Γιατί πάντα, μα πάντα, μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο...

Μπήκε και ο Ιούλιος και μόλις 8 μέρες μας χωρίζουν πλέον από τα δεύτερα γενέθλια του μαιμουδιού... Αυτή η ανάρτηση ήταν να είναι πανηγυρική, γεμάτη χρώμα και χαμόγελα. 

Δεν μπορεί όμως να είναι. Γιατί με το που μπήκε ο μήνας ξεκίνησε να γράφεται ένα πολύ κακό και δυσοίωνο κεφάλαιο στην ιστορία μας ως Έλληνες- ως πολίτες. 

Ο καιρός σύμμαχος δεν θυμίζει σε τίποτα καλοκαίρι, ταυτίζεται όμως απόλυτα με τις εξελίξεις, τα συναισθήματα μας, με όλη αυτή την "μουνταμάρα" και 'παγωμάρα" που επικρατεί... ενώ με τις βροντές,  σπάει όλη αυτή την εκκωφαντική, σχεδόν νεκρική ησυχία.  
Μπορεί λοιπόν αυτό το κείμενο να μην είναι πανηγυρικό, γεμάτο χρώμα και χαμόγελα. Αρνούμαι όμως να είναι μίζερο, απαισιόδοξο και μεμψίμοιρο. Όχι. Θα είναι γεμάτο ελπίδα, αισιοδοξία και τσαμπουκά όχι μόνο γιατί έτσι είμαι εγώ, μα γιατί το οφείλω σε αυτό το μαιμουδάκι που τρέχει όλο ανεμελιά, κακαρίζει επειδή του γαργαλώ τα μπουτάκια και με κοιτάει με μάτια όλο αγάπη και σιγουριά πως μέσα στην αγκαλιά μου δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. 

Και δεν έχει. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτα γιατί έχει και τους δυο του γονείς γερούς και δυνατούς. Γονείς που δεν φοβούνται να παλέψουν, να "λερωθούν". Γονείς που γνωρίζουν πολύ καλά να επιβιώνουν και σε δυσκολίες γιατί έτσι έμαθαν. Έχει ένα μεγάλο κύκλο οικογένειας γύρω του, ενωμένο σαν γροθιά. Και έχει και την Παναγία να τον σκεπάζει με την αγάπη της και την φροντίδα της. Τι του λείπει; 

Μόλις χθες μια φοιτήτρια σκοτώθηκε στην γειτονιά μου για το τίποτα, απλά και μόνο επειδή ο φίλος της σταμάτησε στην άκρη του δρόμου με το μηχανάκι για να της κόψει ένα τριαντάφυλλο, και η ίδια έχασε την ισορροπία του δίκυκλου και έπεσε στην μέση του δρόμου ενώ περνούσε ΙΧ. Σκοτώθηκε. Μόλις πριν μισό μήνα μια φίλη γέννησε και έχασε το μωράκι της μετά από τρεις μέρες. Γύρισε σπίτι με άδεια αγκαλιά. Σε λίγες μόλις μέρες ένας άνθρωπος θα ξαναζήσει και πάλι από την αρχή την επέτειο του χαμού του γιου του και της γυναίκας του. Και των δυο από καρκίνο. Μια μητέρα αποφασίζει να κρατήσει το μωρό που μόλις της έγινε διάγνωση πως θα πάσχει από σύνδρομο down. 

Ποια είναι λοιπόν τα αληθινά προβλήματα; Ποιοι είναι οι πραγματικοί γενναίοι; Αρνούμαι να αρρωστήσω μόνο με εικασίες. Θα διεκδικήσω ότι πιστεύω, μα από εκεί και πέρα θα αντιμετωπίσω ότι έρθει στο δρόμο μου, όταν αυτό έρθει. Και θα το αντιμετωπίσω με αξιοπρέπεια, τσαμπουκά και δυναμισμό. 

Το πάρτι θα γίνει κανονικά. Όχι μόνο επειδή- ως η ψυχαναγκαστικά οργανωτική προσωπικότητα που είμαι- είχα αγοράσει όλα τα απαραίτητα πολύ καιρό πριν, ενώ έχω ήδη ετοιμάσει κάποια από τα εδέσματα που περιμένουν υπομονετικά στον καταψύκτη. Θα γινόταν ακόμα και αν δεν ήμουν σχεδόν έτοιμη- απλά με πολύ λιγότερα. 

Ουσιαστικά το πάρτι θα γίνει επειδή το αντράκι μου γίνεται δυο και αυτό για μας είναι σπουδαίο. Εμφανίστηκε σαν το ουράνιο τόξο μετά από μια ατελείωτη και πανίσχυρη καταιγίδα που μας άφησε για πάντα σημάδια. Δυο χρόνια τώρα όμως, λάμπει ένας εκτυφλωτικός ήλιος μέσα στο σπίτι μας ο οποίος έφερε νόημα στην ζωή μας και τον σπουδαιότερο λόγο που μπορεί να έχει κανείς για να παλέψει για το καλύτερο.  

Γιατί όπως έγραψα και χθες στην σελίδα μου στο facebook "Έγιναν τόσα μέσα σε τόσες λίγες μέρες, σε προσωπικό και φυσικά κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που το δικό μου μικρό και ταπεινό μυαλό αδυνατεί να συλλάβει και να επεξεργαστεί. Πόσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και πόσα δεν θα μάθουμε ποτέ. Η ιστορία ποτέ δεν καταγράφεται όπως πραγματικά έγινε, μα όπως την βίωσε ο καθένας προσωπικά σύμφωνα με τα δικά του δεδομένα, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Απόλυτες και ακραίες απόψεις δεν χωρούν. Εγώ λοιπόν- που ούτε σπουδαία πτυχία έχω, ούτε ιδιαίτερος γνώστης των πραγμάτων είμαι- σε έναν κόσμο που σταδιακά διαλύεται και σε μια Ελλάδα που έχει ξεχάσει πια την αξία της οικογένειας, της πατρίδας και της θρησκείας, επιμένω να πιστεύω στην δύναμη της ατομικής μας ευθύνης η οποία δεν είναι άλλη από την καλλιέργεια παιδείας στα παιδιά μας αλλά και σε μας τους ίδιους, (και η οποία δεν έχει να κάνει με πτυχία και αξιώσεις), την δυνατότητα να είναι άτομα ανεξάρτητα που να μπορούν να πορευτούν με όποιες δυσκολίες και αν βρεθούν στον δρόμο τους, και φυσικά την ακλόνητη πίστη στην θρησκεία μας που είναι πάντα ζωντανή και παρούσα... Γονατίζουμε μόνο για να βρούμε την δύναμη να ξανασηκωθούμε, πιστεύουμε στην συλλογική δύναμη, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας τις οποίες έχουμε άφθονες όλοι και φυσικά παύουμε να επαναπαυόμαστε στις δάφνες του παρελθόντος. Αρνούμαι να με καταπιεί όλη αυτή η δύνη καταστροφολογίας και εμμένω στους πραγματικά γενναίους ανθρώπους και στις πραγματικά γενναίες αποφάσεις που για μένα είναι άλλες. Αλλά αυτή είναι η δική μου ταπεινή άποψη."

Για αυτό μαμουδάκι μου, κοιμήσου γαλήνιος. Εμείς είμαστε εδώ. Το ίδιο και η Παναγία η οποία σε έφερε άλλωστε κοντά μας. Όλα καλά θα πάνε και εσύ θα σβήσεις τα κεράκια σου ακριβώς όπως ο Ροδόλφος το ρινοκεράκι...  

"δηλαδή, χωρίς να ζοριστεί στιγμή, 
το κεράκι έσβησε αμέσως στην στιγμή..." 

Εντάξει μαιμουδάκι μου;;; (εντάτσει- εντάτσει..) 

Γιατί πάντα, μα πάντα, μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο...