Έτσι όπως ξάπλωσα σήμερα το μεσημέρι για λίγο τον καναπέ μέχρι να ξυπνήσει το μαιμουδάκι, ελπίζοντας σε έστω μισή ώρα χαλάρωσης και γιατί όχι και ύπνου, έβαλα το χέρι μου κάτω από το μαξιλάρι- όπως πάντα από παιδί- και πάνω που έκλεισα τα μάτια μου... ακούω ένα κουδούνισμα κάτω από το αυτί μου...
Ήταν ένα παιχνίδι- τηλέφωνο του μικρού...
Και χαμογέλασα... Γιατί είναι αυτές ακριβώς οι μικρές λεπτομέρειες που με τρελαίνουν... Αυτές οι λεπτομέρειες που μαρτυρούν πως ζει ένα παιδάκι σπίτι μας... Το δικό μας παιδάκι...
Ναι, τα κουβερλί μου δεν είναι ποτέ πια ολόισια βαλμένα, τα μαξιλάρια μου είναι όλη μέρα σκορπισμένα στο πάτωμα, τα μαγνητάκια στο ψυγείο δεν είναι πια αρμονικά μα σε αλλοπρόσαλλη διάταξη και τα μισά στο πάτωμα... Δεν βρίσκω ποτέ τα ταπερ μου στο ίδιο συρτάρι και πάντα μα πάντα θα βρεθεί ένα αυτοκινητάκι ή ένα τουβλάκι στο δρόμο μου... (που πάντα μα πάντα θα πατήσω!)
Δεν έχει σημασία πόσες φορές τα μαζέψω ή πόσες φορές εξηγήσω πως δεν πετάμε τα μαξιλάρια κάτω. Δεν έχει σημασία, όχι μόνο γιατί θα τα ξαναβρώ στην ίδια και σε χειρότερη κατάσταση μα και επειδή έτσι ακριβώς μεγαλώνει ένα παιδί... Αυτό ακριβώς είναι μια οικογένεια με παιδιά...
Τα παιδιά παίζουν και μέσα από το παιχνίδι εμπλουτίζουν τις εμπειρίες τους, μαθαίνουν να ζουν και να απολαμβάνουν. Χαμένα στην αχαλίνωτη φαντασία τους, τους είναι απόλυτα φυσιολογικό να κρύβουν και να τοποθετούν τα παιχνίδια τους κυριολεκτικά οπουδήποτε...
Αυτή είναι η μαγεία...
Παρότι λοιπόν το τηλέφωνο ήταν ενεργό και κάτω από το μαξιλάρι μου, ούτε το απενεργοποιήσα, ούτε το απομάκρυνα. Το άφησα εκεί...
Ώστε με κάθε κίνηση μου να ακούω το κουδούνισμα και να χαμογελώ...
Να χαμογελώ για αυτό το ευλογημένο χάος που επικρατεί πια στο σπιτάκι μου....
Ήταν ένα παιχνίδι- τηλέφωνο του μικρού...
Και χαμογέλασα... Γιατί είναι αυτές ακριβώς οι μικρές λεπτομέρειες που με τρελαίνουν... Αυτές οι λεπτομέρειες που μαρτυρούν πως ζει ένα παιδάκι σπίτι μας... Το δικό μας παιδάκι...
Ναι, τα κουβερλί μου δεν είναι ποτέ πια ολόισια βαλμένα, τα μαξιλάρια μου είναι όλη μέρα σκορπισμένα στο πάτωμα, τα μαγνητάκια στο ψυγείο δεν είναι πια αρμονικά μα σε αλλοπρόσαλλη διάταξη και τα μισά στο πάτωμα... Δεν βρίσκω ποτέ τα ταπερ μου στο ίδιο συρτάρι και πάντα μα πάντα θα βρεθεί ένα αυτοκινητάκι ή ένα τουβλάκι στο δρόμο μου... (που πάντα μα πάντα θα πατήσω!)
Δεν έχει σημασία πόσες φορές τα μαζέψω ή πόσες φορές εξηγήσω πως δεν πετάμε τα μαξιλάρια κάτω. Δεν έχει σημασία, όχι μόνο γιατί θα τα ξαναβρώ στην ίδια και σε χειρότερη κατάσταση μα και επειδή έτσι ακριβώς μεγαλώνει ένα παιδί... Αυτό ακριβώς είναι μια οικογένεια με παιδιά...
Τα παιδιά παίζουν και μέσα από το παιχνίδι εμπλουτίζουν τις εμπειρίες τους, μαθαίνουν να ζουν και να απολαμβάνουν. Χαμένα στην αχαλίνωτη φαντασία τους, τους είναι απόλυτα φυσιολογικό να κρύβουν και να τοποθετούν τα παιχνίδια τους κυριολεκτικά οπουδήποτε...
Αυτή είναι η μαγεία...
Παρότι λοιπόν το τηλέφωνο ήταν ενεργό και κάτω από το μαξιλάρι μου, ούτε το απενεργοποιήσα, ούτε το απομάκρυνα. Το άφησα εκεί...
Ώστε με κάθε κίνηση μου να ακούω το κουδούνισμα και να χαμογελώ...
Να χαμογελώ για αυτό το ευλογημένο χάος που επικρατεί πια στο σπιτάκι μου....
Αχ βρε Γιάννα μου, πόσο δίκιο έχεις! Το ίδιο απίστευτο χάος επικρατεί και στο δικό μας σπίτι, εις διπλούν παρακαλώ! Πόσο άσχημα αισθάνομαι αυτή τη στιγμή...τις περισσότερες φορές φωνάζω και διαμαρτύρομαι για τα πεταμένα παιχνίδια, τα μαξιλάρια, τις κατσαρόλες και τα μπολ που βρίσκονται μονίμως έξω από τα ντουλάπια...άλλες πάλι, σκέφτομαι, έλα μωρέ παιδιά είναι άστα να παίξουν! Μ'αρέσει η οπτική που προσεγγίζεις τα πάντα στην καθημερινότητά σου...φιλάκια
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαράκι μου στο λέω εγώ που ήμουν και η πρώτη ψυχαναγκαστική στην τάξη, στην καθαριότητα και στην οργάνωση... Είναι λίγα τα χρόνια και μόλις περάσουν θα τα αναπολούμε... Όποτε γιατί να μην τα απολαύσουμε τώρα που τα ζούμε;; Σε φιλώ γλυκά, γλυκά!
ΔιαγραφήΤι ωραία που το θέτεις και το χαίρεσαι! Εμένα που είναι πολύ μεγαλύτερα τα παιδιά μου, όταν λείπουν σε κάποια εκδρομή και τα δωμάτιά τους μένουν ταχτοποιημένα και καθαρά, με πιάνει μελαγχολία - ότι πως πια πετάνε τουβλάκια και παιχνίδια εδώ και κει, αλλά από ρούχα, παπούτσια, άδειες συσκευασίες τσιπς και μπουκαλάκια νερού δεν έχουμε έλλειψη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Ελένη μου νομίζω πως σαν παιδί το μεγαλύτερο χάος μέσα στο σπίτι το δημιούργησα στην εφηβεία μου! Θέλω να πιστεύω πως και η μητέρα μου το έβρισκε γλυκό κατά βάθος και της έλειπε όταν δεν ήμουν εκεί!! Φιλάκια πολλά πολλά!
Διαγραφήεισαι οντως μοναδικη βρε κοριτσι μου..και παντα μα παντα με συγκινεις..ακομη και ανεκδοτο να διαβασω απο σενα θα κλαιω..ωχ!μολις εφυγε η πιπιλα μας!10λεπτα υπνου ηταν αρκετα.....χρυσα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρύσα μου... αν ακούσεις ανέκδοτο από εμένα πράγματι θα κλάψεις αφού είμαι άθλια στο να τα λέω!! Σε ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια. αγκαλίτσα το μωράκι σου και πολύ υπομονή σου εύχομαι μέχρι να μεγαλώσει λίγο και να κοιμάται καλύτερα! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΑχ αυτό το χάος! θα επαναλάβω και εγώ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήόμως, αν το δούμε με την άλλη οπτική γωνία- όπως και εσύ- είναι ευλογία!
θυμάμαι που ο άγιος Παΐσιος έλεγε:
"Αν επισκεφτώ ένα σπίτι με παιδάκια και το βρω στην εντέλεια, καταλαβαίνω ότι ή η μητέρα είναι πολύ αυστηρή ή τα παιδιά είναι άρρωστα! :)) "
πολλά φιλιά , Γιάννα μου, και στον μικρό και γλυκό σου "ανακατωσούρα" <3
Αγαπημένος Άγιος Παίσιος... Ευλογία Αλεξία μου, ευλογία μεγάλη!! Φιλιά πολλά!!
Διαγραφήτο διάβαζα και χαμογελούσα σαν την χαζή! άσε που στο δικό μου μαξιλάρι δεν υπήρχε τίποτα. Τελικά έβαλα μια μικρή κουκουβάγια δίπλα στο κομοδίνο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχα!! Καλά έκανες Μάρθα μου!! Φιλάκια πολλά!
ΔιαγραφήΦαντάζομαι είναι υπέροχο το χάος αυτό. Δεν αργώ και πολύ να το ζήσω. Αν και βοηθάει ο αντρας μου να το συνηθίσω, Μην μου έρθει απότομα τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήχεχε αυτοί οι άντρες μας!! Θα το ζήσεις να είσαι σίγουρη! Φιλιά πολλά κούκλα μου!!
ΔιαγραφήΝομίζω ότι τη χρειαζόμουν την ανάρτησή σου αυτή τη στιγμή. Παλεύω συνεχώς με το σπίτι και συνεχώς γίνεται ο κακός χαμός. Όλη μέρα στριφογυρίζω και όλη μέρα είναι σαν το γεφύρι της Άρτας. Όλοι οι άλλοι χαλάνε, η Ασπασία φτιάχνει και φτου και από την αρχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον πρέπει να χαλαρώσω λίγο και να αρχίσω να βλέπω την ομορφιά της ακαταστασίας. Κάτι που δυσκολεύομαι πολύ να αποδεχτώ βέβαια, αλλά αν το πιστέψω θα τα καταφέρω (hopefully) κάποτε...
Φιλιά καλημέρα και ευχαριστώ που μου θύμισες ότι δεν είμαι μόνη σε αυτό το σύμπαν. Το ξεχνάω πολύ συχνά :)
Ασπασία θα σε παραπέμψω στην απάντηση που έδωσα στο Μαράκι. Αν μπόρεσα εγώ- η νούμερο ένα ψυχαναγκαστική με την τάξη, την καθαριότητα και την οργάνωση- τότε μπορείς και εσύ!!! Φιλάκια πολλά πολλά κουκλίτσα μου!! (σε έχω καταλάβει εγώ από τον τρόπο που στρώνεις τα τραπέζια... δικιά μου είσαι...!)
ΔιαγραφήΦιλάκια Μαρία-Έλενα μου, ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφή