Ένα μαύρο μπαλόνι σε μια παιδική χαρά...

Όπως έγραψα και στην σελίδα μου στο facebook δυσκολεύομαι να διαχειριστώ όλο αυτό το θέμα με τα παιδάκια που τόσο άδικα και πρόωρα έφυγαν από την ζωή πριν προλάβουν καλά καλά να αρχίσουν. 

Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την αναπαραγωγή των εικόνων, ξανά και ξανά και ξανά. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως όσο περισσότερο μας σοκάρει η εικόνα τόσο το καλύτερο, όσο περισσότερο αναπαραχθεί, τόσο το καλύτερο, διότι τότε και μόνο τότε θα κάνουμε κάτι για να πάψουν να υφίστανται τέτοια γεγονότα. 

Καταλαβαίνω το σκεπτικό, ειλικρινά. Όμως δεν συμφωνώ. 

Ο πρώτος λόγος για τον οποίο δεν συμφωνώ, και μιλάω ως μια μητέρα που έχει χάσει δυο μωρά, είναι πως καμία μάνα στον κόσμο δεν θα ήθελε να θυμούνται έτσι το παιδί της. Το αγγελούδι της. Όποιο ιερό σκοπό και αν εξυπηρετούσε αυτό. Είναι λίγο, πως να το πω, ασέβεια προς την μνήμη του και τις δύσκολες τελευταίες στιγμές που έζησε... Είναι μαχαιριά στην καρδιά για αυτόν τον πατέρα που έμεινε πίσω να δηλώνει πως θέλει απλά να κάτσει δίπλα στα μνήματα της οικογένειας του μέχρι να πεθάνει και αυτός. Για αυτόν τον πατέρα που όσο και να προσπαθήσει,  δεν θα καταφέρει ποτέ να σβήσει από το μυαλό του αυτές τις τελευταίες εικόνες των αγοριών του. 

Έπειτα είναι και αυτή η καταραμένη δύναμη της συνήθειας. Ξέρετε, αυτή που όταν αγοράζεις ένα καινούργιο άρωμα μπορείς και το μυρίζεις για καμία βδομάδα και μετά έχει εντυπωθεί στην "μνήμη" της όσφρησης και παύεις να το μυρίζεις; 

Ακόμα και αν η φωτογραφία αυτή γίνει γιγαντοαφίσα και αφισοκολληθεί παντού ανά τον κόσμο, θα σοκάρει μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα; Μετά θα πάψεις να την βλέπεις. Απλά θα πάψεις. Είναι ανθρώπινο- δεν είναι αδιαφορία. 

Στην Εθνική Οδό Πατρών- Αθηνών βάλανε πριν μερικά χρόνια κάτι τεράστιες ταμπέλες, με σοκαριστικά μηνύματα, (Λόγου χάρη, "Στα επόμενα 3 χιλιόμετρα συμβαίνουν θανατηφόρα ατυχήματα"), προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τους οδηγούς και να αποφευχθούν πιθανές τραγωδίες. 

Και ρωτάω. Αν από την φύση σου είσαι επιθετικός και απρόσεκτος οδηγός, και δεις αυτές τις πινακίδες, νομίζεις θα αλλάξεις; Μπορεί να κόψεις ταχύτητα την πρώτη και την δεύτερη φορά, μα αν δεν αλλάξεις ριζικά την πεποίθηση σου πως ο δρόμος σου ανήκει και δεν πάψεις να πιστεύεις πως ότι και να τύχει θα μπορείς να το ελέγξεις- τότε καμιά ταμπέλα δεν πρόκειται να σε σώσει, ακόμα και αν την κρεμάσω μπροστά στο κούτελο σου για να την βλέπεις συνέχεια. 

Εκεί που θέλω να καταλήξω και δεν ξέρω καν αν τα καταφέρνω, είναι πως η αλλαγή έρχεται μέσα από τον καθέναν. Από την ψυχή του, την καρδιά του, το μυαλό του. Αν έχεις παιδεία πάνω από όλα και νοιάζεσαι για τον συνάνθρωπο σου αυτό θα περάσει στα παιδιά σου και στον κύκλο που συναναστρέφεσαι. Από αυτούς θα περάσει παραπέρα και ούτω καθεξής. Είναι μια αλυσίδα που χρειάζεται όμως όλους τους κρίκους της. 

Τα παιδιά αυτά που πνίγηκαν είναι τα ίδια παιδιά που βρίσκονται ζωντανά- νεκρά σε μια ουδέτερη ζώνη περιμένοντας την ζωή τους να αρχίσει. Τα ίδια παιδιά που στην χώρα τους το μέλλον τους είναι ακόμα πιο ζοφερό και δυσοίωνο. Είναι τα ίδια αυτά παιδιά που αν πετύχουμε στο δρόμο μπορεί να λυπηθούμε, να μπούμε σε σκέψεις μα τελικά να αγνοήσουμε και την επόμενη μέρα να ξεχάσουμε. Γιατί δεν μας σοκάρουν εξίσου τα ζωντανά- νεκρά παιδιά; 

Η κατάσταση αυτή δεν είναι καινούργια. Επικρατεί παραπάνω από μια δεκαετία. Ζω σε μια πόλη πέρασμα και υπήρξαν και πριν δέκα χρόνια παιδιά που περάσαν λαθραία μέχρι εδώ ελπίζοντας να συνεχίσουν για μια καλύτερη ζωή και είναι ακόμα εδώ ζώντας χειρότερα και από ζώα, ακόμα περιμένοντας αυτή την καλύτερη ζωή να αρχίσει. Εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που δεν ευνοεί κανέναν. Εγκλωβισμένοι να ενηλικιωθούν πριν την ώρα τους στο απόλυτο κενό. 

Αν με ρωτάς, τα παιδιά αυτά που χάθηκαν αυτές τις μέρες στην θάλασσα, βρίσκονται ήδη σε ένα πολύ καλύτερο μέρος από αυτό που τους επιφύλασσε αυτός ο κόσμος. 

Σήμερα πήγα το μαιμουδάκι στην παιδική χαρά προβληματισμένη... Σκεπτόμενη όλα αυτά και πόσο μεγάλο φορτίο έχω στην πλάτη μου για να καταφέρω να προσφέρω σε αυτή την κοινωνία έναν πολίτη ευγενή, ανοιχτόμυαλο ... έναν άνθρωπο... 

Και είδα αυτό....

Ένα μαύρο μπαλόνι, δεμένο εκεί στο στέγαστρο της παιδικής χαράς. Ξεχασμένο προφανώς από την προηγούμενη... 

Δεν ξέρω πως και γιατί βρέθηκε εκεί. Μα για μένα  ήταν ένας οιωνός. Ένα σημάδι πένθους... Μα και ένα σημάδι λαχτάρας για ελευθερία έτσι όπως το έβλεπα να "χορεύει¨πέρα δώθε υπακούοντας στον άνεμο... Ήθελα να το λύσω και να το αφήσω να πετάξει ψηλά στον ουρανό... Μα μετά σκέφτηκα να το αφήσω. Να το βρει και ο επόμενος και αν ήταν ένας οιωνός να μετέφερε τις σκέψεις μου και σε αυτόν.. 

Για όλα τα αγγελούδια αυτού του κόσμου που έφυγαν πολύ νωρίς.... και που πέταξαν ψηλά, πολύ ψηλά... 

Όχι στις πάνες... Ναι στα εσώρουχα!!

Είναι πολύ ιδιαίτερη στιγμή αυτή που το παιδί σου- το μωρό σου- σταματάει να φορά πάνα και "περνάει" στα εσώρουχα. Για μένα είναι μια εξίσου σημαντική στιγμή με αυτή που είπε για πρώτη φορά "μαμά"  ή την πρώτη φορά που περπάτησε. Διότι σηματοδοτεί το πέρασμα του στην άλλη φάση της ζωής του- αυτή που παύει επισήμως να είναι μωρό και μεταμορφώνεται αργά και σταθερά σε ένα μικρό- σχεδόν- αυτόνομο ανθρωπάκι. 

Το μαιμουδάκι κλείνει σήμερα ένα μήνα χωρίς πάνα. Μα εμένα μου φαίνεται λες και ποτέ δεν φόρεσε... Και για να είμαι ειλικρινής  δεν περίμενα να γράψω αυτή την ανάρτηση φέτος... 

Από το Πάσχα και μετά είχα αρχίσει την "προετοιμασία" για το κόψιμο της πάνας. Πολλές μανούλες με είχαν θεωρήσει υπερβολική να το επιχειρήσω στα 2 του χρόνια, ήξερα όμως από τον παιδίατρο μου πως σωματικά η ηλικία είναι κατάλληλη για να ξεκινήσουμε- και εφόσον ερχόταν καλοκαίρι θα ήταν ανόητο τουλάχιστον να μην το προσπαθήσω. Είχα πάρει λοιπόν ένα βιβλίο με συμβουλές προς τους γονείς και ένα παραμύθι για το μαιμούδι σχετικά με την όλη εμπειρία. Το παραμύθι το διαβάζαμε διαρκώς, ενώ κάθε πρωί και κάθε βράδυ τον έβαζα να κάτσει στο ειδικό κάλυμμα της λεκάνης, (τότε δεν ήθελε το γιογιό), ακόμα και αν δεν έκανε τίποτα- το κάναμε καθημερινά. 

Μόλις ξεστρώσαμε τα χαλιά για καλοκαίρι, αρχές Μαΐου δηλαδή- ο Δημήτρης ήταν 22 μηνών, κάποιο βράδυ που κάναμε την συνήθη διαδικασία είχαμε και την πρώτη μας επιτυχία! Δεν μπορώ να περιγράψω πόσες καραγκιοζιές έκανα για να του δώσω να καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έκανε- αυτός όμως με κοιτούσε με απόλυτη απάθεια και αδιαφορία...

Το επόμενο κιόλας πρωί αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Είχα φροντίσει να μην έχω πουθενά να πάω για πέντε περίπου μέρες , είχα την σφουγγαρίστρα stand by και εξοπλίστηκα με υπομονή γαϊδάρου. Το γιογιό στο σαλόνι και το κάλυμμα στην λεκάνη για τα πρωινά και τα βράδια. Για 2 βδομάδες σερί είχαμε μόνο ατυχήματα- αν εξαιρέσεις τα βράδια που συνήθως είχαμε την μόνη επιτυχία της ημέρας. Ωστόσο δεν το έβαζα κάτω. Ακόμα και έξω που βγαίναμε, έπαιρνα αγκαλιά γιογιό, 5- 6 αλλαξιές και την συνήθη μου υπομονή! Τότε όμως αρρώστησε ο μικρός και σταμάτησα την εκπαίδευση. Το κρύωμα του κράτησε 2 βδομάδες. Μόλις του πέρασε και πήγα να του βάλω και πάλι εσώρουχο, ξέσπασε κόλαση! 

Δεν ήθελε ούτε να το δει. Εννοείται πως το σεβάστηκα και δεν τον πίεσα καθόλου. Συνέχισα να τον ρωτάω μέρα παρά μέρα αν ήθελε να βγάλουμε την πάνα, έπαιρνα το βαρύγδουπο όχι μου και συνεχίζαμε την μέρα μας κανονικά. 

Στο μεταξύ αγόρασα ένα πολύ καλύτερο παραμύθι για την μετάβαση στο γιογιό, ξεκινήσαμε να αλλάζουμε τα ρούχα μας  όρθιοι, (μέχρι τότε τον άλλαζα στην αλλαξιέρα και φυσικά είχα ήδη καταλάβει πόσο λάθος ήταν αυτό για την εκπαίδευση τουαλέτας), τον παρότρυνα συνέχεια να βγάζει μόνος του το παντελόνι του, και τον αφήσαμε να έρχεται μαζί μας στην τουαλέτα- κάτι που μέχρι πρότινος το αποφεύγαμε. Έβαλα το γιογιό και το κάλυμμα σε μια άκρη όπου να μπορεί όμως να τα βλέπει. Έτσι πέρασαν 2 μήνες. 

Και ξαφνικά ένα πρωί, τις 2 Αυγούστου, που τον ρώτησε- ο Παναγιώτης μάλιστα- αν θέλει να φορέσει την πάνα είπε όχι. Γιογιό και κάλυμμα επιστρατεύτηκαν ξανά και περιμέναμε με αγωνία. Και από το πουθενά, φώναξε τσια, έτρεξε στο γιογιό και όντως έκανε τσια... Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά μας. Για την πρώτη εβδομάδα ήταν το αποκλειστικό θέμα συζήτησης στο σπίτι μας. Οι επιτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη και τα πινακάκια επιβράβευσης γέμιζαν αυτοκόλλητα με ταχύτατους ρυθμούς. Το να ενεργηθεί στο γιογιό ήταν κάτι που τον δυσκόλεψε λίγο περισσότερο, μα και πάλι, τα έχει καταφέρει περίφημα και παρά τα περιστασιακά ατυχήματα είμαι πολύ περήφανη για αυτόν. 

Γιατί η επιτυχία είναι κυρίως δική του. Δεν ξέρω αν θα τα είχε καταφέρει έτσι εύκολα- σε αυτή την ηλικία-  αν δεν είχαμε κάνει και εμείς με την σειρά μας όλη αυτή την ψυχολογική προετοιμασία, το σίγουρο όμως είναι πως όταν ένα παιδί είναι έτοιμο συναισθηματικά να κόψει την πάνα- η διαδικασία θα είναι απλή και σύντομη. Το πιστεύω αυτό. 

Τα βράδια δεν τρελαίνεται που φοράει πάνα- μα ποτέ δεν ξυπνάει με στεγνή- οπότε δεν θεωρώ ότι είναι έτοιμος ακόμη. Τα μεσημέρια είναι υπό διαπραγμάτευση μιας και αρκετές φορές ξυπνάει στεγνός- μα φοβάμαι να τον πιέσω ακόμη μήπως έχω τα αντίθετα αποτελέσματα. 

Αυτοκόλλητα δεν μου ζητάει πια. Κατάλαβε φαίνεται καλά πως η πρόοδος του είναι η επιβράβευση του. Διαμορφώσαμε και το wc των επισκεπτών ειδικά για εκείνον και είναι ενθουσιασμένος. Έχει τώρα μερικές μέρες που ζητάει να κάνει τσια του όρθιος όπως ο μπαμπάς... Με λίγη βοήθεια τα καταφέρνει... 

Και μένει μια μαμά πίσω να σιδερώνει κάτι μικρά τοσοδούλικα μποξεράκια και να αναρωτιέται πότε έκλεισε τα μάτια της και από ένα τόσο δα μωρό που δεν μπορούσε ούτε το κεφάλι να σηκώσει, έφτασε να στέκεται όρθιος μπροστά από μια λεκάνη... (πάντα πάνω σε σκαλοπατάκι...) 

Αχ βρε μαιμουδάκι νομίζω πως σύντομα θα προαχθείς σε... γοριλάκι...

Κάθε Σεπτέμβρης και ένα ξημέρωμα....

Τον Σεπτέμβρη τον αγαπώ. Πολύ. Όχι μόνο επειδή για μένα σηματοδοτεί πάντα την έναρξη του φθινοπώρου, το οποίο αγαπώ εξίσου πολύ μα κυρίως  διότι σαν μήνας μου θυμίζει λίγο το ξημέρωμα... 

Το ξημέρωμα και αν αγαπώ... Είμαι πρωινός τύπος. Πολύ πρωινός όμως. Και είναι απορίας άξιο, διότι δεν θα έλεγα πως κοιμάμαι νωρίς. Μα από την άλλη δεν είμαι και τόσο του ύπνου. Ποτέ δεν ήμουν. 

Η αγαπημένη μου η θεία Στέλλα μου είχε πει μια φορά: "Αγαπώ πολύ τα πρωινά. Κάθομαι στην καρέκλα στην κουζίνα κάνοντας ένα τσιγάρο και πίνοντας τον καφέ μου και παρακολουθώ την οικογένεια μου να σηκώνεται σιγά- σιγά, με μάτια ακόμα κλειστά από τον ύπνο και με μηχανικές κινήσεις να παίρνουν βιαστικά κάτι για να φάνε, να μην μιλάνε καλά καλά, σαν μικρά μυρμυγκάκια και εγώ απλά να απολαμβάνω τις ευλογίες μου" 

Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών όταν μου το είπε. Μα δεν το ξεχνώ. Ίσως γιατί με ένα παράξενο τρόπο την καταλαβαίνω απόλυτα. 

Τα πρωινά, πριν καλά καλά ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του, μέσα στην παραζάλη ακόμα του ύπνου και των ονείρων- όλα είναι πιθανά. Το σώμα λειτουργεί όντως μηχανικά και με ένα μαγικό τρόπο, γίνεται πιο έντονα αντιληπτή η προσωπικότητα του καθενός, η αύρα του πως να το πω; Πριν επανέλθουν η λογική και η πραγματικότητα. 

Και όταν τελικά ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του... Τι μεγαλειώδες θέαμα... Ειλικρινά όσοι ισχυρίζονται πως το ηλιοβασίλεμα είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας, μάλλον δεν έχουν δώσει το χρόνο να κοιτάξουν έναν ήλιο που ανατέλλει...

Κάθε που βγαίνει ο ήλιος μια νέα μέρα ξεκινά. Ξεκούραστοι από τον ύπνο, μα ακόμα βυθισμένοι στην μαγεία των ονείρων μας,  είμαστε έτοιμοι για μια ακόμα ευκαιρία- τα πάντα είναι δυνατά αρκεί να το πιστέψουμε. Να παλέψουμε. Ο κόσμος γεμίζει τους δρόμους, τρέχει στις δουλειές του, οργανώνεται, έχει στόχους και παλεύει να τους πραγματοποιήσει. 

Κάπως έτσι δεν είναι και ο Σεπτέμβρης; Γεμάτος προσδοκία για την νέα αρχή- ανανεωμένοι από το καλοκαίρι και τους πιο χαλαρούς ρυθμούς, είμαστε γεμάτοι ενέργεια να βάλουμε και πάλι την ζωή μας σε τάξη, να εκπληρώσουμε τους στόχους μας, τα όνειρα μας. Με λίγη πάντα θλίψη - βυθισμένοι ακόμα στις αναμνήσεις των διακοπών- δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι, μα πολύ γρήγορα μπαίνουμε και πάλι στην σειρά μας . 

Και στις δυο περιπτώσεις ένα καλός καφές αρκεί... Και μπορεί την νύχτα να  μετρώ ευλογίες, μα τα πρωινά είναι από μόνα τους μια ευλογία την φορά...

Ξυπνήσαμε και σήμερα έτσι δεν είναι; Αυτή δεν είναι η ουσία; 

photography Andreas Bousas

Φωτογράφισε το! Ο δικός μας Αύγουστος!

Η γλυκύτατη, θεότρελη και πολύ αγαπημένη μου Μάρθα από το Martha is blogging μας προ(σ)κάλεσε με την αλλαγή του χρόνου, να αρχίζουμε να.. φωτογραφίζουμε... 

Για 365 μέρες, κάθε μέρα να φωτογραφίζουμε κάτι- οτιδήποτε από την καθημερινότητα μας. Η ομάδα δημιουργήθηκε και ιδού ο δικός μου Αύγουστος. 

Κάποιο μαιμουδάκι είναι εκστασιασμένο! Απέκτησε πλέον το δικό του σκαλοπατάκι, αφού πλένει μόνος του πια τα χέρια του και τα δόντια του!!!#μεγαλώνει_τόσο_γρήγορα #φωτογράφισετο#νέος_φωτογραφικός_μήνας_ξεκινά

Η νέα μας μανία. ζωγραφική σε μαγνητικά πινακάκια με μαρκαδόρους που σβήνουν ξανά και ξανά! Κάποιος σήμερα ήθελε να του ζωγραφίσω την νονά του, τον θείο του και το κουκουτσάκι!! #φωτογράφισετο#χιχι_ο_θείος_μας_δεν_έχει_μαλλιά_δεν_τα_ξεχάσαμε!!

Όσες φορές και αν τον δω να το κάνει- πάντα με εκπλήσσει το ίδιο έντονα. Ο τρόπος που "παγώνει" και κοιτάει με τόση προσοχή και προσήλωση την εκάστοτε εικόνα Αγίου που πέφτει στα χέρια του με κάνει να θέλω να προστατέψω αυτή την αγνή παιδική ψυχή- που βλέπει και αισθάνεται πέρα από εμάς- όσο περισσότερο μπορώ. ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎πόσα_ξέρει_ένα_παιδί‬

Είμαστε στην φάση που όταν θέλει να φάει κάτι- το θέλει ΤΩΡΑ! Αν λοιπόν του γυάλισε το επιδόρπιο γιαουρτιού αμέσως μόλις το πλήρωσες στο σούπερ μάρκετ, βρίσκεις μέρος να το φάει εδώ και τώρα! Απλά τα πράγματα! ‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎Μαρίσα_μας_κατέστρεψες‬!!!!

Και εκεί που μας είχε πάρει πριν δυο μήνες, δυο ολόκληρες βδομάδες για να κερδίσουμε 10 αυτοκόλλητα- τώρα που ήταν έτοιμος συναισθηματικά, χρειάστηκαν μόνο 3 μέρες για να συμπληρώσουμε σχεδόν τον πίνακα επιβράβευσης για την εκπαίδευση τουαλέτας.! Είμαι πολύ χαρούμενη,Two boys and Hope δώσε μας το link θα χρειαστεί να εκτυπώσουμε και άλλο πίνακα! ‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎keeping_my_fingers_crossed_it_will_last‬

Τα αυτοκόλλητα που κολλάνε ξανά και ξανά είναι η νέα μας μανία! Η μαμά βρήκε ένα pocket size από τα Tiger και έτσι μπορεί να πιει και το ζεύγος ένα καφέ για καμιά ώρα χωρίς να κυνηγάει το μαιμουδάκι!#φωτογράφισετο #όλοι_είναι_ευχαριστημένοι

Κάθε μήνα αφιερώνω πάντα μια τουλάχιστον φωτογραφία σε μια από τις πιο αγαπημένες μου ώρες της μέρας... #φωτογράφισετο#οι_μικρές_μεγάλες_στιγμές_μου

Για να είμαι ειλικρινής, για μένα δεν θα ήταν μια στιγμή ‪#‎φωτογράφισετο‬. Όμως αφού το γράψαμε παρέα- ο Δημήτρης έφτιαξε το γιώτα και το ήτα- το βλέπω να παίρνει την δική του φωτογραφική και να το αποθανατίζει.... Εφόσον ήταν σημαντικό για το μαιμουδάκι μου- απευθείας έγινε και για μένα... ‪#‎σε_λατρευαγαπάω‬

Με όμορφες και οικείες εικόνες γεμίσαμε σήμερα τις μπαταρίες... Μια από αυτές- να βλέπεις το μαιμουδάκι να απολαμβάνει πληθώρα καινούργιων ερεθισμάτων... ‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎ακολουθούν_και_άλλες‬‪#‎ποια_στιγμή_να_πρωτοαπαθανατίσω‬ ‪#‎μας_έλειψε_το_παρεάκι_μας‬

Πέρα από το καράβι στο οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά το μαιμουδάκι- σήμερα εξερεύνησε ένα αληθινό κάστρο... Αμέ... Είδαμε πασχαλίτσες, μεγάλα έντομα απροσδιόριστης ταυτότητας, πολλές πολλές ακρίδες, (τι άλλο θα αντέξω η μάναααα), κουκουνάρια, ρετσίνα στους κορμούς των δέντρων...και φυσικά ένα ολόκληρο κάστρο που ήταν φτιαγμένο από πέτρες και όχι άμμο! Ώσπου στο τέλος κουράστηκε και είπε να ξαποστάσει σε μια από τις πύλες του! ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎που_είναι_η_ακρίδα_οέο‬;

Η μανούλα δουλεύει... το μαιμουδάκι; Ταξιδεύει στην ονειροχώρα κάτω από το άγρυπνο πάντα βλέμμα της μαμάς... ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎τα_καλά_της_οικογενειακής_επιχείρησης‬

Παιχνιδάκια με τον μπαμπά και η μαμά να λιώνει... ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎δεν_έχω_καλύτερο‬

Μας τα χάλασε ο καιρός σήμερα.. Μα δεν πτοηθήκαμε. Θυμηθήκαμε την αγάπη μας για τα playmobil! ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎πόσο_αγαπώ_αυτό_τον_καιρό‬

Και τα πρώτα μας σύκα για φέτος...#ευχαριστούμε_παππού_Δημήτρη #φωτογράφισετο(πέρσι τα έτρωγε πέντε- πέντε, φέτος τα γνωρίζει και πάλι από την αρχή...!)

Εξαιρετικά σπάνια με βγάζουν φωτογραφία με το μαιμουδάκι... Αγαπώ όποτε και αν το κάνουν αφού έχουμε αποτελέσματα σαν και αυτό... #φωτογράφισετο#θα_σε_φάω_λέμε #πεθαίνω_για_σένα_λέμε#γαργαλητό_χωρίς_έλεος_λέμε

Χθες μαζί με όλη την Ελλάδα, γιορτάζαμε και εμείς... Λίγο παραπάνω αφού γιόρταζε ο μπαμπάς μας... Και δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερη ευλογία από την οικογένεια που έχω... Και δεν θα μπορούσα να περάσω μια πιο όμορφη μέρα... όπου όλοι οι συνήθεις ύποπτοι ήταν κοντά μας και που η ίδια η φύση, όπως κάθε μέρα άλλωστε, μας χάρισε ένα ακόμα θαύμα...#φωτογράφισετο #η_λεπτομέρεια_που_με_κερδίζει_ο_σταυρός_στο_ύψωμα

Ένα καινούργιο δωράκι που έφεραν του μαιμουδιού, με ταξίδεψε πίσω στον χρόνο και μου θύμισε πως ήταν τα παραμύθια όταν ήμασταν εμείς παιδιά... Όμορφα και επαρκή μέσα στην σοφή απλότητα τους...#φωτογράφισετο #βουτιά_στο_χρονοντούλαπο

Μπλε δαχτυλάκια παντού σήμερα... Στην ακουαρέλα του, στο σώμα του, στο τραπέζι, στα ριχτάρια.... ‪#‎τι_να_σε_κάνω_τι_να_σε_κάνω‬‪#‎φωτογράφισετο‬

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου είναι σαν να έχω ένα μικρό μα ικανότατο, προσωπικό βοηθό σπίτι μου... Το μαιμούδι σήμερα με βοήθησε στο μαγείρεμα φέρνοντας μου τα κρεμμύδια, τις πατάτες και όλα τα λαχανικά που χρειαζόμουν- ενώ όταν επέμενε να και κατάφερε να αδειάσει εντελώς μόνος του το πλυντήριο ρούχων, (όλο όμως- μέχρι που γύρισε τον κάδο όπως έχει δει να κάνω μην έχει ξεμείνει καμιά κάλτσα...)- νομίζω πως κατάλαβα πως έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο...!! ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎montessori_method_rules‬‪#‎μεγαλώνει_το_μαιμούδι_νομίζω_πρέπει_να_αναβαθμιστεί_σε_γοριλάκι‬

Σήμερα κλείνουμε ακριβώς 20 μέρες babylino free! Αφού συμπληρώσαμε τον πίνακα της Ελπίδας και διαπιστώσαμε πως δεν είχαμε άλλο μελάνι στον εκτυπωτή μετά το πάρτι του μαιμουδιού για το οποίο πήρε σχεδόν φωτιά, βρήκαμε άλλη λύση.. Ένα απλό χαρτόνι έκανε την δουλειά.. Το θέμα είναι πως δεν ενδιαφέρεται πλέον για την επιβράβευση με αυτοκόλλητα. Νομίζω πως το γεγονός πως ξεφορτώθηκε την πάνα είναι η επιβράβευση του και το νιώθει και ο ίδιος... ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎πάνε_κατευθείαν_στο_βιβλίο_των_αναμνήσεων‬‪#‎no_more_panty_free_stickers‬

Θυμάστε αυτά τα μπλοκάκια τα οποία κάναμε συλλογή όταν ήμασταν μικρές; (ή μόνο εγώ ήμουν;;!!) Στις ετοιμασίες που κάνουμε για το‪#‎homeschooling‬ από Σεπτέμβριο, ανεβάσαμε το παιδικό μου γραφείο στη σοφίτα και βρήκα ένα συρτάρι γεμάτο αναμνήσεις... Το μαιμουδάκι ξεκίνησε να δημιουργεί τις δικές του, φτιάχνοντας ορνιθοσκαλίσματα δίπλα στα δικά μου.... ‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎βουτιά_στο_χρονοντούλαπο‬‪#‎συγκινήθηκα_πάλι‬

Είναι αστείο πως ακόμα και ένας καφές- από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός- αποκτά νέο ενδιαφέρον καθώς προσπαθείς να ψυχαγωγηθεί και το μικράκι σου για μην βαρεθεί και αρχίσει την γκρίνια.. . ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎homeschooling_πρόβα_τζενεράλε_δυο‬ ‪#‎Ελπίδα_πως_τα_πάμε‬;;;

Σήμερα είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε μια υπέροχη παιδική χαρά... Και είναι στο πανέμορφο Ναύπλιο. Μακάρι να ήταν γεμάτη η Ελλάδα τέτοιες παιδικές χαρές που όχι μόνο βασίζονται στο υπέροχο υλικό του ξύλου, μα το κυριότερο που σέβονται όλες τις ηλικίες παιδιών από ενός μέχρι όσο νιώθει κανείς παιδί... ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎σήμερα_ερωτευτήκαμε_οικογενειακώς‬

Κάτι πολύ "καυτό" ετοιμάζω για αύριο και μου είναι απαραίτητα τα αβοκάντο, τα ροδάκινα, αλλά και μερικά μήλα και πορτοκάλια...‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎μου_έλειψαν_τα_κορίτσια_μου‬‪#‎παλιές_κακές_συνήθειες‬

Καλέ μην ταράζεστε... Δεν θα την πιούμε αυτή την τεκίλα.. (αν και θα μπορούσαμε- μα ποια θα ακούει μετά τα παιδιά αν ξυπνήσουν!!).. ένα τόσο δα σφηνάκι στο φαγητό έβαλα...Έτσι για την νοστιμιά...‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎mexican_night_almost_here‬

Βρε παιδιά μήπως βλέπετε ένα μαιμουδάκι;;;; ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎η_αρχή_του_απόλυτου_πανζουρλισμού‬ ‪#‎hide_and_seak‬

Κάποιος έκλεισε σήμερα τα 48 μα εγώ επιλέγω να κοιτάξω από άλλη οπτική γωνία... ‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎χεχεχε‬ ‪#‎γεροντάκιιιι‬‪#‎δεν_υπάρχει_καλύτερο_από_γαμπρό_που_δεν_παρεξηγιέται‬!

Σπίτι από τα μαξιλάρια του καναπέ μας φτιάχνει ο μπαμπάς μας και το μαιμουδάκι απλά ντελιριάζει!!! ‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎κοίτα_μαμά_κοίτα‬

Βρήκα τις προάλλες αυτό το μαγνητικό παζλ στα Tiger και ενθουσιάστηκα. Μου αρέσουν πολύ αυτές οι μικρές δραστηριότητες που μπορείς να κουβαλήσεις στην τσάντα σου για να απασχολείς το τερατάκι όσο θες να ευχαριστηθείς ένα καφέ! Νόμιζα πως δεν θα τα καταφέρει- είναι αρκετά περίπλοκο- μα αυτός βρήκε την λύση... Πήρε τα κομμάτια του παζλ από τον μαγνήτη και άρχισε να τα τοποθετεί πάνω στην εικόνα που υπάρχει για οδηγός... ‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎ορίστεμας‬‪#‎το_καλό_το_παλικάρι_ξέρει_και_άλλο_μονοπάτι‬

Χθες λάβαμε ένα απρόσμενο δώρο- μια ολόκληρη οχτάδα playdoh- και πάνω στην ώρα αφού οι παλιές είχαν ξεραθεί! (ευχαριστούμε τρελό-μαμά Όλγα!) Σήμερα λοιπόν έφτιαξα ένα πολύ συναρπαστικό parking για το μαιμουδάκι- με το οποίο οφείλω να ομολογήσω έπαιξε για αρκετή ώρα πριν μπει στον πειρασμό να το διαλύσει- κυριολεκτικά...! ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎αν_δεν_έχεις_ξεχωρίσει_ανακατεμένα_χρώματα_πλαστελίνης_δεν_ξέρεις_τι_πάει_να_πει_σπάσιμο_νεύρων‬

Είχα σκοπό να κλείσω τον μήνα με μια καλοκαιρινή φωτογραφία. Μα το μικράκι μου σήμερα δεν ήταν στα καλά του- βγαίνουν δυο δόντια που τον βασανίζουν.. Την μέρα μου λοιπόν την χαρακτηρίζει ένα μαιμουδάκι σχεδόν συνέχεια στην αγκαλιά μου- και μόνο με αυτό μπορώ να κλείσω και να καλωσορίσω από αύριο τον Σεπτέμβριο! ‪#‎φωτογράφισετο‬‪#‎για_μένα_τέρμα_το_καλοκαίρι‬!

Κοιτώντας πίσω τις μέρες μας, μπορεί να μην πήγαμε διακοπές, μα περάσαμε όμορφα. Είμαστε μαζί, ενωμένοι, αγαπημένοι, μια πολύ κεφάτη παρείτσα και αυτό έχει σημασία τελικά! Ωστόσο, ανυπομονώ για τον γλυκόπικρο Σεπτέμβρη...