Η μαμά Μερσίνη και η δική της ιστορία για τον δικό της άγγελο, τον δικό της μαχητή.

Τα μωρά μας γεννήθηκαν πρόωρα.

Ο Γιώργος είχε βάρος 650 γραμμάρια. Τόσο γεννήθηκε. Μόλις στην 27η

κύησης. Ήταν πολύ μικρούλης. Μικρά και λεπτά χεράκια, ποδαράκια. Σχεδόν 

διάφανος. Όταν έκλαιγε δεν άκουγες ήχο. Ήταν τόσο αδύναμος για να το καταφέρει. 

Με τόσα σωληνάκια στη μύτη και το στόμα, αυτό γινόταν ακόμα πιο δύσκολο. Είχε 

όμως νεύρο. Τσαγανό.

Εκτός από την προωρότητα του, είχε να αντιμετωπίσει και μια σοβαρή καρδιοπάθεια. 

Γνωρίζαμε για την ύπαρξη μιας «μικρής τρυπούλας» από την εξέταση Β’ επιπέδου 

που είχα κάνει, όταν ήμουν έγκυος. Το πρόβλημα όμως επιδεινώθηκε. Το πρώτο 

χειρουργείο, έγινε μόλις 15 μέρες αφού γεννήθηκε. Απ’ ότι μας είπαν οι γιατροί, τα 

πνευμόνια του (και φανταστείτε πόσο μικρά ήταν), γέμιζαν με αίμα και καθώς τα 

φάρμακα δεν βοηθούσαν την κατάσταση, η μόνη λύση ήταν η χειρουργική επέμβαση. 

Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. Όχι πως το έλεγαν. Το έβλεπα στα μάτια τους και το 

μόνο που τόνιζαν ήταν η έλλειψη βάρους. Αν θα άντεχε άραγε την αναισθησία. Ο 

μικρός δεν είχε φτάσει ούτε τα 800 γραμμάρια ακόμα.

Η πρώτη μάχη τον έβγαλε νικητή.

Μια εβδομάδα αργότερα του έκαναν μετάγγιση αίματος και στη συνέχεια του 

έβαλαν Hickman (ένα είδος καθετήρα). Κατά τη μεταφορά του στο θάλαμο, ο 

Γιώργος έκανε σπασμούς. Φοβήθηκα. Ο Γιώργος όμως έμεινε κι άλλο μαζί μας.

Το κορμάκι του φούσκωνε και ξεφούσκωνε από τα φάρμακα. Ήταν πολύ δύσκολο να 

πάρει βάρος, αν και ήταν επείγον. Είχε να αντιμετωπίσει και άλλες επεμβάσεις και 

όσο βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση, οι κίνδυνοι παραμόνευαν.

Εκτός από την καρδιά, σοβαρό πρόβλημα υπήρχε και με τα μάτια. Η πρόωρη 

γέννηση του διέκοψε την ανάπτυξη των νεύρων του ματιού. Ο ιατρικός όρος 

αυτού του φαινομένου, είναι «αμφιβληστροειδοπάθεια των πρόωρων». Η ιατρική 

έχει προχωρήσει ευτυχώς και ο κίνδυνος σε άλλες περιπτώσεις μειώνεται. Στη 

συγκεκριμένη όμως περίπτωση συνδυασμού καρδιάς – ματιών και προωρότητας, οι 

πιθανότητες λιγοστεύουν.

Τελικά πρώτα έγινε η επέμβαση, με laser, στα μάτια. Ο γιατρός έδινε λίγες 

πιθανότητες από την αρχή. Εξακολούθησε και μετά το χειρουργείο.

Το μόνο που με έκανε να πιστεύω σε ένα θαύμα, ήταν το μωρό. Δεν είχα δει ποτέ 

κανέναν άνθρωπο να φέρεται έτσι. Πάλευε να ζήσει.

«Πόσο “μικροί” είμαστε τελικά εμείς οι μεγάλοι;»

Οι γονείς να φοβούνται και το παιδί να τους δίνει μαθήματα ζωής και θάρρους!

Ο Γιώργος μας συνέχισε να παλεύει, αν και η γενικότερη κατάσταση της υγείας του 

δεν ήταν ιδανική.

Ο γιατρός που του έκανε το laser στα μάτια, ήταν απαισιόδοξος από την αρχή. Οι 

γιατροί της μονάδας επέμεναν στις ενημερώσεις : «Σταθερά». Κάποια στιγμή πήγαμε 

με τον μπαμπά του, αποφασισμένοι να μάθουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Έβλεπα τα 

μάτια του Γιώργου να μην εστιάζουν και να κινούνται ακανόνιστα. Προσπαθούσαμε 

να πείσουμε τη γιατρό που είχε εφημερία, ότι ήμασταν ψυχολογικά έτοιμοι για την 

αλήθεια. Πιέστηκε τόσο από την προσπάθεια μας, που έβαλε τα κλάματα. Παρ’ όλα 

αυτά επέμεινε στο ότι είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη περίπτωση, αλλά «Σταθερά».

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να μιλήσουμε και με τον άλλο οφθαλμίατρο που 

εξέταζε τα μικρά της μονάδας. Ο σύζυγος μου πήγε και τον βρήκε. Του εξήγησε 

πώς έχει η κατάσταση και ο γιατρός είπε τελικά ότι το παιδί δεν βλέπει. Το ένα 

μάτι είχε χαθεί και το άλλο είχε 5% πιθανότητα βελτίωσης. Αυτό ήταν. Τόσο καιρό 

προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να μας το πουν; Από τη μια καταλαβαίνω πως 

κάποιοι γιατροί προσπαθούν να βοηθήσουν την ψυχολογία των γονιών. Να μην 

τους απελπίσουν κλπ. Υπάρχουν όμως γονείς που θέλουν να ξέρουν, για να δουν αν 

μπορούν με κάποιο άλλο τρόπο να βοηθήσουν το παιδί.

Αφού λοιπόν μάθαμε την αλήθεια, ήρθε και μια ευχάριστη στιγμή. Μια απρόσμενη 

χαρά. Ένα γεγονός που δεν περίμενα πια. Μετά από τέσσερις μήνες και είκοσι τρεις 

ημέρες πήρα στα χέρια μου το Γιώργο. Έκλαιγα από συγκίνηση και χαρά. Σιγά-

σιγά άρχισα να το απολαμβάνω. Δεν έπρεπε να χάνω στιγμή χαράς μαζί του. Τον 

χάιδευα, του τραγουδούσα, του έλεγα για τον αδερφό του, που είχε έρθει πια στο 

σπίτι. Έτσι κερδίζαμε δύναμη ο ένας από τον άλλο και στιγμές. Αργότερα, του πήγα 

μια κουδουνίστρα. Δεν είχε σημασία που δεν έβλεπε. Σκέφτηκα πως θα τον βοηθούσε 

να πάρει τη μυρωδιά του σπιτιού μας, θα άκουγε έναν ευχάριστο για τα μωρά ήχο, θα 

του κέντριζε το ενδιαφέρον και παίζοντας και οι δυο μαζί θα επικοινωνούσαμε. Αυτό 

γινόταν σχεδόν κάθε μέρα. (όπως είπα, ο αδερφός του ήταν πια σπίτι, οπότε έπρεπε 

να έχω κάποιον να τον προσέχει.)

Ήρθε όμως ο καιρός και για νέα επέμβαση. Το μωρό παρουσίαζε αρρυθμίες και 

γενικότερα η καρδιά υπολειτουργούσε. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Το χειρουργείο 

έγινε. Μας περίμεναν τρία κρίσιμα 24ωρα. Το πρώτο πέρασε. Στο δεύτερο η 

κατάσταση επιδεινώθηκε. Οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να τον κρατήσουν, βάζοντας 

του ένα είδος μικροσκοπικού βηματοδότη. Ο Γιώργος όμως είχε πια κουραστεί.

"Έφυγε", αφού μας είχε διδάξει τη δύναμη της πίστης, τη θέληση για ζωή, την 

υπομονή, το θάρρος και πολλά άλλα πράγματα. Πράγματα που μόνο τα «μωρά 

μαχητές» μπορούν να μας διδάξουν.

(Η Μερσίνη διατηρεί ένα προσωπικό ιστολόγιο σχετικά με την προωρότητα, βοηθώντας έτσι μανούλες που βιώνουν την ίδια κατάσταση. Με πολύ αγάπη, σεβασμό και κατανόηση προσφέρει σημαντική βοήθεια διατηρώντας έτσι τη μνήμη του Γιώργου της ζωντανή, δίνοντας ένα παραπάνω νόημα και σκοπό στον πρόωρο ταξίδι του στον ουρανό. Μπορείτε να την βρείτε εδώ και στην σελίδα της στο facebook.)