Μαιμουδάκι μηνών 22... μαμά μαιμουδιού μηνών... 22!!

Μαιμουδάκι μου... 

έγινες κιόλας 22 μηνών... 

άρα έγινα και εγώ 22 μηνών, σωστά; Έγινα μιας και μαζί με σένα ξαναγεννήθηκα και εγώ. Δεν έδωσα εγώ ζωή σε σένα. Εσύ έδωσες ζωή σε μένα...

Μου έδωσες ζωή αφού με έκανες... μητέρα...

Ανοίγοντας λοιπόν τον υπολογιστή με σκοπό να γράψω για την σημερινή ημέρα...αντικρίζω το χαμόγελο μας... Μάνα και γιος με χαμόγελο κοινό... Δεν έχω καλύτερο... Και σκέφτομαι... 

...22 μήνες τώρα ζω το απόλυτο όνειρο. Από εκείνη την γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης, μέχρι και σήμερα που σε ακούω να μου λες " παπό μαμά" τα έχω ζήσει όλα "στο πολύ".... 

Πολύ αγωνία μέχρι να γεννηθείς, πολύ λαχτάρα για να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου, πολύ ανυπομονησία να σε "ακούσω" για πρώτη φορά να κλωτσάς, πολύ φόβο να μην κάνω κάτι λάθος, πολύ άγχος να τα κάνω όλα σωστά, πολύ διάβασμα, ενημέρωση, ψάξιμο, πολύ ξενύχτι μέχρι να εδραιωθεί ο θηλασμός. πολύ ξενύχτι για να ακούω αν αναπνέεις ρυθμικά, πολύ ξενύχτι απλά και μόνο για να σε χαζεύω... Πολύ κούραση να τα προλάβω όλα, πολύ αμφισβήτηση προς τον εαυτό μου, πολύ αυτοκριτική, πολύ θέληση να γίνω καλύτερη για σένα, πολύ χάος στο σπίτι, πολύ ελάχιστος χρόνος έστω για ένα μπάνιο, όλα "στο πολύ"... 

Δίπλα όμως σε αυτά τα πολύ, υπάρχουν και άλλα... πολύ... Πολύ, (μα πόσο πολύ), ευτυχία... Από αυτή την ευτυχία που νιώθεις πως θα σπάσει η καρδιά σου, από αυτή που γεμίζει όλο σου το είναι και σκέφτεσαι- "Δεν μπορεί... δεν μπορώ να νιώσω πιο ευτυχισμένη από τώρα" και κάθε μέρα που περνάει να αποδεικνύεσαι λάθος... Γιατί μπορείς να είσαι και πιο ευτυχισμένη... Τόσο πολύ που να φοβάσαι... 

Η ευτυχία που ένιωσα  όταν σε έβαλαν για πρώτη φορά στο στήθος μου...

Η ευτυχία που νιώθω όταν καταφέρνω να σε ηρεμήσω από το κλάμα μόνο με ένα μου χάδι... 

Κάθε μα κάθε φορά που μου χαμογελάς... 

Όταν σε ακούω να με λες "μαμά"..

Η ευτυχία που νιώθω με κάθε μικρό ή μεγάλο σου επίτευγμα... 

Κάθε φορά που κουλουριάζεσαι στην αγκαλιά μου και κάθε φορά που τρέχεις προς το μέρος μου, με πιάνεις από το πόδι και με ακολουθείς σαν μικρή βδέλλα παντού... 

Όταν παγώνω για λίγο το χρόνο, σε χαζεύω και σκέφτομαι πως ναι... είσαι το παιδάκι μου. Είσαι εδώ, μαζί μου, στην ζωή μας και είσαι απλά τέλειος... Γιατί είσαι δικός μας... 

Η ευτυχία που νιώθω κάθε μέρα και νύχτα, εδώ και 22 μήνες όταν αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου... 

Σήμερα  που σου γράφω είναι η γιορτή της μητέρας... Μαζί με σένα λοιπόν, που κλείνεις 22 μήνες, κλείνω και εγώ 22 μήνες μητρότητας... Και επειδή με πολύ πίστη και με την Παναγία στο πλευρό μου κατάφερα να σε έχω στην αγκαλιά μου για να μπορώ να ακούω καθημερινά την πιο γλυκιά προσφώνηση... θέλω να σε ευχαριστήσω... 

Να σε ευχαριστήσω που πάλεψες και εσύ μαζί με μένα για να είμαστε μαζί. Που δεν με έχεις ταλαιπωρήσει καθόλου. Που είσαι τόσο καλό και συνεργάσιμο παιδί. Που δείχνεις να είσαι υπέροχος άνθρωπος, πιθανότατα πιο υπέροχος από όσο αξίζω. Που πολύ απλά είσαι το παιδί μου. 

Διότι μαζί με σένα ξαναγεννήθηκα και εγώ και ειλικρινά, το να έχω τιμή να είμαι η μαμά σου, η μανά σου, η μητέρα σου- είναι το μεγαλύτερο, σπουδαιότερο και ομορφότερο δώρο της ζωής μου. Τόσο απλά. 

Είσαι ο γιος μου, το καμάρι μου, ο λόγος που ζω και αναπνέω. 

Να το θυμάσαι πάντα αυτό... Ακόμα και όταν δεν θα χωράς πια στην αγκαλιά μου... (εντάξει;;; Εντάξει!!)