που αρνείται πεισματικά να ανοίξει το στόμα του... 

Αν δεν έχεις οδηγήσει με ένα μωρό να κλαίει σπαρακτικά στο πίσω κάθισμα...

Αν δεν έχεις προσπαθήσει να πάρεις κάτι,  το οποίο ΔΕΝ θέλει να σου δώσει,  από χέρια ενός νηπίου 17 μηνών...

Αν δεν έχεις πάει Jumbo με όλους αυτούς τους στενούς διαδρόμους και ένα χεράκι απλωμένο έτοιμο να διαλύσει τα πάντα στην πρώτη ευκαιρία που δεν θα κοιτάς...

Αν δεν έχεις "αποφράξει" βουλωμένη μύτη σε μωρό και ακόμα χειρότερα σε νήπιο... 

Αν δεν έχεις προσπαθήσει να βγάλεις το χέρι σου κάτω από τη πλάτη του αφότου τον ακούμπησες στο κρεβατάκι του και ενώ προσπαθούσες 3 ώρες να τον κοιμήσεις... 

Αν δεν έχεις νιώσει πως προτιμάς να κόψεις το χέρι, παρά να ρισκάρεις να τον ξυπνήσεις...

Αν δεν έχεις "φάει" ξύλινο τουβλάκι στο μάτι ή τον "Σάκη το Ραλλάκι" στο κεφάλι μόνο και μόνο επειδή δεν έκανες αυτό ακριβώς που ήθελε, την ώρα ακριβώς που το ήθελε...

Αν όσο και αν πόνεσες, δεν έκλαψες μπροστά του για να μην τον στεναχωρήσεις...

Και αν δεν έχεις ζήσει όλα αυτά...

τότε δεν γνωρίζεις τι σημαίνει απόλυτη ευτυχία...

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Οι σουρεαλιστικές στιγμές μου... (είμαστε οικογένεια..)

Είναι αυτές οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας μου, που ακόμα και τώρα 16 μήνες μετά, μου φαίνονται σουρεαλιστικές... 

Είναι τα τρία τοστ που φτιάχνω το πρωί πλέον αντί για δυο... Είναι τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια που σιδερώνω... Είναι που σκοντάφτω πάνω σε παιχνίδια... Είναι που, όσες φορές και να τα μαζέψω,  τα σουβέρ μου και οι πυτζάμες του Παναγιώτη, είναι πάντα πεταμένα στο πάτωμα... Είναι αυτά τα παπουτσάκια δίπλα στα δικά μας στη παπουτσοθήκη... Είναι που όλη μέρα σιγοτραγουδώ παιδικά τραγούδια... Είναι αυτή η γλυκιά φωνούλα που φωνάζει μαμά...

 Εμένα... 

Είναι αυτά τα χεράκια γύρω από το λαιμό μου, τα γλυκά φιλάκια που μου δίνει απλόχερα... Είναι να βλέπω τον άντρα μου και το παιδί μου να κοιμούνται αγκαλιασμένοι... Είναι η φατσούλα που βλέπω από τον καθρέφτη όταν οδηγώ... Είναι που πλέον είμαστε τρεις. 

Αυτό...

Είμαστε τρεις... Είμαστε οικογένεια... 

Κάποιες φορές λοιπόν αδυνατώ να το πιστέψω... Ακόμα θα νυχοπατήσω όταν κοιμάται για να ελέγξω πως όλα είναι καλά. Ακόμα σταματάει η καρδιά μου κάθε φορά που κουρνιάζει στην αγκαλιά μου...Όταν βγάζω αυτό το τρίτο τοστ από το πακέτο, θα γελάσω λοξά... Γιατί νιώθω πως... "όνειρο ζω μην με ξυπνάτε"... Βουλιάζω στην ευλογία... Ευχαριστώ την Παναγία κάθε μέρα...

Ίσως φταίει που αυτό το όνειρο το λαχτάρισα τόσο πολύ... Ίσως που λαχτάρισα τόσο πολύ για να το πραγματοποιήσω... Ίσως απλά αυτό είναι η οικογένεια...

Ίσως... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Αχ αυτές οι κουκουβάγιες του Craftaholic...

Από την Παρασκευή κιόλας, περίμενα με ανυπομονησία να λάβω ένα δέμα... Σήμερα λοιπόν, όταν τελικά το έλαβα, ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου και η μέρα μου έγινε ακόμα καλύτερη...

Ήταν η παραλαβή από την Αθηνά και το Craftaholic!

Ένα τεράστιο δέμα, το οποίο ξέσκισα χειρότερα και από παιδί που ανοίγει το δώρο του! Και ευθύς αμέσως μου φανερώθηκε για μια ακόμα φορά το απίστευτο ταλέντο της Αθηνάς. Μια τεράστια κουκουβάγια που σε προκαλεί να την αγκαλιάσεις, 2 απίθανα μαξιλαράκια, άλλη μια κουκουβάγια από τις κλασσικές της Αθηνάς- οι οποίες και την χαρακτηρίζουν- ένα υπέροχο σετ φορεματάκι, βρακάκι και παπουτσάκια αγκαλιάς, όλα δώρα για την ανιψούλα που περιμένω με ανυπομονησία να γεννηθεί τέλος Γενάρη.... Και μέσα σε όλα αυτά... μια χειρόγραφη καρτούλα από την Αθηνά και μια μίνι κουκουβάγια.... 

Παρόλο που ποιοτικά ήξερα τι να περιμένω από την Αθηνά μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγω δημιουργίες της, ενθουσιάστηκα και απόλαυσα πάλι από την αρχή το μεράκι και το ταλέντο της.

Πιο πολύ από όλα όμως απολαμβάνω κάθε φορά την επικοινωνία με την Αθηνά, τον έκδηλο ενθουσιασμό της να σε εξυπηρετήσει, να καταλάβει τι ακριβώς θέλεις, πως το έχεις φανταστεί και να το πραγματοποιήσει. Ως γνήσια "αγγλίδα" στις υποχρεώσεις μου, απολαμβάνω και τη συνέπεια της, όχι μόνο στην σταθερή ποιότητα μα και στην παράδοση και την επικοινωνία μαζί σου. 

Αυτή τη φορά με κέρδισε και πάλι το χειρόγραφο ευχαριστήριο σημείωμα της, μα πιο πολύ με κέρδισε και με συγκίνησε η μίνι κουκουβάγια, δώρο έκπληξη για μένα... Λατρεύω τις κουκουβάγιες Craftaholic και μέχρι τώρα μόνο για δώρα τις έχω πάρει... Οπότε αυτή η κουκουβάγια σημαίνει πάρα πολύ για μένα, την τρελαμένη κουκουβαγομανούλα... 

Σε ευχαριστώ Αθηνούλα μου, η γλυκιά σου κουκουβάγια θα μου κρατάει συντροφιά τις blogging ώρες μου... Αυτές που έφεραν μπροστά μου και τις δημιουργίες σου και πολύ χαίρομαι για αυτό! 

Την Αθηνά θα την βρείτε στην ηλεκτρονική της σελίδα Craftaholic αλλά και στη σελίδα της στο facebook. 

Το κείμενο, δεν αποτελεί διαφήμιση, είναι απλώς μια προσωπική εκτίμηση για μια όμορφη γνωριμία και συνεργασία <3 Αν δεν στηρίξουμε η μια την άλλη, τότε τι;  

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Το πρώτο κούρεμα του μαιμουδιού! (Φτου σκόρδα!)

Κουρευτήκαμε!Τι και αν φτάσαμε 16 μηνών; Τα καταφέραμε! 

Θα μπορούσε να είχε κουρευτεί πολύ νωρίτερα ο μικρός. Ο Δημήτρης  μπορεί να  γεννήθηκε κατράμι και με πλούσιο μαλλί μα στη πορεία μου προέκυψε ξανθόψειρας! Αυτό σημαίνει πως χάσαμε όλα τα "μαλλιά της κοιλιάς" και αρχίσαμε από την αρχή! Συνεπώς αργήσαμε! 

Εκτός αυτού είμαι και εγώ κομματάκι τρελή... Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, είτε με καταλαβαίνετε, είτε όχι, δεν ήμουν έτοιμη να αποχωριστώ τίποτα δικό του... Να φανταστείτε τα τσιρότα από τα εμβόλια του γιατρού δεν τα πετούσα... Του τα κόλλησα ένα ένα στο βιβλίο που του έχω ετοιμάσει για τον πρώτο χρόνο της ζωής του! 

Με αυτά και με τα άλλα, περνούσε ο καιρός,  και όσο τα μαλλιά του μαιμουδιού μάκραιναν και έκαναν μπουκλίτσες στο πίσω μέρος, τόσο εγώ δυσκολευόμουν να τα κόψω... Πόσο όμως λοξά να τα χτενίσεις για να μην πέφτουν στα ματάκια του; Πόσο να τα χτενίσεις γενικότερα όταν η τρίχα είναι τέτοια που δεν στρώνει με τίποτα και κάθε μέρα θυμίζαμε όλο και περισσότερο απόγονο του Αϊνστάιν; 

Το πήραμε λοιπόν απόφαση και μια Τρίτη πρωί πήγαμε στο παιδικό κομμωτήριο που είχα σταμπάρει χρόνια τώρα! Ο Δημήτρης δεν χρειάστηκε καμία απολύτως παρότρυνση και όρμησε κατευθείαν στη θέση του στο αυτοκίνητο! Τι και αν του άνοιξε η κοπέλα τη τηλεορασούλα μπροστά του, αυτός έκανε αυτό που έχει μάθει! Άρπαξε το τιμόνι που του έδωσε και άρχισε παιχνίδι! 

Εγώ είχα αγχωθεί να φυλάξω μια τούφα από τα μαλλιά του, μα αποδείχθηκε πως οι κοπέλες ήξεραν καλά τη δουλειά τους, (ή την τρέλα της μάνας, όπως θέλετε δείτε το!) και όταν εξέφρασα την επιθυμία μου, μου έδειξε πως ήδη είχε κάνει την αρχή σε ειδικό σακουλάκι! Τότε ηρέμησα και απόλαυσα τη μεταμόρφωση του λεβέντη μου από το μωράκι μου σε ένα πανέμορφο μικρό αντράκι! 

Έκλαψε  όταν πήγε να του φορέσει η κοπέλα την ποδιά, τόσο που τελικά την παραλείψαμε, έπειτα κλαψούρισε λίγο στο πιστολάκι, ούτε στο σπίτι το αγαπάει πολύ, αλλά οκ! Κατά τα άλλα υπέροχα, όλα καλά, βάλαμε και το φυτικό ζελέ μας, πήραμε και δώρο μια υπέροχη μπαλίτσα και η μαμά τα μαλλάκια της ωραία και σενιαρισμένα και όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι!  

Καλέ φτύστε μας μην μας ματιάσετε, σας λέω! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Απλά ΑΠΙΘΑΝΗ τούρτα σοκολάτας (του Άκη Πετρετζίκη)

Δεν έχω φτιάξει συνταγή του Πετρετζίκη, αλμυρή ή γλυκιά, που να μην μου έχει πετύχει. Απλός, άμεσος και πολύ κοντά στη φιλοσοφία μου και τις γεύσεις μου, έγινε πολύ γρήγορα από τους αγαπημένους μου σεφ. 

Αυτή η συνταγή για τούρτα σοκολάτας από τον Άκη με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη άπειρες φορές, ακόμα και αν την έκανα βιαστικά και τσαπατσούλικα, η γεύση ήταν πάντα εκεί, σταθερή να σε αποζημιώσει. 

Την συνταγή μπορείτε να την βρείτε εδώ αλλά και ζωντανά σε βίντεο εδώ. Απλώς, επειδή είναι πολλά τα βίντεο, σας παραθέτω το πρώτο μέρος και συνεχίστε εσείς και στα υπόλοιπα μέσω you tube. 

Εάν δεν μπείτε ή δεν προλαβαίνετε να δείτε τα βίντεο, να μερικά tips που θα σας βοηθήσουν. 

• Άντι για ξινόγαλο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ένα κεσεδάκι γιαούρτι (200γρ) και να προσθέσετε και 60γρ νερό. Πρέπει όμως να χρησιμοποιήσετε ένα από τα δύο διότι η συνταγή απαιτεί τη μαγιά που έχουν και τα δύο αυτά προϊόντα. Για όσους το φοβούνται- δεν αφήνει καμία επίγευση- εγγυημένα. 
• Η συνταγή είναι είτε για ένα μεγάλο ταψί ορθογώνιο 50εκ και κόβετε μετά τα παντεσπάνια στη μέση, είτε για δυο στρογγυλά 25 εκ το καθένα, εγώ όμως έχω κάνει και 3 παντεσπάνια σε στρογγυλό ταψάκι περίπου 20 εκ. 
• Αλευροβουτυρώστε πολύ καλά τις φόρμες και κρυώστε τα σε σχάρα οπωσδήποτε. (είναι πολύ μαλακά και ζουμερά και κολλάνε πολύ εύκολα) 
• Επειδή το γλάσο σοκολάτας έχει λίγο περίεργη υφή, να την έχετε βγάλει από το ψυγείο λίγη ώρα πριν για να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου.

Στην πιο πρόσφατη τούρτα που έφτιαξα, παρέλειψα εντελώς το γλάσο και γέμισα με μους σοκολάτα, επικάλυψα όλη με σαντιγί και έπειτα με γκανάζ σοκολάτας και στόλισα με λευκή κουβερτούρα και σταγόνες σοκολάτας. Ήταν υπέροχη! Αυτό μου αρέσει σε αυτή τη συνταγή. Τα παντεσπάνια είναι τόσο ζουμερά και τόσο νόστιμα που μπορείς να φτιάξεις άπειρες παραλλαγές γέμισης και επικάλυψης, φαντασία να έχεις. Και είναι και πολύ οικονομική αφού δεν έχει κουβερτούρα αλλά κακάο.

Να μερικές από τις δικές μου. (Η αγαπημένη μου είναι αναμφισβήτητα η πιο παιχνιδιάρικη με τα πουράκια, τα maltesers και smarties!) 

 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου... Μπαμπάς...

Ο μπαμπάς μου είναι... ο μπαμπάς. Καμιά φορά η μαμά τον φωνάζει  ματάκια ή Παναγιώτη μα εγώ τον λέω μπαμπά. 

Σήμερα λοιπόν ο μπαμπάς μου έχει τα γενέθλια του. Εγώ δεν το ήξερα, η μαμά μου μου το είπε. Μου είπε επίσης πως στα γενέθλια κάνουμε δώρα. Ακόμα και αν είναι απλά μια αγκαλιά ή ένα πιο ζεστό φιλί, μα κάνουμε ένα δώρο. Βλέπω τη μαμά που γράφει εδώ κάθε πρωί μέχρι να πιει το καφέ της και σκέφτηκα να γράψω κάτι για τον μπαμπά μου. Έτσι για δώρο. Η μαμά συμφώνησε. Θα είχε και περισσότερο χρόνο για τη τούρτα μου είπε. 

Ο μπαμπάς μου λοιπόν είναι πολύ ωραίος τύπος. Όλο βόλτες με πάει. Με πιάνει από το χέρι και πάμε. Και που δεν με έχει πάει. Παντού μαζί. Στις πλατείες, στις παιδικές χαρές, στη θάλασσα, στο super market, μέχρι και στα χιόνια με έχει πάει! Αμεεε!

Ο μπαμπάς μου με αφήνει να κάθομαι στο τιμόνι του αυτοκινήτου, πατάμε τη κόρνα και κάνουμε πολύ φασαρία! Μου αρέσει τόσο πολύ! Μα πιο πολύ μου αρέσει όταν με αφήνει να κάθομαι στο τιμόνι του μεγάλου αυτοκινήτου, λεωφορείο νομίζω το λέει η μαμά, τότε ξετρελαίνομαι! Από τότε που πήγα για πρώτη φορά κατάλαβα και τι κάνει ο μπαμπάς όταν λείπει και μου λέει η μαμά ότι είναι στη δουλειά. Αυτό κάνει! Κάθεται σε αυτή τη τεράστια καρέκλα και γυρίζει το τιμόνι όλη μέρα! 

Ο μπαμπάς μου με μαθαίνει να παίζω με τη μπάλα. Την κλωτσάει, την πετάει ψηλά και τι δεν κάνει! "Και ο Δημήτρης, και ο Δημήτρης" λέει και εγώ ξετρελαίνομαι από χαρά και προσπαθώ να τον μιμηθώ. Νομίζω τα καταφέρνω πολύ καλά αφού ο μπαμπάς ενθουσιάζεται και όλο με χειροκροτεί! 

Το καλοκαίρι ο μπαμπάς ήταν το άλλο μου μισό! Παίζαμε όλη μέρα! Μου έμαθε τόοοσα πράγματα. Να περπατάω σε ανώμαλες επιφάνειες, να φτιάχνω καστράκια  στην άμμο, να μαζεύω χαλικάκια, να κολυμπάω, να μην φοβάμαι να αγγίξω και να αισθανθώ τα πάντα.

Σας είπα ότι με το μπαμπά μου όλο βόλτες πάμε; Ε, καλά, αν το είπα μην θυμώνετε το ξέχασα! Μικρό παιδάκι είμαι! Τι να κάνω, αφού όλο βόλτες πάμε; Ψέμματα να πω; Ο μπαμπάς και η μαμά με παίρνουν παντού μαζί τους και προς το παρόν πολύ το διασκεδάζω! Έχω δει τόσα πολλά πράγματα από πολύ μικρός! Με τον μπαμπά μου κάνουμε υπέροχες συζητήσεις σαν δυο μεγάλοι άντρες. Στα μάτια τον κοιτάω και αυτός το ίδιο. Και σαν τη σιγουριά και την ασφάλεια που νιώθω στην αγκαλιά του μπαμπά, δεν νιώθω αλλού. (συγνώμη μαμάαα) Και όλο παίζουμε, παίζουμε και παίζουμε! Ακόμα και αν το παιχνίδι μας είναι απλά η κουρτίνα στη δωμάτιο του μπαμπά και της μαμάς....

Ο μπαμπάς μου είναι αυτός που με σηκώνει ψηλά για να μάθω όλα αυτά που έχει φτιάξει η μαμά στη μεγάλη ζωγραφιά στο τοίχο του δωματίου μου. "Δέντρο, σπιτάκι, ουράνιο τόξο, αεροπλάνο" να βλέπεις μπαμπά μου, τα θυμάμαι!! Αυτά και όλα τα υπόλοιπα. (Την κανάτα πρέπει να μου ξαναδείξεις μονάχα...) 

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να μπουσουλάω, που έμαθα να παίζω κρυφτούλι, να πηγαίνω καλικούτσα,  όλο τον μπαμπά μου έχω ένα βήμα μπροστά μου ή ένα βήμα πίσω μου. Πότε πότε κάνουμε και τσαχπινιές και ας είμαστε κοτζαμάν άντρες!

Ο μπαμπάς μου μέχρι και σε αγώνες καρτ με έχει πάει! Φασαρία, πολλά πολλά αυτοκίνητα, βουμ, βουμ, βουμ, ήταν από τις καλύτερες μου μέρες! Ευτυχώς που δεν διαφώνησε η μαμά να πάμε... Φαντάζεσαι να το είχα χάσει; Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω!

Ο μπαμπάς μου μου έδωσε να δοκιμάσω και το πρώτο μου παγωτό! (μιαμ, μιαμ!)

Και δεν είναι έτσι τα πράγματα μόνο τώρα που μεγάλωσα και είμαι και εγώ άντρας. Από πολύ μικρός με έπαιζε ο μπαμπάς μου! Τον περίμενα να γυρίσει από τη δουλειά πως και πως! Κάναμε αγκαλίτσες, μου έδειχνε τα παιχνίδια μου, μου έκανε γκριμάτσες, με κρατούσε αγκαλιά και μου εξηγούσε όσο η μαμά στόλιζε για πρώτη φορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο. 

Πόσες φορές έχω αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του μπαμπά μου, ούτε που θυμάμαι... Αμέτρητες! Η μαμά λέει πως ο μπαμπάς έχει το μαγικό χέρι, μόλις μου χαϊδεύει λίγο την πλατούλα, αμέσως κοιμάμαι. Εμένα όπως και να έχει πολύ μου αρέσει γιατί είμαι και πολύ αγκαλίτσας! 

Το πιο βασικό όμως είναι πως ο μπαμπάς μου κάνει πολύ ευτυχισμένη τη μαμά μου. Και αν είναι η μαμά μου ευτυχισμένη είναι και ο μπαμπάς μου. Και αν είναι και οι δυο, τότε είμαι και εγώ! Όποτε καθόμαστε και οι τρεις μαζί αγκαλιά είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας...

Η μαμά μου λέει πως από την αρχή φάνηκε πως ο μπαμπάς μου θα ήταν αυτός που είναι. Από τις πρώτες ώρες κιόλας που γεννήθηκα που καθόταν φρουρός πάνω από το "πυρεξάκι" μου, γιατί μόνο έτσι ένιωθε ασφάλεια η μαμά μου να κλείσει λίγο τα μάτια της. Πόσο μικρός ήμουν και πόσο μεγάλος είναι αυτός, σωστός γίγαντας! 

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου. Και έχει γενέθλια σας το είπα; Και αυτό είναι το δώρο μου. Και να του πω πως κοιμάμαι πάντα ήσυχος τα βράδια. Γιατί ξέρω πως ο μπαμπάς μου είναι εκεί να με προσέχει. 

Σε αγαπ-ά-ω  μπαμπά μου. Να το θυμάσαι. Να το θυμάσαι και όταν θα μεγαλώσω και άλλο και μπορεί να διαφωνούμε πότε πότε, ακόμα και να τσακωνόμαστε, ναι; Εσύ απλά συνέχισε ότι κάνεις. Το κάνεις τέλεια...

Χρόνια Πολλά

Ο γιος σου. 

Παιδική κακοποίηση, ένα σιωπηλό έγκλημα.

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης. 

Δεν είμαι ειδική. Δεν είμαι παθούσα. Δεν έχω κανένα πτυχίο που να με πιστοποιεί να μιλήσω για αυτό το θέμα. 

Υπήρξα όμως παιδί. Και τώρα είμαι μητέρα. Και πάνω από όλα είμαι άνθρωπος. Βαθιά ελαττωματικός αλλά άνθρωπος. Και δεν μπορώ να διανοηθώ πως μπορεί ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει το προνόμιο να έχει συνείδηση και συναίσθηση των πράξεων του, να μπορεί να βλάψει ένα παιδί. Και ακόμα περισσότερο να αντλεί κάποια μορφή αρρωστημένης ευχαρίστησης από αυτό. 

