Το μικρό μου σοκ!!!

Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ο εαυτός σου θα έρχεται πλέον σε δεύτερη μοίρα για πάντα, είναι ένα μικρό σοκ! 

Βέβαια το ξέρεις προτού καν γεννήσεις. Το καταλαβαίνεις. Το νιώθεις ότι οι ισορροπίες έχουν αλλάξει πια για πάντα. Και όταν αντικρίζεις για πρώτη φορά αυτά τα αθώα ματάκια, το βιώνεις στο πετσί σου. Τι γίνεται όμως όταν το συνειδητοποιείς; Πραγματικά. 

Για μένα αυτή η στιγμή ήταν όταν αρρώστησα και ανέβασα 39 πυρετό ακατέβατο. Και εκεί που το μόνο που ήθελα ήταν τη μαμά μου να με φροντίσει, να κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπάσματα και να ξεμυτίσω μια βδομάδα αργότερα, ήμουν εγώ μαμά για αυτό το πλασματάκι και έπρεπε να το φροντίσω, να του μαγειρέψω, να το ταΐσω, να το αλλάξω, να το κάνω μπάνιο, να του δώσω τα ερεθίσματα που χρειάζεται και να το κοιμίσω, όσο εξαντλημένη και αποκαμωμένη και αν ήμουν. Αντί να παρακαλάω όλο νάζι να νιώσουν το μέτωπο μου, έλεγχα εγώ κάθε τρεις και λίγο τη θερμοκρασία του μικρού από φόβο μην κολλήσει. Άντι να κοιμάμαι όλη μέρα, ακολουθούσα ως συνήθως τα ωράρια του παιδιού. 

Και το σοκ ήταν πως ούτε που με ένοιαζε. 

Δεν με ένοιαζε που πόναγε όλο το κορμί μου και που ψηνόμουν στο πυρετό. Με ένοιαζε απλά που δεν μπορούσα να το πνίξω στα φιλιά για να μην κολλήσει. Αυτό με ένοιαζε. Μου έλειψε όμως αυτή η ξεγνοιασιά και η σιγουριά πως είναι η μαμά μου εκεί να με φροντίσει. Πως όσο είναι εκεί, εγώ δεν είμαι υπεύθυνη για ΤΙΠΟΤΑ! Γιατί και να είναι η μαμά σου εκεί να σε φροντίσει δεν είναι πια το ίδιο. Τώρα είσαι και εσύ μαμά και το μωρό σου προηγείται. Εσύ έρχεσαι σε δεύτερη μοίρα. Δεν το απολαμβάνεις το ίδιο. 

Απολαύστε λοιπόν αυτά τα μοναδικά χρόνια που είστε και ζείτε για τη πάρτι σας, χαρείτε τα χείλη της μητέρας σας στο κούτελο σας, φάτε με όρεξη τη ανάλατη κότοσουπα γιατί άπαξ και φέρετε ένα αγγελούδι στο κόσμο, αυτά ξεχάστε τα. Και σαν να μην φτάνει αυτό, σας είπα. Δεν θα σας νοιάζει κιόλας.

Το ημερολόγιο μιας μαμάς