Ευρώπη μάντεψε... Εγώ είμαι ακόμα πλούσια! #13

Η αλήθεια είναι πως ναι. Ευρώπη είμαι και εγώ ακόμα πλούσια. Και μάντεψε. Πάντα ήμουν, είμαι και θα είμαι. 

Είμαι πλούσια γιατί...

Ζω σε μια χώρα που ο ουρανός είναι ακόμα καταγάλανος και που μπορώ ακόμα να διακρίνω τα αστέρια την νύχτα.  Σε μια χώρα που ο αέρας που αναπνέω μυρίζει γιασεμί, θάλασσα και σπιτικό μαγειρεμένο φαγητό. Σε μια χωρά που το καλοκαίρι από όπου και αν περάσω θα βρεθεί μια γλάστρα βασιλικού στον δρόμο μου να την αγγίξω και να βυθιστώ στο άρωμα του. Σε μια χώρα που το χειμώνα θα δεις οικογένειες να απλώνουν λιόπανα και να μαζεύουν οι ίδιοι τις ελιές τους για να φτιάξουν το δικό τους λάδι που θα μοιράσουν έπειτα απλόχερα σε όλα τα παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Σε μια χώρα που μπορώ να πάω βόλτα στην εξοχή και να μαζέψω χορταρικά, μυρωδικά και αν τύχει και σπαράγγια που γυρνώντας σπίτι θα τα κάνω πίτα και ομελέτα. Σε μια χώρα που τα αυγά που θα χρησιμοποιήσω μου τα δίνει ακόμα η γιαγιά μου και είναι πιο πορτοκαλί και από το πορτοκάλι. Σε μια χώρα που το πορτοκάλι θα το κόψω από τον κήπο μου ή τον κήπο του γείτονα. Σε μια χώρα που έχει ακόμα εποχές και που βουνό, πεδιάδα, θάλασσα και νησιά είναι όλα σε απόσταση αναπνοής. 

Σε μια χώρα πανέμορφη, που το πράσινο και το γαλάζιο συνδυάζονται εκπληκτικά- που ο ορίζοντας χάνεται μέσα σε ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα και που οι μυρωδιές της φύσης είναι ακόμα μεθυστικές. 

Ζω σε μια χώρα που υπάρχει ακόμα ανθρωπιά. Που το καλημέρα λέγεται με χαμόγελο και που η ειλικρίνεια είναι εκνευριστικά αφοπλιστική αφού την διπλωματία  δεν την γνωρίζουμε σαν έννοια και αν σε συμπαθούμε θα είναι στα αλήθεια, αν σε αντιπαθούμε θα το γνωρίζεις καλά. Σε μια χώρα που μπορεί να βρεις μέχρι και ολόκληρο σφαγμένο αγριογούρουνο έξω από την πόρτα σου να σε περιμένει δώρο από τον γείτονα σου. Σε μια χώρα που τα τραπεζώματα είναι θρυλικά και ατελείωτα, τα γέλια τρανταχτά και οι απόψεις πολλές και πεισματάρικες. Σε μια χώρα που ο θρήνος εκφράζεται κατά πως πρέπει, που τα δάκρυα δεν κρύβονται και ο νεκρός  τιμάτε για πάντα. 

Σε μια χώρα που η οικογένεια είναι θεσμός ιερός και στήριγμα γερό και ακλόνητο για όλη μας την ζωή. Σε μια χώρα που ακόμα και 60 χρονών να είσαι, οι γονείς επικοινωνούν καθημερινά και  φροντίζουν με την παραμικρή ευκαιρία τα παιδιά τους σαν να είναι ακόμα μωρά. 

Ζω σε μια χώρα που την διέπει ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός- πέπλο προστασίας που όμοιο του δεν υπάρχει. Σε μια χώρα που ακούς το όνομα της Παναγίας καθημερινά και που πάντα μέσα από τις σκεπές και τις ταράτσες αχνοφαίνεται ένας σταυρός- σύμβολο της πίστης μας- σφραγίδα που μας θωρακίζει από κάθε τι. Σε μια χώρα που ακούγονται καμπάνες να ηχούν και αν είναι χαρμόσυνες αγαλλιάζει η ψυχή σου, αν είναι πένθιμες βουλιάζει η καρδιά σου...

Και στην τελική ζω στην χώρα που γέννησε τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Καζαντζάκη, τον Ρίτσο και τον Καβάφη. Στη χώρα που την πολέμησαν με μίσος και παρόλα αυτά στέκει ακόμα ορθή. Στην χώρα που οι άνθρωποι της έχουν γονίδιο πολεμιστή αλλά και μωρού παιδιού, στην χώρα που έχουμε μάθει πως δεν πειράζει να πέφτουμε κάτω αρκεί να ξανασηκωνόμαστε. 

Αυτό και μόνο με κάνει πλούσια. Φαντάσου δηλαδή και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα....

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στο κίνημα των πλουσίων Ελλήνων το οποίο ξεκίνησε η γλυκιά Αντωνία. Τις υπόλοιπες υπέροχες αναρτήσεις θα τις βρείτε εδώ! Μην ξεχάσετε να συμμετέχετε και στην όμορφη ομάδα μας και γιατί όχι να γράψετε τους δικούς σας λόγους που εσείς αισθάνεστε ακόμα πλούσιοι! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς