Δεν φανταζόμουν ποτέ, μα ποτέ, πως μεγαλώνοντας ένα νινάκι θα αντιμετώπιζα τόσες δυσκολίες σε συνάρτηση με τον κοινωνικό μου περίγυρο. Ίσως επειδή εγώ πάντα υπήρξα διακριτική και πολύ σεβαστική προς τα μωρά που γνώριζα αλλά και πολύ ενημερωμένη όσον αφορά τις αντιδράσεις ενός μωρού ανά μήνα και εν συνέχεια ανά χρόνο, πίστευα πως όλοι έτσι είναι. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Φυσικά όλα ξεκινάνε με τις επισκέψεις στο μαιευτήριο. Υπάρχουν πάντα, μα πάντα, αυτοί που απλά δεν καταλαβαίνουν πως καλό είναι να μην φιλάμε ένα νεογέννητο, ούτε να καθόμαστε σε απόσταση αναπνοής από το κεφαλάκι του και φυσικά πως αυτού του είδους οι επισκέψεις καλό θα είναι να είναι σύντομες μιας και υπάρχει και μια εξαντλημένη δόλια μάνα που παλεύει να μάθει να φροντίζει το μωρό της, να κοιμηθεί όταν κοιμάται και αυτό και να θηλάζει ελεύθερα και όποτε θέλει χωρίς να υποχρεούται να δουν το στήθος της όλες οι πιθανές θειάδες! Ούτε υπάρχει περίπτωση να ξυπνάω το νεογέννητο κατ' απαίτηση μόνο και μόνο για να δουν τα μάτια του και σε ποιον μοιάζει- έλεος δηλαδή.
Με πολλές άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές ενδιάμεσα- που κάθε μανούλα είμαι σίγουρη έχει ζήσει- φτάνουμε πλέον στον 7ο με 8ο μήνα. Σε αυτό το διάστημα το παιδί αρχίζει να γίνεται καχύποπτο απέναντι σε πρόσωπα που δεν αναγνωρίζει, βιώνει το άγχος του αποχωρισμού από τους γονείς του και το μόνο που θέλει είναι λίγο χρόνο να συνηθίσει το νέο πρόσωπο που βλέπει απέναντι του και εφόσον το σεβαστεί κάποιος αυτό και ασχοληθεί μαζί του διακριτικά και όχι πιεστικά, το ίδιο το παιδί θα απλώσει τα χεράκια του να τον προσεγγίσει. Πρόκειται για απλές γενικές γνώσεις- δεν ζητάμε να γνωρίζει κανείς πυρηνική φυσική. Συνεπώς, το να παίρνει κάποιος το παιδί από την αγκαλιά μου με το έτσι θέλω και ενώ αυτό αρχίζει και σπαράζει στο κλάμα να επιμένει να το κρατάει και να το απομακρύνει και ηθελημένα από τα πρόσωπα που αυτό γνωρίζει, (ξέρετε ε; την μαμά και τον μπαμπά- αυτοί που έχουν τον πρώτο λόγο;;) μόνο και μόνο για να περάσει το δικό του και για να αποδείξει ότι μπορεί να το ηρεμήσει ή ότι δεν παθαίνει δα και τίποτα και να μου το επιστρέφει μελανιασμένο από το κλάμα 5 λεπτά μετά.... ε ναι συγχωρέστε με μα θύμωσα. Μιλάμε για απλή κοινή λογική.
Όπως σέβομαι εγώ τα παιδιά των άλλων, έτσι απαιτώ να σέβονται και το δικό μου και τις επιθυμίες και ανάγκες- όχι μόνο τις δικές του- αλλά και τις δικές μας για το πως επιθυμούμε να το μεγαλώσουμε. Και είναι πραγματικά κρίμα να αποφεύγεις επαφές για αυτό το λόγο ή ακόμα και να ξεκόβεις άτομα από τη ζωή σου. Και ιδίως όταν μιλάμε για δυο γονείς που πέρασαν από τη κόλαση για να κρατούν το μωρό τους στην αγκαλιά τους, ε δείξτε λίιιιγη παραπάνω κατανόηση- ευχαριστούμε.
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas
Φυσικά όλα ξεκινάνε με τις επισκέψεις στο μαιευτήριο. Υπάρχουν πάντα, μα πάντα, αυτοί που απλά δεν καταλαβαίνουν πως καλό είναι να μην φιλάμε ένα νεογέννητο, ούτε να καθόμαστε σε απόσταση αναπνοής από το κεφαλάκι του και φυσικά πως αυτού του είδους οι επισκέψεις καλό θα είναι να είναι σύντομες μιας και υπάρχει και μια εξαντλημένη δόλια μάνα που παλεύει να μάθει να φροντίζει το μωρό της, να κοιμηθεί όταν κοιμάται και αυτό και να θηλάζει ελεύθερα και όποτε θέλει χωρίς να υποχρεούται να δουν το στήθος της όλες οι πιθανές θειάδες! Ούτε υπάρχει περίπτωση να ξυπνάω το νεογέννητο κατ' απαίτηση μόνο και μόνο για να δουν τα μάτια του και σε ποιον μοιάζει- έλεος δηλαδή.
Με πολλές άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές ενδιάμεσα- που κάθε μανούλα είμαι σίγουρη έχει ζήσει- φτάνουμε πλέον στον 7ο με 8ο μήνα. Σε αυτό το διάστημα το παιδί αρχίζει να γίνεται καχύποπτο απέναντι σε πρόσωπα που δεν αναγνωρίζει, βιώνει το άγχος του αποχωρισμού από τους γονείς του και το μόνο που θέλει είναι λίγο χρόνο να συνηθίσει το νέο πρόσωπο που βλέπει απέναντι του και εφόσον το σεβαστεί κάποιος αυτό και ασχοληθεί μαζί του διακριτικά και όχι πιεστικά, το ίδιο το παιδί θα απλώσει τα χεράκια του να τον προσεγγίσει. Πρόκειται για απλές γενικές γνώσεις- δεν ζητάμε να γνωρίζει κανείς πυρηνική φυσική. Συνεπώς, το να παίρνει κάποιος το παιδί από την αγκαλιά μου με το έτσι θέλω και ενώ αυτό αρχίζει και σπαράζει στο κλάμα να επιμένει να το κρατάει και να το απομακρύνει και ηθελημένα από τα πρόσωπα που αυτό γνωρίζει, (ξέρετε ε; την μαμά και τον μπαμπά- αυτοί που έχουν τον πρώτο λόγο;;) μόνο και μόνο για να περάσει το δικό του και για να αποδείξει ότι μπορεί να το ηρεμήσει ή ότι δεν παθαίνει δα και τίποτα και να μου το επιστρέφει μελανιασμένο από το κλάμα 5 λεπτά μετά.... ε ναι συγχωρέστε με μα θύμωσα. Μιλάμε για απλή κοινή λογική.
Όπως σέβομαι εγώ τα παιδιά των άλλων, έτσι απαιτώ να σέβονται και το δικό μου και τις επιθυμίες και ανάγκες- όχι μόνο τις δικές του- αλλά και τις δικές μας για το πως επιθυμούμε να το μεγαλώσουμε. Και είναι πραγματικά κρίμα να αποφεύγεις επαφές για αυτό το λόγο ή ακόμα και να ξεκόβεις άτομα από τη ζωή σου. Και ιδίως όταν μιλάμε για δυο γονείς που πέρασαν από τη κόλαση για να κρατούν το μωρό τους στην αγκαλιά τους, ε δείξτε λίιιιγη παραπάνω κατανόηση- ευχαριστούμε.
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου