Η μόνη αναπηρία είναι η αρνητική συμπεριφορά

Χθες ενώ ήμουν στη θάλασσα με το μαιμουδάκι,  ήρθαν δυο θέσεις πιο δίπλα από εμάς δυο γυναίκες με ένα αγόρι σε αναπηρικό αμαξίδιο.  

Το αγόρι ήταν περίπου 12 με 14 χρονών και αμέσως κατάλαβα πως ήταν παραπληγικός. Μπορούσε να κινήσει μόνο το ένα του χέρι και αυτό με μεγάλη δυσκολία αφού έτρεμε υπερβολικά. Ήταν φυσικά εξαιρετικά αδύνατος, λόγω των ατροφικών μυών υποθέτω. Επικοινωνούσε κανονικά. Και ήταν ένας σκέτος κούκλος.

Πρόσεξα πολύ αυτή την όμορφη παρέα που ήρθε και έκατσε δίπλα μου. Την πρόσεξα όπως πρόσεξα και τις άλλες παρέες εκείνη την ημέρα στη θάλασσα- την καθεμία για το δικό της λόγο. Την πρόσεξα όπως θα πρόσεξαν και αυτοί εμένα για κάποιο λόγο, είναι στην ανθρώπινη φύση μας. 

Λόγω της δουλειάς μου έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο και έχω συναντήσει πολλών ειδών αναπηρίες και ειδικές καταστάσεις. Έχω μάθει να τις χειρίζομαι με διακριτικότητα και ευπρέπεια. Είμαι και πολύ άνετη σαν χαρακτήρας- δεν τα χάνω- και αν μου δώσει κάποιος το έναυσμα, μου αρέσει πολύ να συζητώ για αυτές ακριβώς τις ιδιαιτερότητες, μόνο να μάθουμε έχουμε ο ένας από τον άλλον. 

Δίπλα μου λοιπόν, έβλεπα δυο υπέροχες γυναίκες να κουβαλούν μόνες τους ολόκληρο εξοπλισμό για να δώσουν τη χαρά στο παλικάρι τους να μπει στην θάλασσα. Τις έβλεπα να τον γδύνουν και να τον σηκώνουν στα χέρια για να τον βάλουν στην ξαπλώστρα και να του αλείψουν παντού αντηλιακό. Τις έβλεπα να του μιλούν γλυκά. Τις έβλεπα να τον ταΐζουν στον στόμα με αγάπη. Ταυτόχρονα τις έβλεπα να ετοιμάζονται και οι ίδιες, μαγιό- αντηλιακό,  και να πίνουν και μια γουλιά από τον καφέ τους κάνοντας αστεία. Τις έβλεπα να γελούν και να περνούν καλά. 

Έβλεπα όλα αυτά την ίδια στιγμή που εγώ υπερηφανευόμουν για το ότι είχα πάει μόνη μου για μπάνιο με τον Δημήτρη. Ναι σίγουρα, κουβαλούσα αρκετά συν το παιδί,  μα δεν ήταν δα και τόσο βαριά και ο Δημήτρης δεν είναι και κάνα δύσκολο παιδί που θα κυνηγούσα παντού. Την ίδια στιγμή που είχα αγανακτήσει επειδή αργούσαν να μου φέρουν τον καφέ μου. Και ένιωσα μικρή. 

Ένιωσα ακόμα πιο μικρή όταν φεύγοντας είδα ένα αμάξι να έχει παρκάρει λοξά δίπλα στο δικό μου μην επιτρέποντας μου την πρόσβαση στη πόρτα για να δέσω τον Δημήτρη στο κάθισμα του. Ένιωσα μικρή διότι πριν σκεφτώ λιγάκι παραπάνω, άρχισα να σιχτιρίζω αυτόν που το έκανε, την χώρα που ζω, την εγωκεντρική νοοτροπία μας, πριν μου κόψει λιγάκι και ρίξω μια ματιά στο εσωτερικό του για να δω ένα ειδικό κάθισμα αυτοκινήτου για παιδί παραπληγικό 12 με 14 χρονών. Ένιωσα μικρή διότι δεν σκέφτηκα πως αυτή η γυναίκα είχε παρκάρει έτσι από φόβο μην κλείσει κάποιος την ίδια και δεν μπορεί να βάλει μέσα το παιδί. Σκέφτηκα πρώτα αρνητικά και μετά σκέφτηκα ουσιαστικά. Και ήταν λάθος.

Οι άνθρωποι που ζουν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι μια μορφή αναπηρίας είναι πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι. Αποκτούν μια ικανότητα που όλοι εμείς οι υπόλοιποι παλεύουμε να αποκτήσουμε μια ζωή. Την ικανότητα να είναι υπομονετικοί και στωικοί. Την ικανότητα να αντλούν ευτυχία από τις στιγμές και από "μικρές" καθημερινές νίκες. Την ικανότητα να ρίχνουν λίγο τους ρυθμούς και να είναι λίγο πιο χαλαροί. Την ικανότητα να είναι ευγνώμονες για τη ζωή τους παρά τις δυσκολίες που πιθανόν αντιμετωπίζουν. Εγώ αυτό είδα δίπλα μου. Και το χάρηκα. Και διδάχθηκα. 

Είναι αλήθεια πως η μόνη αναπηρία είναι στον τρόπο που σκεφτόμαστε και στην αρνητική μας συμπεριφορά.  Το πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Από την χθεσινή ημέρα θα κρατήσω το πανέμορφο πρόσωπο αυτού του αγοριού. Θα κρατήσω το γεγονός πως κανείς από τους παρευρισκομένους εκεί δεν έδειξε να νιώθει οίκτο ή και απέχθεια, (δυστυχώς τα βλέπουμε και αυτά) από αυτό το νέο παλικαρι. Θα κρατήσω το αγνό και βαθύ του βλέμμα που σε διαπερνούσε. Θα κρατήσω τα μαθήματα ζωής που μου χάρισε. 

Μα πιο πολύ θα κρατήσω την ιδιαίτερη επικοινωνία που είχε με τον Δημήτρη. Εκείνα τα λίγα λεπτά που κοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια, έντονα, χωρίς αναστολές, ταμπού και κοινωνικά "πρέπει". Δυο παιδιά, με μεγάλη διαφορά ηλικίας μα με την ίδια αθωότητα στην καρδιά, κοιτάχτηκαν, επεξεργάστηκε ο ένας τον άλλον, πήραν ότι είχαν να πάρουν και συνέχισαν ότι έκαναν. Γιατί ότι έκαναν, για τον καθένα τους ξεχωριστά, ήταν αυτό που γνωρίζουν μια ζωή. Άρα και φυσιολογικό. 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl