Αυτή είναι η αλήθεια- το παραδέχομαι...

Η αλήθεια είναι πως όσο περνά ο καιρός και δεν μένω έγκυος- εξ ανάγκης προς το παρόν αφού πρέπει να χάσω οπωσδήποτε τα κιλά μου πριν το επιχειρήσουμε- τόσο περισσότερο αρχίζει και φωλιάζει ο φόβος μέσα μου. 

Αυτή είναι η αλήθεια, το παραδέχομαι. 

Τα κιλά πρέπει να φύγουν όχι για λόγους αισθητικούς- για μας είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα- μα επειδή έχοντας ήδη αρκετά και σοβαρά παθολογικά, μη αναστρέψιμα προβλήματα που δυσχεραίνουν την κατάσταση, τα κιλά δεν χρειάζεται να είναι ένα από αυτά. 

Είμαι φανατική οπαδός της αισιοδοξίας, είμαι αγωνίστρια που δεν το βάζει κάτω και πάντα επιχειρώ και προσπαθώ να δω την θετική πλευρά των πραγμάτων. Μα η αλήθεια είναι πως καμιά φορά με παίρνει και μένα η κάτω βόλτα. Καμιά φορά αντί να ακούω την Γιάννα και να παραμένω προστατευμένη μέσα στο ροζ συννεφάκι μου, βγαίνω λίγο από αυτό και ακούω αυτά που χρόνια τώρα έχω μάθει να αγνοώ...

Και εκεί που δεν καταλάβαινα τίποτα και οι γιατροί σταυροκοπιούνταν και με έλεγαν τρελή, τώρα πότε πότε ακούω τα λόγια τους... "Δεν πιστεύω να θες να κάνεις και άλλο παιδί;" ή το θεικό, "Να σου δέσω τις σάλπιγγες;' ( Εεεε... ΟΧΙ; ειρωνικά και λίγο τσαμπουκαλίδικα ομολογώ μα με έπιασε εξαπίνης ) 

Το ξέρω πως δεν θα αλλάξω γνώμη. Πως ναι. Θέλω και άλλο/α παιδί/α, (γιατί όχι;). Το ξέρω πως θα το παλέψω ξανά και ξανά πρώτα ο Θεός. Όμως να...

Η αλήθεια είναι πως όσο περνάει ο καιρός, αυτός ο φόβος εκεί που είναι όμορφα και καλά κουλουριασμένος, αρχίζει να τεντώνεται, να απλώνεται- φαίνεται αρχίζει και πιάνεται σε τόσο μικρό χώρο που τον έχω κλείσει... 

Αυτή είναι η αλήθεια. Το παραδέχομαι. 

Μα άκου τι έχω να σου πω. (στον φόβο μου μιλάω) Τεντώσου αν το έχεις ανάγκη, ίσως το έχω λίγο και εγώ, μα ετοιμάσου να κουλουριαστείς και πάλι. 

Τ'ακούς;