Η δική μας περπατόπιτα....

Το έθιμο της περπατόπιτας το είχα δει για πρώτη φορά στο blog της γλυκιάς Ολίβιας και παρόλο που τότε δεν ήμουν καν έγκυος στον Δημήτρη είχα πει πως όταν με το καλό αποκτήσουμε μωράκι και περπατήσει θα το κάνω! 

Ήρθε λοιπόν η ώρα που το μαιμουδάκι περπάτησε και αποφασίσαμε να καλέσουμε την στενή οικογένεια και να το τηρήσουμε όσο πιο πιστά γίνεται! Ζήτησα από τις αγαπημένες μου μαμαδοbloggers από Βόρεια Ελλάδα να μου δώσουν τα φώτα τους και η γλυκιά Βασιλική από το "Οι μικρές μου στιγμές"  ανταποκρίθηκε άμεσα με μια συνταγή που αποδείχθηκε άψογη! Και γευστικά και εμφανισιακά! (και ας ξέχασα να βάλω κανελλογαρύφαλλο!) 

Στην αρχή την είχα σκέτη διότι μου άρεσε πολύ το χρώμα της, μετά όμως έβαλα ζάχαρη άχνη μιας και επιχείρησα να κάνω το αποτύπωμα της πατούσας του Δημήτρη- φυσικά απέτυχα παταγωδώς!  Όμως είχα φτιάξει και cupcakes σοκολάτας που πέτυχαν πολύ, ενώ ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα του μικρού banner και των διακοσμητικών των cupcakes με τα πατουσάκια, διότι παρόλο που αναγκάστηκα να τα φτιάξω τελευταία στιγμή, (μιας και είχε χαλάσει ο εκτυπωτής), και μάλιστα με απλό στυλό, τελικά μου άρεσαν πολύ αισθητικά και στα δικά μου μάτια έκαναν τη διαφορά.!

Φυσικά δεν τα έκανα όλα όπως τα γράφει η Ολίβια, όμως ήταν πολύ όμορφα και ξεχωριστά και το όλο θέμα μάλιστα με τα επαγγέλματα είχε πολύ πλάκα!! Τα παιχνίδια που τα αντιπροσώπευαν  άρχισαν να μαζεύονται και είχα φροντίσει να είναι όλα καινούργια ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα να πάει ο Δημήτρης προς κάτι ήδη γνώριμο!! 

Είχαμε τα πάντα! Τα επαγγέλματα που ήδη "τρέχουν" στην οικογένεια, επαγγέλματα "απωθημένα" αλλά και επαγγέλματα "διαίσθησης"... (μόνο της μαμάς...) 

Αφού κόψαμε τα κομμάτια και ήρθε ο καθένας να πάρει το δικό του- (δεν μου έκαναν το χατήρι να τρέξουν φυσικά!)- γεμίσαμε το τραπέζι με τα παιχνίδια ενώ τον απασχολούσαμε λίγο πιο πέρα και μόλις ήταν έτοιμο τον αμολήσαμε....

Όρμησε προς ένα κομπιουτεράκι που του είχε πάρει ο πατέρας μου το οποίο υποδήλωνε τον επιχειρηματία! (και ας του είχα βάλει και εγώ ολόκληρη ταμειακή μηχανή- δικό μου vintage παιχνίδι, χεχε!) Έπειτα διάλεξε τον γερανό του πατέρα του Παναγιώτη, μετά το λεωφορείο που είχε επιλέξει ο ίδιος ο Παναγιώτης και μετά άρχισε να φιλάει την εικόνα του Αγίου Δημητρίου που είχα βάλει εγώ.... Εννοείται πως στην πορεία τα κατέβασε όλα, εκτός από το πυροσβεστικό όχημα και τον πίνακα "διδασκαλίας" που του είχαν φέρει η νονά του,(και αδελφή μου) και ο γαμπρός μου!! (χιχι)

Όπως και να έχει, ήταν μια όμορφη συγκέντρωση με την οικογένεια και ο Δημήτρης το καταευχαριστήθηκε. Την υπόλοιπη ημέρα όπου πήγαινε, πήγαινε με το κομπιουτεράκι του "αγκαζέ", μιλάμε για μεγάλο έρωτα.... 

Φυσικά όλα αυτά είναι απλά έθιμα... Εμείς το μονό που θέλουμε να γίνει στην ζωή του είναι ευτυχισμένος... Ένας ευτυχισμένος και καλός άνθρωπος... Τίποτα άλλο... Όλα τα άλλα είναι στο δικό του χέρι... Η ζωή του του ανήκει...

Μαιμουδάκι μου, όχι απλά περπάτησες.... Έχεις ήδη φύγει αεράτος και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.... Εμείς σου ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας όχι μόνο σιδερένια πατουσάκια, μα σταθερά πατουσάκια, που να πατάνε γερά στη γη. Ανάλαφρα πατουσάκια, που να σε ταξιδεύουν μακρυά και να πατάνε ελαφρά στα όνειρα σου.... Πατουσάκια αποφασισμένα που δεν θα λοξοδρομούν από τον στόχο τους.... Πατουσάκια γερά, που αν πέφτουν να ξανασηκώνονται ευθύς αμέσως... Και ο δρόμος που θα πατάς να είναι ομαλός, με λίγες στροφές και ακόμα πιο λίγες ανηφόρες.... 

Άντε και στα χοροπηδητά και τα τρεξίματα τώρα... Ντάτση;;;; (ντάτση!!)