Είναι πέραν των δυνάμεων μου να το αντιληφθώ. Συμβαίνει όμως. Η ιστορία μας έχει διδάξει πως μπορεί και να συμβεί και από οικείο άτομο, γνωστό. Ή άτομο περιωπής. Ή άτομο πέραν κάθε υποψίας. 

Είναι λοιπόν καθήκον μας να διδάξουμε στο παιδί μας πως να προστατευτεί. Να γνωρίζει τα όρια. Το σωστό από το λάθος. Ο κανόνας του εσωρούχου τα περικλείει όλα. Ας τον διαβάσουμε. Ας ενημερωθούμε. 

Η κακοποίηση όμως δεν είναι μόνο σωματική ή σεξουαλική. Είναι και λεκτική, συναισθηματική και ψυχολογική. Σε αυτό το ατόπημα μπορεί να πέσει οποιοσδήποτε γονιός, διδάσκαλος, συγγενής, φίλος. Θέλει πολύ προσοχή. Για αυτού του είδους την κακοποίηση μπορούμε να ενημερωθούμε εδώ και εδώ.

Και το κυριότερο. Όχι άλλη σιωπή. Συζήτηση, συζήτηση και πάλι συζήτηση με τα παιδιά μας για τα πάντα. Για όλους. Ακούμε. Προσεκτικά. Ακούμε και "πίσω από τις λέξεις". Αφουγκραζόμαστε. 

Ένα παιδί γεννιέται λευκός καμβάς. Κατάλευκος. Μεγάλη ευθύνη τα χρώματα και τα σχέδια που θα τον χρωματίσουν. Απέραντη. Τρομακτική. Ευθύνη όμως υπαρκτή στην οποία οφείλουμε να αντεπεξέλθουμε. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Η Ελεάννα μας προ(σ)καλεί και εμείς θυμόμαστε....

Η γλυκιά Ελεάννα από το Eleanna's Diary μας προ(σ)καλεί και πάλι να θυμηθούμε ποιο ήταν το πιο ξεχωριστό δώρο που θυμόμαστε από τα Χριστούγεννα όταν είμαστε παιδιά. 

Και βασανίστηκα. Βασανίστηκα διότι σοκαρίστηκα με το πόσο πολύ δυσκολεύτηκα να θυμηθώ. Και αναρωτήθηκα μήπως τελικά οι γονείς μου, που πάντα γέμιζαν το δέντρο με ένα βουνό από δώρα από κάτω, πέτυχαν το αντίθετο από αυτό που ήθελαν και απλά δεν τα εκτιμούσαμε όσο θα έπρεπε...Αρνήθηκα όμως να δεχτώ αυτή την εκδοχή, αφού θυμάμαι πολύ καλά πως αγαπούσα ΟΛΑ μου τα παιχνίδια εξίσου και έπαιζα και με όλα εξίσου. Πάντα τα πρόσεχα και δεν τα κατέστρεφα, απόδειξη ότι έχω ακόμη παιχνίδια από την παιδική μου ηλικία, κάποια εκ των οποίων παίζει ήδη ο Δημήτρης μαζί τους. 

Τα εκτιμούσα λοιπόν και με το παραπάνω- οκ ηρέμησα. Και πάλι όμως... απλά δεν θυμόμουν. Τουλάχιστον όχι από την παιδική, παιδική μου ηλικία. Το μόνο που μπορώ να πω για τότε ήταν πως λάτρευα την κούκλα Cabbage patch kids που είχα και έχω μια φωτογραφία που αποδεικνύει πως ήταν δώρο Χριστουγέννων όταν ήμουν 4 ετών. (μην σας κάνουν εντύπωση τα καλοκαιρινά, ήμασταν Αφρική, όχι τρελοί, χιχι!).  Και την έχω ακόμη.  Μάλιστα ήταν από τα παιχνίδια μου, που πήρα μαζί μου, όταν πλέον, έφυγα από το πατρικό μου. (και μετακόμισα ακριβώς δυο ορόφους από πάνω, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία, χεχε). υποθέτω λοιπόν πως είχα ξετρελαθεί. (προσέξτε εντωμεταξύ πόσο μητρικά κρατάει η αδελφή μου την δική της κούκλα, και πως την κρατάω εγώ... χεχε... ευτυχώς δεν αποδείχθηκα τέτοια μητέρα!!)

Και η κούκλα μου σήμερα... (κυριολεκτικά, σήμερα!)

Υπάρχουν όμως τρία δώρα Χριστουγέννων, τα οποία πραγματικά μου έχουν μείνει αξέχαστα και με είχαν συγκινήσει αφάνταστα. Τα δυο δεν είναι καν από την παιδική μου ηλικία, μα η αλήθεια είναι πως στο σπίτι μας πάντα γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα όπως τους αρμόζει και παρόλο που μεγαλώσαμε πια και γίναμε ολόκληρες γαϊδούρες, η μητέρα μου ακόμα μας αντιμετωπίζει σαν παιδιά και μας ζητάει να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Οπότε για μας η μαγεία δεν χάθηκε ποτέ.... 

Κάποιο βράδυ, αξημέρωτα, γύρω στα εφτά μου χρόνια, δυσκολευόμουν να κοιμηθώ, (συνηθισμένο φαινόμενο) και τρύπωσα στο δωμάτιο των γονιών μου. Η μητέρα μου ήταν ξύπνια και έβλεπε μια ταινία του Elvis Presley. Την ρώτησα ποιος ήταν αυτός που τραγουδούσε, μου είπε. και εγώ τότε, μέσα στην νύχτα, στην μαγεία που κρύβει αυτή και την ζεστασιά και ασφάλεια που ένιωθα στο δωμάτιο των δικών μου, "ερωτεύτηκα". Ερωτεύτηκα αυτή την τόσο καλοσυνάτη φυσιογνωμία και αυτή τη μαγική φωνή.  Άρχισα μανιωδώς να ψάχνω τραγούδια του στο ραδιόφωνο, να ξενυχτώ σαββατοκύριακα για να δω στην ΕΡΤ τις μεταμεσονύκτιες προβολές των ταινιών του. Τις έγραφα στο βίντεο και έπειτα από την τηλεόραση στην διαπασών αντέγραφα τα τραγούδια στο κασετόφωνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το άγχος να πατήσω  το REC και το STOP τη σωστή στιγμή. (τι να κάνουμε γεννήθηκα το '80, χεχε!) Μέχρι και σε άγνωστο σπίτι στη Κρήτη είχαμε χτυπήσει τη πόρτα μόνο και μόνο επειδή είδα μια απίθανη αφίσα του Elvis από το παράθυρο και ήθελα οπωσδήποτε να μάθω που μπορούσα να την βρω! Οπότε καταλαβαίνετε την ψύχωση μου. Και φυσικά ποιος άλλος άνθρωπος θα αναγκαζόταν να την υπομένει περισσότερο από την αδελφή μου! Κάποια λοιπόν Χριστούγεννα, αφού η τρέλα με τον Βασιλιά, (χιχι), καλά κρατούσε, κάτω από το δέντρο υπήρχε ένα τεράστιο κουτί, όμορφα αμπαλαρισμένο. Δώρο από την αδελφή μου.... Μέχρι να φτάσει η μεγάλη ημέρα, ήμουν να σκάσω! Τι είχε μέσα, τι είχε μέσα, δεν πήγαινε το μυαλό μου... Ότι σπόντες της είχα πετάξει για ιδέες δώρου δεν δικαιολογούσαν το μέγεθος του κουτιού...  'Οταν τελικά έφτασε η μεγάλη στιγμή και άνοιξα σαν αγρίμι το δώρο μου, και πέταξα έξω όλα τα σκισμένα παλιόχαρτα που είχε βάλει για καμουφλάζ... έβαλα τα κλάματα! Ήταν, όχι ένας, ούτε δυο, ούτε πέντε, αλλά 11 δίσκοι (ξέρετε από βινύλιο...!) του Elvis.... Το ξέρω πως ακούγεται σαχλό, μα ήμουν παιδάκι και θαύμαζα έναν καλλιτέχνη. Είχα μείνει άφωνη και απλά έκλαιγα- πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για μένα, να κλαίω με ακροατήριο- κι όμως τόσο πολύ μου άρεσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την κίνηση της αδελφής μου- όχι μόνο επειδή ξέρω πολύ καλά πως θα στερήθηκε πολύ χαρτζιλίκι αφού τότε κόστιζαν οι δίσκοι- αλλά κυρίως επειδή σκέφτηκε το δώρο με πολύ αγάπη. (Και φυσικά έχω τους δίσκους ακόμα!) 

Το ξέρω πως η ανάρτηση είναι ήδη παραπάνω από πλήρης, όμως επειδή το μπλογκ μου εξυπηρετεί όντως χρέη ημερολογίου, επιτρέψτε μου να μιλήσω και για τα άλλα δυο δώρα που σήμαιναν πάρα πολλά για μένα. 

Πάμε τη πρώτη χρόνια έγγαμου βίου. Νιόπαντροι, ήδη έγκυος στο πρώτο μου αγγελούδι, ήδη έχει πέσει μια σκιά πάνω μας αφού η εγκυμοσύνη είναι δύσκολη και κάθε επίσκεψη στο γιατρό άλλη μια σφαλιάρα. Εκείνη τη χρονιά, θυμάμαι δεν είχα διάθεση για τίποτα. Ωστόσο, όπως πάντα η μητέρα μου επέμενε να της πω, (αφού αρνιόμουν να γράψω γράμμα), τι δώρο θέλω να μου φέρει ο Άγιος Βασίλης. Ένα γερό μωρό της έλεγα και στενοχωριόταν. "Αυτό εννοείται" μου έλεγε "πες μου τότε κάτι που χρειάζεσαι για το νοικοκυριό σου." Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα πολύ καλό μίξερ- εξαιρετικά ακριβό- (γιατί είπαμε, είμαι και η πρώτη μαγείρισσα!), και δεν υπήρχε περίπτωση να το ζητούσα. Στη κουβέντα πάνω, μου το απέσπασε και παραδέχτηκε ότι ήταν πολύ ακριβό και δεν θα μπορούσαν να μου το πάρουν. "Μην σκας" της λέω, "έχω μίξερ, πάρε μου μια κουβέρτα" Όταν λοιπόν, μου έφεραν μπροστά μου το μεγάλο κουτί, υπέθεσα ότι ήταν η κουβέρτα. Και που δεν με άφησαν να το σηκώσω; Λογικό. Ήμουν έγκυος και ανάρρωνα από ελαφριά αποκόλληση. Όταν το άνοιξα και είδα ΤΟ μίξερ, απλά βούρκωσα. Γιατί ήξερα πόσο δύσκολο θα ήταν να μου το πάρουν και για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε πόσες θυσίες θα κάνουν οι γονείς προκειμένου να δουν ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη των παιδιών τους. Πάνε 4 χρόνια που το έχω λιώσει στη δουλειά, μην ανησυχείς μαμά, τα έχει βγάλει τα λεφτά του! 

And last but NOT least, πάμε δυο Χριστούγεννα αργότερα. Έγκυος στο δεύτερο αγγελούδι μου, εσώκλειστη σε μια κλινική, κλινήρης, να παλεύω να κρατηθώ. Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν γενικότερα ένα δώρο. Ο τρόπος που προσπάθησε η οικογένεια μου να φέρει τις γιορτές και τη μαγεία μέσα σε εκείνο το άχρωμο δωμάτιο, στολίζοντας κανονικότατα, παρά τις αντιρρήσεις μου, η μαμά μου να μαγειρεύει κανονικότατα και να φέρνει όλο το γεύμα σε τάπερ, η έκπληξη του ξαδαδελφούλη μου που ξεσήκωσε ολόκληρη πενταμελή οικογένεια από Κρήτη μόνο και μόνο για να είναι μαζί μου εκείνες  τις δύσκολες γιορτές. όλα αυτά αρκούν να εκτοπίσουν όλα τα άλλα δώρα. Και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα είχα και έναν σύζυγο δώρο από μόνο του. Έναν σύζυγο που παρά τις δυσκολίες επέμενε να με έχει σε μονόκλινο. Ένα σύζυγο που έπιασε και δεύτερη δουλειά για να τα καταφέρει. Και παρόλο που με τον Παναγιώτη δεν συνηθίζουμε να "ανταλλάσσουμε" δώρα, παρά ψωνίζουμε παρέα ότι θέλουμε, εκείνη τη χρονιά, μου πήρε δώρο. Την αδελφή μου έστειλε μα το παράγγειλε. Και ήταν πολύ προσωποποιημένο και πολύ ιδιαίτερο. Ήταν μια τεράστια χιονόμπαλα. Θυμήθηκε πόσο τις λατρεύω... Που όχι μόνο έπαιζε μουσική μα είχε και κουμπάκι που περιφέρει το χιόνι μέσα στην μπάλα όσο θέλεις. Και μέσα είχε μια οικογένεια. Τετραμελή. Και με διαβεβαίωσε δίνοντας την μου, πως θα γίνουμε οικογένεια και να μην φοβάμαι. Πως θα τα καταφέρουμε και να είμαι σίγουρη... Παρά την έκβαση εκείνων των Χριστουγέννων, εξακολουθεί να είναι ένα από τα τρία αγαπημένα μου δώρα. 

Σ ευχαριστώ Ελεάννα που ρώτησες και μου έδωσες την ευκαιρία να το καταγράψω. Να άλλο ένα απρόσμενο δώρο...