Η Μένια, η αφύπνιση και οι άγγελοι στη ζωή μας...

Με αφορμή ένα κείμενο "καρδιάς" της γλυκιάς Μένιας από το karkinaki , προβληματίστηκα, αναρωτήθηκα, θυμήθηκα...

Η Μένια αναρωτιέται σε αυτό το κείμενο της- το οποίο πρέπει να διαβάσετε- γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να μιλήσουμε σε άγνωστους  ανθρώπους, (καμιά φορά ακόμα και σε γνωστούς θα πω εγώ), όταν διαπιστώνουμε πως περνούν μια μεγάλη δυσκολία, ίδια με αυτή που έχουμε περάσει και εμείς, ετεροχρονισμένα όμως- ενώσω εμείς βρισκόμαστε μερικά στάδια παρακάτω στην αντιμετώπιση της. Γιατί επικρατεί, αναρωτιέται, η λογική υπέρ της ανθρωπιάς; 

Γιατί αναρωτιέμαι και εγώ.. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να παλεύεις με το γεγονός πως το παιδί σου έχει διαγνωσθεί με καρκίνο... Όμως έχω ζήσει τον πόνο του να χάνεις παιδί πριν προλάβεις να το γνωρίσεις... Να είσαι έτοιμη να το βάλεις στην αγκαλιά σου και στη ζωή σου και να μένουν και τα δυο άδεια... 

Σε αυτή ακριβώς τη δύσκολη φάση της ζωής μου βρέθηκαν 3 άνθρωποι που μου μίλησαν χωρίς καλά καλά να γνωρίζουν τι περνώ. Μου μίλησαν μόνο και μόνο επειδή είδαν ότι δεν ήμουν καλά... Ιδίως η πρώτη γυναίκα που μου μίλησε, μου μίλησε με τσαμπουκά- σχεδόν θράσος- ενώ της έδειχνα ξεκάθαρα πως δεν ήθελα να το συζητήσω... Απέφευγα κάθε της ερώτηση...Και όμως επέμενε... 

Τελικά είχε χάσει και αυτή ένα κοριτσάκι αφού είχαν περάσει μερικούς μήνες στην ΜΕΝ. Δεν ξέρω πως "διάβασε" τα σημάδια... Ειλικρινά. Εγώ απλά μπήκα στο κατάστημα της για να παραγγείλω δυο βέρες απλές, δυο βέρες να φοράω μαζί με την βέρα του γάμου μου, μια για κάθε αγγελούδι μου. 

Και βρέθηκα να καθόμαστε αγκαλιασμένες και να κλαίω... Να κλαίω από λύτρωση. να κλαίω από ανακούφιση... Να ξέρω πως δεν είμαι η μόνη. Δεν έχει σημασία τι είπαμε. Σημασία έχει πως μου είπε τα σωστά πράγματα, τη σωστή στιγμή. Εκείνη τη συγκεκριμένη φάση ήταν ένας "άγγελος" που στάλθηκε για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Για να μου δώσει δύναμη...

Όταν λοιπόν κάτι μέσα μας, μας "φωνάζει" να μιλήσουμε σε έναν άνθρωπο.. Έτσι ανεξήγητα και απρόσμενα... Ας το κάνουμε. Κάποιος λόγος υπάρχει. Ίσως εκείνη τη στιγμή είμαστε εμείς οι "άγγελοι" αυτού του ανθρώπου... Ας μην διστάζουμε. Ας μην αφήνουμε το φόβο και την λογική να επικρατούν. 

Ίσως μεθαύριο να βρεθούμε εμείς στη θέση τους... Ίσως έχουμε βρεθεί και δεν το έχουμε καταλάβει... Άγγελοι βρίσκονται διαρκώς στο δρόμο μας... Αρκεί να είμαστε "ανοιχτοί" στο να το νιώσουμε... 

(Μένια μου σε ευχαριστώ για αυτή την αφύπνιση... Για την ευκαιρία που μου έδωσες να θυμηθώ για άλλη μια φορά τους αγγέλους μου... Ίσως είσαι και εσύ ένας ακόμα άγγελος στη ζωή μου... )